Kabanata 7

Nang mawala na ang mga putukan ng baril mula sa labas, unti-unti nang tinanggal ni Dahlia ang mga kamay niya sa pagkakatakip mula sa kaniyang tainga. Gusto niyang tignan kung ano ang nangyari. Gusto niyang makita ang kaniyang ama kung napaano ito.

Unti-unti niyang binuksan ang cabinet na tinataguan niya upang sumilip. Natatakot siya baka muling magkaputukan ulit. Ngunit sa mumunting espasyo pa lang na kaniyang nabubuksan, nakita na lang niyang bigla sina Abella at mga kapatid niyang sina Sonia at Semir kasama ang lalaking nakaitim na suot. Tila ba kasama ito ng mga umatake sa kanila.

Nakita niyang tinutulungan ang mag-iina ng lalaking 'yon. Nang titigan ni Dahlia ang lalaki, tinandaan niya ang mukha nito. Alam niyang isa ito sa mga lalaking sumugod sa mansyon. Lumabas ang mga ito sa pintuan mula sa kusina na tila ba'y tumatakas. Isang malaking palaisipan kay Dahlia kung sino ang lalaking 'yon. Bakit niya tinutulungan ang mag-iina at bakit sila biglang sumugod sa mansyon ng kaniyang ama.

Ilang sandali pa nang mawala sa paningin niya ang mga ito, dahan-dahan siyang lumabas at pagapang na hinahanap ang kaniyang ama na si Gregorio. Maya-maya pa ay nanlaki na lang ang mga mata ni Dahlia nang makitang nakahiga sa sahig habang dinadaing ng kaniyang ama ang tama nito sa kaniyang katawan. Nagkakalat na ang dugo mula sa pagkakatama ng bala sa katawan nito.

"Itay!" sigaw niya at mabilis na lumapit dito. Naiyak na lang si Dahlia dahil sa kalagayan ng kaniyang ama. Samantala, pilit namang ngumingiti ni Gregorio upang mahimasmasan ang anak.

"D-Dahlia, mas mainam k-kung u-umalis ka na rito," sabi ni Gregorio sa anak. "P-Pero bago mo g-gawin 'yon, kunin mo ang maliit na box na nakatago sa likod ng frame. A-Alam mo ang passcode n-no'n, h-hindi ba?"

Tumango si Dahlia bilang tugon. "Pero, 'tay, isasama ko po kayo. Dadalhin ko po kayo sa h-hospital," sabi pa ni Dahlia sa kaniyang ama. Umiling si Gregorio dahil alam niyang hindi na siya aabutan pa.

"H-Hindi na, Dahlia. Gawin mo na lang ang sinabi ko. K-Kunin mo ang box. P-Pagtapos, tumakas ka na. H'wag nang matigas ang ulo," sabi pa ni Gregorio. Ilang sandali pa nang bigla nilang nakita ang malakas na pagliyab ng apoy mula sa labas ng bintana. Tila napapalibutan na ng apoy ang mansyon. "Bilis, Dahlia!" sabi pa ni Gregorio. Wala ng nagawa pa si Dahlia kundi ang tumakbo paakyat upang kunin ang box. Nang makita niya ang picture frame, kaagad niya 'yong tinanggal at binuksan ang passcode. Bumungad sa kaniya ang maliit na box na kulay pula kaya't kaagad niya itong kinuha at muling bumaba.

Nang makita niyang muli ang amang si Gregorio, halos maiyak na lang siya dahil nakahandusay at wala na itong buhay. Tuluyan ng namaalam ang kaniyang ama. At dahil na rin sa takot dahil sa lumalaking sunog, mabilis siyang umalis at dumaan mula sa kusina. Tumakbo siya nang tumakbo hanggang sa makalayo na siya sa mansyon. Bagaman umiiyak si Dahlia dahil sa sinapit ng kaniyang ama, mas minabuti niya na lang na tumakas dala ang ipinagkatiwalang kahon sa kaniya.

MATAPOS ang dalawang araw, inilibing na ang bangkay ni Gregorio Perez. Saksi si Dahlia habang umiiyak ito na may pighati. Hindi siya nagpakita pa sa mga taong naroroon lalo na't nandoon din ang mag-iinang Abella at kaniyang mga kapatid na sina Sonia at Semir. Ayaw niyang magpakita sa mga ito dahil alam niyang itataboy lang din siya ng mga ito.

Napakuyom na lang ng kamao si Dahlia lalo't naaalala na naman niya ang mapait na gabing sinapit ng kaniyang ama. Tanda niya ang lalaking nakita niya na tumulong sa mag-iina. Dahil dito, unti-unting tumalim ang tingin ni Dahlia sa mag-iina kahit hindi siya kita ng mga ito. Hindi maganda ang nararamdaman niya sa kanila simula nang mangyari ang gabing 'yon.

Ilang sandali pa nang magsipag-alis ang mga nakilibing kay Gregorio, maging pati ang mag-iina, saka lang lumapit si Dahlia upang masilayan ang nakalibing niyang ama. Hindi na nakayanan pa ng bata ang tindi ng paghihinagpis dahil nawala ang mahal niya sa buhay. Ang taong tanging nakakaintindi sa kaniya. Ang taong tanging nagmamahal sa kaniya.

"I-Itay..." tanging sambit ni Dahlia habang yakap-yakap ang lupang nakatabon. Biglang bumuhos ang malakas na ulan, ngunit hindi balakid 'yon kay Dahlia. Tila ba nakisabay sa kaniya ang panahon sa kaniyang pagdadalamhati.

Maya-maya pa nang tumayo si Dahlia. Sumeryoso ang kaniyang mukha habang nakatingin sa mga nakatabon na lupa. "Magbabayad sila, itay. Magbabalot din ng matinding bangungot ang araw nila," sabi pa nito. Napakuyom na lang muli ng kamao si Dahlia dahil sa tindi ng galit.