Chapter 054 Naramdaman ko ang marahang paghila ni Cris sa akin. Iniharap niya ako sa karamihan, pero hindi niya binitiwan ang kamay ko. "Smile," bulong niya, tila isang utos pero puno ng lambing. Pilit akong ngumiti, pero bago pa ako makapagsalita, may isang pamilyar na boses ang biglang sumingit mula sa gilid ng silid. “Talaga bang siya lang ang may karapatan kay Cris?” Napatigil ako. Lahat ng mata ay napunta sa direksyon ng nagsalita. At nang lumingon ako, para bang tumigil ang paghinga ko. Dahil sa harap ng lahat, nakatayo ang isang babae na hindi ko inakalang makikita ko sa ganitong sitwasyon. Si Jessa. Ang ex-girlfriend ni Cris. At sa paraan ng kanyang pagkakatayo, sa titig niyang matalim at puno ng determinasyon, alam kong hindi lang siya basta dumaan para bumati. May balak siya. At hindi ko alam kung paano ko siya haharapin.Agad naging tumahimik ang buong bulwagan sa sinabi nito.Nagtama ang mga mata namin ni Jessa. Sa ilalim ng maliwanag na chandelier, para akong n
Chapter 055 Bago pa siya makapagsalita pa ulit, isang maharlikang babae ang lumapit mula sa gilid—ang Mommy ni Cris, nakataas ang noo at puno ng awtoridad ang bawat hakbang. "Jessa, my dear," matigas ngunit may bahid ng pakikisuyo ang tinig nito. "Anong karapatan mong sabihin ang mga salitang ‘yan?" Tumigil si Jessa. "Sabihin ko sa’yo," patuloy ng Mommy ni Cris, "totoo ang kasal nilang dalawa dahil ako mismo ang pumunta sa register office para tiyakin na legal ito." Tahimik ang buong bulwagan. Ramdam ko ang pagluwag ng aking dibdib, na parang isang mabigat na pasan ang unti-unting inalis. Jessa, sa unang pagkakataon, ay nawalan ng sagot. Nanginginig ang kanyang mga labi, tila hindi matanggap ang naging sagot sa kanyang akusasyon. Hanggang sa bumaling siya kay Cris, ang kanyang mga mata puno ng sama ng loob. "You’ll regret this," aniya, bago mabilis na tumalikod at lumabas ng bulwagan, iniwan ang isang katahimikang kasingbigat ng kanyang rebelasyon. Napatingin ako kay C
Chapter 056Dahan-dahan kong isinandal ang noo ko sa dibdib ni Cris, dinadama ang tibok ng kanyang puso—matibay, walang pag-aalinlangan. Hindi ko alam kung paano siya nagkaroon ng ganitong katiyakan, habang ako ay naguguluhan pa rin sa dami ng emosyon sa loob ko. Pero kahit paano, sa sandaling ito, gusto kong hayaan ang sarili kong sumandig sa kanya.“Cris…” mahina kong tawag, halos isang bulong lang sa pagitan naming dalawa.“Hmm?” Sagot niya habang hinahaplos ang buhok ko.“Paano kung… paano kung isang araw, dumating ang pagsubok na mas mahirap pa sa ngayon? Paano kung hindi na natin kayang ipaglaban ito?”Ramdam ko ang paninigas ng kanyang katawan bago siya huminga nang malalim. Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at bahagyang lumayo upang tingnan ako sa mata. Sa ilalim ng liwanag ng chandelier, malinaw kong nakita ang determinasyon sa kanyang mga mata.“Walang ‘paano kung’ sa akin,” sagot niya, diretso at puno ng paninindigan. “Hindi ako kailanman bibitaw, kahit ano pa ang d
Chapter 057 Nagkatinginan ulit sila ng fiancé niya bago muling bumaling sa akin si Alexa. “Kasi… gusto na naming bumuo ng pamilya.” Napahinto ako. Bumuo ng pamilya? Doon ko lang napansin ang bahagyang pamumula ng pisngi niya, ang mahigpit na hawak ng fiancé niya sa kanyang kamay, at ang mahiya-hiya ngunit masayang kislap sa kanyang mga mata. “Alexa…” Hindi ko napigilang mapaawang ang labi ko. “Naglilih—” Tumawa siya nang mahina at tumango. “Oo.” Natulala ako saglit bago bumalik sa sarili ko. Hindi ko alam kung matatawa, maiiyak, o yayakapin siya kaagad. Sa huli, ginawa ko ang lahat ng iyon—natawa ako, napaluha, at yinakap siya nang mahigpit. “Grabe ka! Dapat kanina mo pa sinabi!” bulalas ko habang hinahaplos ang kanyang likod. Natawa siya at mas hinigpitan ang yakap niya sa akin. “Gusto ko lang na ikaw ang unang makaalam, bukod sa fiancé ko.” Lumingon ako sa fiancé niya, na nakatingin sa amin nang may matamis na ngiti. “Salamat at inaalagaan mo ang kapatid ko,” seryoso kong s
Chapter 058 Cris POV Hindi ko inaasahan ang biglang sinabi ni Merlyn. "Cris, let's make a baby!" Paulit-ulit iyong umalingawngaw sa isip ko, at hindi ko maiwasang mapangiti habang nakatingin sa kanya. Kitang-kita ko ang pagkapula ng kanyang mukha, ang mabilis na pag-iwas ng kanyang tingin—halatang-halata ang hiya at pagsisisi sa biglaan niyang pagsambit. Pero sa halip na malito o matawa, may kung anong init ang gumapang sa loob ko. Napakatagal kong hinintay ang pagkakataong ito—na makita siyang kusa akong piliin, hindi dahil sa obligasyon o dahil sa kasal namin, kundi dahil gusto niya. Mabilis siyang tumayo, halatang gusto nang takasan ang sitwasyon. "Nakalimutan mo na! Burahin mo sa utak mo!" Pero hindi ko siya hinayaang lumayo. Agad kong hinawakan ang kanyang braso at hinila pabalik, dahilan para mapadikit siya sa dibdib ko. “Bakit ka biglang nahihiya?” tanong ko, idinidikit ang labi ko malapit sa kanyang tainga. Ramdam ko ang paninigas ng katawan niya, pati na rin ang mabil
Chapter 059 Merlyn’s POV Napangiwi ako habang dahan-dahang bumangon sa kama. Pakiramdam ko’y dinaanan ako ng bagyo. Ang sakit ng buong katawan ko, lalo na sa ibabang bahagi, kaya napahawak ako sa bewang ko habang naglalakad papunta sa banyo. “Cris, hindi ka man lang naawa sa akin,” bulong ko sa sarili habang hinahagod ang balakang ko. Pagtingin ko sa salamin, nakita ko ang sarili kong punong-puno ng kiss marks—sa leeg, sa balikat, pati na rin sa collarbone. Para akong naging canvas ng isang lalaking hindi marunong maghinay-hinay. Napaungol ako sa inis pero hindi ko rin napigilang mapangiti. Kahit masakit ang katawan ko, hindi ko maitatangging masaya ako. Napalingon ako nang bumukas ang pinto at pumasok si Cris, nakangiti at may dala pang tray ng pagkain. “Good morning, sweetheart,” aniya, habang inilalapag ang tray sa tabi ng kama. Napansin niya ang paraan ng paglalakad ko kaya agad siyang lumapit at inalalayan ako. “Masakit pa ba?” tanong niya, puno ng pag-aalala. Sina
Chapter 060Cris POVNapailing ako habang pinagmamasdan si Merlyn na namumula pa rin sa sinabi ni Mommy. Ang cute niyang makita na ganito—nahihiya pero hindi makapagsalita.Lumapit ako sa kama at naupo sa tabi niya. “Sweetheart, bakit parang gusto mong lumubog sa kama?” biro ko habang iniaabot sa kanya ang gamot at tubig.Sinamaan niya ako ng tingin bago marahang kinuha ang baso. “Ikaw kasi! Kung hindi mo lang ako pinagod ng ganito, hindi ako mapapansin ni Mommy!”Hindi ko napigilan ang ngiti ko. “Alam mo, dapat nga nagpapasalamat ka sa akin. Ngayon, may dagdag na supporter tayo sa ‘plano’ natin.”Napangiwi siya at uminom ng gamot. “Anong plano?”Hinaplos ko ang pisngi niya at hinawi ang ilang hibla ng buhok na bumagsak sa mukha niya. “Ang magkaroon ng baby.”Halos mabulunan siya sa narinig at mabilis na tiningnan ako. “Cris! Hindi ko pa sinasabing ready ako diyan!”Tumawa ako at hinila siya papalapit para yakapin. “Alam ko, sweetheart. Pero ‘di ba sabi mo kanina, wala nang bawian?” b
Chapter 061Kinabukasan.Maaga akong nagising kinabukasan at agad na tumingin kay Merlyn. Mahimbing pa rin siyang natutulog, ang kanyang mukha ay payapa at parang isang anghel na nasa tabi ko. Hindi ko napigilan ang sarili kong haplusin ang kanyang pisngi at bigyan siya ng isang banayad na halik sa noo.“Sweetheart, oras na para gumising,” bulong ko habang hinahaplos ang buhok niya.Dahan-dahan siyang dumilat at nag-unat. “Hmm… anong oras na?”“Maaga pa naman, pero gusto kitang ihanda sa biyahe natin papuntang Cebu,” sagot ko habang hinihila siya palapit para yakapin.Napamulagat siya at biglang napabangon. “Teka, ngayon na ‘yun?! Akala ko bukas pa!”Napatawa ako sa reaksyon niya. “Ngayon, sweetheart. Kaya bilisan mo na at mag-empake.”Agad siyang tumayo, medyo hirap pa sa paggalaw dahil sa sakit ng katawan. Napansin ko ang kanyang pagngiwi kaya mabilis ko siyang inalalayan.“Okay ka lang ba?” tanong ko, puno ng pag-aalala.Napangiwi siya pero ngumiti. “Medyo masakit pa, pero kaya ko
Chapter 085 Merlin POV "Nanay, bakit ka po magsinungaling sa mamà nang pangalan mo?" inosenteng tanong ni Mila habang hawak-hawak ang bag na kinuha ko sa kanya kanina. Tinitigan ko ang kanyang mga mata—malinaw, walang bahid ng pagdududa, punong-puno ng tiwala. Napangiti ako, pilit kong tinatago ang bigat sa dibdib. "Kasi po, ayaw kong magbigay ng dahilan upang makakuha ng atensyon ng iba," malumanay kong paliwanag sabay haplos sa kanyang pisngi. "Minsan kasi, anak, mas mabuting tahimik lang tayo para walang gulo." "Pero ‘Nay, parang kilala ka po nung mamà… yung naka-kotse," aniyang napakunot ang noo. "Tinitigan ka niya habang kausap mo si Tita Belen." Napatingin ako sa malayo. Tumibok nang mabilis ang puso ko—parang naramdaman kong hinahabol na ako ng nakaraan. "Siguro nagkamali lang siya ng tingin," sagot ko sabay kunwaring tawa. Pero sa loob-loob ko, alam kong hindi ‘yun basta pagkakamali. Ang tingin na ‘yon… ang pagkakatitig ng lalaking iyon… ay hindi ng isang estranghero.
Chapter 084Kinabukasan. Tulad ng sinabi ko kagabi, maaga kaming nagtungo ni Mang Rudy sa paaralan. Tahimik lang ako sa likod ng sasakyan habang pinagmamasdan ang tanawin sa labas ng bintana. Sa bawat metro ng kalsadang nilalakbay namin, mas lalong bumibilis ang tibok ng puso ko.Pagdating namin sa harap ng paaralan, agad akong napatayo sa kinauupuan nang makita ko ang mag-ina sa may gate.Napakapit ako sa pintuan ng sasakyan, hindi pa agad bumababa. Parang may humigpit sa dibdib ko.Siya 'yon. Ang bata. Kamukha ni Mila.Hindi ko maiwasang titigan siya. Parehong-pareho ng mata, ng ilong, ng ngiti… pero hindi ako puwedeng magpadala sa damdamin.At ang babaeng kasama niya—hindi si Merlin. Ibang babae. Mas bata, mas payat, at iba ang postura.“Puwede kayang... pamangkin lang ni Merlin? O anak ng kaibigan? O baka naman... anak niya talaga pero... paano kung hindi?”Napahawak ako sa dibdib ko. Huwag kang umasa, Cris... baka masaktan ka lang.Pero hindi ko rin mapigilang mapatingin muli. L
Chapter 083 Hindi na siya nagtanong pa. Agad siyang kumabig pakanan at huminto sa tabi. Bumaba ako ng sasakyan, lumapit sa matanda, at tahimik na tumingin sa mga nakalinyang kakanin. Kinuha ko ang ilang balot ng sapin-sapin, kutsinta, at puto. Ibinayad ko ang higit pa sa halaga, saka muling tumitig sa mga pagkain—parang nakikita ko si Merlin sa bawat kulay, sa bawat patong ng sapin-sapin. "Salamat po, sir!" masiglang sambit ng matanda. Ngumiti ako nang bahagya. "Salamat din po." Pagbalik ko sa sasakyan, tahimik kong pinatong sa kandungan ang mga binili. Sa isip ko, Merlin… kung buhay ka pa… baka ito ang paraan mo para ipaalala sa akin na hindi pa tapos ang kwento natin.Tahimik pa rin ang biyahe. Hawak-hawak ko ang plastic ng mga kakanin sa kandungan ko, habang nakatitig lang sa labas ng bintana. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang batang babae sa paaralan—ang mga mata niya… parang nakita ko na ‘yon dati. At ang babae na kasama niya—malumanay ang kilos, pamilyar ang paraan ng
Chapter 082 Cris POV "Magandang araw pagdating sa paaralan, Mr. Montereal!" bati sa akin ng isa sa mga guro habang bumababa ako ng sasakyan. Bahagya akong ngumiti at tumango bilang tugon, bitbit ang kumpiyansa ngunit may halong pag-iingat. Ito ang unang araw ng pakikilahok ko sa proyektong sinusuportahan ko para sa paaralan—isang programang nakalaan para sa mga batang may potensyal ngunit salat sa buhay. Tahimik akong naglakad papasok, sinusundan ng mata ang paligid. May ilang magulang pang palabas, kasabay ng ilang batang tumatakbo sa hallway. Ngunit sa isang gilid ng aking paningin, may isang batang babae akong nasilayan—at isang babaeng tila ina niya. Simple ang kanilang pananamit, ngunit may kakaibang liwanag sa mga mata ng bata. Napahinto ako sandali. Hindi dahil sa bata—kundi dahil sa babae. Parang may kakaiba sa presensya niya. Pamilyar? O baka dahil sa paraan ng kanyang pagyakap sa anak niya, na tila buong mundo niya ito. "Sir, dito po ang faculty room. Doon po tayo
Chapter 081KinabukasanMaaga akong nagising upang maihanda ang aming agahan at ang paboritong pagkain ni Mila—pritong itlog at sinangag na may konting tuyo. Habang nilalatag ko ang pagkain sa mesa, lumabas si Mila mula sa kwarto, hawak-hawak ang maliit niyang bag at nakasuot na ng malinis niyang uniporme."Good morning, Nay!" bati niya sabay halik sa pisngi ko."Good morning din, anak. Kumain ka na para may lakas ka mamaya," sabi ko habang inaabot sa kanya ang plato.Masaya kaming kumain. Habang kumakain, paulit-ulit siyang nagkukwento tungkol sa mga kaklase niya at kung gaano siya kasabik para sa homeroom meeting dahil ipapakilala daw nila ang mga magulang nila sa klase.Pagkatapos naming kumain, inayos ko ang gamit niya at hinatid siya sa paaralan."Anak, mag-behave ka ha. Mamaya, darating si Inay para sa meeting," paalala ko."Opo, Nay! Promise po!" sabi niya, sabay kindat at takbo papasok sa gate ng paaralan.Pagkatapos ko siyang ihatid, nagtuloy ako sa palengke para asikasuhin a
Chapter 080Paglipas ng mga buwan, sa kabila ng pagod at walang patid na pagtitinda, sa wakas dumating din ang araw na pinakahihintay namin—ang unang araw ng pasukan.Nasa Grade 1 na si Mila.Suot niya ang kanyang bagong uniporme na bahagyang maluwag pa, pero kita sa kanyang mukha ang tuwa at kaba. Inayos ko ang kanyang kwelyo habang nakaabang kami sa labas ng bahay, hinihintay ang traysikel na magsasakay sa amin."Inay, ang ganda po ng damit ko," sabik niyang sabi habang iniikot-ikot ang sarili."Bagay na bagay sa'yo, anak," sagot ko, hindi mapigilan ang ngiti. "Tandaan mo, ha? Magpakabait ka sa school, makinig sa teacher, at huwag kakalimutang mag-enjoy.""Opo, Inay!" tuwang-tuwa siyang humawak sa bago niyang bag na pinag-ipunan namin ng ilang buwan.Pagdating sa paaralan, napuno ako ng emosyon habang pinagmamasdan siyang nakapila kasama ng ibang bata. Napakaliit pa niya, pero puno ng tapang ang kanyang mga mata—parang sinasabi nilang kaya niya ito, para sa mga pangarap niya, para s
Chapter 079 Habang hinihila ko ang kariton paalis sa palengke, napansin ko ang unti-unting pagdilim ng kalangitan. “Mila, bilisan natin nang kaunti. Mukhang uulan.” Sa daan pauwi, bagama’t may kabigatan ang kariton, hindi ko maramdaman ang hirap. Siguro dahil ramdam kong masaya ang araw namin—maraming nabenta, may dagdag ipon, at higit sa lahat, nandoon ang anak kong si Mila na hindi kailanman nagrereklamo. “Inay, ang saya po kanina sa palengke,” sambit ni Mila habang palundag-lundag pa sa gilid ng daan. “Ang dami pong bumili, tapos si Aling Rosa gusto raw ng pre-order tuwing linggo!” “Oo nga anak, salamat sa tulong mo ha. Kung wala ka, di ko kakayanin ‘to araw-araw.” Ngumiti siya, sabay sabing, “Gusto ko po talaga makatulong, Inay. Para makapag-aral po ako sa private school, gaya ng sabi niyo.” Napahinto ako sandali. Hinaplos ko ang buhok niya. “Oo, anak. Sa susunod na pasukan, papasok ka na sa private school. Desidido na ako. Kaya natin ‘yan. Basta magsipag lang tayo, ipon ng
Chapter 078Merlyn POVMaaliwalas ang umaga. Maaga kaming nagising ni Mila para magtinda ng suman sa palengke, pero ngayong tapos na ang gawain, nakaupo na kami sa balkonahe ng maliit naming bahay, may tasa ng mainit na tsokolate sa kamay.Tahimik lang si Mila habang sinusuyop ang mainit na inumin. Napatingin ako sa kanya—parang may iniisip.“Anak Mila,” mahina kong tawag.Napalingon siya sa akin, ngumiti. “Opo, Nanay?”Hinawakan ko ang kanyang kamay. “Sa susunod na pasukan, mag-aaral ka na sa private school.”Napakunot ang noo niya. “Ha? Bakit po, Nay? Eh, okay naman po ako sa public school. Mabait naman po si Teacher Agnes. At may mga kaibigan na rin po ako dun.”Hinaplos ko ang buhok niya. “Alam ko, anak. At hindi kita pipilitin kung ayaw mo talaga. Pero gusto ko lang sanang mabigyan ka ng mas maraming oportunidad. Mas maganda ang pasilidad doon, at may scholarship program na inalok sa'yo. Ibig sabihin, halos wala tayong babayaran.”Nanlaki ang mga mata niya. “May scholarship po ak
Chapter 077Kinagabihan, habang natutulog si Mila sa maliit naming papag na may kulambo, tahimik akong nakaupo sa tabi ng lamparang nakapatong sa lamesita. May hawak akong lumang diary—ang tanging alaala ng lumipas na buhay na pilit kong kinalimutan.Sa bawat pahina ay mga salitang isinulat ko noon—panahong hindi ko pa alam ang kahulugan ng katahimikan. Mga gabing umiiyak ako sa takot, sa sakit, at sa kawalang-kasiguraduhan kung makakabangon pa ba ako. Ngunit ngayon, habang binabasa ko ito, dama ko ang layo ko na sa dating ako. Parang ibang tao na ang nagsulat ng mga iyon.Kumatok ang alaala ni Cris. Hindi ko alam kung dahil ba sa diary o sa katahimikan ng gabi, pero bigla ko siyang naalala. Ang mga mata niyang mapangusap, ang tinig niyang minsang naging musika sa tenga ko—bago ito naging dahilan ng bawat luha.Napahawak ako sa dibdib ko. May kirot pa rin. Hindi na kasing tindi ng dati, pero andoon pa rin. Siguro dahil hindi ganun kadaling kalimutan ang taong minsang minahal mo ng buo