Chapter 09Cris POV "Find my wife!" malakas kong utos sa mga tauhan ko, halos pumutok ang ugat sa aking sentido. Parang hindi ko matanggap na bigla na lang siyang nawala sa kalagitnaan ng kasiyahan matapos ang kasal. 'Paano niya nagawang umalis nang walang pasabi?' inis at galit kong sabi sa aking isipan habang inuutusan ko ang mga tauhan. Kanina lang, sinabi niyang pupunta siya sa restroom kasama si Liza, isa sa mga katiwala ng mansion. Ngunit makalipas ang ilang minuto, bumalik si Liza mag-isa, mukhang balisa. "Nasaan siya?" tanong ko agad. "Sir, hindi ko po alam," sagot ni Liza, halatang nag-aalangan. "Sabi niya babalik agad siya, pero hindi ko na po siya nakita," sabi niya sa akin. Parang bumaligtad ang sikmura ko sa inis. Asawa ko siya, kahit na isang substitute bride lamang! Alam kong hindi maipagkakaila na pilit ang sitwasyon namin, pero hindi iyon sapat na dahilan para bigla siyang mawala nang parang bula. Lumapit sa akin ang isa sa mga bisita, ang best man ko, si Leo
Chapter 10 Kinabukasan "Mr. Montereal, natagpuan na namin siya," sabi ng isa sa mga tauhan ko, ang boses niya ay puno ng kumpiyansa. "Kasulukuyan siyang sumakay ng eroplano papunta sa Canada," pagbibigay ng impormasyon nito sa akin. Natigilan ako sa sinabi niya. Canada? Biglang bumalik sa isip ko ang mga kwento ni Mommy tungkol sa pagiging OFW ng babaeng iyon. May koneksyon ba siya roon? O plano niyang magtago sa bansang iyon upang tuluyang iwasan ang lahat ng nangyari sa amin? "Sigurado ka ba diyan?" tanong ko habang pinipigil ang halong inis at kaba. "Opo, Sir. May na-trace kaming flight booking gamit ang pangalan niya. Paalis na ang eroplano isang oras mula ngayon," tugon nito. Mabilis akong tumayo at kinuha ang coat ko. "Ihanda ang sasakyan. Pupunta tayo sa airport!" utos ko sa isa kong tauhan. Habang nasa daan, pakiramdam ko ay umiikot ang mundo ko. Bakit siya umalis? Bakit hindi niya sinabi sa akin? Sa kabila ng lahat ng nangyari, alam kong may karapatan siyang gumawa
Chapter 11 Lumipas ang maraming buwan, ngunit hindi ko pa rin tinigilan ang paghahanap kay Merlyn. Parang nawalan ng direksyon ang buhay ko, at bawat araw na lumilipas ay tila nagiging mas mabigat ang bigat sa dibdib ko. Inupahan ko ang pinakamahuhusay na private investigators, ngunit iisa lang ang sinasabi nila: May humaharang sa imbestigasyon. Hindi ko matanggap ang sagot na iyon. Kaya, sa huli, ako mismo ang nagdesisyon na puntahan ang lugar kung saan siya dating nanirahan. Doon, kinausap ko ang ilang kapitbahay niya, nagbabakasakaling makuha ang mga sagot na matagal ko nang hinahanap. Ang mga salaysay ng mga kapitbahay ay unti-unting nagbigay-liwanag sa madilim na bahagi ng buhay ni Merlyn. "Alam mo, Crisanto," sabi ng isa sa mga kausap ko, isang matandang babae na tila alam lahat ng kwento sa lugar nila. "Si Merlyn, napakabait na bata. Ang tanging inisip lang niya ay ang kapakanan ng pamilya niya. Sinakripisyo niya ang kaligayahan niya para mapag-aral ang bunsong kapatid niya
Chapter 12Merlyn POVPagkababa ko ng eroplano sa Canada, isang malamig na simoy ng hangin ang sumalubong sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa klima o sa bigat ng nararamdaman ko sa aking dibdib. Pero isang bagay ang sigurado—ito ang bagong simula ng buhay ko, malayo sa mga taong nagdulot sa akin ng sakit at pagkabigo."Welcome back, Merlyn!" bati ni Mrs. Swan habang nakatayo sa arrival area. Ang kanyang malapad na ngiti ay tila nagpapagaan sa bigat ng nararamdaman ko. Siya ang naging pangalawang ina ko sa mga panahong nagtrabaho ako sa kanilang pamilya bilang isang domestic helper."Mrs. Swan," sagot ko habang pinipilit na ngumiti, "Salamat po at tinanggap ninyo ulit ako.""Huwag ka nang mag-alala, iha. May lugar ka palagi sa amin. Narinig ko ang lahat ng pinagdaanan mo. Mas mabuti pang dito ka muna magpahinga at maghilom."Niyakap niya ako ng mahigpit, at sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, naramdaman ko ang init ng pagkalinga.---Sa mga sumunod na araw, nag
Chapter 13Ngayong araw, opisyal na akong magsisimula sa bago kong trabaho bilang accountant. Sa wakas, unti-unti ko nang natutupad ang mga pangarap ko. Ang lahat ng ito ay utang ko kay Mrs. Swan, na kahit kailan ay hindi ako iniwan at palaging nakaalalay sa akin.Siya ang naging daan upang magkaroon ako ng bagong simula dito sa Canada. Hindi lang siya tumigil sa pag-recommend sa akin sa mga posisyon na akma sa aking kakayahan, kundi ginawa pa niyang posible na maging permanent resident ako. Dahil sa kanya, nakaramdam ako ng pagtanggap at halaga na matagal ko nang hinahanap.Sa opisina, tinanggap ako ng mainit ng aking bagong boss na si Mr. William Carter, isang mabait at respetadong negosyante na kaibigan ni Mrs. Swan."Welcome to the team, Ms. Santiago. Narinig ko mula kay Mrs. Swan kung gaano ka kasipag at maaasahan. I'm excited to see you grow with us," aniya habang iniabot ang kamay para kamayan ako."Salamat po, Sir. Hindi ko po sasayangin ang oportunidad na ito," sagot ko, puno
Chapter 14Kinabukasan, muling tinawag ako ng CEO sa kanyang opisina para magbigay ng update sa isang mahalagang proyekto."Merlyn, you’ve been doing a great job so far. The board is impressed with your work ethic and attention to detail," sabi niya habang binabasa ang report na iniabot ko."Thank you, sir. I’m just doing my part," sagot ko, sinusubukang itago ang kaba sa likod ng aking propesyonal na tono.Ngunit hindi ko napigilan ang isipin ang sinabi ni Carla. Kaya’t matapos ang aming meeting, bago ako lumabas ng opisina, napabuntong-hininga ako at nagdesisyong magsalita."Sir, may I ask something unrelated to work?" tanong ko nang may pag-aalinlangan.Tumingin siya sa akin, halatang nagulat. "Of course. What is it?""I just want to clarify something… People have been talking about why I’ve been frequently called to your office. I just want to make sure that there’s no misunderstanding regarding our professional relationship," sabi ko, diretso sa punto.Saglit siyang natahimik bag
Chapter 15 Tatlong taon na pala ang lumipas simula nang magsimula ako sa kumpanyang ito. Hindi ko inaasahan na magtatagal ako dito, ngunit sa tulong ni Mrs. Swan at ng aking determinasyon, unti-unti kong napatunayan ang aking sarili. Subalit, isang balita ang gumulantang sa lahat ng empleyado—magkakaroon ng bagong CEO. "Have you heard? The new CEO is coming next week," sabi ng isa sa mga ka-trabaho ko habang nagkukumpulan kami sa cafeteria. "Yes, I heard he’s Mr. Carter's cousin. They say he’s very strict and doesn’t tolerate mistakes," dagdag pa ng isa. Napatingin ako sa kanila, at ramdam ko ang bigat ng balita. "Is he really that bad? Maybe they’re just exaggerating," tanong ko, sinusubukang pakalmahin ang sarili. Ngunit umiling ang isa sa mga senior staff. "No, it’s true. I’ve worked with him briefly before. He’s a perfectionist. If you make even one small mistake, he’ll call you out in front of everyone. It’s terrifying." Halos mawalan ako ng ganang kumain sa sinabi niya.
Chapter 16 "Miss, are you alright?" tanong ng katabi ko, marahil ay napansin ang naninigas kong anyo. "Yes, I’m fine," sagot ko, ngunit ang boses ko ay halos pabulong na lamang. Paglingon ko, napansin ko na lang na nakatayo na siya sa harapan namin. Halos madurog ang puso ko nang makita ang malalim niyang mga mata, at sa kabila ng ilang taon, ang tingin niya ay nananatiling matalim at nakakakilabot. "Good morning," bati niya sa grupo namin. Sinuklian ko ito ng pilit na ngiti, ngunit agad akong tumalikod upang kunwaring mag-adjust ng aking gamit. Hanggang maaari, ayokong makita niya ang mukha ko. Ngunit alam kong oras na lang ang magtatakda bago niya matuklasan ang katotohanan. Parang huminto ang mundo ko sa narinig ko. "It's good to see you, wife!" Diretso at walang alinlangan niyang sinabi, dahilan upang ang lahat ng naroroon ay mapatingin sa amin. Naramdaman ko ang panlalambot ng tuhod ko habang ang mga salita niya ay paulit-ulit na umalingawngaw sa aking isipan. Ang b
Chapter 084Kinabukasan. Tulad ng sinabi ko kagabi, maaga kaming nagtungo ni Mang Rudy sa paaralan. Tahimik lang ako sa likod ng sasakyan habang pinagmamasdan ang tanawin sa labas ng bintana. Sa bawat metro ng kalsadang nilalakbay namin, mas lalong bumibilis ang tibok ng puso ko.Pagdating namin sa harap ng paaralan, agad akong napatayo sa kinauupuan nang makita ko ang mag-ina sa may gate.Napakapit ako sa pintuan ng sasakyan, hindi pa agad bumababa. Parang may humigpit sa dibdib ko.Siya 'yon. Ang bata. Kamukha ni Mila.Hindi ko maiwasang titigan siya. Parehong-pareho ng mata, ng ilong, ng ngiti… pero hindi ako puwedeng magpadala sa damdamin.At ang babaeng kasama niya—hindi si Merlin. Ibang babae. Mas bata, mas payat, at iba ang postura.“Puwede kayang... pamangkin lang ni Merlin? O anak ng kaibigan? O baka naman... anak niya talaga pero... paano kung hindi?”Napahawak ako sa dibdib ko. Huwag kang umasa, Cris... baka masaktan ka lang.Pero hindi ko rin mapigilang mapatingin muli. L
Chapter 083 Hindi na siya nagtanong pa. Agad siyang kumabig pakanan at huminto sa tabi. Bumaba ako ng sasakyan, lumapit sa matanda, at tahimik na tumingin sa mga nakalinyang kakanin. Kinuha ko ang ilang balot ng sapin-sapin, kutsinta, at puto. Ibinayad ko ang higit pa sa halaga, saka muling tumitig sa mga pagkain—parang nakikita ko si Merlin sa bawat kulay, sa bawat patong ng sapin-sapin. "Salamat po, sir!" masiglang sambit ng matanda. Ngumiti ako nang bahagya. "Salamat din po." Pagbalik ko sa sasakyan, tahimik kong pinatong sa kandungan ang mga binili. Sa isip ko, Merlin… kung buhay ka pa… baka ito ang paraan mo para ipaalala sa akin na hindi pa tapos ang kwento natin.Tahimik pa rin ang biyahe. Hawak-hawak ko ang plastic ng mga kakanin sa kandungan ko, habang nakatitig lang sa labas ng bintana. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang batang babae sa paaralan—ang mga mata niya… parang nakita ko na ‘yon dati. At ang babae na kasama niya—malumanay ang kilos, pamilyar ang paraan ng
Chapter 082 Cris POV "Magandang araw pagdating sa paaralan, Mr. Montereal!" bati sa akin ng isa sa mga guro habang bumababa ako ng sasakyan. Bahagya akong ngumiti at tumango bilang tugon, bitbit ang kumpiyansa ngunit may halong pag-iingat. Ito ang unang araw ng pakikilahok ko sa proyektong sinusuportahan ko para sa paaralan—isang programang nakalaan para sa mga batang may potensyal ngunit salat sa buhay. Tahimik akong naglakad papasok, sinusundan ng mata ang paligid. May ilang magulang pang palabas, kasabay ng ilang batang tumatakbo sa hallway. Ngunit sa isang gilid ng aking paningin, may isang batang babae akong nasilayan—at isang babaeng tila ina niya. Simple ang kanilang pananamit, ngunit may kakaibang liwanag sa mga mata ng bata. Napahinto ako sandali. Hindi dahil sa bata—kundi dahil sa babae. Parang may kakaiba sa presensya niya. Pamilyar? O baka dahil sa paraan ng kanyang pagyakap sa anak niya, na tila buong mundo niya ito. "Sir, dito po ang faculty room. Doon po tayo
Chapter 081KinabukasanMaaga akong nagising upang maihanda ang aming agahan at ang paboritong pagkain ni Mila—pritong itlog at sinangag na may konting tuyo. Habang nilalatag ko ang pagkain sa mesa, lumabas si Mila mula sa kwarto, hawak-hawak ang maliit niyang bag at nakasuot na ng malinis niyang uniporme."Good morning, Nay!" bati niya sabay halik sa pisngi ko."Good morning din, anak. Kumain ka na para may lakas ka mamaya," sabi ko habang inaabot sa kanya ang plato.Masaya kaming kumain. Habang kumakain, paulit-ulit siyang nagkukwento tungkol sa mga kaklase niya at kung gaano siya kasabik para sa homeroom meeting dahil ipapakilala daw nila ang mga magulang nila sa klase.Pagkatapos naming kumain, inayos ko ang gamit niya at hinatid siya sa paaralan."Anak, mag-behave ka ha. Mamaya, darating si Inay para sa meeting," paalala ko."Opo, Nay! Promise po!" sabi niya, sabay kindat at takbo papasok sa gate ng paaralan.Pagkatapos ko siyang ihatid, nagtuloy ako sa palengke para asikasuhin a
Chapter 080Paglipas ng mga buwan, sa kabila ng pagod at walang patid na pagtitinda, sa wakas dumating din ang araw na pinakahihintay namin—ang unang araw ng pasukan.Nasa Grade 1 na si Mila.Suot niya ang kanyang bagong uniporme na bahagyang maluwag pa, pero kita sa kanyang mukha ang tuwa at kaba. Inayos ko ang kanyang kwelyo habang nakaabang kami sa labas ng bahay, hinihintay ang traysikel na magsasakay sa amin."Inay, ang ganda po ng damit ko," sabik niyang sabi habang iniikot-ikot ang sarili."Bagay na bagay sa'yo, anak," sagot ko, hindi mapigilan ang ngiti. "Tandaan mo, ha? Magpakabait ka sa school, makinig sa teacher, at huwag kakalimutang mag-enjoy.""Opo, Inay!" tuwang-tuwa siyang humawak sa bago niyang bag na pinag-ipunan namin ng ilang buwan.Pagdating sa paaralan, napuno ako ng emosyon habang pinagmamasdan siyang nakapila kasama ng ibang bata. Napakaliit pa niya, pero puno ng tapang ang kanyang mga mata—parang sinasabi nilang kaya niya ito, para sa mga pangarap niya, para s
Chapter 079 Habang hinihila ko ang kariton paalis sa palengke, napansin ko ang unti-unting pagdilim ng kalangitan. “Mila, bilisan natin nang kaunti. Mukhang uulan.” Sa daan pauwi, bagama’t may kabigatan ang kariton, hindi ko maramdaman ang hirap. Siguro dahil ramdam kong masaya ang araw namin—maraming nabenta, may dagdag ipon, at higit sa lahat, nandoon ang anak kong si Mila na hindi kailanman nagrereklamo. “Inay, ang saya po kanina sa palengke,” sambit ni Mila habang palundag-lundag pa sa gilid ng daan. “Ang dami pong bumili, tapos si Aling Rosa gusto raw ng pre-order tuwing linggo!” “Oo nga anak, salamat sa tulong mo ha. Kung wala ka, di ko kakayanin ‘to araw-araw.” Ngumiti siya, sabay sabing, “Gusto ko po talaga makatulong, Inay. Para makapag-aral po ako sa private school, gaya ng sabi niyo.” Napahinto ako sandali. Hinaplos ko ang buhok niya. “Oo, anak. Sa susunod na pasukan, papasok ka na sa private school. Desidido na ako. Kaya natin ‘yan. Basta magsipag lang tayo, ipon ng
Chapter 078Merlyn POVMaaliwalas ang umaga. Maaga kaming nagising ni Mila para magtinda ng suman sa palengke, pero ngayong tapos na ang gawain, nakaupo na kami sa balkonahe ng maliit naming bahay, may tasa ng mainit na tsokolate sa kamay.Tahimik lang si Mila habang sinusuyop ang mainit na inumin. Napatingin ako sa kanya—parang may iniisip.“Anak Mila,” mahina kong tawag.Napalingon siya sa akin, ngumiti. “Opo, Nanay?”Hinawakan ko ang kanyang kamay. “Sa susunod na pasukan, mag-aaral ka na sa private school.”Napakunot ang noo niya. “Ha? Bakit po, Nay? Eh, okay naman po ako sa public school. Mabait naman po si Teacher Agnes. At may mga kaibigan na rin po ako dun.”Hinaplos ko ang buhok niya. “Alam ko, anak. At hindi kita pipilitin kung ayaw mo talaga. Pero gusto ko lang sanang mabigyan ka ng mas maraming oportunidad. Mas maganda ang pasilidad doon, at may scholarship program na inalok sa'yo. Ibig sabihin, halos wala tayong babayaran.”Nanlaki ang mga mata niya. “May scholarship po ak
Chapter 077Kinagabihan, habang natutulog si Mila sa maliit naming papag na may kulambo, tahimik akong nakaupo sa tabi ng lamparang nakapatong sa lamesita. May hawak akong lumang diary—ang tanging alaala ng lumipas na buhay na pilit kong kinalimutan.Sa bawat pahina ay mga salitang isinulat ko noon—panahong hindi ko pa alam ang kahulugan ng katahimikan. Mga gabing umiiyak ako sa takot, sa sakit, at sa kawalang-kasiguraduhan kung makakabangon pa ba ako. Ngunit ngayon, habang binabasa ko ito, dama ko ang layo ko na sa dating ako. Parang ibang tao na ang nagsulat ng mga iyon.Kumatok ang alaala ni Cris. Hindi ko alam kung dahil ba sa diary o sa katahimikan ng gabi, pero bigla ko siyang naalala. Ang mga mata niyang mapangusap, ang tinig niyang minsang naging musika sa tenga ko—bago ito naging dahilan ng bawat luha.Napahawak ako sa dibdib ko. May kirot pa rin. Hindi na kasing tindi ng dati, pero andoon pa rin. Siguro dahil hindi ganun kadaling kalimutan ang taong minsang minahal mo ng buo
Chapter 076Merlyn POVAnim na taon na ang lumipas mula noong tuluyan akong lumayo sa puder ni Cris. Ni balita tungkol sa kanya ay wala akong natanggap. Parang nawala na lang siya sa mundo ko. Tahimik ang naging buhay namin—ako at ang anak kong si Mila—dito sa isang liblib na probinsya. Malayo sa gulo, malayo sa ingay ng siyudad, at higit sa lahat... malayo sa alaala niya.Ngayon, limang taong gulang na si Mila. Siya ang nagsilbing liwanag ko sa lahat ng madilim na pinagdaanan ko. Sa bawat ngiti niya, nakakalimutan kong minsang nasaktan ako. Sa bawat yakap niya, para bang buo na ulit ako.Simple lang ang pamumuhay namin dito. Nagtitinda ako ng kakanin sa palengke tuwing umaga habang si Mila naman ay nagsisimula nang pumasok sa daycare center malapit sa amin. Kapag hapon, sabay kaming nagdidilig ng mga halaman sa likod-bahay, o kaya’y nagbibilad ng mga tuyo at gulay para ibenta kinabukasan. Minsan, tinutulungan ko rin ang kapitbahay sa pagtatahi kapalit ng ilang kilong bigas o gulay.W