Chapter 07

Chapter 07

Agad akong nagpahatid sa bahay namin—ang lugar na minsang itinuring kong kanlungan pero ngayo'y puno ng sakit at galit. Hindi ko na napigilang balikan ang mga alaala ng hirap ko bilang OFW. Sa bawat araw na pinili kong magtiis, tiniis ko ang pangungulila sa pamilya, ang init ng araw, at ang malamig na gabi para lang maipadama sa kanila na mahalaga sila sa akin. Ngunit ang lahat ng iyon ay parang nawalan ng halaga.

Pagbukas ko ng pinto, bumulaga sa akin ang mga mukha nila Mama at Papa, ngunit hindi ang mga mukhang inaasahan kong makita. Wala akong nakitang pagsisisi o kahit bahid ng pagkakahiya sa ginawa nila. Sa halip, malamig at matalim ang tingin nila sa akin.

“Bakit ka nandito?” tanong ni Mama, ang boses niya’y puno ng pagkasuya.

“Bumalik ako para kunin ang mga gamit ko,” sagot ko nang diretso, pilit pinipigil ang pamumuo ng luha sa mga mata ko. “Hindi na ako magtatagal dito.”

“Kung aalis ka, mabuti,” sagot ni Papa. “Sa tingin mo ba, obligado pa kaming makinig sa mga reklamo mo? Lahat ng ginagawa namin ay para sa pamilya!”

Napailing ako, hindi makapaniwala sa sinasabi nila. “Pamilya? Pamilya ba ang tawag sa ginagawa niyo? Alam niyo bang halos kaluluwa ko na ang ipagbili ko sa ibang bansa para sa inyo? Pero ano ang isinukli niyo sa akin? Ang bunso kong kapatid na magpabubuntis sa nobyo ko?!”

Nakita ko ang panandaliang pagkagulat sa mukha ni Mama, pero agad itong napalitan ng galit. “Hindi kami perpekto, Merlyn! Lahat ng pamilya may pagkakamali. Ano ba ang gusto mong gawin namin? Sisihin ang kapatid mo habambuhay?”

“Hindi,” sagot ko, pilit pinapakalma ang sarili. “Pero kahit isang salita ng pagsisisi o paliwanag, wala akong narinig sa inyo. Sa halip, parang ako pa ang masama dahil ginising ko kayo sa realidad!”

Nananatili silang tahimik, pero ramdam ko ang tensyon sa paligid. Walang may gustong magpakumbaba. Sa gitna ng lahat ng ito, napatunayan ko na tama ang desisyon ko.

Naglakad ako papunta sa kwarto ko at kinuha ang mga bagahe kong naiwan ko noon. Ang iba sa kanila’y hindi man lang ginalaw, parang hindi na nila ako inalala mula nang umalis ako. Habang iniimpake ko ang natitirang gamit, napansin ko ang litrato ng pamilya namin sa isang lumang frame. Tinitigan ko ito saglit bago ko itinabi.

Pagkatapos kong kunin ang lahat, bumalik ako sa sala. Tiningnan ko sila sa huling pagkakataon. “Aalis na ako. Huwag niyo akong hanapin o hintayin pang bumalik. Sa araw na ito, tapos na ako sa lahat ng obligasyong iniatang niyo sa akin.”

Hindi ko na hinintay ang sagot nila. Lumabas ako ng bahay at isinara ang pinto sa likod ko—isang simbolo ng pagtatapos ng kabanatang ito ng buhay ko.

Habang nasa biyahe ako pabalik sa lugar kung saan ako nagpakasal kay Cris, pilit kong kinukumbinsi ang sarili ko na tama ang ginawa ko. Hindi nila alam na nag-asawa ako, at sa puntong ito, wala rin akong balak ipaalam sa kanila.

Sa kabila ng sakit at lungkot, naramdaman ko ang bahagyang ginhawa. Sa wakas, napalaya ko na ang sarili ko sa responsibilidad na tila hindi nila kailanman pinahalagahan. Mula ngayon, magsisimula na akong bumuo ng bagong buhay—isang buhay kung saan ako ang may hawak ng aking tadhana.

Pagdating ko sa simbahan, ramdam ko pa rin ang bigat ng damdamin at mga desisyon na ginawa ko sa nagdaang mga oras. Mula sa pagtakas sa bahay ng pamilya ko hanggang sa biglaang kasal na iyon, tila isang gulong na walang tigil ang umiikot sa buhay ko. Habang nakaupo ako sa loob ng kotse, pinag-iisipan ko ang susunod kong hakbang.

Biglang tumunog ang telepono ko. Nang tingnan ko ang screen, nakita ko ang salitang “Overseas Call” at agad kong naalala si Mrs. Swan, ang aking amo sa Canada. Hindi ko alam kung bakit bigla siyang tatawag, pero alam kong mahalaga ito. Agad ko itong sinagot.

“Hello, Mrs. Swan?” sagot ko, pilit na pinapakalma ang boses ko kahit nanginginig pa rin ako dahil sa lahat ng nangyari.

“Merlyn, dear! How are you?” tanong niya, ang boses niya ay palakaibigan ngunit seryoso. “I’ve been trying to reach you for days. Is everything alright?”

Napalunok ako. Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon. “I… I’m okay, Mrs. Swan. I just had some… family issues.”

“I understand,” sagot niya. “But I have good news. The contract I offered you is still open. If you want, you can come back and work for me again. I need someone I can trust, and you’re the only one I can think of.”

Sa narinig kong iyon, biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Parang binigyan ako ng pagkakataon para muling magsimula—isang pagkakataong makalayo sa lahat ng gulo at sakit.

“Really? The offer is still available?” tanong ko, pilit pinipigil ang emosyon sa boses ko.

“Yes,” sagot niya. “But you need to decide soon. I can book your flight within the next few days if you’re ready to come back.”

Napatingin ako sa paligid, sa simbahan kung saan kasalukuyang nagaganap ang seremonya ng kasal. Hindi ko maiwasang isipin si Cris, ang lalaking hindi ko lubos kilala pero ngayon ay asawa ko na sa mata ng batas. Sa kabila ng lahat ng nangyari, ang tanging alam ko lang ay gusto kong makaalis.

“Mrs. Swan, thank you for this opportunity,” sagot ko sa kanya. “I’ll think about it, but I’m leaning towards accepting it.”

“Good,” sagot niya. “Let me know as soon as possible. Take care, Merlyn.”

Pagkatapos ng tawag, napasandal ako sa upuan ng kotse. Tila nabigyan ako ng sagot sa lahat ng tanong na umiikot sa isipan ko. Pero isang bagay ang malinaw—ito na ang pagkakataon ko para makatakas sa pagiging substitute bride, sa pamilya kong hindi pinahalagahan ang sakripisyo ko, at sa buhay na tila hindi ko kontrolado.

Habang tinitingnan ko ang pintuan ng simbahan, napabuntong-hininga ako. Kakayanin ko bang iwan ang lahat ng ito nang walang paalam? Kakayanin ko bang harapin ang bagong hamon sa Canada?

Sa kabila ng lahat, alam ko na kailangan kong gumawa ng desisyon—at ang desisyon na iyon ay magbabago sa lahat ng aspeto ng buhay ko.