Chapter 096Agad akong bumalik sa kung saan ang daan pabalik sa silid. Yung uhaw ko ay nawawala ng nasaksihan ko ngayon.Habang naglalakad ako pabalik sa aking silid, ang sakit at kalituhan sa aking puso ay mas tumindi. Nawala ang uhaw ko, ngunit pinalitan ito ng isang hindi maipaliwanag na pakiramdam—kalungkutan at hirap. Ang nakita ko kay Cris ay isang paalala na kahit gaano siya kasaktan, hindi pa rin niya kayang tanggapin ang mga pagkakamali niya. At ako, naiisip ko, paano ko siya bibigyan ng pagkakataon na magbago kung hindi ko rin alam kung paano magsimula muli?Pumasok ako sa silid at dahan-dahang isinarado ang pinto. Umupo sa gilid ng kama, tinanaw ang makulimlim na paligid, at tinitigan ang mga alaala namin ni Cris. Napaka-lingid ng bawat detalye ng pagmamahal na binuo namin—mga pangako, mga halakhak, mga luha.Dahil sa gabing iyon, nagbalik sa akin ang isang tanong na matagal ko nang iniiwasan. Magagawa ko bang magpatawad? Magagawa ko bang tanggapin ang lahat ng ginawa niyan
Chapter 095 Umiling si Manang. "Hindi, hija. Oo, nagkamali siya. Pero nung dumating ang balita tungkol sa pagsabog, doon siya tuluyang nagising. Sa sobrang lungkot at pagsisisi, muntik na siyang tuluyang sumuko." Napahawak ako sa dibdib ko, pinipigil ang pagragasa ng damdamin. Kahit papaano, gusto kong isipin na totoo ang lahat ng iyon. Na kahit gaano kasakit ang mga nangyari, may bahagi pa rin pala ng puso niya na kami ang mahalaga. "Salamat po, Manang," mahina kong tugon. "Sa totoo lang, hindi ko alam kung anong mararamdaman ko ngayon." "Natural lang ‘yan, hija. Pero ang mahalaga, magkasama na ulit kayo. At ang apo mo, masaya na may buong pamilya siyang tinatawag na kanya." Tahimik akong tumango. Muli akong tumingin sa itaas kung saan naroon ang silid ng aming anak. Sa wakas, pagkatapos ng lahat ng bagyo, heto kami... unti-unting binubuo ang sirang pamilya.Matapos kong makausap si Manang ay umakyat na rin ako sa itaas. Tahimik ang paligid ng mansion, tanging boses ng anak kong
Chapter 094Habang pababa ako sa hagdan, agad tumambad sa akin ang masayang eksena ng aking anak, si Mila, na abala sa pag-uusap kay Mommy Crisanta. Kita ko ang saya sa mukha ng apo ko, ang mga mata niyang kumikislap habang nagsasalita. Walang kasing saya ang makita siyang masaya at wala ni isang alalahanin sa mundo.Para bang ang mga tanong ko, ang mga sugat sa aking puso, ay nawawala ng makita ko siya sa ganitong kaligayahan. Kung may isang bagay na tanging nagbigay ng lakas sa akin, iyon ay ang pagmamahal ko kay Mila. Siya ang dahilan kung bakit patuloy akong lumalaban sa kabila ng lahat ng nangyari."Mom, si Lola Crisanta po ay mabait. Parang gusto ko po siya maging lola ko," masayang wika ni Mila sa akin.Tumingin ako kay Crisanta, at nakita ko ang pag-aalaga sa mga mata nito, isang bagay na hindi ko nakita kay Cris noong mga unang taon namin. May mga bagay na hindi ko kayang ipaliwanag, pero siguro, ang pagmamahal ng isang ina sa kanyang anak ay isang hindi matitinag na lakas."
Chapter 093 Merlyn POV Pagkatapos sabihin ni Mommy Crisanta na ipakita ni Cris ang magiging silid namin, hindi ko maiwasang kabahan. Sa bawat hakbang ko papunta sa itaas ng mansyon, kasabay nito ang mabilis na tibok ng puso ko. Narito na ako muli, kasama ang lalaking minsan kong minahal… at hanggang ngayon, mahal ko pa rin. Tahimik si Cris habang binubuksan ang pinto ng silid. Pagpasok namin, una kong napansin ang simpleng ayos ng kuwarto—hindi magarbo, pero ramdam ang init at pag-aalaga. May litrato pa kami ni Mila sa tabi ng kama, kuhang-kuha habang natutulog kami noon. “Merlyn,” mahinang tawag niya sa akin. “Ito na ang magiging silid natin… kung okay lang sayo.” Tumingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Gusto kong sumigaw, gusto kong tanungin kung bakit niya kami iniwan noon, pero mas nanaig ang damdaming nais kong manahimik muna. "Ang laki ng pinagbago mo, Cris," bulong ko. "Pero sa kabila ng lahat, hindi ko kayang itanggi sa sarili ko… mahal pa rin kita.
Chapter 092"Tayo na, bago pa tumanghali," wika ko, sabay tapik sa balikat ni Merlyn.Tahimik niyang pinunasan ang kanyang mga luha at muling tiningnan ang loob ng barong-barong na ilang taon nilang tinawag na tahanan. Kita ko ang lungkot sa kanyang mata, pero higit doon, may bahid ng pag-asa—isang panibagong simula.Naglakad kami papunta sa sasakyan. Bitbit ni Cris ang ilang gamit nila habang si Mila ay hawak ang munting bag na may paborito niyang laruan. Sa bawat hakbang nila, ramdam ko ang bigat ng alaala, ngunit mas nangingibabaw ang pag-asang dala ng pagbabalik.Pagkasakay namin sa kotse, lumingon pa si Merlyn sa kanilang dating tahanan, saka mahina niyang sambit, “Salamat, bahay. Sa lahat.”Tahimik ang biyahe. Tahimik, pero punong-puno ng damdamin.Habang nasa biyahe kami ay naisipan kong bumili muna ng pagkain sa isang fastfood para hindi kami gutumin sa daan.“Chris, sa susunod na bayan, dumaan ka sa may fastfood. Mag-takeout tayo para may makain tayo habang nasa byahe,” utos
Chapter 091 Tumango ako at hinawakan ang kamay ni Merlyn bilang pagsang-ayon. "Siyempre naman, anak. Hindi kami aalis dito na parang wala kang pinanggalingan. Pupuntahan natin ang bahay mo at tutulungan ka naming mag-empake." Napatingin ako kay Cris at senyasan ko siyang siya na ang mag-drive. Si Mila naman ay masayang nagkukuwento sa likod tungkol sa mga bulaklak at kung paano raw niya papangalanan ang bawat isa. Tahimik kong tiningnan si Merlyn habang nakaupo siya sa tabi ko sa loob ng sasakyan. Kita ko sa mga mata niya ang magkahalong lungkot at takot, pero pilit niyang pinapalitan ito ng tapang para sa kanyang anak. "Anak, huwag kang mag-alala. Wala ka nang kailangang buhatin mag-isa ngayon."Habang ang katahimikan lamang ang nabuo sa loob ng sasakyan ay biglang nagsalita si Merlyn. "Kuya Rudy, dyan lang sa kilalang kanta mo iliko!" sambit niya.Hanggang sinabing ihinto ang sasakyan sa tapat ng isang barong-barong. Napalunok ako sa nakita. Isang maliit na barong-barong laman
Chapter 090Crisanta POVLabis akong natuwa nang makita ko silang dalawa—si Merlyn at ang apo kong si Mila. Buhay sila. Buong-buo. Limang taon akong nagluksa, limang taon kong iniisip na nawala na ang asawa ng anak ko at ang kanyang pinagbubuntis. Akala namin, sila 'yung bangkay na di makilala sa aksidente. Pero heto sila ngayon, buhay, humihinga, at higit sa lahat—magkasama.Hindi ko na napigilan ang luha ko habang yakap-yakap si Merlyn. Parang kahapon lang na sinasabi ko sa anak kong si Cris na sana'y makahanap siya ng babaeng mamahalin siya ng totoo. At heto, nakaharap ko mismo ang babaeng iyon. Maganda pa rin, kahit sa simpleng ayos. Matatag. Tahimik pero may dignidad. At ang batang si Mila—Diyos ko, parang si Cris nung bata.Hindi ko rin naiwasang mapatingin sa mga gurong naroon. Kita sa mga mata nila ang pagka-gulat, at ang ilan sa kanila, pagsisisi. Kaya tumindig ako. Nanay ako. Lola ako. Hindi ako papayag na apak-apakan ng tingin ang mahal kong pamilya."Alam n'yo ba," malamig
Chapter 089Nakita ko ang mga mata ng mga guro sa harap namin—halatang hindi pa rin sila makapaniwala sa nalaman. May mga nagbubulungan, may mga ngumiti ng pilit, at may ilan na tila gusto pang magtanong pero pinipigilan ang sarili.Ngunit mas mabigat ang naramdaman ko nang lingunin ko si Merlyn. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang emosyon na pilit niyang itinatago—ang sakit, ang galit, ang pagod. Hindi para sa akin, kundi para sa anak naming ayaw niyang mapahiya.At sa kabila ng lahat, pinili niyang ngumiti. Pinili niyang tumayo nang taas-noo sa harap ng mga taong hinusgahan siya base sa kanyang anyo.Napakuyom ang aking kamao. Sa loob-loob ko, hindi ko hahayaang muli siyang masaktan—hindi ng iba, at lalong hindi dahil sa akin.Nasa kalagitnaan kami ng katahimikan—walang kumikibo, lahat ay tila nag-aabang kung ano pa ang susunod na mangyayari—nang biglang may pamilyar na boses ang bumasag sa katahimikan. Matining, may halong saya at emosyon."Oh, my daughter-in-law!" masayang sigaw n
Chapter 088 Pagkatapos ng interviews ay agad akong bumalik kina Merlyn upang makausap siya nang masinsinan. Gusto ko sanang ipaliwanag ang lahat habang tahimik pa ang paligid. Ngunit bago pa man ako makalapit, biglang nagsidatingan ang mga staff ng paaralan—mga guro, pati na rin ang prinsipal—bitbit ang mga ngiti at imbitasyon. "Sir Cris, sandali lang po! May munting salo-salo kami para sa inyo," masayang anyaya ng prinsipal habang itinulak ako papasok ng faculty room. Nais ko sanang tumanggi. Mas mahalaga para sa akin na makausap si Merlyn habang sariwa pa sa kanya ang mga kaganapan. Pero sa mga matang naghihintay at sa kasiyahan ng mga guro, alam kong hindi ko sila puwedeng tanggihan. Kaya agad kong tinawagan si Mang Rudy. “Mang Rudy, pakibantayan muna sina Merlyn at Mila. Hindi ko sila makakausap ngayon. Gusto ko lang na siguraduhing ligtas sila,” sabi ko sa seryosong tono. “Walang problema, sir. Pupuntahan ko na sila ngayon din,” mabilis na sagot niya. Habang papasok ako sa