KABANATA 1- Engrandeng kasalan

Eleja Juarez: POV

“Hahaha! Sige lang, Elijah Juarez. Magpakasaya ka lang, dahil bukas na bukas din ay maglalaho ang ngiti mong 'yan!” sambit ng isang babaeng dinig ko habang papunta ako sa dressing room upang isuot ang mala-crystal kong gown.

Ang gown na nakakasilaw at nakakawala ng estress , panandalian,mga dyamanting kumikislap sa ilalim ng maliwanag na buwan, tela'y kumikinang bawat galaw niya ay isang sayaw ng mga bituin. Nawala ang kaba ko ng makita ko ang napakaganda kong Wedding Gown.

Ang mga narinig ko kanina lang, ay hindi ko na iyon binigyan ng pinansin. Dahil kahit anong gawin ng babaeng iyon, kapag kasal na kami ni Lejandro ay wala nang makakapagpahiwalay sa aming dalawa.

Wala din naman akong panahon para puntahan ang babaeng nagsasalita ng masama sa akin dahil nagmamadali din ako.

Dahil kailangan ko nang magbihis—hinihintay na ako ng aking magiging asawa at mga bisita. Kahit alam kong nakakakaba ang mga narinig ko isinantabi ko iyon. Ayokong masira ang kasalan namin ni Lejandro.

"Isang mala engrandeng kasalan ang nagaganap ngayon sa Hacienda Ferman."

Ang tanging maririnig lang ay ang musikang nakakainlove pakinggan, mga palamuting nakapalibot sa buong paligid ng venew at mga naggagandahang mga bulaklak na kulay puti na tila mga ulap sa buong hacienda.

Ako si Eleja Juarez—ang maswerteng bride ng lalaking si Lejandro Ferman, isang bilyonaryong lalaki at nag-iisang anak ng pamilya Ferman. Pinag-aagawan rin siya ng maraming babae, pero ako lang ang bukod-tanging nagustuhan niya mula pa noong una niya akong makita.

Tila na love at first sight siya sa akin, na labis kong ikinakakilig kapag naaalala ko ang ala-alang iyon sa aming nakaraan.

Lahat ng dumalo sa aming kasal ay mga pinsan, kumare, kaibigan, at mga kilalang pamilya mula sa iba't ibang panig ng mundo. Tunay ngang engrandeng kasalan ito.

Sobrang kaligayahan ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Kahit alam kong marami ang tutol sa kasal namin ni Lejandro, masaya pa rin ako dahil alam kong mahal na mahal niya ako. Ipinaglaban niya ang aming pagmamahalan hanggang sa makamit namin ang kasalang ito. Wala na akong mahihiling pa—sobrang bait at mapagmahal ang aking asawa.

Habang abala siya sa pakikipagkwentuhan sa mga bisita, ako nama’y nakatayo lamang sa isang sulok, nag-iisa. Ni isa ay walang lumalapit upang batiin o i-congratulate ako. Sabagay, inaasahan ko na rin ito. Ang mahalaga, masaya ako sa lalaking makakasama ko habang buhay. Wala na akong pakialam sa sasabihin ng iba.

Bigla akong tinawag ng aking asawa, kaya agad akong lumapit.

"Honey... Halika rito," sabay halik niya sa aking noo. "Bakit ka pumapayag na nag-iisa ka lang diyan? Join us! This is our special day, honey," malambing niyang saad.

Ngumiti ako nang malapad upang hindi mahalatang naiilang ako. Dahil alam kong kapag nagsalita sila, baka mapahiya lamang ako. Ramdam kong hindi talaga ako welcome sa kanilang lahat, at siguradong marami ang tutol sa kasal namin ni Lejandro.

Bigla akong binati ng isang napakagandang babae. Napakahinhin niya sa paglakad, mala-diyosa ang dating. Kitang-kita ang kanyang pagiging sosyal sa pananalita, pananamit, at sa mga alahas na suot niya. Makinis ang mukha, parang artista—o baka higit pa.

"Congratulations, Mrs. Ferman! Bagay na bagay sa'yo ang gown mo. I love it! Kailan kaya ako makapagsusuot ng ganyang kagandang gown?" ang nananabik niyang sabi sa akin. Siya si Furtiza Monteroso.

Ngumiti ako ng may galak upang ipakitang masaya ako, kahit alam kong minamaliit niya ako.

Sa dinami-rami ng bisita, lahat sila’y may kasamang pamilya. Samantalang ako, ni isa man lang sa mga kamag-anak ko ay walang dumalo. Hindi ko rin alam kung bakit. Pinadalhan ko naman sila ng imbitasyon. Siguro'y nahiya sila… o baka ayaw talaga nilang dumalo sa kasal ko.

"Where is your family or relatives? Hindi ba sila nakarating? Hulaan ko kung bakit—wala silang sosyal na damit na maisusuot?" ang tanong niya sa akin, nakangisi.

"Kumusta naman ang kasal kahit hindi dumalo ang mga magulang mo? Masaya ka ba na napangasawa mo ang isang bilyonaryo at gwapo pang lalaki mula sa pamilyang Ferman?" dugtong pa niya.

"Baka busy lang ang mga magulang ko, kaya hindi sila nakarating," sagot ko kay Furtiza. "At syempre, oo naman! Labis-labis ang kasiyahan ko. Maraming salamat sa pagbati mo. Sana sa susunod, ikaw naman ang magkaroon ng gwapo at bilyonaryong asawa."

Tila naiinis siya sa sinabi ko.

"Talaga? Masaya ka kahit maraming tutol sa kasalang ito? Hindi mo ba napapansin, ikaw na lang ang bukambibig ng lahat ng narito? Hindi ka nababagay sa pamilyang ito," bulong niya sa akin, malapit sa aking tainga. Tanging ako lang ang nakarinig sa masasakit niyang salita.

Agad naman akong niyakap ng aking asawa, kahit hindi pa tapos si Furtiza sa pagsasalita. Napansin siguro ni Lejandro na inaagrabyado ako, kaya ipinakita niyang nasa panig niya ako.

Palibhasa si Furtiza talaga ang gusto ng pamilya niya para ipakasal sa kanya. Pero kung bakit ako ang pinili ni Lejandro… ewan ko.

Lumipas ang mga minuto at unti-unting nagsi-uwian ang mga bisita.

Pagkatapos ng kasal, isang lalaki ang lumapit sa akin—si Bernard, matalik na kaibigan ng aking asawa.

"Congratulations, Eleja Juarez… este, Eleja Ferman pala! You look so beautiful. Nagniningning ka sa kagandahan," ang malambing na sabi ni Bernard. Alam ng lahat na may gusto siya sa akin, kaya’t panibagong tsismis na naman ito.

Pero ayos lang naman iyon kay Lejandro. Hindi ko naman siya niloloko. Alam niyang si Bernard ay may pagtingin sa akin, ngunit siya pa rin ang pinili ko.

Biglang may tawag mula sa Singapore—mula sa ama ni Lejandro.

"Señorito Lejandro, isang tawag po mula sa Haciendero ninyo sa Singapore. Kailangan niya po kayong makausap agad."

Nang mga oras na iyon, kaunti na lang ang natirang bisita. Naroon pa sina Furtiza, Bernard, at ang mga katulong.

"Sandali lang, honey. Kakausapin ko lang sila. Sandali lang ito," paalam sa akin ni Lejandro.

Ako’y naiwan sa gitna ng mga kamag-anak niya, na para bang nandidiri sa akin ang tingin.

"Naku! Mukhang may problema si Tito Enrick sa Singapore. Tiyak pupunta roon si Lejandro," bulong ni Furtiza.

Tahimik lang ako’t nakikinig.

Lumipas ang ilang oras at wala pa rin si Lejandro. Tanging sina Furtiza at Bernard ang kasama ko, masaya silang nagkukwentuhan habang ako’y nasa isang sulok, walang imik.

Nang biglang bumalik si Lejandro, halatang hindi maipinta ang mukha. Hindi ko alam kung siya’y malungkot o galit. Basta ang iniisip ko lang ay sana’y ayos lang ang kanyang ama.

"Bernard, Furtiza, mauna na kami ni Eleja. Kailangan ko siyang makausap nang kami lang. Kayo na lang ang bahala sa mga natirang panauhin," sabi ni Lejandro bago kami umalis patungong mansion.

Pagdating sa mansion, bigla niya akong kinausap nang masinsinan—na labis kong ikinakaba.

"A-anong nangyari? Ayos lang ba si Papa?" tanong ko sa kanya, na tinuturing ko na ring pangalawang ama ko.