KABANATA 1- Engrandeng kasalan

POV ni Eleja Juarez

“Hahaha! Sige lang, Elijah Juarez. Magpakasaya ka lang, dahil bukas na bukas din, maglalaho rin ang ngiti mong ’yan!”

Narinig kong sambit ng isang babae habang ako’y papunta sa dressing room upang isuot ang aking mala-crystal na gown.

Ang gown ay tunay na nakakasilaw — tila nawala lahat ng stress sa katawan ko nang masilayan ko ito. Ang mga diyamanteng nakadisenyo rito ay kumikislap sa ilalim ng malamlam na sinag ng buwan, at ang bawat galaw ko ay tila sayaw ng mga bituin sa langit. Sa unang pagkakataon, nabura ang kaba ko. Isa itong wedding gown na di ko kailanman inakalang maisusuot ko sa tunay na buhay.

Ang mga narinig kong panlalait kanina ay hindi ko na pinansin. Wala na akong panahon sa mga taong hindi masaya para sa amin. Dahil ngayong ikakasal na kami ni Lejandro, walang sinuman ang makakapagpahiwalay sa amin.

Wala na rin akong oras para harapin ang babaeng iyon. Kailangan kong magbihis—hinihintay na ako ng aking magiging asawa, pati ng aming mga panauhin. Kahit nakakakaba ang mga sinabi niya, isinantabi ko ang lahat. Ayokong masira ang araw ng aming kasal.

"Isang engrandeng kasalan ang nagaganap ngayon sa Hacienda Ferman."

Sa paligid, tanging ang musikang romantiko ang maririnig, habang ang venue ay nababalutan ng mga dekorasyong nakakabighani at puting mga bulaklak na animo’y ulap na dumapo sa lupa. Ang bawat sulok ay perpektong isinakdal ng ganda.

Ako si Eleja Juarez—ang maswerteng babaeng pakakasalan ni Lejandro Ferman, ang nag-iisang tagapagmana ng pamilya Ferman. Isa siyang bilyonaryo na pinapangarap ng maraming babae, ngunit ako lang ang pinili niya mula pa noong una kaming magkita.

Love at first sight daw. Paulit-ulit niyang sinasabi iyon, at hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala. Sa tuwing naiisip ko ‘yon, hindi ko mapigilang kiligin.

Ang aming kasal ay dinaluhan ng mga kamag-anak, kaibigan, at mga personalidad mula sa iba’t ibang panig ng mundo. Tunay ngang engrande. Ngunit sa kabila ng saya, alam kong maraming mata ang nakatingin sa akin—hindi lahat pabor.

Ngunit masaya ako. Dahil sa kabila ng lahat, ipinaglaban ako ni Lejandro.

Habang abala siya sa pakikipagkuwentuhan sa mga bisita, ako nama’y nanatili sa isang sulok, nag-iisa. Walang lumalapit para bumati o mag-congratulate. Pero sanay na ako. Ang mahalaga, nakuha ko ang puso ng lalaking mahal ko. Hindi ko kailangan ng basbas ng lahat.

Tumawag si Lejandro.

“Honey... halika rito.” Hinalikan niya ako sa noo.

“Bakit ka nag-iisa riyan? Join us. This is our special day, honey.”

Ngumiti ako, pilit na pinapagtakpan ang aking pag-aalinlangan. Dahil alam kong sa sandaling magsalita ang mga bisita, baka hindi ko kayanin ang mga susunod na salita. Ramdam kong hindi ako welcome sa karamihan. Pero wala akong pakialam. Mahal ako ni Lejandro. At iyon lang ang mahalaga.

Lumapit sa akin ang isang babae—isang magandang babae na hindi mo aakalaing mortal lang. Ang bawat hakbang niya’y puno ng pino at sopistikadong kilos. Siya si Furtiza Monteroso.

“Congratulations, Mrs. Ferman! Bagay na bagay sa'yo ang gown mo. I love it! Kailan kaya ako makakasuot ng ganyang kagandang gown?”

Ngumiti ako, pilit na tinatago ang aking nararamdaman. Alam kong ang bawat salita niya’y may kasamang panlalait.

Lumingon ako sa paligid. Lahat ng bisita’y may kasamang pamilya. Ako lang ang nag-iisa. Kahit isa sa mga kamag-anak ko, wala. Hindi ko rin alam kung bakit. Pinadalhan ko sila ng imbitasyon. Siguro'y nahihiya sila, o sadyang hindi nila kayang tanggapin ang pinili kong buhay.

“Where is your family or relatives? Hindi ba sila nakarating? Hulaan ko—baka wala silang sosyal na damit na maisusuot?” sabay ngisi ni Furtiza.

“Masaya ka ba kahit hindi dumalo ang mga magulang mo? Napangasawa mo nga ang isang bilyonaryo, pero... sapat ba ‘yon?”

Ngumiti ako. “Baka busy lang sila. At oo, masayang-masaya ako. Sana ikaw rin, makahanap ng lalaking tulad ni Lejandro.”

May kirot sa mga mata ni Furtiza. Tila hindi niya nagustuhan ang sagot ko.

Lumapit siya sa akin at bumulong:

“Talaga bang masaya ka? Hindi mo ba napapansin na ikaw na lang ang pinag-uusapan dito? Hindi ka nababagay sa pamilya namin.”

Hindi pa man ako nakakaganti ng sagot, agad akong niyakap ni Lejandro. Ramdam niya siguro ang tensyon. Isa iyong pagpapakita na ako ang panig niya, at hindi si Furtiza—na matagal nang gustong ipareha sa kanya ng pamilya niya.

Maya-maya, unti-unti nang nagsi-uwian ang mga bisita.

Isang pamilyar na boses ang narinig ko. Si Bernard, matalik na kaibigan ni Lejandro, ay lumapit sa akin.

“Congratulations, Eleja Ferman. You look stunning. Nagniningning ka ngayong gabi.”

Alam ng lahat na may pagtingin si Bernard sa akin. Isa na namang tsismis ito. Pero alam ni Lejandro ang lahat, at hindi siya nagseselos. Buo ang tiwala niya.

Biglang may lumapit na tauhan.

“Señorito Lejandro, may tawag po mula sa Singapore. Galing po kay Haciendero Enrick. Kailangan niya raw po kayo agad.”

Kaunti na lang ang natitira sa venue—kasama pa rin sina Bernard, Furtiza, at ilang katulong.

“Sandali lang, honey. Kakausapin ko lang sila. Babalik agad ako,” sabi ni Lejandro bago siya lumayo.

Naiwan akong muli. Ramdam ko ang mga matang nakatitig sa akin na tila huhusga sa bawat kilos ko.

“Naku, mukhang may problema sa Singapore,” bulong ni Furtiza. “Sigurado ako, pupunta doon si Lejandro.”

Hindi ako kumibo. Pinili kong manahimik.

Makalipas ang ilang oras, dumating muli si Lejandro. Mabigat ang kanyang mukha. Hindi ko matukoy kung lungkot ba iyon o galit.

“Bernard, Furtiza, mauna na kami ni Eleja. Kailangan ko siyang makausap, nang kami lang. Kayo na ang bahala rito,” sabi niya.

Pagdating namin sa mansion, bigla niya akong hinarap—seryoso at puno ng tensyon.

“A-anong nangyari? Ayos lang ba si Papa?” tanong ko, na para bang sasabog na sa kaba ang dibdib ko.