Yumuko siya at malumanay na sinabi, “Ito nga ang dahilan kung bakit kailangang makausap kita nang masinsinan. Alam kong espesyal ang araw natin ngayon. Kaya mamaya na natin gawin ang honeymoon natin,” ang salita niya na nagpa-init ng aking mga pisngi. Ngunit hindi siya tumigil sa pagsasalita.
“Kailangan kong pumunta ng Singapore. May sakit ang papa, at kailangan niya ako roon para mag-asikaso ng aming hacienda. Hindi kakayanin ng ama ko habang siya’y malubha ang kalagayan. Pero ‘wag kang mag-alala, nandito naman si mama. Saka tatawagan kita palagi, ‘okey?” ang malambing niyang pangakong nagpasaya sa puso ko. Walang magawa ang aking puso kundi maniwala at tumango. May tiwala ako sa aking asawa, kahit ayaw ko sanang mawalay siya sa tabi ko. Bigla naman niyang binitawan ang mga salitang nagpapapangiti at nagpaumapaw ang init sa dibdib ko: “Ngayon na natin gagawin ang honeymoon natin, honey—bago ako umalis ng bansa.” Agad ko siyang niyakap nang mahigpit, na parang hindi na ako bibitaw pa. Kahit naka-gown pa ako, wala na akong pakialam. Ang mahalaga ay maipadama ko sa kanya ang pagmamahal ko bago siya lumayo. Hindi na namin pinansin ang oras, kaya’t niyaya ko siya papunta sa banyo. “Let’s enjoy our wedding day, honey. Huwag ka muna mag-alala sa mga problema. ‘Yung mga ‘yan, saka mo na lang isipin kapag naroon ka na sa Singapore,” ang bulong ko sa kanya. Niyakap niya ako ng mahigpit, at sinikap niyang damhin bawat sandali. Pinatigil namin ang oras sa loob ng aming kwarto—walang pakialam sa kung sino man ang pumasok at makakita. Ang mahalaga ay ang init ng aming pagmamahalan. “Lejandro...” ang ungol ko habang hinahaplos niya ang aking katawan. “Ohhhh... ohhhh... Uuurrrmgggg! Lejandro...” sunod-sunod ang mga hinaing ko, dulot ng sarap na ipinapadama niya. “Ohhh Eleja... I love you...” ang paulit-ulit niyang mga salita. Walang humpay kaming nagtanggal ng mga kasuotan—hagis dito, hagis doon—para makapagpatuloy sa pag-iisang katawan. Ramdam ko nang unti-unting pumapasok ang mga kamay niya sa aking tagong bahagi. Dahil virgin pa ako, unang-una ay medyo masakit, kahit daliri lang niya iyon. Paano pa kaya kapag siya na? “Oooohhhh... shheeeettt!” ang napapaungol ko habang mahigpit kong hawak ang buhok ng aking gwapong asawa. Dahan-dahan niyang ipinapasok ang daliri, hanggang sa madulas ito at maging malambot ang pakiramdam. “Oooooohhhh... honeeeyyy! Ang sarap... ahhh! Sa una lang pala ito masakit,” sambit ko, dahilan para ipasok niya ng labis-labis ang daliri sa akin. Agad niya akong binuhat at dinala sa malambot naming kama. Pabagsak niya akong inihiga at ibinuka nang maluwag ang aking mga hita. Kitang-kita ko ang kanyang mukha—puno ng pagnanasa, ngunit may pag-aalinlangan dahil ayaw niya akong masaktan. Tumayo ako at itinulak siya upang ako naman ang humiga. “Auuurrggggg...” ang tunog mula sa kanya. Dali-dali kong tinanggal ang nakatabing takip sa kanyang alaga—at laking gulat ko sa laki nito. Hindi maiwasang manginig ako. “Ooooo my God! Honeyyyy...” ang sabi ko sabay yuko at paghawi ng aking mahabang buhok. Dahan-dahan ko siyang isinubo. Napapailing na rin siya sa sarap. Habang nilalablab ko ang kanyang alaga, ang mga daliri niya ay patuloy na nakatusok sa akin. Walang kapantay ang sarap na aming pinagsasaluhan—walang sobra, walang kulang. Sinulit namin ang gabing iyon upang paligayahin ang isa’t isa. Nang hindi na mapigilan ni Lejandro ang sarili, pinahiga niya ako at dahan-dahang ipinasok ang kanyang malaking alaga sa aking makipot na katawan. “Aaaaooouccch!” ang unang sabi ko, kaya dahan-dahan pa siyang umindak hanggang tuluyang makapasok. Ang kirot ay napalitan ng matinding sarap. Unti-unti nang bumilis ang galaw niya—hanggang sa marating namin ang rurok ng kaligayahan. Pagod kaming naghiwalay ni Lejandro, humiga kami nang magkatabi. Mahigpit ko siyang niyakap. “Elejah, aalis na ako bukas. ‘Wag mo sanang mamasamain ito. Babalik ako pagkatapos maayos ang Hacienda Ferman sa Singapore. At uulitin natin ang sandaling ito,” ang malambing niyang pangako. Bagamat masakit sa akin ang kanyang pag-alis, kailangang tanggapin ito. Hihintayin ko siyang bumalik. Muling nag-isa ang aming mga katawan—hanggang sa magpagod kami nang husto. Lingid sa mag-asawa, may babaeng nagbabalak ng masama—isang babaeng nagnanais maagaw si Lejandro, na ngayo’y asawa na ni Eleja. Hindi rin namin napansin na bahagyang nakaawang ang pintuan, dahil sa pagmamadali nilang pumasok sa silid. Doon nakita ni Furtiza ang mga anyo ng dalawang nagtatal*k —magkapiling at nagmamahalan. “Bweeesit! Dapat ako lang ang katabi mo sa kama, Lejandro! Siguradong mapapasa akin ka bukas! Makakalimutan mo na ang pinakamamahal mong asawa na si Eleja!” ang kanyang galit na sigaw sa kanyang isip bago siya umalis. Nagpaalam siya kay Donya at Bernard na nasa mansion pa rin. “Hey! Furtiza, nandito ka pa pala? Akala ko nakauwi ka na,” tanong ni Bernard na nagpagulat kay Furtiza. Kahit gulat siya nanatili pa rin siyang tahimik. Hindi siya pinansin ni Furtiza, dahil ang isip niya ay patungo pa rin sa eksenang nasaksihan niya—ang mag-asawang nagmamahalan sa kanilang silid.“Aray! Kainis!” sigaw ni Vivian, sabay sapo sa noo na parang sinadya niyang idiin ang pagkakauntog sa mesa. Ramdam ang kirot pero mas nangingibabaw ang inis at sama ng loob na gusto niyang iparating. Napapikit siya at mariing kumagat sa labi, tila ba gustong ipakita kay Alexander kung gaano siya nasaktan—hindi lang sa noo, kundi pati sa damdamin. Samantala, nanatiling kalmado si Alexander, nakaupo lang sa tabi ni Vivian na para bang walang nangyari. Pinagmasdan lang niya ito, bahagyang napailing at lihim na natawa sa loob-loob. Grabe, kakaiba talaga ang babaeng ito, sabi niya sa sarili, hindi natinag sa eksenang ginawa ni Vivian. Makalipas ang ilang oras ng klase, naglabasan na sila sa silid. Habang nag-aayos ng gamit, napatingin si Vivian sa kanyang relo—hindi mamahalin, mumurahin lang, pero sapat na para ipaalala sa kanya ang oras. Habang tinititigan niya ito, biglang lumapit ang tatlong kababaihan, diretso mismo sa harap ni Alexander. Agad itong nakakuha ng atensyon ni Vivian. N
“Celistiana University College-CUC” — isang tanyag at iginagalang na paaralan sa gitna ng Maynila. Pinaniniwalaan ng lahat na ito’y hindi lamang tahanan ng talino at karunungan kundi ng patas at pantay na pagtrato. Kilala ang mga propesor dito sa kanilang pagiging makatarungan at malasakit sa bawat estudyante, mayaman man o mahirap, taga-lungsod man o probinsya. “Hello, Class! Good morning sa inyong lahat…” masiglang bati ng guro na may kasamang malapad na ngiti. Habang umuusad ang oras ng klase, ramdam ng mga estudyante ang kasiglahan ng ikalawang linggo nila sa paaralan—may kaba, may saya, at may pag-asang dala ng mga bagong aralin. “Pero may good news ako,” dagdag pa ng guro, bahagyang pinatagal ang suspense na tila lalo pang nagpa-usisa sa lahat. “May bago tayong transfer student… at hindi lang basta transfer student, kundi galing pa sa malayong Probinsya ng HACIENDA FERMAN.” Agad nag-ugong ang bulungan sa loob ng silid. Ang ilan ay napatingin sa isa’t isa, may halong excitemen
Sypnosis/ chapter 201 unang kabanata sa Buhay ni Alexander Juarez Ferman Nais lamang ni Alexander ang tahimik na buhay at bagong simula. Ngunit sa kanyang pag-ibig kay Vivian Atenza, unti-unti ring nabubuksan ang mga sikreto ng kanyang sariling pamilya—mga sikretong kayang maghiwalay sa kanila. Matapos ang unos ng nakaraan, akala ni Alexander ay makakahanap na siya ng katahimikan. Ngunit sa kanyang pag-aaral sa Maynila, nakilala niya ang babaeng magpapabago ng lahat—ang babaeng hindi niya alam ay konektado rin sa pamilyang nang wasak sa kanya buong pamilya. Sa pagitan ng pag-ibig at pamilya, alin ang pipiliin ni Alexander? Chapter 201 Hindi inaasahan ni Alexander na sa isang library niya unang makikilala ang babaeng magpapasira sa katahimikang pilit niyang binuo. Isang dalagang mahinhin ngunit matalim ang mga mata—si Vivian Atenza. “Excuse me… puwede bang mahiram ‘yan?” tanong ng dalaga, tinuturo ang librong hawak niya. Sa unang beses na nagtama ang kanilang mga mata, may
“Alexander!” hagulgol ni Mrs. Mendez, ang pangalawang ina ni Alexander. Halos hindi na siya makahinga sa tindi ng sakit na nararamdaman. Tumutulo ang luha sa kanyang mga mata habang nanginginig ang kanyang mga kamay na may hawak na baril. “Patawarin mo ako, anak!” sigaw niya sa gitna ng pag-iyak. “Napamahal ka na sa amin ng ama mo... kaya't masakit para sa akin ang ideyang iiwan mo kami para sumama sa iyong tunay na ina. Hindi ko ‘yon kakayanin, anak ko...” Dahan-dahan niyang itinaas ang baril—tumama ang unang putok sa ere, kasabay ng pagkislot ng lahat sa paligid. Nag-echo ang kalabit ng gatilyo sa katahimikan ng buong silid. Umagos ang luha sa pisngi ni Mrs. Mendez habang marahang ibinaba ang baril, ngayon ay nakatutok na sa sarili niyang sentido. “Kung iiwan mo lang din naman kami ng ama mo... mas mabuti pang mamatay na lang ako!” bulalas niya, bago tuluyang maiyak nang malakas, halos mawalan ng ulirat sa matinding pighati. “Mama, Mendez!” “Mrs. Mendez!” Sabay na sigaw ng mag
"Buhay ka pa rin pala hanggang ngayon, Elijah Ferman?!" sigaw ni Mrs. Mendez habang mariing nakatitig, punung-puno ng hinanakit at galit ang bawat salita. "Dapat nakuntento ka na lang na wala ang anak mo sa tabi mo—may anak ka na ngang pangalawa! Bakit kailangan mo pang kunin si Alexander sa akin?!"dagdag pa ni Mrs.Mendez." Tumigil si Elijah sa paghinga nang marinig ang pangalan ng anak. Para bang isang matalim na kutsilyong sumaksak sa puso niya ang mga salitang iyon. Ngunit hindi siya umiwas, hindi siya umatras. "Dahil anak ko siya…anak ko siya Mrs.Mendez" bulong niya, paos ang boses, ngunit punô ng kirot. "At ikaw… ikaw ang dahilan kung bakit ako nabuhay sa dilim ng maraming taon." Lumapit siya, bakas ang panginginig ng katawan — hindi dahil sa takot, kundi dahil sa damdaming halos sumabog mula sa dibdib niyang ilang taon nang nagpipigil. "Hindi mo lang ako pinagkaitan ng anak… pinagkaitan mo ako ng pagkatao." Pumatak ang luha mula sa kanyang mata, mabilis, mainit, at walang pa
"Sandali lang naman! Sino ba kayo, at parang gusto niyo nang gibain ang pinto ng aking tahanan?" kalmadong tanong ni Alexander, pilit pinananatili ang kumpiyansa sa boses kahit ramdam niya ang mabilis na tibok ng kanyang dibdib. Ayaw niyang mahalata ng mga nasa labas na halos mamilipit na siya sa kaba. Sa kabila ng mahinahong tono, matalim ang kanyang tingin sa pinto—handa sa kung anumang kaguluhan ang sumunod. Sa sinabi niyang iyon, bigla ring tumigil ang kaguluhang kanina’y halos umalingawngaw sa buong paligid. Napalitan iyon ng katahimikang mas nakakabingi pa kaysa sa kaninang ingay. Huminga siya nang malalim at dahan-dahang ini-unlock ang pinto. Marahan niya itong binuksan, at sa pagbukas nito, bumulaga sa kanya ang mga pamilyar na mukha—mga tauhan ng babaeng tinuring niyang ina, ang nagligtas at kumupkop sa kanya sa panahong siya'y walang-wala. Napasinghap siya sa gulat. "Mama?" halos bulong na sambit niya, hindi makapaniwala sa nakikita. "Bakit... bakit kayo narito?"