CHAPTER 2: Desperate

“Mama Lu, sige na! Ibabalik ko rin naman agad ang pera. Kailangang-kailngan ko lang talaga ngayon. Emergency lang,” sabi ko sa kaibigan kong bading na manager sa isang club sa Madaluyong. Pagkaalis ko kanina sa shooting place namin, dumiretso na agad ako rito sa Diamond Club para makausap ang kaibigan ko. Wala kasi akong maisip na puwedeng lapitan kung ’di siya lang. I’m so desperate right now for the seek of my mother.

“Reeyah, anak, napakalaki ng perang gusto mong hiramin sa akin. Saan naman ako kukuha ng ganoon kalaking halaga? I mean, oo, may pera ako sa bangko, pero hindi ko puwedeng galawin ’yon kasi savings ko ’yon. Paano kung hindi mo agad mabayaran?” prangkang saad nito.

Napaismid naman ako at napabuntong hininga. “Mama Lu naman! Parang hindi mo naman ako kilala. Isang dekada na tayong magkakilala, alam mong mabuti akong tao at nagbabayad naman ako sa utang ko.”

“Oo nga! Nariyan na tayo sa kilala kita bilang mabuting tao at nagbabayad ka sa utang mo sa petsa na sinasabi mo. Pero, Reeyah. Three hundred fifty thousand ang sinasabi mo. Kung ten thousand, twenty thousand lang, magpapahiram ako.”

I let out a deep sigh once again. I do understand him. Napakalaki nga ng perang kailangan ko ngayon. Kung ako man ang nasa sitwasiyon nito, magdadalawang-isip din siguro ako na maglabas ng ganoon kalaking pera para lang ipahiram sa ibang tao, but this is an emergency. He knows my mom’s situation—it’s not a secret to him.

Si Mama Lucy lang talaga ang pag-asa ko sana, pero ngayong ayaw rin nitong magpahiram, saan na lamang ako lalapit?

Muli akong napabuntong hininga, pagkuwa’y dinampot ko ang bote ng beer na nasa mesa. Tinungga ko iyon. Nasa sulok kami ng DC. Nakapuwesto sa isang mesa habang may nagsasayaw na dalawang babae sa stage. Maraming tao ngayon sa DC. Well, madami naman talaga parati ang tao rito, pero hindi ito ang tipikal na club na magulo at maingay.

“Kung gusto mong makuha ang perang kailangan mo, may alam akong paraan.”

Kunot ang noo na napatingin ako ulit kay Mama Lucy. “Paraan?”

“Tanggapin mo na ang alok sa ’yo ni Madam Deborah. Ako ang makikiusap sa kaniya na bigyan ka niya ng three hundred fifty thousand para sa mama mo.”

Napangiting umiling ako agad. “Thanks, but no thanks, Mama Lucy,” wika ko. Matagal na ako nitong kinukulit na magtrabaho dito sa DC bilang dancer. Gosh! Hindi pa naman ako nasisiraan ng bait para gawin ang trabahong iyon—ang magsayaw sa harap ng maraming kalalakihan habang halos labas na ang buong kaluluwa ko. Never. Mas gugustuhin ko pa na magkadurog-durog ang mga buto ko sa mga stunts na ginagawa ko kaysa ang umakyat sa stage na iyon at gumiling. “Gagawin ko ang lahat para kay mama, pero hindi ang magsayaw sa stage na ’yan, Mamsh!”

“You really need money, Reeyah. No choice ka—”

“May choice pa rin naman ako, Mama Lucy.”

Bumuntong hininga ito at saka ako inirapan. “Bahala ka! Basta wala akong maipahihiram sa ’yong pera, Reeyah.”

Napasandal na lamang ako sa puwesto ko. Laglag ang mga balikat, pagkuwa’y muling tinungga ang beer na nangangalahati na ang laman.

Hindi na rin ako nagtagal sa DC. Pagkatapos ng isang bote ng beer ay nagpaalam na rin ako kay Mama Lu. Hindi na ako nangulit pa kasi kilala ko rin naman ang baklang ’yon. Kapag sinabi nitong hindi, wala talaga akong mapapala.

Pagkarating ko sa bahay, naligo lang ako, pagkatapos ay natulog na rin kasi may trabaho pa ako bukas.

NANGUNOT ang noo ko nang makita ko ang screen ng cellphone ko na umilaw at nakita ko ang pangalan ni Mama Lu. Nagtataka ako kung bakit ito tumatawag sa akin nang napakaaga pa.

“Hello, Mamsh! Napatawag ka?” tanong ko nang masagot ko ang tawag nito.

“Nasaan ka?”

“Nasa bahay pa. Bakit?”

“Dumaan ka muna sa DC.”

“Hindi ba sarado pa ngayon ang DC?”

“Oo. Pero narito ako. May kasama akong makatutulong sa malaki mong problema.”

Bigla akong napahinto nang marinig ko ang sinabi ni Mama Lu.

Nagmamadali sana ako ngayon kasi dadaan muna ako sa ospital para makita si mama, pero dahil sa sinabi ni Mama Lu, even though I don’t know all the details of what he’s telling me yet, I need to go to D.C. to see him and the person he says can help with my problem.

Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Mama Lu, umalis na rin ako sa bahay at dumiretso agad sa DC.

“Mama Lucy,” wika ko nang makita ko ito sa entrance pa lang.

“Buti naman at dumating ka na. Kanina pa naghihintay sa ’yo si Mr. Navarro.”

Bahagyang nangunot ang aking noo, pero sumunod na rin ako kay Mama Lucy papasok sa DC. Tahimik pa ang buong paligid at nakapatay ang ibang ilaw. Dumiretso kami sa backstage ng club hanggang sa makarating kami sa isang silid. Nakita ko agad ang isang lalaki na nakaupo sa tapat ng isang working table. Sa tantya ko, mukhang nasa early thirties pa lamang ito. Oh, he’s undeniably handsome. His black hair is neatly brushed up, a fine beard and mustache frame his face. Thick eyebrows, a pointed nose—he’s the picture of perfection.

Oh, Reeyah. Hindi ’yan ang ipinunta natin dito.

“Mr. Navarro, sorry po ulit sa paghihintay, pero nandito na si Ms. Olivar,” ani Mama Lu sa lalaki.

Kaagad naman itong tumayo. Seryoso pa rin ang mukha nito.

“Ms. Olivar.” He extended his right hand to me, na kaagad ko namang tinanggap. Tipid din akong ngumiti. “It’s nice meeting you, Ms. Olivar.”

“The pleasure is mine, sir.”

“Mr. Navarro, maiiwan ko po muna kayo. Mag-usap po muna kayo rito,” wika ni Mama Lu, saka ito tumingin sa akin at ngumiti bago tumalikod at lumabas ng silid.

Muling umupo sa swivel chair ang lalaki.

“Um, ano po ang pag-uusapan natin, Mr. Navarro?” tanong ko.

“Please have a seat, Ms. Olivar.”

Kaagad naman akong naglakad palapit sa isang upuan na nasa gilid ng mesa.

“I’m Jason Navarro, legal representative of Jurgen Gabriel Del Rosario, CEO of Del Rosario Global,” wika nito na ikinakunot ng noo ko. I know that company. Kilalang-kilala sa buong Pilipinas at maging sa ibang bansa ang DRG.

“A-Ano po ang magagawa ko para sa inyo, Mr. Navarro?” Ewan ko, pero bigla akong nakadama ng kaba.

“I’m sure you know Monique Albatross, right?”

Bahagyang nangunot ang noo ko. Monique is my handler. Siya ang nagbibigay sa akin ng mga raket kapag may mga pelikula na nangangailangan ng double para sa mga lead female actress or pati sa mga extra or talents.

“Um . . .” Tumango na lang ako.

“She recommended you to me for this job.”

“Ano—”

“Mr. Del Rosario will discuss the business proposal with you—along with a sum of money, I’m certain you won’t turn down,” wika nito kaya naputol ang pagsasalita ko.

Gusto ko sanang magtanong kung anong klaseng trabaho, pero binuksan nito ang bag na nasa ibabaw ng mesa. May kinuha ito roon, pagkuwa’y ibinigay sa akin ang isang maliit na papel.

“I want you to go to this address tomorrow at eight o’clock in the morning.”

“Pero, hindi ko pa alam kung anong trabaho ang ibibigay mo sa akin, Mr. Navarro. Paano ako pupunta roon? Paano ako makasisiguro na—”

“You need money for your mother, and you’ve only got one day left to settle her hospital bill. I’m certain you wouldn’t want her medication to be stopped, right?”

Napamaang na lamang ako dahil sa sinabi nito. I’m puzzled as to how he found out about my mother’s illness and my urgent need to pay a large hospital bill.

“P-Paano—”

“Enough with the questions for now, Ms. Olivar. Just go to that address tomorrow,” he cut me off. “I gotta go.” Kaagad din itong tumayo at tumalikod nang makuha ang bag sa mesa at naiwan akong mag-isa sa silid.

Ganoon lang ’yon? Pumunta ako rito para sa usapang ’yon? Para sa kapirasong papel na ito? Bakit hindi na lang sinabi sa akin sa tawag kanina?

I don’t know what to do right now.

Tinitigan ko na lang ang maliit na papel na hawak ko.

Jurgen Gabriel Del Rosario

CEO, President of Del Rosario Global

02-0420-7991

Bonifacio Global City, Taguig City, Metro Manila, Philippines

Details iyon ng CEO ng DRG. Hindi ako makapagdesisyon kung pupunta ba ako bukas o hindi. Pero nang maalala ko ang sinabi ng lalaking kausap ko kanina . . .

“Paano ko malalaman kung anong trabaho ang ibibigay sa akin kung hindi ako pupunta?” tanong ko sa sarili. “Saka, sabi niya malaking halaga ng pera. Baka ito na ang sagot sa problema ko para kay mama.”

Oh, I’m so desperate na makahanap ng three hundred fifty thousand. Kahit kabado at walang kasiguraduhang desisyon, pupunta ako.