All Chapters of THE CEO’S CONTRACT BRIDE: Chapter 1 - Chapter 10

“Mama Lu, sige na! Ibabalik ko rin naman agad ang pera. Kailangang-kailngan ko lang talaga ngayon. Emergency lang,” sabi ko sa kaibigan kong bading na manager sa isang club sa Madaluyong. Pagkaalis ko kanina sa shooting place namin, dumiretso na agad ako rito sa Diamond Club para makausap ang kaibigan ko. Wala kasi akong maisip na puwedeng lapitan kung ’di siya lang. I’m so desperate right now for the seek of my mother. “Reeyah, anak, napakalaki ng perang gusto mong hiramin sa akin. Saan naman ako kukuha ng ganoon kalaking halaga? I mean, oo, may pera ako sa bangko, pero hindi ko puwedeng galawin ’yon kasi savings ko ’yon. Paano kung hindi mo agad mabayaran?” prangkang saad nito. Napaismid naman ako at napabuntong hininga. “Mama Lu naman! Parang hindi mo naman ako kilala. Isang dekada na tayong magkakilala, alam mong mabuti akong tao at nagbabayad naman ako sa utang ko.”“Oo nga! Nariyan na tayo sa kilala kita bilang mabuting tao at nagbabayad ka sa utang mo sa petsa na sinasabi mo.

“You have questions?” tanong niya sa malamig at mahinang boses.Bumuntong hininga ako. Saglit akong hindi nakapag-react kanina dahil sa mga sinabi niya. Mayamaya, sinalubong ko nang napakaseryoso ang seryoso niya ring mga mata na nakatingin sa akin.“Just one,” sagot ko.“Go ahead. Ask me anything.”“Are you out of your damn mind?” walang atubili na tanong ko sa kaniya. Hindi nagbago ang ekspesiyon ng kaniyang mukha. He didn’t even blink. “No, I’m not, but if you are, I’d suggest you think twice before signing that contract.”“Do you honestly believe marriage is something that can be bought, Mr. Del Rosario?” may pang-uuyam na tanong ko.“I know it is.”Napatiim bagang ako sa sinabi niya. “Kapag pinirmahan ko ang kontrata, you think ten million makes you entitled to my life?”“No. Just your time. Your name, and your public cooperation. The rest remains yours, Ms. Olivar,” wika niya. “Ten million is more than enough to take your mother’s medical bills off your mind and secure your sis

“Ate!” Kaagad na napatayo si Mien mula sa pagkakaupo nito sa mahabang sofa nang makita ako nitong pumasok sa kuwarto kung saan naka-confined na si mama. “Mien, kumusta? Kumusta si mama?” tanong ko, saka tinapunan ng tingin si mama na nakahiga sa hospital bed. May dextrose sa braso nito at may oxygen mask sa ilong at bibig na nagbibigay ng suporta sa kaniya para makahinga nang maayos. “Kahit papaano ay stable naman na ang kalagayan ni mama, ate,” sagot nito. Kinuha nito sa balikat ko ang shoulder bag ko, saka inilagay sa sofa. “Kumain ka na ba, ate? Gusto mo pong bilhan kita sa canteen?“Hindi na, Mien. Busog pa ako. Kumain ako bago umalis at magpunta rito,” sabi ko, saka nagsimulang humakbang palapit sa hospital bed. I took a seat in the chair next to her, my eyes fixed on Mama with deep focus. She’s still not okay, pero panatag na ako ngayon na kahit papaano ay magtutuloy-tuloy ang medications niya. I no longer have to stress about where to find money to cover our hospital expenses

GABRIEL“Do you really need to do this, Gabriel?” I released a deep sigh into the air. I was in the conference room with Aodhan, a close friend of mine who also is a mayor in Manila. I had asked him to come over so we could talk about the upcoming civil wedding between Reeyah and me.I had a meeting with the board earlier today, and during the discussion, they brought up some concerns. Since I suddenly introduced Reeyah as my wife without any prior notice or documentation, they’re now demanding a legal copy of our marriage certificate—one that’s officially registered with the Local Civil Registry Office. At dahil sinabi ko sa public conference na ginawa ko last week na private wedding ang naganap sa amin ni Reeyah nang nakaraang linggo, I need to secure a marriage certificate that’s officially registered on the very same day. It’s a crucial detail, and there’s no room for delays or mistakes. The only person I can count on to make that happen smoothly is Aodhan. He’s someone I trust c

Mainit ang sikat ng araw sa abandonadong warehouse kung saan kinukuhanan ang eksena. Pawis at usok ang sumasalubong sa bawat galaw ko, pero sa kabila ng init at pagod, mas magaan ang pakiramdam ng buong pagkatao ko ngayon kaysa kung nasa penthouse lang ako ni Gabriel at nakatunganga buong maghapon.“Take your mark!”Sumigaw ang assistant director habang hawak ang megaphone. I was wearing tactical gear, a harness strapped around my waist, standing on top of the scaffolding. Ang eksena: tumalon mula sa pangalawang palapag habang may sabog sa background.“Ready ka na, Reeyah?” tanong ng stunt coordinator.Huminga ako nang malalim, pagkuwa’y tumango. “Mas ready pa ako kaysa sa love life ko,” pabirong sabi ko na naging dahilan upang magtawanan ang mga crew na kasama ko. Sa mundo ng stunt work, ako ang kilala sa pagiging fearless. Lahat kaya kong gawin at wala akong inuurungang hamon ng characters na ginagampanan ko sa likod ng camera maging ng mga directors.“Okay, ready, Reeyah! One! Two!