CHAPTER 6: Stubborn

“Ate!” Kaagad na napatayo si Mien mula sa pagkakaupo nito sa mahabang sofa nang makita ako nitong pumasok sa kuwarto kung saan naka-confined na si mama.

“Mien, kumusta? Kumusta si mama?” tanong ko, saka tinapunan ng tingin si mama na nakahiga sa hospital bed. May dextrose sa braso nito at may oxygen mask sa ilong at bibig na nagbibigay ng suporta sa kaniya para makahinga nang maayos.

“Kahit papaano ay stable naman na ang kalagayan ni mama, ate,” sagot nito. Kinuha nito sa balikat ko ang shoulder bag ko, saka inilagay sa sofa. “Kumain ka na ba, ate? Gusto mo pong bilhan kita sa canteen?

“Hindi na, Mien. Busog pa ako. Kumain ako bago umalis at magpunta rito,” sabi ko, saka nagsimulang humakbang palapit sa hospital bed. I took a seat in the chair next to her, my eyes fixed on Mama with deep focus. She’s still not okay, pero panatag na ako ngayon na kahit papaano ay magtutuloy-tuloy ang medications niya. I no longer have to stress about where to find money to cover our hospital expenses.

Kahapon, nagpunta si Jason dito sa ospital para asikasuhin si mama. Binayaran nito ang bills namin sa ospital at inilipat si mama sa private room nang sa gayo’n ay maasikaso siya nang husto ng mga doctor. Although hindi pa rin ako tuluyang pabor sa ginawa kong trabaho kay Gabriel, pero labis pa rin ang pasasalamat ko na binigyan niya ako ng ganitong trabaho. Malaking tulong para kay mama ang perang inalok niya sa akin.

“Magpagaling po kayo, mama, okay? Gagawin ko po ang lahat para sa ’yo. I promise na hindi ko hahayaang mawala ka sa amin ni Mien. Kailangan pa kita, mama.” Masuyo kong hinawakan ang kamay ni mama at pinisil iyon. Nag-iinit na naman ang sulok ng aking mga mata. Oh, gosh! Ang babaw talaga ng luha ko lalo na kapag nakikita ko si mama sa ganitong sitwasiyon.

“Ate!”

Napalingon ako kay Mien nang tawagin ako nito. Naglakad ito palapit sa kabilang side ng kama.

“Saan ka talaga kumuha ng pera para may maipangbayad sa bills natin dito sa ospital, ate?” My sister’s face clearly showed her confusion. I hadn’t told her where the money came from, nor had I mentioned that my new job was becoming Gabriel Del Rosario’s wife. “Nagtataka lang po ako, lalo na kahapon nang may dumating na tatlong lalaki rito. Si Mr. Navarro. Siya ang nag-asikaso para ilipat si mama rito sa private room.”

Banayad akong nagbuntong hininga, pagkuwa’y muli kong tinapunan ng tingin si mama. “May nag-offer lang sa akin ng trabaho, Mien.”

“Anong trabaho po? Hindi ka na magtatrabaho sa likod ng camera?”

“Magtatrabaho pa rin, Mien,” sabi ko. “Basta, ang mahalaga ngayon, wala na tayong problema sa bills ni mama pati na rin sa mga gamot niya.”

Bumuntong hininga rin ang kapatid ko, pagkuwa’y tinitigan din si mama. “Salamat po, ate, huh! Lahat ginagawa mo para sa amin ni mama. Alam kong nahihirapan ka na rin, pero kinakaya mo pa rin. Don’t worry, Ate Reeyah. Isang taon na lang po at graduate na ako ng college. Maghahanap po agad ako ng magandang trabaho, para sa gano’n, ako naman po ang magtatrabaho at magpahinga ka na muna. Ako na po ang bahala sa inyo ni mama.”

Ngumiti ako nang tumingala ako para tingnan ulit ang kapatid ko. “Huwag mo nang isipin ’yon sa ngayon, kapatid ko. Ang isipin mo na muna, ’yong sa thesis mo at makapagtapos ka talaga. Wala naman problema sa akin kung ako ang kumakayod ngayon. It’s my responsibility after all. Hindi ko naman kayo hahayaan ni mama na maghirap sa isang tabi. Mahal ko kayo.”

Malapad na ngiti rin ang sumilay sa mga labi ng kapatid ko. “Thank you, ate. Mahal ka rin namin ni mama.”

“Basta, huwag mong mababanggit kay mama ang tungkol sa pagbabalik ko sa trabaho. Ayaw kong mag-alala na naman siya.”

“Promise, ate. Wala po akong sasabihin kay mama. Pero mag-iingat ka po lagi, okay? Lagi po akong nag-aalala para sa ’yo everytime may stunts kang gagawin.”

“Huwag mo na akong alalahanin, Mien.”

Ilang oras pa akong nanatili sa ospital para ako na muna ang magbantay kay mama dahil saglit na nagpaalam si Mien.

Nang dumating naman ito, umalis na rin ako at nagtungo sa Cubao para kitain ang stylist na kinuha ni Gabriel para sa akin. Gusto raw ako nitong makausap.

“Puwedeng magtanong?” tanong ko sa isang bading na nakasalubong ko sa labas ng parlor na pinuntahan ko sa Cubao. “Kilala mo si Meme Divine?”

“Oo, bakit?”

“Nasaan siya?”

“Nasa loob. Puntahan mo na lang. May customer siya ngayon.”

“Sige, salamat,” nakangiting sabi ko, saka itinulak ang salamin na pinto ng parlor. Nakita ko naman agad si Meme Divine na nasa bandang sulok ng parlor nito habang kausap ang dalawang bading at dalawang customer na kinukulutan ng buhok.

Naglakad ako palapit sa puwesto nila.

“Ang usap-usapan kasi, kaya nag-asawa bigla si Mr. Gabriel Del Rosario ay dahil hindi niya makukuha ang kumpanya ng kaniyang lolo kung hindi siya maikakasal agad.”

Napahinto ako nang marinig ko ang sinabi ni Meme Divine.

“Talaga? Ang akala ko ba ay real feelings at relationship ang meron sila ng Reeyah na pinakilala niyang asawa niya?! Hindi ba nagkaroon ng conference about it kahapon?”

“Iyon ang hindi ako sure. Pero ’yong about sa company inheritance, sure ako roon.”

“Ay, nandito pala si Reeyah. Ang nag-iisang babaeng pinagpala dahil naging asawa ang isang Jurgen Gabriel Del Rosario,” wika ng isang bading. Nakita ako nitong nakatayo sa likuran nila.

“Oh, Reeyah. Nandito ka na pala.”

Pinilit kong ngumiti kahit na sa akin natuon ang atensiyon nilang lahat, especially ng dalawang babae na inaayusan nila ng buhok.

“Ay, tara sa office ko. Tim, kayo na ang bahala sa customers natin. May importante lang kaming pag-uusapan ni Reeyah,” ani nito. “Tara, Reeyah. Sa office ko tayo.”

Wala akong nagawa kung ’di ang sumunod kay Meme Divine nang maglakad na ito papunta sa opisina nito.

“WHERE HAVE YOU BEEN?”

Mula sa pagkakaupo ko sa bakal na silya na nasa gilid ng balcony, napalingon ako sa may pintuan. I saw Gabriel standing in the middle of the sliding glass door. His expression was serious, and he was holding a cup of coffee. It’s already nine in the evening, pero nagkakape pa rin siya?!

“Hindi ko alam na kailangan ko palang i-report sa ’yo kung saan ako pupunta o kung saan ako nanggaling,” sagot ko na may halong sarcastic. Dinala ko sa tapat ng aking bibig ang beer in can na binili ko kanina sa convenient store na nadaanan ko sa ibaba ng building. “Hindi ko kasi nabasa sa contract mo,” dagdag ko pa.

“You left without informing the driver, and you’ve been ignoring my calls.”

“May raket akong tinanggap,” matigas kong sagot sa kaniya. “Wala naman sa kontrata na kailangan kong magpaalam kung gusto kong kumita ng sarili kong pera, right?”

“You’re my wife, Reeyah.”

“Contractual wife,” I corrected him sharply. “Hindi mo ako pag-aari, Gabriel.”

Tumahimik naman siya at tinitigan ako—titig na matalim. Parang nanunuot hanggang sa kailaliman ng pagkatao ko.

“Are you trying to piss me off, woman?” He asked angrily, though his tone was low.

“Hindi na kailangang subukan. Madali ka namang mapikon.”

“I’m not short-tempered.”

I got to my feet and approached him. His intense presence and sharp gaze didn’t faze me. Once I was standing before him, I tilted my head up to meet his eyes.

“Sabihin mo nga sa akin, bakit kailangan mo ng asawa? Para makuha ang kumpanya mo? Ang sabi mo kasi sa akin, kailangan mong maikasal dahil sa board members mo, pero ang nalaman ko naman, dahil sa mana mo galing sa lolo mo.”

He furrowed his brows. “That part’s confidential, so there’s no need for you to—”

“Too late. Pinag-uusapan na ’yan sa mga executive wives forum na sinalihan ng stylist mo. Akala mo hindi ko alam?”

Nagtaas siya bigla ng kilay habang mas lalong tumalim ang paninitig niya sa akin. “You’ve been spying on me?”

“No. Narinig ko lang sa tsismisan,” sagot ko. “And figuring out how long I can stand this one-sided arrangement.”

“Then walk away,” hamon niya, pero hindi ako nagpatinag—hindi ko inalis ang pakikipagtitigan sa kaniya.

“You want me to leave, Gabriel or are you just scared na kapag nawala ako, baka hindi mo makuha ang ninanais mo?”

The silence between us stretched like glass about to crack, but then Gabriel broke it with a sudden, almost reluctant smirk.

“You’re stubborn, woman.”

Napangisi ako sa kaniya. “Ganoon talaga ang babaeng sanay mahulog mula sa mga buildings,” I said proudly. “Hindi basta nasasaktan. Hindi basta sumusuko.” Bumuntong hininga ako nang malalim, pagkuwa’y nagbaba ako ng mukha. Hindi naman na siya nagsalita pang muli, kaya wala na akong nagawa kung ’di lampasan siya. Pumasok ako sa loob at iniwan siya sa balcony. Dumiretso agad ako sa guest room na kahit pangalawang araw ko na rito, pakiramdam ko ay hindi pa rin ako sanay.