Chapter 1

Chapter 1

Kara POV

Nakatitig ako sa papel na hawak ko—isa na namang rejection letter mula sa kumpanyang inaplayan ko kanina lang. Ilang beses na ba akong nabigo? Hindi ko na mabilang. Sa bawat pagtanggi, parang unti-unting bumibigat ang mundo sa balikat ko.

“Pasensya na po, Miss Curtiz, pero hindi kayo pasado sa qualifications namin.”

Isa na namang pamilyar na linya. Sa totoo lang, alam ko namang hindi lang ito tungkol sa qualifications. Ang apelyido kong minsang kinakatakutan dahil sa yaman at impluwensya, ngayon ay parang sumpa na nagtataboy sa akin sa bawat pintong aking kakatukin.

Huminga ako nang malalim at tiningnan ang paligid. Ang daming taong nagmamadali—mga empleyadong may patutunguhan, may layunin. Samantalang ako, para akong napag-iwanan ng mundo.

Napatingin ako sa cellphone ko. 5 missed calls from Mom.

Alam kong tatawag siya upang tanungin kung may trabaho na ako. Kung may pag-asa bang mababayaran na namin ang utang ng ospital ni Papa. Kung may pambili na ba kami ng gamot niya.

Napapikit ako at pilit na nilabanan ang namumuong luha sa aking mga mata. Hindi ako dapat sumuko.

Lumakad ako papunta sa isang maliit na coffee shop sa tabi ng gusali. Kailangan kong magpahinga at mag-isip.

Pagkaupo ko, tinanggal ko ang takong ng sapatos ko at marahang minasahe ang paa kong halos mamaga na sa kakalakad. Minsan iniisip ko, ano kaya ang pakiramdam ng hindi nag-aalala kung may kakainin pa bukas?

Napabuntong-hininga ako at sinimulang tignan ang mga job postings sa phone ko. Pero bago ko pa ma-scroll pababa, biglang tumunog ang cellphone ko.

Unknown Number.

Sino ito?

Dahil baka emergency, agad kong sinagot.

“Hello?”

Saglit na katahimikan. Hanggang sa may isang malamig ngunit matigas na tinig na nagsalita mula sa kabilang linya.

“Miss Kara Smith Curtiz?”

Napakunot ang noo ko. “Sino ‘to?”

“Hindi na mahalaga kung sino ako. Mas mahalagang malaman mo ang alok ko.”

Nagtagal muna siya bago nagsalita muli, at nang gawin niya ito, halos muntik kong mabitawan ang cellphone ko.

“Five million pesos. Kailangan ko ng asawa. At napili kitang pakasalan.”

Nanigas ako sa kinauupuan ko. Ano?

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig ko. Five million pesos? Asawa?

Napatingin ako sa cellphone ko na parang may kung anong multo ang biglang lumitaw mula rito.

“Excuse me?” halos pabulong kong tanong, pilit na iniisip kung tama ba ang narinig ko.

“Alam kong nagigipit ka, Miss Curtiz,” malamig ngunit matigas na boses ang nagsalita sa kabilang linya. “At alam kong wala kang ibang opsyon.”

Napalunok ako. Sino ang lalaking ito? Paano niya nalaman ang tungkol sa akin? At bakit siya nag-aalok ng ganoong klaseng kasunduan?

“Hindi ko alam kung anong trip mo, pero—”

“Wala akong oras para sa pagtanggi mo,” putol niya sa akin. “Five million pesos para magpakasal ka sa akin. Walang personal na damdamin. Isang pirma lang sa kontrata at matatanggap mo ang pera.”

Napalunok ako. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko—matatakot ba ako o mapapaisip? Five million. Sa isang iglap, matatapos ang paghihirap ng pamilya ko. Mababayaran ang utang sa ospital. Magkakaroon ng gamot si Papa. Hindi na ako kailangang magpagal sa kakahanap ng trabahong hindi ako tinatanggap.

Pero kapalit nito… kasal sa lalaking hindi ko kilala.

Napapikit ako, sinusubukang pigilan ang mabilis na tibok ng puso ko.

“Sino ka?” tanong ko, pilit pinapanatili ang matatag na boses.

Muli siyang natahimik saglit bago sumagot, “Hindi mo kailangang malaman kung sino ako ngayon.”

Mas lalong lumalim ang kunot sa noo ko. Ano ‘to, laro?

“At paano ako makakasigurong totoo ang sinasabi mo?”

“Magkita tayo bukas. 3 PM. Grand Imperial Hotel, penthouse suite.”

Pagkasabi niya niyon, bigla na lang niyang binaba ang tawag.

Naiwan akong nakatulala, mahigpit na hawak ang cellphone ko. Ano ‘tong pinasok ko?

Nakatitig lang ako sa cellphone ko, hindi pa rin makapaniwala sa tawag na natanggap ko. Limang milyon kapalit ng kasal? Para akong nasa isang pelikula kung saan ang bidang babae ay binibigyan ng isang di kapanipaniwalang alok ng isang misteryosong bilyonaryo.

Pero ang totoo… wala akong ideya kung sino siya.

Malamig ang tono niya, parang sanay sa pagdidikta. Ni hindi man lang nagpakilala. At ang mas nakakapagtaka—paano niya nalaman ang tungkol sa akin? Alam niyang gipit ako. Alam niyang walang-wala ako.

Napalunok ako at napayuko, pinaglalaruan ang baso ng malamig nang kape sa harapan ko.

Ano ba ‘to, Kara? Wala ka na bang ibang paraan kaya pati sarili mo, ibebenta mo na?

Napailing ako sa sarili kong iniisip. Hindi, hindi ito pagbebenta ng sarili. Isa itong kasunduan—isang kontrata. Pero ano ang magiging kapalit? Bukod sa kasal, ano pa?

Napatingin ako sa paligid ng coffee shop. Mga taong masaya at walang iniintinding problema. May magkasintahang nagtatawanan sa sulok, isang lalaking abala sa laptop niya, at isang pamilya na mukhang nag-eenjoy sa kanilang bonding.

Samantalang ako? Nakaupo rito, pinag-iisipan kung ipagbibili ko ang sarili ko sa isang estranghero.

Napakagat-labi ako at pinigilan ang luha na namumuo sa mata ko. Kung hindi lang nakaratay si Papa, siguradong hindi niya ako hahayaang dumaan sa ganitong sitwasyon. Siya ang laging nagsasabi sa akin noon, "Kara, anak, huwag mong ibababa ang sarili mo. May halaga ka."

Pero paano kung ang tanging paraan para maibangon ko ang pamilya ko ay ang tanggapin ang alok na ito?

Bumuntong-hininga ako at kinuha ang cellphone ko. Nakita ko ang mga text ni Mama.

Mama: Anak, okay ka lang ba? Tawagan mo ako kung may balita ka sa trabaho mo, ha?

Mama: Nasa ospital si Papa mo. Nagkaroon siya ng panibagong atake. Hindi ko alam kung anong gagawin natin.

Halos mabitawan ko ang cellphone ko. Panibagong atake?!

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Paano na ang mga bayarin sa ospital? Paano ang gamot ni Papa? Wala na kaming pera!

Napapikit ako at mahigpit na hinawakan ang cellphone ko. Kailangan kong magdesisyon.

Kaya ko bang lunukin ang pride ko para sa pamilya ko?