Chapter 2

Chapter 2

Mabilis akong tumayo mula sa kinauupuan ko, kinuha ang bag ko, at halos patakbong lumabas ng coffee shop. Sa pagmamadali ko, muntik na akong mabangga ng isang lalaking papasok pa lang.

“Miss, ayos ka lang?” tanong niya, pero hindi ko na nagawang sumagot.

Wala akong ibang iniisip kundi ang makarating agad sa ospital.

Habang nasa loob ng lumang jeep na sinakyan ko, hindi ko mapigilan ang panlalamig ng kamay ko. Isa na namang atake? Hindi pa nga namin nababayaran ang unang hospital bill, tapos heto na naman…

Napasandal ako at napatingin sa labas ng bintana. Ang bigat-bigat sa dibdib.

Maya-maya lang, nakarating na ako sa ospital. Dali-dali akong bumaba at halos magkandarapa sa pagtakbo papasok. Sa nurse station, hingal na hingal akong nagtanong.

“Nasaan si Mr. Smith Curtiz?!”

Agad akong tinuro ng nurse sa isang private room. Pagpasok ko, bumungad sa akin si Mama na nakaupo sa tabi ng kama ni Papa. Halata sa mukha niya ang pagod at lungkot.

“Ma…” halos paos kong tawag.

Napatingin siya sa akin, at nang makita niya ako, bigla siyang tumayo at niyakap ako nang mahigpit.

“Kara, anak…” humihikbi siya. “Ang Papa mo… muntik na siyang—”

Napakagat-labi ako at tiningnan si Papa na nakahiga sa kama. Mahina na ang katawan niya, kita ko ang oxygen mask sa mukha niya, at parang mas lalo siyang pumayat mula noong huli ko siyang nakita.

“Anong sabi ng doktor?” mahina kong tanong.

“Sinabi nila na kailangang ma-monitor siya ng mabuti. Kailangan niya ng mas maraming therapy at maintenance medicine…” huminto si Mama at umiwas ng tingin. “Pero anak… wala na tayong pera.”

Napatigil ako.

Wala na akong nagawa kundi yumuko.

“Hindi na ako makakautang sa iba, Kara,” mahina niyang sabi. “Kahit anong gawin ko, hindi na sapat.”

Napapikit ako, pilit nilalabanan ang mga luhang gustong kumawala.

Dapat ba akong sumuko? O dapat ba akong gumawa ng isang desisyon na magbabago sa buhay ko?

Huminga ako nang malalim.

“Mama…” mahina kong sabi. “May paraan ako.”

Napatingin siya sa akin. “Anong ibig mong sabihin?”

Mahigpit kong hinawakan ang bag ko. Alam kong ang desisyong gagawin ko ay babago sa lahat.

Ngunit kung ito lang ang paraan para mailigtas si Papa…

Kakayanin ko.

Mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Mama habang nakaupo kami sa tabi ng kama ni Papa. Kita ko ang pagod sa kanyang mukha, ang lungkot sa kanyang mga mata. Gusto kong sabihin ang totoo—gusto kong ipaalam sa kanya ang desisyon ko—pero hindi ko magawa.

Ayokong dagdagan pa ang bigat na dinadala niya.

“Mama,” mahina kong sabi, pilit na pinapakalma ang sarili ko. “May kikitain lang ako sandali. Babalik din ako agad.”

Napatingin siya sa akin, halatang nag-aalala. “Saan ka pupunta, anak?”

Pinilit kong ngumiti. “May kausap lang ako tungkol sa trabaho. Baka may matulungan tayo.”

Bahagyang lumiwanag ang mukha niya. “Talaga, anak? Anong klaseng trabaho?”

Napakagat-labi ako. Ayoko siyang pagsinungalingan, pero ayoko rin siyang mag-alala.

“Pagsisikapan kong makuha ito, Ma,” sagot ko na lang. “Para kahit paano, may maipandagdag tayo kay Papa.”

Hinawakan niya ang kamay ko. “Salamat, anak…” mahina niyang sabi. “Alam kong pagod ka na, pero sana… sana hindi mo pababayaan ang sarili mo.”

Halos mapapikit ako sa bigat ng sinabi niya. Kung alam lang niya kung anong plano kong gawin…

Tumango ako at pilit na ngumiti. “Babalik ako agad, Ma.”

Hinalikan ko siya sa pisngi at tiningnan si Papa. Para sa’yo ‘to, Pa. Para sa pamilya natin.

At sa unang pagkakataon sa buhay ko, tatahakin ko ang isang daan na hindi ko alam kung may pagbabalik pa.

Habang naglalakad ako patungo sa exit ng ospital, agad kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan ang nakababata kong kapatid—si Kiera.

“Ate?” agad niyang sagot, halatang nagtataka kung bakit ako biglang tumawag.

Huminga ako nang malalim bago sumagot. “Kiera, pakiusap, puntahan mo muna si Mama sa ospital. Kailangan niyang magpahinga kahit sandali.”

“Ha? Bakit? Saan ka pupunta?” May halong pag-aalala sa boses niya.

Napatingin ako sa paligid, saka lumabas ng main entrance ng ospital. Ramdam ko ang lamig ng gabi, pero hindi iyon sapat para pakalmahin ang kaba sa dibdib ko.

“May aasikasuhin lang ako,” sagot ko nang hindi nagbibigay ng detalye. “Pakiusap, bantayan mo muna sila.”

Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya sa kabilang linya. “Ate, alam mong hindi mo kailangang solohin lahat ‘to, ‘di ba? Ano bang ginagawa mo?”

Napapikit ako. Kung alam lang niya…

“Alam ko, Kiera,” sagot ko nang mahina. “Pero hayaan mo muna ako, okay? Mas makakabuti ‘to para sa ating lahat.”

Tahimik siya saglit bago sumagot. “Sige… pupunta na ako.”

Nakangiting pinahid ko ang luha sa gilid ng mata ko. “Salamat, Kiera. Mag-iingat ka.”

“Ikaw rin, Ate. At… kung may problema ka, sabihin mo sa akin, ha?”

“Oo…” mahina kong tugon, kahit alam kong hindi ko magagawang sabihin sa kanya ang lahat.

Pagkatapos ng tawag, mahigpit kong hinawakan ang bag ko at huminga nang malalim.

Ito na. Wala nang atrasan.

Sa gabing ito, magpapasya ako ng isang bagay na maaaring magpabago sa buhay ko… habang buhay.

Pagkatapos kong ibulsa ang cellphone ko, agad akong pumara ng taxi sa harap ng ospital. Halos nanginginig ang kamay ko habang binubuksan ang pinto.

"Saan po, Ma'am?" tanong ng driver.

Huminga ako nang malalim bago sinabi ang pangalan ng hotel. Nang marinig ito ng driver, saglit siyang tumingin sa akin sa rearview mirror, parang nagtataka. Bihira lang kasing puntahan ang ganoong klaseng hotel—napakamahal at pang-mayaman.

Napalunok ako.

Habang bumabaybay ang taxi sa kalsada, hindi ko mapigilan ang pagkalampag ng dibdib ko. Parang may tinik sa lalamunan ko. Para akong isang sundalong papunta sa digmaan—walang kasiguraduhan kung ano ang kahihinatnan.

Ano bang ginagawa ko?

Hindi ba ako masyadong padalos-dalos?

Pero nang maalala ko ang kalagayan ni Papa, ang pagod na mukha ni Mama, at ang lungkot sa boses ni Kiera kanina… pinikit ko ang aking mga mata. Wala akong ibang pagpipilian.

Tumingin ako sa labas ng bintana. Ang mga ilaw ng lungsod ay parang mga bituing nagkalat sa lupa—maliwanag, pero malayo.

"Para sa kanila 'to," mahina kong bulong sa sarili. "Kakayanin ko 'to."

Hindi ko namalayan, unti-unti na palang bumabagal ang takbo ng sasakyan.

"Ma'am, nandito na tayo."

Napalingon ako sa labas at napaawang ang labi ko.

Ang engrandeng hotel na nasa harapan ko ay tila isa pang mundo—napakalawak, napakagara, at tila hindi ako nababagay sa loob nito.

Nagbuntong-hininga ako. Wala nang atrasan.

Binayaran ko ang taxi at dahan-dahang lumabas. Sa bawat hakbang ko patungo sa entrance ng hotel, pakiramdam ko’y mas bumibigat ang hangin.

Sa gabing ito, isang hindi ko kilalang lalaki ang magpapabago ng buhay ko.