Chapter 316

Chapter 316

Nang marinig ko ang sinabi ni Cherie, ay unti-unting lumamig ang paligid para sa akin. Hindi na ito simpleng misyon. Hindi na lang ito tungkol sa akin—may buhay na akong dala. At may taong gustong sirain ang lahat ng pinapahalagahan ko.

“Kung ako ang target nila…” mariin kong sambit, habang nakatitig sa kurtinang kanina lang ay masayang tanawin sa bintana, ngayon ay parang anino ng panganib.

“…then I’ll become the threat they fear.”

“Jas?” tawag ni Ellie, halatang gulat sa biglang pagbabago ng tono ko.

Dahan-dahan akong tumayo mula sa wheelchair. Masakit pa rin ang balakang ko pero pinilit kong ituwid ang likod ko. Ayokong makita nila akong mahina.

“Simula ngayon, ayoko ng bantay. Ayoko ng tinutulak sa wheelchair. Gusto kong malaman kung sino ang nagtangkang pumatay sa ama ng anak ko. At gusto kong sila ang unti-unting mamatay sa takot.”

“Whoa, chill ka lang, Jas—” si Cherie, medyo nag-aalangan.

“No, Cherie. Hindi na ito panahon para magpa-cute, para magkunwaring helpless. Hindi ko na lang ito laban. Ito ay laban ng isang ina. Laban ng isang babaeng may mahal sa buhay na kailangang protektahan. At kung may dapat magbayad—

—magbabayad sila nang dahan-dahan at masakit.”

Hindi ko alam kung kailan nagsimulang umapaw ang init sa dibdib ko. Pero ngayon, ramdam kong bumabalik na si Raven. Ang killer instinct ko. Ang determinasyong minsan nang nagligtas sa akin sa bingit ng kamatayan.

Tumitig ako kay Cherie.

“I need my gear. Lahat. Mula laptop, hanggang sa dagger ko. May bubuwagin tayong impyerno.”

“Copy,” matigas na sagot ni Cherie. “I’ll prepare everything. Pero Jas, siguraduhin mong walang emosyon sa field. Alam mo ang kahinaan kapag may personal na galit.”

“Hindi na galit 'to, Cherie. Hustisya na ‘to.”

Tumingin ako kay Ellie.

“At ikaw… kailangan mo akong tulungan sa loob. Ikaw ang access ko sa kumpanya.”

Tumango si Ellie. “Lahat gagawin ko para sa pamilya ko… at para sa magiging pamangkin ko.”

Humugot ako ng malalim na hininga.

“Game on.”

At sa loob ng silid, hindi lang isang babae ang naroon—kundi tatlong aninong handang pumatay para sa tahimik na mundong gusto nilang itayo.

Hindi kami helpless.

Hindi kami inosente.

Kami ang tatlong babaeng handang gumawa ng impyerno... para protektahan ang langit na mahal namin.

Habang nag-aayos ako ng kaunting gamit ko sa drawer ng silid, naramdaman kong lumapit si Cherie sa gilid ko. Mahina ang kanyang mga yabag, pero alam kong may bigat ang bawat hakbang—lalo na ngayong may bagong responsibilidad kaming haharapin.

“Kailangan mong sanayin si Ellie, Che,” mahina kong sabi, pero matatag ang tinig ko. “Ayokong mangyari sa kanya ang nangyari sa atin. Kung may taong may masamang balak sa kanya… gusto kong kaya niyang ipagtanggol ang sarili niya.”

Tumingin ako kay Cherie, at doon ko nakita ang pagkakaintindihan naming dalawa—wala nang kailangang ipaliwanag pa.

Tumango siya. “Alam ko. Palaban si Ellie, pero kulang siya sa disiplina. Marunong siyang mag-isip, pero di siya sanay sa aktwal na panganib.”

“At kung may kahinaan man ang mga kalaban…” dagdag ko habang marahang isinara ang drawer, “…’yun ay ang pagtangi nila sa kakayahan ng mga babaeng tahimik lang. Hindi nila alam, kaya naming pumatay… at magtanggol.”

“Okay. Magsisimula tayo bukas ng madaling araw. Basic training muna—combat stance, situational awareness, close-quarter defense,” tuloy ni Cherie habang inilabas ang maliit na tactical notebook mula sa kanyang sling bag.

Napangiti ako. “Siguraduhin mong hindi mo siya bibiglain, baka matakot at sumuko agad. Dahan-dahanin mo, pero siguraduhin mong magiging epektibo siya.”

“Don’t worry. Pagkatapos ng training, kahit ‘yang mga bodyguard ninyo, kaya niyang itumba. Magiging paborito kong trainee si Ellie.”

"Good," bulong ko.

“Dahil oras na may sumubok saktan ang pamilya ng Montero… sila ang mahuhulog sa sarili nilang bitag.”

Dahil si Ellie, si Cherie… at ako,

—kami ang mga babaeng hindi dapat maliitin.

Pagkaalis ni Cherie sa silid ay napatingin ako sa salamin. Hindi na ako ang dating Jasmine na palaging umaasa sa iba para mailigtas. Ako na ngayon ang nagsasalba, ang lumalaban, at ang nagtatanggol—lalo na sa mga taong mahal ko.

Lumapit ako sa bintana at pinagmasdan ang malawak na hardin ng Montero mansion. Ang lugar na ito ay tila mapayapa, pero sa likod ng katahimikang iyon ay may nagtatagong panganib. Hindi ko ito pwedeng balewalain. Lalo na ngayon, hindi lang sarili ko ang pinoprotektahan ko—nasa sinapupunan ko na ang buhay na produkto ng isang gabi, ng pagmamahalan, at ng responsibilidad.

"Jacob…" mahina kong sambit habang pinipisil ang aking tiyan.

"Hindi ko alam kung handa ka na, pero gagawin ko ang lahat para sa anak natin."

Napalingon ako nang bumukas nang marahan ang pinto. Si Ellie iyon, nakasuot ng simpleng hoodie at jogging pants, pero halatang may laman ang isip.

“Jas…” sabay lapit niya sa akin. “Totoo ba? Sasailalim na ako sa training ni Cherie?”

Tumango ako. “Oo, Ellie. Hindi ito para gawin kang katulad namin, kundi para ipagtanggol mo ang sarili mo kung kailangan.”

Nagbago ang ekspresyon ng mukha niya—mula sa kaba ay napalitan ito ng determinasyon.

“Handa ako. Para sa pamilya natin. Para sa anak mo. Para sa Kuya Jacob ko.”

Ngumiti ako. Lumapit sa kanya at mahigpit siyang niyakap.

"Kaya natin 'to, Ellie. Hindi lang tayo babae sa likod ng malalakas na lalaki—tayo ang mga babaeng ginuguhitan ng lakas ang mga anino nila."

At sa darating na mga araw, kami ang magiging kalasag ng Montero… sa dilim na muling nagbabantang umatake.

"Sana, Ellie… mananatiling lihim ito," mahina kong wika habang pinagmamasdan ang determinadong mga mata ng kapatid ni Jacob. "Lalo na sa iyong pamilya. Hindi pa ito ang tamang panahon para malaman nila ang lahat."

Tahimik siyang tumango, kita ko ang pag-aalangan ngunit ramdam ko rin ang kanyang pangako.

"Alam kong hindi madali ang pinasok ko, Jas," aniya. "Pero kung ang pagsisinungaling ay makakaligtas sa pamilya ko at sa'yo, gagawin ko."

Hinawakan ko ang kanyang kamay.

"Ellie, hindi ito simpleng laro. Hindi tayo basta-basta nagtatago ng sikreto. Kung mabunyag ito sa maling tao, buhay ang nakataya. Kaya kailangan nating maging matalino, tahimik… at alerto sa bawat kilos nila."

Napalunok siya, sabay bitiw ng mahinang buntong-hininga.

"Sa mga oras na ‘to, ikaw ang ate ko, Jas," mahinang sabi niya. "At pangako ko—walang makakaalam. Kahit isang hibla ng katotohanan, mananatiling nakatago. Para sa'yo. Para kay Kuya. Para sa magiging pamangkin ko."

Ngumiti ako sa kanya. Sa gitna ng panganib, sa pagitan ng mga lihim at kasinungalingan, isang totoo lang ang malinaw — may isa na akong kakampi na handang lumaban para sa pamilyang ito, at hindi ako nag-iisa.

Author note:

Sana po ay magustuhan ninyo ang update ko ngayon.

Maraming salamat sa inyong palaging nakasubay-bay.... love you all.

From: Inday Stories