Chapter 3

Chapter 3

Napahinto ako sa may entrance ng hotel, tila may aninong humahatak sa akin palayo. Ang daming tanong sa isip ko—Tama ba 'tong ginagawa ko? Sino ba talaga lalaki na ito?

Napalunok ako. Paano kung isa siyang matabang matanda? O isang panot na may tiyan na parang lobo? O baka naman isang payat na may malalaking mata?

Naguguluhan pa rin ako nang biglang lumapit sa akin ang isang babae—maganda, pino ang kilos, at mukhang sanay sa ganitong klase ng lugar.

“Miss Kara Smith Curtiz?” magalang niyang tanong.

Agad akong napatingin sa kanya. “A-Ako po.”

Bahagya siyang ngumiti. “Kanina pa po kayong hinihintay ni Mr. Montero sa itaas. Pakisunod po ako.”

Nagpantig ang tenga ko sa narinig. Kanina pa? Ibig sabihin, seryoso talaga siya sa pagkikita namin.

Wala akong nagawa kundi sumunod sa babae. Sinamahan niya ako sa elevator at pinindot ang button para sa VIP floor. Lalong lumakas ang kaba ko. Anong klaseng tao ba ang naghihintay sa akin sa itaas?

Habang tumataas ang elevator, pakiramdam ko’y lumulubog ang sikmura ko. Hindi ko na napigilan ang sarili kong mag-isip ng kung anu-ano.

Paano kung isang matandang sugar daddy ‘to na naghahanap lang ng trophy wife?

O baka naman isang lalaking may masamang balak?

Huminga ako nang malalim. Hindi, Kara. Ginusto mo ‘to. Para kay Papa. Para sa pamilya mo.

Nang bumukas ang pinto ng elevator, para akong na-freeze sa kinatatayuan ko. Napakagara ng hallway—puro gold at marble ang interior, parang isang palasyo. Dinala ako ng babae sa isang malaking pinto, at bago niya ito buksan, bumaling siya sa akin.

“Nandito na po si Miss Curtiz, sir.”

Nakarinig ako ng isang malalim na boses mula sa loob. “Papasukin mo siya.”

Dahan-dahang bumukas ang pinto… at napahawak ako sa dibdib ko nang makita kung sino ang naghihintay sa akin.

Parang bumagal ang oras habang nakatayo ako sa pintuan. Ang lahat ng pangit na iniisip ko kanina tungkol kay Mr. Montero—na baka isa siyang matabang matanda, panot, o may malaking tiyan—ay agad na naglaho.

Dahil ang lalaking nasa harapan ko ngayon ay kabaligtaran ng lahat ng iyon.

Matangkad siya, siguro nasa 6'2", may matipunong katawan na halatang pinaghirapan sa gym. Ang suot niyang itim na suit ay perpektong bumagay sa kanyang broad shoulders at fit na pangangatawan. Pero ang pinakaunang nakatawag ng pansin ko ay ang kanyang mukha—matangos ang ilong, may matalim na panga, at isang pares ng mata na tila binabalatan ako ng tingin.

Holy— Napalunok ako.

Parang artista. O hindi, mas higit pa. Isang hot, handsome, perfect husband material.

“Have a seat, Miss Curtiz,” malamig pero matigas ang kanyang boses.

Parang nanigas ang paa ko, hindi ko alam kung lalapit ba ako o tatakbo paalis. Sh*t, bakit parang mas mahirap ‘to kesa sa iniisip ko?

Nakita kong bahagya siyang napataas ng kilay, tila hindi sanay na may nag-aalinlangan sa harapan niya. Dahil doon, pinilit kong ipanatag ang sarili ko at dahan-dahang lumapit sa upuang nasa tapat niya.

Umupo ako, pero hindi ko magawang tumingin nang diretso sa kanya. Ang intense ng presence niya, parang nakakaubos ng confidence.

Tahimik lang siya habang nakatitig sa akin, parang inaaral ang bawat galaw ko. Hanggang sa siya na mismo ang bumasag ng katahimikan.

“So, nasabi ko na ang offer ko sa’yo.” Malalim at diretso niyang sabi. “Ano ang sagot mo?”

Napalunok ako. Ito na ‘yun. Wala nang atrasan.

Nagtagpo ang mga mata namin. Kaya ko ba talaga ‘to?

“Nais ko sanang malaman kung ano ang nasa contract?” ngiwi kong tanong habang pinipilit itago ang kaba sa boses ko.

Nakatingin lang siya sa akin, nakasandal sa upuan na parang wala siyang pakialam sa mundo. May bahagyang smirk sa kanyang labi, tila nagugustuhan ang pag-aalinlangan ko.

“Smart question.” Tumango siya at kinuha ang isang brown envelope sa tabi niya. “Read it.”

Maingat niyang inilapag ang envelope sa harap ko.

Nagdadalawang-isip akong kunin ito. Bakit parang masyadong pormal?

Pero nang makita ko ang seryosong tingin niya, alam kong hindi siya nakikipaglaro.

Dahan-dahan kong binuksan ang envelope at kinuha ang mga papeles sa loob. Sinimulan kong basahin—at sa bawat linya, mas lalo akong natulala.

“Isang taon?!” Napatingin ako sa kanya, hindi makapaniwala.

Tumango lang siya. “One year. Hindi mo kailangang manatili habambuhay. Just for one year.”

Pinagpatuloy ko ang pagbabasa.

1. Walang emotional attachment.

2. Lahat ng gastusin ng pamilya ko, siya ang sasagot.

3. Bawal akong makipag-relasyon sa iba habang nasa kasal kami.

4. Sa loob ng isang taon, kailangan kong gampanan ang papel ng isang asawa—privately and publicly.

Napahigpit ang hawak ko sa papel. “Ano ang dahilan mo?” Diretso kong tanong.

Napakurap siya, tila hindi inasahan ang tanong ko. Pero imbes na sumagot agad, pinagmasdan lang niya ako—parang sinusukat kung dapat niya ba akong pagbigyan ng sagot o hindi.

Hanggang sa bahagya siyang ngumiti. “That’s none of your concern.”

Napalunok ako. Ano ba ‘to? Isang laro lang para sa kanya?

“Pumayag ka o hindi, Kara. But if you agree, sign it.”

Nakatitig siya sa akin, naghihintay.

At ako? Ramdam ko ang matinding dagundong ng puso ko. Isang desisyon na babago sa buhay ko. Isang kasal na walang pag-ibig.

Pero para kay Papa… para sa pamilya ko…

Handa ba akong gawin ito?

"Hindi mo ba babasahin ang last page?"

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Last page? Mabilis kong nilagpasan ang mga pahina hanggang sa marating ko ang dulo ng kontrata.

At doon, nanlaki ang mga mata ko.

"Ano ‘to?!" Halos mapasigaw ako nang mabasa ang huling kondisyon.

"Bago makuha ang buong 5 million, kailangang mabigyan ng anak si Mr. Montero."

Nalaglag ang ballpen sa kamay ko. Hindi ako makapaniwala. Para akong sinampal ng realidad na hindi ko inasahan. Akala ko simpleng kasal lang ito?!

Dahan-dahan akong napatingin sa lalaking nasa harapan ko.

Walang bahid ng emosyon ang mukha niya. Kalma. Malamig. Walang bakas ng pagsisisi.

"You didn’t expect that, did you?" mahinang sabi niya, may bahagyang amusement sa kanyang tono.

"A-akala ko… isang taon lang," mahina kong sambit, halos hindi makapagsalita.

Tumango siya, pero hindi inalis ang titig sa akin. "Yes. But I need an heir. And if you accept this contract, you must fulfill that condition."

Biglang nanikip ang dibdib ko. Anak?!

Ibig sabihin… kailangan naming…?!

Hindi ko alam kung matatakot ako, mahihiya, o tatakbo palayo.

"Kung hindi mo kaya, aalis ka na lang ba?" Tanong niya, malamig pero may hamon. "Are you willing to give up? O kaya mo akong harapin, Miss Curtiz?"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ito simpleng kasal lang.

Ngayon, mas matimbang na ang tanong…

Kaya ko bang gawin ito?