PROLOGUE

“Col. JUAN MIGUEL ENRIQUEZ . . . Sir!”, pagbibigay galang ni Red sa kanyang superior na si General Wisconsio Rodriguez nang maabutan niya ito sa opisina nito sa pamamagitan ng pagsaludo.

“Sigurado ka bang walang nakatunog sa’yo?”, tanong nito bago sana tumayo mula sa kinauupuan nitong swivel chair sa likod ng lamesa nito.

“Yes sir”, sagot niya naman.

Matapos niya kasing makabalik mula sa morning march ng tropang pinamumunuan niya ay nakatanggap siya ng pribadong imbitasyon mula sa heneral. Mahigpit nitong ipinagbilin na siguraduhin niyang walang makakaalam ng tungkol doon.

“Good. Maupo ka Red”, anito at imwinestra siya papunta sa receiving area ng opisina nito tsaka ito tumayo din para lumipat doon. 

Gaya  ng nakagawian, pinauna niya itong maupo bago siya pumwesto rin sa adjacent na sofa. 

Hindi pa nag-iinit ang pang-upo niya sa sofa, ay agad na itong naglabas ng folder na kulay dilaw at iniabot iyon sa kanya.

Nang imwinestra nitong buklating niya iyon ay gan’on din ang ginawa nya. Tumambad sa kanya ang iba’t ibang larawan ng mga taong duguan at nakahandusay, ang iba, base sa report na kaakibat ay dead on the spot, habang ang iba naman ay seriously injured. 

“These are what we have in records ng mga ongoing cases of murder and homicide na may kinalaman sa grupo ni Deo Dysanco, ever heard?”, wika ng heneral tsaka muling may inabot na transparent folder naman. Binitawan niya ang hawak at pinagtuunan naman ng pansin ang ibinigay nitong bagong folder.

Sa unang buklat niya ay tumambad agad ang litrato ng isang lalaking semi-kalbo, singkit at marami ang tattoo sa iba’t ibang bahagi ng katawan.

“Deo Dysanco, trenta y kwarto anyos, pinanganak noong Agosto 4, 1987. Anak ni Merlita Mate, isang dating entertainer sa Japan na umuwi dito sa Pilipinas matapos mabuntis ng isang hapon”, anito.

“Narinig mo na ba ang pangalang Eric Dysangco?”, maya-maya ay tanong nito.

“Kung tama ho ang pagkakaalala ko, nahuli ‘yan sa kasong drug trafficking and smuggling of illegal firearms. Pero hindi ko ho masyadong alam ang ibang detalye. Nabanggit lang ho sa amin sa training noon”, sagot niya naman.

Tumango-tango ang heneral.

“Si  Eric Dysangco ay dumating sa Pilipinas noong Hunyo ng 1991, para magtago mula sa kapulisan ng China dahil sa pagkakadawit nito sa mga kaso ng smuggling at droga. Ilang taon itong nagpalamig, at matapos ang tatlong taong pananahimik, sumabak muli sa mga ilegal na gawain dito sa Pilipinas. Nakilala si Merlita Mate,  ina ni Deo. Nagsama, hanggang sa nagpakasal at inampon ni Dysangco ang anak ni Merlita kaya dala-dala ni Deo ang apelyido ng stepfather niya. Nahuli si Eric noong taong 2001, nakulong ng siyam taon bago ito binawian ng buhay sa sakit na Chronic Kidney Failure. Mula noon si Deo na ang nagpatuloy ng ilegal na gawain ng ama”, mahabang kwento nito.

Nakakunot naman ang noo niya habang nakikinig sa sinasabi ng heneral. Gano’n kasi talaga siya kahit noong bata pa siya, kapag nag-iiisip o nag-fofocus ay hindi niya mapigilan ang pagsasalubong ng mga kilay, kaya tuloy madalas siyang napagkakamalang suplado o snob.

“At on going pa din ho ang mga ilegal na gawaing ‘to?”, tanong niya na naging sanhi ng pagbuga ng kausap ng marahas na hangin tsaka isinandal nag likod sa sandalan ng single seater sofa na kinauupuan nito. 

“Unfortunately, oo. Ilang taon na ring tinutugis ng kapulisan ang kumag na ‘yan pero sadyang may sa palos ang puny*t* at hindi mahuli-huli”, bakas ang inis sa boses at mukha nito.

Hindi muna siya nagkomento.

“Personal na akong kinausap ng presidente para ipasa sa ADFP ang kaso ni Dysangco. Mukhang nainip na sa bagal ng kapulisan kaya ipinapasa na sa atin. Hula ng pangulo may koneksyon si Dysangco sa loob pulisya o may kinakapitang pulitiko kaya hindi mahuli-huli ang anak ng teteng”, dagdag pa nito.

“So ano po ang plano n’yo, Sir?”, tanong niya.

Bahagya itong dumukwang habang matiim na nakatingin sa kanya. Sabay itinukod ang dalawang siko sa magkabilang taas ng tuhod nito at pinagsiklop ang mga kamay.

“Kung totoo ngang may tao ang intsik ‘yan sa loob ng gobyerno, eh di gagayahin ko din siya”, seryoso nitong tugon.

Lalong kumunot ang noo niya.

“Gagayahin? Magpapasok din kayo ng tao sa grupo ni Deo?”, tanong niyang muli.

“Bingo!”, anito sabay turo pa sa kanya.

“Kaya n’yo ho ako ipinatawag? Para pumili ng taong mag-a-undercover sa plano nyo?”,

Muli itong sumandal habang umiiling.

“No Red, kaya kita pinatawag ay dahil gusto kong ikaw mismo ang maging undercover agent ko sa operasyong ‘to”, tugon nito at muli siyang itinuro.

Bahagya siyang natigilan. Hindi naman sa ayaw niya, nagawa na niya ang makipagbarilan, makipagpalitan ng putok at sumugod mismo sa kuta ng mga kaaway ng gobyerno pero hindi ang undercover. At kung gaya ng sinasabi ng heneral na isa itong malaki at importanteng misyon, ay nag-aalala syang kung ang isang hindi eksperyensyado sa ganung larangan nito iaatang ang pinakamahalagang papel sa operasyon, ay baka iyon pa ang maging dahilan ng pagkabigo ng misyon.

“Bakit? Ayaw mo ba? Natatakot ka?”, maya-maya ay tanong ng kausap niya.

“H-Hindi ho General. Iniisip ko lang po kung bakit sa dinami-rami ng mas malawak ang karanasan sa ganitong strategy ay ako ang napili n’yo”, 

Nagpakawala muna ito ng malalim na buntong hininga saka pinagkrus ang mga braso sa dibdib.

“Gusto ni Presidente na isiwalat din natin ang mga kawani ng gobyerno na pumo-protekta kay Dysanco at iba pang ilegal na gawain. At kung gan’on nga, ay hindi tayo pu-pwedeng basta-basta magtiwala sa kahit na sino sa loob man o labas ng ADFP. Kaya ko din sinabi sa’yo na siguraduhin mong walang makakaalam ng pag-uusap nating ito”, mahaba ulit nitong paliwanag.

“Paano ho kayo nakakasigurong mapagkakatiwalaan n’yo ako?”,

Ngumiti muna ito bago siya sinagot.

“Red, ako na ang nagpalaki sa’yo...bukod sa talino at galing mo sa paghawak ng baril, na nakuha mo sa iyong nasirang ama, alam kong tapat ka sa iyong sinumpaang tungkulin sa bansang Pilipinas. Kaya alam kong kahit na sa pinakamahirap na sitwasyon ay palagi mong  pipiliing gawin ang tama”.