CHAPTER 1:

Matindi ang tensyon sa pagitan ni Ambrose at ng kanyang ama. Tila ba hinahamon siya ng lalaki na wala itong magagawa dahil desidido ang kanyang anak na pakasalan ang kanyang long time girlfriend na si Rose Anne.

Matagal na nilang alam iyon ngunit hindi nila inasahang aabot sa kasalan ang lahat. Akala nila ay dala lang ng kabataan ni Ambrose kaya niya niligawan ang isa sa anak na kambal ng mga Cabrera.

“Hindi ko siya gusto para sa iyo. Anong maitutulong niya para tumaas ang iyong ranggo? Wala! Kaya sinasabi ko sa iyo, gamitin mo ang utak mo, Ambrose. Huwag puro puso. Wala kang mararating kung puro puso ang paiiralin mo. Mag-isip – isip ka, Ambrose!”

“Tsss, kung magsalita ka naman. Hindi mo ako mapapangasawa kung hindi rin lang naman sa puso ko, iyon ang pakatandaan mo, uy!” tahasang sabi ni Maria sa kanyang asawa. Kahit anong hinahon ng babae ay napapataas ang kilay niya sa kanyang narinig. Hindi na niya napigilan ang sarili na magbigay ng komento.

Mas batang di-hamak si Maria Esteban ng mapangasawa niya ang biyudo noong si General Alberto Castillejo Romero. May mga anak pa siya sa una. Mukhang nakalimutan na niya ang nakaraan. Ipinaglaban rin niya ang pagmamahalan nil ani Maria kahit tutol ang mga magulang nito sa relasyon nila.

“Pagkatapos mo sa kurso natin, pumasok ka na sa military. Wala namang masama kung magsundalo ka. Sa Air Force ka kung gusto ng papa mo na maging piloto ka.” Iyon ang suhestiyon ni Rose Anne.

Hindi niya sinabi sa kasintahan ang sinabi ng kanyang ama na hiwalayan na si Ambrose bago ito pumasok sa military training. Hindi naman papasok si Ambrose ng ganoon na lang kung wala rin naman magkukumbinsi rito.

“Magpapakasal ka pa rin ba kahit sundalo ako?” Tumango ang babae.

“Masaya ako sa mararating mo. Ang tagumpay mo ay tagumpay.”

“Iyan ang gusto ko sa iyo, Osang. Hay, anong mangyayari sa buhay ko kung wala ka.”

Niyaya noon ni Ambrose ang kasintahan na patunayan ang kanyang pagmamahal. Hindi naman nagdalawang isip si Rose Anne. Alam niya ang ibig hingiin ng binata. Handa siyang ibigay ang kanyang buong sarili ngunit nang nasa kalagitnaan nan ang bakbakan ang dalawa at huminto ang binata. Hindi niya kukunin ang isang mahalagang bagay na alam niyang iningatan ni Rose Anne para sa kanya.

“Makakapaghintay pa naman ako, Osang. Pangako ko sa iyo, pagbalik ko ay magpapakasal tayo.” Mahigpit na niyakap ni Ambrose ang kasintahan.

Pinakahihintay nila ang pagkakataong iyon upang ituloy na nila ang kanilang kasal. Tutuloy naman si Ambrose sa Air force pagkatapos ng kanilang kasal.

Huminto ang kotse sa bakuran nina Rose Anne. Hindi na pumasok si Ambrose. Pagkatapos nag-goodbye kiss ay kumaway at nagpaalam na ito. Sumalubong sa kanya si Bogart, ang kanilang ever sweet na bullbog. Ang mortal enemy number one ni Ambrose.

Kahit matagal na nitong nakikita si Ambrose ay hindi pa rin sila magkasundo.

Yumakap siya sa ina.

“Good evening, Mama!” Halos pasigaw ngunit masaya ang kanyang bat isa ina. Abala siya sa kusina.

“Nagkita na ba kayo ni Ambrose?” Kumalas ng yakap ang babae at bumulong sa ina. “Really! Congratulations! I am so happy for you!” Maririnig ang matinis na irit ni Rose Anne. Halatang kilig na kilig siya at ipinakita ang diamond ring nito.

Pinag-ipunan daw iyon ni Ambrose. Sinikap niyang pagbutihin ang kanyang training. Tiniis niya ang hirap sa loob ng academy upang matupad ang hiling ng ama. Gusto niyang maging proud ang kanyang ama bilang nag-iisang lalaki.

Puro babae ang mga kapatid niya sa unang asawa ng kanyang ama. Walang ibang susunod sa yapak ng ama kundi siya.

Napaatras ng bahagya si Roxanne ng marinig ang usapan ng mag-ina. Alam niyang si Ambrose lang ang kaligayahan ng kakambal ngunit hindi siya masaya. Aaminin niyang nasaktan siya ng labis ng marinig ang Magandang balita na iyon ng kapatid.

“Ah, why oh why?” usal ni Roxy habang hawak ang shotglass at mabilis niyang nilagok ang laman nito. Muli siyang nagsalin ng alak.

“Hey, Roxy! What’s going on, Honey?” tanong ni Berna. Inilapag niya ang mamahaling black pouch at kinuha ang shotglass na inabot ng bar tender kanya.

Nakita niyang tumulo ang luha ng matalik na kaibigan.

“He’s getting married, Berna.”

“Who is this anonymous man? Matagal mo nang pinahuhulaan sa akin kung sinong Pontio Pilato ito, Roxy. Reveal the name. Hindi ako manghuhula. Guwapo ba ito? Mygosh!” NIlagok niya ang laman ng baso.

Muling uminom ng alak ang babae at hinarap ang kaibigan.

“But I am not going to allow it over my dead body.”

Humalakhak si Berna dahil sa matapang na tugon ng kausap. Masyadong desperada ang dating niya dahil halatang hindi mo mapipigil sa kanyang gagawin.

Kanina pang nakatingin sa di-kalayuan ang Binatang iyon. Kasama niya ang ilang kabaro sa military service. Nagkayayaan lang bigla kaya sila nagiinuman.

“Masyado kang tahimik, Bro!” tanong ni Joaqx.

Tumayo si Vex at lumapit na kay Berna. Nakasubsob sa mesa si Roxy sa sobrang kalasingan.

“Ako nang bahala sa kanya.”

“Pakiuwi na. May lakad pa ako. Uy, Vex. Bring her home safe and sound. No monkey business.”

Hindi niya inintindi ang babae. Nasa kamay niya ngayon ang mangyayari sa kinabukasan ni Roxy. Matagal na niyang gusto ang babae kahit sa Flight School ay hindi niya ito pinapansin. Naging mabait naman siya, may hitsura naman kung tutuusin at hindi naman nakakahiyang itabi sa iba ngunit talagang ganoon, wala siyang appeal pagdating kay Roxy.

Ipinasok niya sa loob ng kuwarto ang walang malay na katawan ng babae. Unti-unti niyang tinanggal ang butones.

“Walang ibang makikinabang sa iyo kundi ako lang, Roxy. Ako lang!” Halos pabulong na sambit nito sa tenga ng babae.

 Napakapit ng mahigpit sa brass ng kama ang malakandilang kamay na iyon. Napakagat-labi siya at hindi makasigaw. Naririnig niya ang mahihinanang anas ng kahayukan ng lalaki hanggang manahimik ang buong paligid.

Nagising siya sa kalagitnaan ng gabi. Tumayo siya at kinuha ang kanyang damit sa sahig. Tiningnan niya ang sarili sa salamin.

“You will be mine Ambrose!” banta ng babae.