NANG sumunod na araw matapos ang reporting nilang dalawa ay kapansin-pansin ang naging pag-iwas ni Tristan kay Lawrence. Naguguluhan man pero minabuti niyang hayaan nalang ito. Isang linggo ang nakalipas at ipinagtaka niya ng husto ang magkakasunod na absenses nito. Sinubukan niya itong tawagan pero palagi na’y naka-off ang cellphone nito.
Pauwi na siya noon nang marinig ang isang pamilyar na tinig na tumawag ng pangalan niya. Napangiti siya nang makita itong nakatayo sa may gate ng university saka nagmamadaling lumapit sa kanya.
“Hi,” hindi niya hinihiwalayan ng tingin ang mukha ni Anya nang makalapit ito sa kanya.
Matamis ang ngiting sumagot ito. “Hello, pauwi kana ba?”Tumango siya. “Bakit?”
Nagkibit ito ng balikat. “Wala lang, ayoko pa kasing umuwi, saan ka ba nakatira?”
“Diyan lang sa may pagliko, teka, gusto mo bang pumasyal sa bahay?” naisip niyang itanong. “Believe me, kung minsan mas mabuti pang magtiwala sa isang estranghero kaysa matagal ng kaibigan na hindi mo naman talagang kilala,”-LAWRENCE-
“BAKIT ba simula nung pumasok ako palagi ka nalang nagmamadali. Saka isa pa, saan ka nagpupunta?” salubong ang mga kilay na tanong sa kanya ni Tristan. Martes at gaya ng dati kasabay niya ito sa pagkain ng lunch. Ang kaibahan nga lang ay wala sina Carol at Joy. Kagaya niya ay may nobyo narin kasi ang dalawa kaya hindi na niya nakakasabay sa pagkain ng pananghalian ang mga ito ilang araw narin ang nakalipas. “Ano bang sinasabi mo?” medyo irita niyang tanong saka nakasimangot na sinulyapan si Tristan. Aminin man niya o hindi, talagang naiinggit siya kina Joy at Carol. At least ang mga ito malayang nakakasama ang kani-kanilang mga nobyo. Habang siya, guwardiyado ni Tristan. Maiintindihan pa siguro niya kung kuya niya ito. Dahil gaya na nga ng sinabi niya noon, may limitasyon ang panghihimasok ng isang kaibigan. Mabuti na nga lang at mabait si Lawrence, naiintindihan nito ang sitwasyon ni Tristan kaya ito nagbibigay.
“NAGPUNTA dito si Tristan kanina, nag-away daw kayo?” magkaharap sila noon sa mesa ni Loida at kumakain ng hapunan. Nagulat man pero nagawa iyong itago ni Anya at sa halip ay kalmado ang mukhang ipinagpatuloy ang pagkain. “Nakakainis na kasi siya Ma, lahat nalang pinakekealaman, dinaig pa kayong dalawa ni Papa,” pagsasabi niya ng totoo. Mabait ang ngiting pumunit sa mga labi ni Loida. “Pinagpasensyahan mo nalang sana, alam mo namang may sakit. Paano kung biglang inatake?” Napasimangot siya sa narinig. “Hindi naman kasi pwedeng lagi nalang iyon ang pinapanakot at idinadahilan niya. Pati pakikipagkaibigan ko sa iba gusto niyang panghimasukan,” aniyang hindi naitago ang pagkayamot sa tinig. Nagbuntong hininga si Loida bago nagsalita at tinapos ang pagkain. “O siya, matutulog na ako. Ikaw na ang bahala dito at maaga pa akong babangon bukas.” Tumango siya. “Good night po.” “T
NAGISING si Anya kinabukasan na wala na ang binata sa tabi niya. Mabilis siyang napabalikwas ng bangon saka pagkatapos ay nilamon ng kaba at takot ang kanyang dibdib. Nag-iinit ang mga mata niyang binuksan ang cabinet ng damit ni Lawrence para lang mapahagulhol nang iyak nang makitang napakalinis niyon at wala na ni isang piraso ng damit at gamit ang natira. Impit siyang napahagulhol sabay naupo sa tinulugang kama. Wala na ang lalaking pinakamamahal niya, iniwan na siya. Gusto niyang magalit pero bakit parang hindi nagkakapuwang iyon sa puso niya? Dahil ba alam naman niya ang dahilan kung bakit ito nagawa ng binata sa kanya? At alam niya mismo sa sarili niyang pareho lang silang nasasaktan? Nagpahid siya ng luha saka lumabas ng silid. Sa sala agad na nahagip ng paningin niya ang isang papel sa ibabaw ng center table. Malalaki ang mga hakbang niya iyong nilapitan, dinampot at binasa. Anya,
TWO YEARS LATER… “TITO Lawrence!” sa pagkakarinig sa matinis at munting tinig na iyon ay maluwang na napangiti ang binata saka hinarap ang tumatawag. Nasa entrance siya noon ng Festive kausap ang isang customer na agad ring nagpaalam pagkuwan. “Hey! Kumusta ang pamangkin kong gwapo?” ang masaya niyang salubong kay Ismael. Anak ng kuya niyang si Fritz at ng hipag niyang si Julia. Noon nagtatakbo patungo sa kanya ang tatlong taong gulang na bata na kamukhang-kamukha ng kuya niya. “Aba, ang bigat mo na ah? Big hug mo si Tito para may gift ka mamaya sa kanya,” nakangiti niyang turan kaya mabilis namang mahigpit na yumakap sa kanya si Ismael. “Kumusta?” si Fritz na kahawak-kamay ang asawa nitong halatang masayang-masaya dahil sa kakaibang kislap ng mga mata. Nagkibit siya ng balikat saka iginiya papasok ang mag-asawa. “Okay naman, mabuti napadalaw kayo? At bumiyahe pa talaga kayo mula Tagaytay?” simula kasi ng maik
“MUKHANG masaya ka?” kinahapunan ay dumating si Fritz para sunduin ang Yaya at anak nitong si Ismael. Umangat ang makakapal na kilay ni Lawrence saka nakangiting isinandal ang likuran sa kinauupuang swivel chair. “Guess what?” siya man ay naramdaman ang kakaibang kasiglahang kalakip ng kanyang sinabi. Nakangiting ibinagsak ni Fritz ang sarili sa mahabang sofa saka itinaas ang mga binti sa center table. “Ginawa mo pa akong manghuhula. Bakit nga?” amuse nitong tanong. Noon siya tumayo saka naupo sa katapat na sofa ng kinauupuan ng kanyang kuya. “Naalala mo ba iyong naikwento kong babaeng dinala ko sa ospital two years ago?” Bahagyang nagsalubong ang mga kilay ni Fritz na tila ba inaaalala ang sinabi niya. “Iyon bang dinala ninyo ni Rodel?” Tumango siya. “Maniniwala ka ba kapag sinabi ko sa’yong siya ang dahilan kung bakit nag-drop ako sa university na pinapasukan ko noon sa Maynila? At maniniwala ka rin bang siya ang nag-iisang
“MUKHANG napapadalas yata ang pasyal dito ni Lawrence ah?” ang Mama niya matapos niyang samahan sa may labasan si Lawrence. Matamis ang ngiting sumilay sa mga labi ni Anya saka tinulungan sa pagliligpit ng mesa ang kanyang ina. “Hindi ko pa nga po pala naikukwento sa inyo.” Umangat ang magagandang kilay ng Mama niya. “Ang alin? Na siya ang first boyfriend mo?” Taka niyang pinakatitigan si Loida. “Kinuwento sa inyo ni Papa?” Tumawa ng mahina ang Mama niya saka tumango-tango. “Sa totoo lang masaya kaming makita kang masaya. Kung nakikita mo sana ang kakaibang kislap sa mga mata mo ngayon, parang noong nasa kolehiyo ka, noong unang taon mo sa kolehiyo,” nasa tono ng pananalita ni Loida ang sinabi. Nakuha niya ang ibig nitong sabihin kaya lumuwang ang pagkakangiti ni Anya doon. “Sa tingin ninyo? Hindi naman masamang subukan ko ulit kung sakali hindi po ba?” Magkakasunod na umiling si Loida. “Pwede kayong magsimulang muli,
“HINDI kasi nagdadala ng babae dito ang batang iyan kaya pasensya kana kung nagulat ako kanina nang makita ka,” ang ina ni Lawrence na si Roma kinagabihan habang pinanonood niya ito sa paghahanda ng hapunan. “Wala po siyang ipinakilala sa inyo kahit isa?” ang hindi makapaniwala niyang tanong. Tumango si Roma. “May nababanggit siyang nobya niya pero hanggang sa maghiwalay sila ay hindi ko naman nakita.” “Walang ibang babae akong gustong ipakilala sa pamilya ko maliban sa’yo, kasi mahal na mahal kita." Nang maalala ang sinabing iyon sa kanya ni Lawrence ay napuno ng hindi maipaliwanag sa saya ang puso niya. “Nay, aalis muna kami sandali!” magkasabay pa silang napalingon ni Roma sa likuran niya nang biglang pumasok doon si Lawrence. Salubong ang mga kilay na nagsalita ang ina ng binata. “Saan kayo pupunta? Malapit nang maghapunan ah?” “Nakalimutan ko, binyag nga pala noong anak ni Rodel. Ninong ako eh, saglit lang
“SALAMAT,” aniya sa sekretarya ni Aling Lilia matapos nitong ilapag ang tasa ng kape sa kanyang harapan. “ano na nga ho iyong pag-uusapan natin?” baling niya sa ginang pagkuwang. “Iyong singsing, maniniwala ka bang personal kong pag-aari iyon?” may kakaibang kislap sa mga matang winika ni Aling Lilia. Hindi makapaniwala niyang tinitigan ang kaharap. “Really? Ibig sabihin kung gayon you were once engaged?” Tumango ang ginang. “Ibinigay iyan sa akin ng nag-iisang lalaking minahal ko at magpasa-hanggang ngayon ay minamahal ko.” “But what happened?” ang curious niyang tanong. Narinig niya ang mabigat na buntong hiningang pinakawalan ni Aling Lilia bago ito nagpatuloy. “He died, dalawang araw bago ang kasal namin naaksidente siya. Car accident, nahulog ang dala niyang kotse sa cliff.” “I’m sorry to hear that,” totoo sa loob niyang sagot. Matamis ang ngiting pumunit sa mga labi ni Aling Lilia. “Diamond is the hardest mineral, iyon an