Doppelgänger 6 หลบอยู่นาน

ตลอดสองวันที่ผ่านมาโซลี่ย์พยายามที่จะไม่ออกจากห้องพักเลย ถ้าไม่จำเป็นจริงๆเธอไม่อยากเสี่ยงออกไปเจอไอ้คู่แฝดวายร้ายนั่น ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมายุ่งอะไรกับเธออีกไหม

แต่เธอก็แอบคิดว่าพวกเขาคงไม่รู้ว่าเธออยู่ห้องไหนเพราะวันนั้นที่ออสการ์พากลับมาหอเธอลงจากรถเขาได้ก็รีบวิ่งขึ้นมาชั้นตัวเองทันที ปิดประตูลงกลอนล็อกประตูห้องเรียบร้อย แต่หลังจากวันนั้นมาเธอก็รู้สึกเหมือนโดนใครจับตามองอยู่ตลอดเวลาอย่างไรก็ไม่รู้…

หรือว่าเธอจะคิดมากเกินไปมันคงจะเกิดจากที่เธอกลัวจะโดนอะไรแบบคืนนั้นอีกหรือเปล่าแต่สองวันที่ผ่านมาเธอก็ไม่พบสองฝาแฝดบ้านั่นเลยนะจนวันนี้ที่เปิดภาคเรียน เป็นวันแรกที่เธอต้องไปมหาวิทยาลัยใหม่ เริ่มต้นใหม่คบหาเพื่อนใหม่เจออาจารย์คนใหม่

ที่นี่มันใหม่กับเธอทุกอย่าง ระบบการเรียนก็แตกต่างกันมันเหมือนการเรียนที่ไฮสคูลเก่าของเธอมากกว่าอีกเธออ่านระบบระเบียบของที่นี่คือให้นั่งเรียนในห้องอยู่กับเพื่อนสายที่เลือกเหมือนกันแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถของเธอหรอก

โซลี่ย์พยายามพูดปลอบใจตัวเองตลอดว่าเธอคงจะเจอเพื่อนดีๆสักคนมันต้องมีสักคนแหละเธอคงจะไม่อยู่คนเดียวจนเรียนจบหรอกนะ แล้วก็อีกเรื่องคือเธอต้องมาคอยดูแลลูกชายของท่านลุงอีกเธอถามแด๊ดดี๊ไปแล้วว่าลูกชายท่านลุงคือใครแต่แด๊ดดี๊บอกว่าเดี๋ยวถึงเวลาเธอก็จะรู้เอง

“เป็นใครก็ไม่รู้แล้วจะดูแลอย่างไรดีนะ”โซลี่ย์พูดออกมาอย่างเหนื่อยใจพร้อมกับจัดของเตรียมออกไปเข้าเรียน หอเธออยู่ใกล้กับตึกที่เธอเรียนซึ่งเธอก็จะเดินไปนั่นเอง

แกร๊ก โซลี่ย์เปิดประตูห้องเดินออกมาแล้วล็อกห้องอย่างเรียบร้อยเพื่อความปลอดภัย

“ไง หลบอยู่ในห้องนานเลยนะ”

กึก!

“น..นาย!”โซลี่ย์ที่กำลังจะเดินออกจากหน้าห้องก็ต้องหยุดเดินแล้วหันไปมองยังด้านหลังต้องพบว่ามีผู้ชายยืนพิงผนังมองมาทางเธอแล้วผู้ชายคนที่พูดนั้นก็

คือเดม่อน! เธอจำได้ดีแววตาน้ำเสียงสีผิว

ไอ้ผู้ชายที่มันจะทำให้เธอเสียจูบแรก! กับเกือบเสียตัว....

“ตกใจอะไรขนาดนั้น”

“นายรู้ว่าฉันอยู่ชั้นไหนห้องไหนด้วยเหรอ!”

“เธอไม่รู้จักฉันเหรอว่าฉันเป็นใคร?”เขาถามด้วยความสงสัยนี่เธอแกล้งไม่รู้จริงหรือแค่ทำเป็นไม่รู้เพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากเขากันแน่

“แล้วทำไมฉันจะต้องรู้จักพวกสตอล์คเกอร์แบบนายด้วย”โซลี่ย์สวนกลับไปทันที คนดีๆที่ไหนจะมาสืบหาห้องคนอื่นแล้วมาดักรอแบบนี้

หมับ!

เดม่อนจับแขนเธอกระชากเข้ามาที่ตัวเขาแต่ก็ไม่ได้แรงมาก เธอใช้มือดันหน้าอกเขาไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้เขามากกว่านี้

“อย่ามาจับฉัน!”

“ทำไม มากกว่าจับก็จะทำ”เดม่อนพูดแล้วค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าเธอหวังจะประกบปากจูบ ที่ปากอวบอิ่มของเธอ

“หยุด! นายต้องการอะไรทำไมไม่เลิกยุ่งกับฉันสักทีฉันคิดว่าเราจะไม่เจอกันแล้วถึงเจอก็ควรจะต่างคนต่างอยู่ไปสิ”

“ที่ฉันต้องการเธอคิดว่าจะทำให้ฉันได้เหรอ..ละอีกเรื่องฉันไม่เคยพูดว่าจะไม่เจอเธออีกนะ”

เธอเกลียดคำพูดเขาที่สุด เธอรู้ว่าเขาจะสื่อถึงเรื่องอะไรคนอย่างเขามันคงคิดได้แค่เรื่องบนเตียง

“ฉันขอให้นายเลิกยุ่งกับฉันได้ไหม”

“แล้วถ้าฉันตอบเธอว่าไม่ เธอจะทำอะไรฉันได้”เขาพูดแล้วจ้องมาที่เธอ เธอก็จ้องเขากลับ ผู้ชายอะไรทำไมกวนประสาทได้มากมายขนาดนี้

“ฉันคงทำอะไรนายไม่ได้หรอกแต่คนอื่นที่มองนายเขาจะคิดว่านายตามจีบฉันนะ ฉันคิดว่านายก็คงไม่ชอบให้คนอื่นคิดแบบนั้นใช่ไหม ฉันว่านายเองก็คงจะเป็นคนดังในมหาลัยคนหนึ่งเพราะดูหน้าตานายแล้วก็..พอใช้ได้”เธอที่กำลังพยายามจะพูดให้เขาเลิกยุ่งกับเธอก็ต้องหยุดเพราะเขาหัวเราะในลำคอออกมา

“หึ ตลกจะบอกว่าหล่อก็พูดมาเถอะ”

ไอ้หลงตัวเองเอ๊ย!!! โซลี่ย์ได้แต่ตะโกนร้องในใจส่วนข้างนอกที่ทำได้คือมองและยิ้มให้เขาเท่านั้น

ออสการ์ที่เพิ่งลงมาจากชั้นห้าเมื่อมาถึงที่ชั้นสี่ก็สังเกตเห็นพี่ชายตัวเองกำลังกอดรัดอยู่กับผู้หญิงร่างบางคนหนึ่งถ้าให้เขาเดาคงจะเป็นโซลี่ย์อย่างแน่นอน

“อยู่นี่เองเหรอวะไอ้พี่ชาย กูคิดว่ามึงไปเรียนแล้ว”ออสการ์เดินเข้าไปทัก โซลี่ย์หันมามองเขาด้วยสายตาที่เหมือนกับเจอตัวอะไรที่เธอไม่ชอบอย่างไงอย่างงั้น

“เออกำลังไปแค่มีธุระคุยกับยัยนี่นิดหน่อย”

“อ๋อ แล้วมึงคุยเสร็จยัง”

“ยัง แต่ไว้ค่อยคุยก็ได้กูไปละ”

“อืม”ออสการ์ตอบแล้วมองพี่ชายฝาแฝดตัวเองว่ามันจะทำอะไรต่อจากนี้ เดม่อนปล่อยมือออกจากการจับแขนเธอไว้แล้วเดินสวนน้องชายตัวเองลงไปข้างล่าง

หมับ!

พอเธอจะเดินออกจากตรงนี้ก็โดนออสการ์จับแขนไว้อีก

“อะไรอีก จับกันเก่งเหลือเกินนะ”เธอถามเขาเชิงประชดไปด้วย ทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะจับแขนบีบแขนเธออยู่นั่นแหละแขนเธอตอนนี้มีแต่รอยนิ้วมือพวกเขาเต็มไปหมดแล้ว

“คุยอะไรกัน”เขาถามเธอเสียงเรียบ

“อยากรู้นายก็ลองไปถามพี่ชายนายดูสิ..อ๊ะ” พอเธอพูดแบบนั้นออกมาเขาก็ออกแรงบีบแขนเธออย่างแรงเหมือนจะให้กระดูกเธอหัก ยิ่งทำให้อารมณ์ที่เขาพยายามข่มอารมณ์ความโกรธไว้มันปะทุออกมากับคำพูดเธอและที่เขาโมโหคงเพราะมาเห็นพี่ชายตัวเองยืนกอดเธอตรงนี้!

“อย่ามากวน ตอบมา!”เขาขึ้นเสียงใส่เธอ

“แล้วนายคิดว่าพี่ชายนายมาหาฉันมันจะมีเรื่องอะไรล่ะ..ถ้าไม่ใช่เรื่องแบบวันนั้นที่มันเกือบจะเกิดขึ้นกับฉัน ทีนี้รู้แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปเรียน”

เขาที่ได้ยินคำตอบจากเธอก็ต้องนิ่งอึ้งไปไม่คิดมาก่อนเลยว่าไอ้พี่ชายของเขามันจะสนใจผู้หญิงคนนี้แบบที่เขาก็...สนใจในตัวเธอเหมือนกัน

“ไปพร้อมกัน”

“ไม่..”

“อย่าขัดใจฉัน ไม่งั้นเธอจะไม่ได้ไปเรียนแต่จะไปร้องครางที่เตียงแทน!”

เธอถึงกลับต้องกลืนคำพูดที่จะพูดออกมาลงคอไปเพราะคำขู่ของออสการ์

หน้าตึกเรียนปี2

“เรียนห้องไหน”

“ถามฉัน?”

“อืม ก็ยืนกันอยู่สองคนจะให้ถามใคร”

“ก็เห็นมองไปทางอื่นใครจะรู้ว่าถามฉันล่ะ” เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็หันไปหาเธอพร้อมจับตัวเธอเข้ามาใกล้แล้วก้มตัวเข้าไปใกล้เธอ เธอก็ตกใจทำตาโตใส่เขาทันที

“ต้องมองขนาดนี้ไหมจะได้พอใจ”

“ไม่! ออกไปห่างๆเลยนะ!”คนตัวเล็กส่งเสียงขู่

“หึ น่ารัก”เขาแอบพูดคำว่าน่ารักเบาๆแต่คงไม่เบาพอสำหรับคนตัวเล็กที่มองเขาอยู่

“พูดว่าอะไรนะ”

“เปล่า ตอบมาเรียนห้องไหน”

“276”เธอยอมตอบแบบจำใจ ทั้งที่ไม่ได้อยากตอบเลย

“หึ เชิญ”เขาหัวเราะและส่งยิ้มมุมปากมาให้

แล้วก็ดันเธอให้เดินเข้าไปในตึกเรียน โซลี่ย์ถึงกับงงอะไรของเขาคิดจะให้ไปก็ไปคิดจะกักตัวเธอไว้ก็ไม่ยอมให้ไปไหน ไอ้พวกฝาแฝดเอาแต่ใจ พี่ชายก็หลงตัวเอง โอ๊ยชีวิตฉันเมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากพวกบ้าๆแบบนี้!

ที่เขายอมปล่อยเธอไปไม่ใช่อะไรนะก็เพราะไม่ว่ายังไงเธอกับเขาก็ต้องได้ไปเจอกันอยู่แล้วนั่นก็เพราะเขาและเธอเรียนห้องเดียวกันอย่างไงละ หึ ห้อง276บังเอิญเหลือเกินนะที่เขากับเดม่อนก็เรียนห้องนี้เหมือนกัน!!!

แล้วเจอกันโซลี่ย์!