ตลอดสองวันที่ผ่านมาโซลี่ย์พยายามที่จะไม่ออกจากห้องพักเลย ถ้าไม่จำเป็นจริงๆเธอไม่อยากเสี่ยงออกไปเจอไอ้คู่แฝดวายร้ายนั่น ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมายุ่งอะไรกับเธออีกไหม
แต่เธอก็แอบคิดว่าพวกเขาคงไม่รู้ว่าเธออยู่ห้องไหนเพราะวันนั้นที่ออสการ์พากลับมาหอเธอลงจากรถเขาได้ก็รีบวิ่งขึ้นมาชั้นตัวเองทันที ปิดประตูลงกลอนล็อกประตูห้องเรียบร้อย แต่หลังจากวันนั้นมาเธอก็รู้สึกเหมือนโดนใครจับตามองอยู่ตลอดเวลาอย่างไรก็ไม่รู้… หรือว่าเธอจะคิดมากเกินไปมันคงจะเกิดจากที่เธอกลัวจะโดนอะไรแบบคืนนั้นอีกหรือเปล่าแต่สองวันที่ผ่านมาเธอก็ไม่พบสองฝาแฝดบ้านั่นเลยนะจนวันนี้ที่เปิดภาคเรียน เป็นวันแรกที่เธอต้องไปมหาวิทยาลัยใหม่ เริ่มต้นใหม่คบหาเพื่อนใหม่เจออาจารย์คนใหม่ ที่นี่มันใหม่กับเธอทุกอย่าง ระบบการเรียนก็แตกต่างกันมันเหมือนการเรียนที่ไฮสคูลเก่าของเธอมากกว่าอีกเธออ่านระบบระเบียบของที่นี่คือให้นั่งเรียนในห้องอยู่กับเพื่อนสายที่เลือกเหมือนกันแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถของเธอหรอก โซลี่ย์พยายามพูดปลอบใจตัวเองตลอดว่าเธอคงจะเจอเพื่อนดีๆสักคนมันต้องมีสักคนแหละเธอคงจะไม่อยู่คนเดียวจนเรียนจบหรอกนะ แล้วก็อีกเรื่องคือเธอต้องมาคอยดูแลลูกชายของท่านลุงอีกเธอถามแด๊ดดี๊ไปแล้วว่าลูกชายท่านลุงคือใครแต่แด๊ดดี๊บอกว่าเดี๋ยวถึงเวลาเธอก็จะรู้เอง “เป็นใครก็ไม่รู้แล้วจะดูแลอย่างไรดีนะ”โซลี่ย์พูดออกมาอย่างเหนื่อยใจพร้อมกับจัดของเตรียมออกไปเข้าเรียน หอเธออยู่ใกล้กับตึกที่เธอเรียนซึ่งเธอก็จะเดินไปนั่นเอง แกร๊ก โซลี่ย์เปิดประตูห้องเดินออกมาแล้วล็อกห้องอย่างเรียบร้อยเพื่อความปลอดภัย “ไง หลบอยู่ในห้องนานเลยนะ” กึก! “น..นาย!”โซลี่ย์ที่กำลังจะเดินออกจากหน้าห้องก็ต้องหยุดเดินแล้วหันไปมองยังด้านหลังต้องพบว่ามีผู้ชายยืนพิงผนังมองมาทางเธอแล้วผู้ชายคนที่พูดนั้นก็ คือเดม่อน! เธอจำได้ดีแววตาน้ำเสียงสีผิว ไอ้ผู้ชายที่มันจะทำให้เธอเสียจูบแรก! กับเกือบเสียตัว.... “ตกใจอะไรขนาดนั้น” “นายรู้ว่าฉันอยู่ชั้นไหนห้องไหนด้วยเหรอ!” “เธอไม่รู้จักฉันเหรอว่าฉันเป็นใคร?”เขาถามด้วยความสงสัยนี่เธอแกล้งไม่รู้จริงหรือแค่ทำเป็นไม่รู้เพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากเขากันแน่ “แล้วทำไมฉันจะต้องรู้จักพวกสตอล์คเกอร์แบบนายด้วย”โซลี่ย์สวนกลับไปทันที คนดีๆที่ไหนจะมาสืบหาห้องคนอื่นแล้วมาดักรอแบบนี้ หมับ! เดม่อนจับแขนเธอกระชากเข้ามาที่ตัวเขาแต่ก็ไม่ได้แรงมาก เธอใช้มือดันหน้าอกเขาไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้เขามากกว่านี้ “อย่ามาจับฉัน!” “ทำไม มากกว่าจับก็จะทำ”เดม่อนพูดแล้วค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าเธอหวังจะประกบปากจูบ ที่ปากอวบอิ่มของเธอ “หยุด! นายต้องการอะไรทำไมไม่เลิกยุ่งกับฉันสักทีฉันคิดว่าเราจะไม่เจอกันแล้วถึงเจอก็ควรจะต่างคนต่างอยู่ไปสิ” “ที่ฉันต้องการเธอคิดว่าจะทำให้ฉันได้เหรอ..ละอีกเรื่องฉันไม่เคยพูดว่าจะไม่เจอเธออีกนะ” เธอเกลียดคำพูดเขาที่สุด เธอรู้ว่าเขาจะสื่อถึงเรื่องอะไรคนอย่างเขามันคงคิดได้แค่เรื่องบนเตียง “ฉันขอให้นายเลิกยุ่งกับฉันได้ไหม” “แล้วถ้าฉันตอบเธอว่าไม่ เธอจะทำอะไรฉันได้”เขาพูดแล้วจ้องมาที่เธอ เธอก็จ้องเขากลับ ผู้ชายอะไรทำไมกวนประสาทได้มากมายขนาดนี้ “ฉันคงทำอะไรนายไม่ได้หรอกแต่คนอื่นที่มองนายเขาจะคิดว่านายตามจีบฉันนะ ฉันคิดว่านายก็คงไม่ชอบให้คนอื่นคิดแบบนั้นใช่ไหม ฉันว่านายเองก็คงจะเป็นคนดังในมหาลัยคนหนึ่งเพราะดูหน้าตานายแล้วก็..พอใช้ได้”เธอที่กำลังพยายามจะพูดให้เขาเลิกยุ่งกับเธอก็ต้องหยุดเพราะเขาหัวเราะในลำคอออกมา “หึ ตลกจะบอกว่าหล่อก็พูดมาเถอะ” ไอ้หลงตัวเองเอ๊ย!!! โซลี่ย์ได้แต่ตะโกนร้องในใจส่วนข้างนอกที่ทำได้คือมองและยิ้มให้เขาเท่านั้น ออสการ์ที่เพิ่งลงมาจากชั้นห้าเมื่อมาถึงที่ชั้นสี่ก็สังเกตเห็นพี่ชายตัวเองกำลังกอดรัดอยู่กับผู้หญิงร่างบางคนหนึ่งถ้าให้เขาเดาคงจะเป็นโซลี่ย์อย่างแน่นอน “อยู่นี่เองเหรอวะไอ้พี่ชาย กูคิดว่ามึงไปเรียนแล้ว”ออสการ์เดินเข้าไปทัก โซลี่ย์หันมามองเขาด้วยสายตาที่เหมือนกับเจอตัวอะไรที่เธอไม่ชอบอย่างไงอย่างงั้น “เออกำลังไปแค่มีธุระคุยกับยัยนี่นิดหน่อย” “อ๋อ แล้วมึงคุยเสร็จยัง” “ยัง แต่ไว้ค่อยคุยก็ได้กูไปละ” “อืม”ออสการ์ตอบแล้วมองพี่ชายฝาแฝดตัวเองว่ามันจะทำอะไรต่อจากนี้ เดม่อนปล่อยมือออกจากการจับแขนเธอไว้แล้วเดินสวนน้องชายตัวเองลงไปข้างล่าง หมับ! พอเธอจะเดินออกจากตรงนี้ก็โดนออสการ์จับแขนไว้อีก “อะไรอีก จับกันเก่งเหลือเกินนะ”เธอถามเขาเชิงประชดไปด้วย ทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะจับแขนบีบแขนเธออยู่นั่นแหละแขนเธอตอนนี้มีแต่รอยนิ้วมือพวกเขาเต็มไปหมดแล้ว “คุยอะไรกัน”เขาถามเธอเสียงเรียบ “อยากรู้นายก็ลองไปถามพี่ชายนายดูสิ..อ๊ะ” พอเธอพูดแบบนั้นออกมาเขาก็ออกแรงบีบแขนเธออย่างแรงเหมือนจะให้กระดูกเธอหัก ยิ่งทำให้อารมณ์ที่เขาพยายามข่มอารมณ์ความโกรธไว้มันปะทุออกมากับคำพูดเธอและที่เขาโมโหคงเพราะมาเห็นพี่ชายตัวเองยืนกอดเธอตรงนี้! “อย่ามากวน ตอบมา!”เขาขึ้นเสียงใส่เธอ “แล้วนายคิดว่าพี่ชายนายมาหาฉันมันจะมีเรื่องอะไรล่ะ..ถ้าไม่ใช่เรื่องแบบวันนั้นที่มันเกือบจะเกิดขึ้นกับฉัน ทีนี้รู้แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปเรียน” เขาที่ได้ยินคำตอบจากเธอก็ต้องนิ่งอึ้งไปไม่คิดมาก่อนเลยว่าไอ้พี่ชายของเขามันจะสนใจผู้หญิงคนนี้แบบที่เขาก็...สนใจในตัวเธอเหมือนกัน “ไปพร้อมกัน” “ไม่..” “อย่าขัดใจฉัน ไม่งั้นเธอจะไม่ได้ไปเรียนแต่จะไปร้องครางที่เตียงแทน!” เธอถึงกลับต้องกลืนคำพูดที่จะพูดออกมาลงคอไปเพราะคำขู่ของออสการ์ หน้าตึกเรียนปี2 “เรียนห้องไหน” “ถามฉัน?” “อืม ก็ยืนกันอยู่สองคนจะให้ถามใคร” “ก็เห็นมองไปทางอื่นใครจะรู้ว่าถามฉันล่ะ” เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็หันไปหาเธอพร้อมจับตัวเธอเข้ามาใกล้แล้วก้มตัวเข้าไปใกล้เธอ เธอก็ตกใจทำตาโตใส่เขาทันที “ต้องมองขนาดนี้ไหมจะได้พอใจ” “ไม่! ออกไปห่างๆเลยนะ!”คนตัวเล็กส่งเสียงขู่ “หึ น่ารัก”เขาแอบพูดคำว่าน่ารักเบาๆแต่คงไม่เบาพอสำหรับคนตัวเล็กที่มองเขาอยู่ “พูดว่าอะไรนะ” “เปล่า ตอบมาเรียนห้องไหน” “276”เธอยอมตอบแบบจำใจ ทั้งที่ไม่ได้อยากตอบเลย “หึ เชิญ”เขาหัวเราะและส่งยิ้มมุมปากมาให้ แล้วก็ดันเธอให้เดินเข้าไปในตึกเรียน โซลี่ย์ถึงกับงงอะไรของเขาคิดจะให้ไปก็ไปคิดจะกักตัวเธอไว้ก็ไม่ยอมให้ไปไหน ไอ้พวกฝาแฝดเอาแต่ใจ พี่ชายก็หลงตัวเอง โอ๊ยชีวิตฉันเมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากพวกบ้าๆแบบนี้! ที่เขายอมปล่อยเธอไปไม่ใช่อะไรนะก็เพราะไม่ว่ายังไงเธอกับเขาก็ต้องได้ไปเจอกันอยู่แล้วนั่นก็เพราะเขาและเธอเรียนห้องเดียวกันอย่างไงละ หึ ห้อง276บังเอิญเหลือเกินนะที่เขากับเดม่อนก็เรียนห้องนี้เหมือนกัน!!! แล้วเจอกันโซลี่ย์!“กลุ่มวิอิเม็นซ์มา!”เมื่อทั้งสามคนได้ยินเสียงที่มีคนตะโกนขึ้นมาก็ทำน่าตกใจและมองมาที่โซลี่ย์“ไม่เปลี่ยนก็เรื่องของแกแต่ระวังตัวไว้เถอะนังบ้า”เจนนี่พูดแล้วสะบัดก้นเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง“เฮ้ออ อยากอยู่แบบสงบแท้ๆ”โซลี่ย์ถอนหายใจออกมาแรงๆย่างเหนื่อยใจแค่วันแรกเธอก็จะมีเรื่องแล้ว ละแบบนี้เธอจะมีเพื่อนคบไหมปัง!โซลี่ย์หันไปมองยังผู้ที่เดินเข้ามาใหม่“เอ๊ะ นั่นมัน...คนพวกนั้น”เมื่อเธอเห็นว่าใครเดินเข้ามาก็ต้องตกใจเพราะคนที่เข้ามาคืออีธาน เอริค มาร์ติน และ..“เดม่อน! ออสการ์!” โซลี่ย์ดีดตัวลุกขึ้นพูดชื่อทั้งสองคนเสียงดังทำให้ทั้งห้องมองไปที่เธอด้วยความสงสัยว่ารู้จักพวกเขาได้ไงเพราะพวกเขาไม่ชอบที่จะรู้จักใครเลย“เธอ โซลี่ย์?”เดม่อนมองเธออย่างสงสัยว่าเรียนห้องนี้ด้วยหรือส่วนอีกคน“หึ ไง”ออสการ์ดูไม่แปลกใจเลยที่เจอเธอ ใช่ก็เขาถามเธอข้างล่างไง ว่าแล้วทำไมยอมปล่อยเธอมาง่ายๆเมื่อเธอดึงสติกลับมาได้ก็เพิ่งรู้ว่าทุกคนกำลังมองเธออยู่โซลี่ย์จึงค่อยนั่งลงและก้มหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ขอล่ะอย่าให้พวกเขานั่งข้างฉันเลยจะเป็นใครในกลุ่มเขาก็ได้แต่ขออย่าเป็นเขาสองคนเ
ห้องเรียนเด็กปี3หน้าห้องเรียนชั้นปีสามโซลี่ย์ที่ไม่กล้าเดินเข้าไปในห้องเรียนของตัวเอง เธอยังมีเขินๆเพื่อนใหม่อยู่กลัวจะทำตัวไม่ถูกและเธอเองก็ตื่นเต้นมากๆด้วยที่จะได้มาเจอเพื่อนๆฟึ่บ!?เฮือก!โซลี่ย์ถึงกับสะดุ้งที่มีคนเอามือมาแตะไหล่เธอจากด้านหลัง เธอหันไปก็พบเป็นผู้หญิงดูมีอายุแต่ยังไม่มากยืนส่งยิ้มมาให้เธอ“เธอคงเป็นโซลี่ย์ใช่ไหมจ๊ะ”ผู้หญิงคนนี้เอยทักเธออย่างเป็นมิตรแถมเธอยังรู้จักชื่อฉันด้วยโซลี่ย์คิด“ใช่ค่ะ คุณคือ...”“ฉันเคธี่ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องนี้ทำไมยังไม่เข้าไปละจ๊ะ”“คะ? อ๋อสวัสดีค่ะอาจารย์คือหนูตื่นเต้นค่ะ” เธอตอบกลับไปแบบเขินๆ“ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอกนะเดี๋ยวพออาจารย์เรียกให้หนูเข้าไป ก็แนะนำตัวกับเพื่อนๆเลยนะ”“ค่ะ” แล้วอาจารย์เคธี่ก็เดินเปิดประตูเข้าห้องไปแต่ไม่ได้ปิดประตูอาจารย์คงจะรอให้เธอเข้าไปก่อน“ตื่นเต้นจัง”โซลี่ย์พูดพร้อมจับไปที่หน้าอกกับหัวใจที่เต้นเเรง เธอตื่นเต้นทุกครั้งที่จะต้องเจอคนใหม่ๆปัก!“ขวางทาง!”“O___O”อะไรของผู้หญิงคนนั้นกันมาเดินชนเธอเองแท้ๆแต่กลับหันมามองเธอตาขวาง โซลี่ย์คิดในใจเพราะไม่อยากมีปัญญาหา เพราะผู้หญิงคนเมื่อกี้เพิ่ง
ตลอดสองวันที่ผ่านมาโซลี่ย์พยายามที่จะไม่ออกจากห้องพักเลย ถ้าไม่จำเป็นจริงๆเธอไม่อยากเสี่ยงออกไปเจอไอ้คู่แฝดวายร้ายนั่น ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมายุ่งอะไรกับเธออีกไหม แต่เธอก็แอบคิดว่าพวกเขาคงไม่รู้ว่าเธออยู่ห้องไหนเพราะวันนั้นที่ออสการ์พากลับมาหอเธอลงจากรถเขาได้ก็รีบวิ่งขึ้นมาชั้นตัวเองทันที ปิดประตูลงกลอนล็อกประตูห้องเรียบร้อย แต่หลังจากวันนั้นมาเธอก็รู้สึกเหมือนโดนใครจับตามองอยู่ตลอดเวลาอย่างไรก็ไม่รู้…หรือว่าเธอจะคิดมากเกินไปมันคงจะเกิดจากที่เธอกลัวจะโดนอะไรแบบคืนนั้นอีกหรือเปล่าแต่สองวันที่ผ่านมาเธอก็ไม่พบสองฝาแฝดบ้านั่นเลยนะจนวันนี้ที่เปิดภาคเรียน เป็นวันแรกที่เธอต้องไปมหาวิทยาลัยใหม่ เริ่มต้นใหม่คบหาเพื่อนใหม่เจออาจารย์คนใหม่ ที่นี่มันใหม่กับเธอทุกอย่าง ระบบการเรียนก็แตกต่างกันมันเหมือนการเรียนที่ไฮสคูลเก่าของเธอมากกว่าอีกเธออ่านระบบระเบียบของที่นี่คือให้นั่งเรียนในห้องอยู่กับเพื่อนสายที่เลือกเหมือนกันแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถของเธอหรอกโซลี่ย์พยายามพูดปลอบใจตัวเองตลอดว่าเธอคงจะเจอเพื่อนดีๆสักคนมันต้องมีสักคนแหละเธอคงจะไม่อยู่คนเดียวจนเรียนจบหรอกนะ แล้วก็อีกเรื่องคือเธ
ออสการ์ก็เดินตามออกมาติดๆทั้งคู่พร้อมเดินออกไปยังห้องนอนVIP ของที่นี่ที่เพื่อนอย่างเอริคทำให้พวกเขาทั้งกลุ่มเอาไว้เป็นที่นอนพักเวลากลับไม่ไหวหรือไว้ทำกิจกรรมทางกายแต่เขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนขึ้นเตียงหรือให้สัมผัสโดนตัวเขาเกินไป แค่เขาได้ระบายน้ำในตัวออกก็ถือเป็นอันจบแล้วก็ให้เงินพวกเธอสักก้อนหนึ่งแค่นั้นไม่มีคำว่าเอาซ้ำ ปัง! เสียงปิดประตูดังลั่น อึก! พร้อมกับที่เดม่อนที่โยนร่างเล็กลงกับที่นอนอย่างแรงมันเจ็บและจุกเลยแหละ “ถ้าโดนของฉันเข้าไปเธอยังจะปากดีไหม”เดม่อนพูดพร้อมกับกำลังถอดเข็มขัด โดยทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของออสการ์ โซลี่ย์ที่เห็นอย่างนั้นก็ตกใจสุดขีดดีดตัวลุกขึ้นพร้อมลงจากเตียง “อย่ามาทำอะไรบ้าๆกับฉันนะ”ในใจเธอสั่นไปหมดทั้งกลัวทั้งจะร้องไห้ออกมาแต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ทำไมจะทำไม่ได้ อย่ามาทำเหมือนไม่เคยไปหน่อยเลย” ก็ไม่เคยไงไอ้บ้าโซลี่ย์คิดในใจแต่ไม่พูดออกไปหรอกเธอกำลังพยายามใช้ความคิดว่าจะพูดอย่างไรให้เขายอมปล่อยเธอไป เขาถอดเสื้อออกแล้วทำให้ตอนนี้เธอได้มองแผงอกที่มันเป็นชั้นเรียงสวยงามเหมือนกับหุ่นรูปปั้นของผู้ชายที่ดูแลตัวเองอย่างดียอมรับเลยว่ามันดีมากแต่
19:40เดม่อนที่กำลังเดินไปว่ายน้ำในสระส่วนตัวก็ต้องหยุดดูภาพที่เพื่อนสนิทในกลุ่มอย่างอีธานส่งรูปมาให้ดู มันคือภาพน้องชายฝาแฝดของเขากับผู้หญิงที่มันกำลังโอบกอดอยู่.....ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่เขาเจอข้างล่างคนที่เขาช่วยไม่ให้หัวเธอฟาดพื้น"เด็กใหม่พวกมึงเหรอวะ สวยน่ารักดีนะ ไอ้ออสการ์มันไม่ยอมปล่อยให้ห่างเลย"อีธานส่งข้อความมาหาเดม่อนหึ ทำเป็นปากดี สุดท้ายเธอก็ไปนั่งอ่อยอยู่กับน้องชายเขาเดม่อนเปลี่ยนจากตอนแรกจะไปว่ายน้ำเป็นเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาจะขับรถไปคลับของเพื่อนแทน“อยากจะเห็นหน้าคนที่มันปากดี ที่ทำตัวเหมือนจะต่างจากผู้หญิงคนอื่นนักหนาแต่สุดท้ายแม่งก็เหมือนกันหมด ร่าน!”เขาคว้ากุญแจรถสปอร์ตสุดหรูเดินตรงไปที่ลานจอดรถแล้วขับออกมาทันทีอีกด้านโซลี่ย์ที่ถูกออสการ์บังคับให้ออกมากับเขาก็ได้แต่นั่งนิ่งอยู่ในห้อง VIP ของคลับหนึ่งที่มีชื่อเสียงแล้วมองไปทางประตูทางออก จะให้มองไปทางซ้าย ทางขวา ด้านหน้า ก็มีแต่เพื่อนเขาและยังมีพวกผู้หญิงที่คอยทำอะไรก็ได้ที่พวกผู้ชายกลุ่มนี้ออกคำสั่งแต่ต้องขอบคุณที่กลุ่มผู้ชายตรงหน้าเธอนี้ไม่ทำตัวเหมือนนิยายที่เธอเคยอ่านว่ามีอะไรกันต่อหน้าคนอ
หมับ! จังหวะที่โซลี่ย์จะเดินนี้เขาเข้าห้องไป ออสการ์ก็กระชากแขนเธอให้หันกลับมาหาเขาอย่างแรงทำให้หัวเธอไปกระแทกเข้ากับแผงอกกำยำของออสการ์อย่างจัง“นี่! อ๊ะเจ็บนะ”โซลี่ย์ที่กำลังจะเอ่ยปากเถียงก็ต้องเปลี่ยนเป็นร้องออกมาแทนเพราะแรงบีบจากคนตัวโตที่บีบแขนเธออย่างแรง“ฉันบอกว่าไม่ใช่โรคจิตไงวะ!”เขาตะคอกใส่เธอเสียงดังลั่น“ไม่ใช่โรคจิตก็คงเป็นประสาทมั้ง มาตะโกนตะคอกใส่คนอื่นทำไมแล้วมาบีบแขนฉันอีกรู้ไหมมันเจ็บให้ฉันบีบแขนนายคืนไหมจะได้รู้สึก!”เธอพูดประโยคยาวใส่หน้าเขาไปทำให้ออสการ์ยอมที่จะผ่อนแรงบีบแขนเธอออกแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเธอ“เธอนี่ไม่เหมือนผู้หญิงที่ฉันเคยเห็นเลยนะ”เขาพูดแล้วจ้องหน้าเธอ..เพราะที่ผ่านมาผู้หญิงที่แค่เห็นหน้าเขาก็พร้อมที่จะอ้าขารอให้เขากระแทกปลดปล่อยอารมณ์กามในร่องพวกเธออยู่แล้ว..แต่เธอพอเห็นหน้าเขากลับบอกว่าเขาเป็นไอ้โรคจิต!!!“ทำไมผู้หญิงที่นายรู้จักเขายอมนายกันหมดเลยหรือไงล่ะ ยอมให้นายเอาฟรีๆเลย?”เธอก็ถามเขากลับไปแบบไม่ได้ต้องการคำตอบแต่สีหน้าท่าทางชั่งน่ารักซะงั้น“ใช่ แต่ฉันไม่เอาฟรีหรอกนะฉันมีค่าตอบแทนให้เสมอ”เขาตอบกลับไปพร้อมโน้มหน้าเข้ามาใกล้