ห้องเรียนเด็กปี3
หน้าห้องเรียนชั้นปีสามโซลี่ย์ที่ไม่กล้าเดินเข้าไปในห้องเรียนของตัวเอง เธอยังมีเขินๆเพื่อนใหม่อยู่กลัวจะทำตัวไม่ถูกและเธอเองก็ตื่นเต้นมากๆด้วยที่จะได้มาเจอเพื่อนๆ ฟึ่บ!? เฮือก! โซลี่ย์ถึงกับสะดุ้งที่มีคนเอามือมาแตะไหล่เธอจากด้านหลัง เธอหันไปก็พบเป็นผู้หญิงดูมีอายุแต่ยังไม่มากยืนส่งยิ้มมาให้เธอ “เธอคงเป็นโซลี่ย์ใช่ไหมจ๊ะ”ผู้หญิงคนนี้เอยทักเธออย่างเป็นมิตรแถมเธอยังรู้จักชื่อฉันด้วยโซลี่ย์คิด “ใช่ค่ะ คุณคือ...” “ฉันเคธี่ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องนี้ทำไมยังไม่เข้าไปละจ๊ะ” “คะ? อ๋อสวัสดีค่ะอาจารย์คือหนูตื่นเต้นค่ะ” เธอตอบกลับไปแบบเขินๆ “ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอกนะเดี๋ยวพออาจารย์เรียกให้หนูเข้าไป ก็แนะนำตัวกับเพื่อนๆเลยนะ” “ค่ะ” แล้วอาจารย์เคธี่ก็เดินเปิดประตูเข้าห้องไปแต่ไม่ได้ปิดประตูอาจารย์คงจะรอให้เธอเข้าไปก่อน “ตื่นเต้นจัง”โซลี่ย์พูดพร้อมจับไปที่หน้าอกกับหัวใจที่เต้นเเรง เธอตื่นเต้นทุกครั้งที่จะต้องเจอคนใหม่ๆ ปัก! “ขวางทาง!” “O___O” อะไรของผู้หญิงคนนั้นกันมาเดินชนเธอเองแท้ๆแต่กลับหันมามองเธอตาขวาง โซลี่ย์คิดในใจเพราะไม่อยากมีปัญญาหา เพราะผู้หญิงคนเมื่อกี้เพิ่งเดินเข้าไปในห้องที่เธอกำลังจะต้องเข้าไปเรียน “วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของภาคเรียนที่หนึ่งวันนี้สบายๆไม่มีอะไรมากแต่วันนี้มีเพื่อนใหม่จะมาเรียนห้องนี้เพิ่มหนึ่งคน” “ใครวะ” “ผู้หญิงหรือเปล่าวะขอสวยๆนะ” “อยากให้เป็นผู้ชายจัง” เสียงนักศึกษาในห้องเริ่มพูดออกมาตามความสงสัย “เอาเงียบก่อน เชิญเข้ามาแนะนำตัวกับเพื่อนได้เลย” โซลี่ย์สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ และผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วเธอจึงค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องเรียนกับรอยยิ้มที่สดใสเหมือนพระอาทิตย์ตามความหมายแฝงในชื่อเธอ “สวยว่ะ” “ผู้หญิงอะไรน่ารักจัง” “เสียดายอยากให้เป็นผู้ชาย” และคำพูดอีกเยอะแยะมากมาย “เงียบก่อนให้เพื่อนได้แนะนำตัวหน่อย” อาจารย์บอกทุกคนในห้องและหันมาหาเธอเมื่อเพื่อนในห้องเริ่มที่จะเงียบ “สวัสดีนะคะทุกคน ฉันชื่อโซลี่ย์นะหรือว่าจะเรียกโซก็ได้ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ”เธอแนะนำตัวพร้อมกับส่งยิ้มไปด้วย “ฝากโซลี่ย์ด้วยนะทุกคนมีอะไรก็แนะนำเพื่อนกันด้วยละอย่าแกล้งเพื่อนรู้ไหม” “ครับ/ค่ะ” “โซลี่ย์หนูคงต้องนั่งหลังหน่อยนะเหลือที่ว่างแค่ตรงนั้นแล้ว”อาจารย์ชี้ให้เธอดู แต่ว่าโต๊ะข้างเธอก็ยังว่างอยู่นะและอีกสี่ห้าที่รอบๆห้องก็ว่างหรือจะเป็นของเพื่อนที่ยังไม่มา คงจะเป็นแบบนั้นแหละ “ค่ะ”โซลี่ย์ตอบเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเธอ เธออยากรู้ว่าเพื่อนที่นั่งข้างเธอทั้งสองคนจะเป็นคนแบบไหนเพราะเธอนั่งระหว่างโต๊ะทั้งสอง “ตอนเช้า Free Time อยากจะทำอะไรก็ตามสบายแต่ตอนบ่ายต้องเข้าคลาสเรียนเหมือนเดิมอาจารย์ไปแล้วนะ ปีสามแล้วอย่าทำอะไรตามใจตัวเอง”อาจารย์เคธี่บอกและเดินออกไป ดูอาจารย์จะย้ำเรื่องนี้บ่อยจังห้องนี้มันเป็นห้องแบบไหนกันนะ?! “นี่เธอ ชื่อโซลี่ย์สินะแลกที่นั่งกับฉันได้ไหม”จู่ๆก็มีผู้หญิงสามคนเดินมาหาเธอที่โต๊ะและผู้หญิงตรงกลางก็เริ่มพูดเรื่องเปลี่ยนที่นั่ง “เธอคือ?”โซลี่ย์ถามกลับไป “ฉันเจนนี่แต่คนอย่างเธอไม่ต้องมารู้จักฉันหรอกเพราะฉันไม่ค่อยอยากจะรู้จักพวกที่อยู่คนละระดับกับฉันใช่ไหมแอนนี่ ซานดร้า” “ใช่แล้วคุณเพื่อน” “ทีนี้ก็ลุกแล้วเปลี่ยนที่นั่งกับฉันได้แล้ว เธอคงไม่รู้หรอกว่าใครที่นั่งข้างเธอและพวกเขาก็คงไม่อยากนั่งข้างเธอด้วย หึ ดูจนเนอะไม่รู้ว่ามาเรียนที่นี่ได้ไงชุดที่เธอใส่มันออกมาตั้งแต่ปีก่อนแล้วนะฮ่าๆ”เจนนี่พูดแล้วมองชุดของโซลี่ย์ “ถึงชุดมันจะเก่าแต่มันก็ไม่ได้แย่และมันยังใส่ได้ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องซื้อใหม่และอีกอย่างฉันไม่เปลี่ยนที่นั่งกับเธอ” ตอนนี้สายตาคนทั้งห้องจับจ้องมาที่หลังห้องอย่างไม่ต้องนัดกันแต่ก็ไม่มีใครจะเอ่ยห้าม มหาลัยนี้มันช่างแปลกจริงโซลี่ย์คิด “แกนังบ้า!”เจนนี่ง้างมือขึ้นเตรียมจะตบมาที่โซลี่ย์ “ถ้าเธอตบ ฉันต่อย และจะต่อยไปที่แท่งซิลิโคนตรงจมูกเธอด้วย จะเอาไงตบมาสิถ้าไม่กลัวจมูกเธอพัง”โซลี่ย์พูดพร้อมกำมือแน่นเตรียมต่อยสวนออกไปเหมือนกันร่างเล็กของโซลี่ย์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ที่มีแสงแดดลอดส่องผ่านบานหน้าต่างในห้องนอน มากระทบกับดวงตาที่ปิดสนิทอยู่ของเธอทำให้เธอรู้สึกถึงร่างกายที่หนักอึ้งและปวดร้าวไปทั่วทั้งร่างกายเธอพยายามจะขยับตัวแต่มันรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากเหมือนร่างกายโดนอะไรกอดรัดอยู่ เมื่อเธอปรับโฟกัสสายตาถึงได้เห็นว่ามีสองแขนที่กอดเอวเธอไว้แน่นทางซ้ายออสการ์ ทางขวาเดม่อน!เฮ้ออ การเสียตัวครั้งแรกของเธอกับผู้ชายสองคนอะไรมันจะหนักหนาขนาดนี้แต่ช่างมันเถอะมันก็คงแค่ครั้งเดียวเพราะเธอจะไม่ยอมให้มีครั้งต่อไป....“จะกอดรัดอะไรแน่นขนาดนี้”โซลี่ย์บ่นอุบอิบไม่กล้าส่งเสียงดังเธอกลัวสองแฝดจะตื่นพวกเขาทำอย่างกับจะกลัวเธอหายไปไหนโซลี่ย์ ค่อยๆเลื่อนมือจากใต้ผ้าห่มขึ้นมาแล้วเอื้อมมือไปจับแขนออสการ์อย่างเบามือที่สุดค่อยๆยกขึ้นออกจากตัวเธอ ของเดม่อนก็เช่นกันโซลี่ย์ดันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วค่อยๆขยับตัวจากกลางเตียงลงไปปลายเตียงแต่ก่อนหน้านั้นโซลี่ย์ก็หยิบผ้าขนหนูที่อยู่บนเตียงมาพันไว้รอบตัวเพื่อที่ปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอเมื่อโซลี่ย์ก้าวเท้าจะลงจากเตียงสูงจังหวะที่เธอเท้าแตะกำลังจะยืนขึ้นเธอเหมือนคนไม่มีแรงเพ
ตลอดทางที่ออสการ์ฉุดกระชากลากถูโซลี่ย์นั้นเขาไม่ได้สนใจว่าเธอจะเจ็บตรงไหนหรือเปล่าเขาสนแค่อยากจะพาเธอไปถึงที่ห้องเร็วๆขนาดว่าเธอล้มลงไปเขาก็ยังดึงกระชากเธอเดินต่อไม่สนว่าหัวเข่าเธอมันจะถลอกจนเลือดไหลซิบมากไหมก็ตาม“โอ๊ยนี่! นายปล่อยฉันนะ จะมาลากฉันทำไม!”เสียงร้องโวยวายของโซลี่ย์ไม่เป็นผลเลย“เวลาอยู่กับไอ้ฟรานซิสทำไมเธอไม่ร้องโวยวายแบบนี้บ้างวะ! และยังไปยืนจับมือมันด้วย!”ออสการ์พูดเสียงแข็งกร้าว“ทำไม ฉันจะจับมือใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ!”“เกี่ยวดิวะ!”“เกี่ยวยังไง!”“ก็ฉันจะเอาเธอมาเป็นของฉัน!”“ฉันไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนมาแตะต้องของส่วนตัว โดนเฉพาะผู้หญิง” น้ำเสียงจริงจัง“อะ..อะไรนะ ไม่ๆ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!ออสการ์ปล่อย!”“เดี๋ยวปล่อย...แต่ปล่อยในตัวเธอนะ”ออสการ์ว่าแล้วจับเธออุ้มขึ้นพาดบ่าเดินขึ้นบันไดตรงไปชั้นที่พวกเขาพักอย่างรวดเร็ว ส่วนเดม่อนก็เดินตามอยู่ทางด้านหลังตุบ!ออสการ์เหวี่ยงโซลี่ย์ลงที่เตียงนอนอย่างแรงถึงที่นอนจะนุ่มแต่โดนเหวี่ยงลงมาแรงๆแบบนี้มันก็ทำให้เธอจุกได้เหมือนกัน ปัง!เดม่อนปิดประตูอย่างแรงแล้วตรงมาหาโซลี่ย์ที่ตะเกียกตะกายหนีไปจนติดหัวเตี
“เป็นเด็กหรือไงถึงได้มาวิ่งไล่จับกันตอนกลางคืนแบบนี้”ฟรานซิสเอ่ยแซว“ก็ไปถามเพื่อนนายดูนะว่าเป็นบ้าอะไรถึงต้องมาวิ่งไล่จับฉัน”โซลี่ย์พูดแล้วลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากห้องเขา“แล้วจะไปไหน”ฟรานซิสถามขึ้น“ก็กลับห้องฉันสิ”“แล้วไม่กลัวว่าไอ้เดม่อนกับไอ้ออสการ์มันจะเจอเธอระหว่างทางหรือไง”“ไม่ต้องมาขู่..ฉันไม่เชื่อคำพูดนายแล้ว นายมันจอมโกหก”โซลี่ย์ยังไม่หายโกรธที่เขาแกล้งเธอว่าจะจมน้ำหมับ!ฟรานซิสลุกขึ้นแล้วจับที่ข้อมือเล็ก“จับทำไมปล่อยเดี๋ยวนี้เป็นจอมโกหกไม่พอจะเป็นพวกชอบลวนลามคนอื่นด้วยหรือไง!”“ดูหนังมากไปนะเธอ วันนี้นอนที่นี่แหละชั้นที่ฉันอยู่มันไม่มีกล้องวงจรปิดพวกมันไม่โง่หรอกนะถ้าเธอกลับไปยังไงก็ต้องเจอพวกมันแน่”“แล้วทำไมชั้นนายไม่มีกล้องวงจรปิด?”“ฉันไม่ชอบให้ใครมาคอยจับตาดูฉันเลยเอาสเปรย์ไปพ่นไว้ที่กล้อง”ฟรานซิส ตอบกลับมา“ก็คิดได้เนอะ แต่ฉันก็จะกลับห้องอยู่ดีเพราะฉันเองก็ไม่ไว้ใจนาย”“เฮ้อ งั้นฉันจะไปส่งเธอ..เป็นการไถ่โทษเรื่องเมื่อตอนเช้า”“ช่างมันเถอะฉันโกรธใครได้ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็หายที่นายให้ฉันเข้ามาหลบในห้องก็ถือว่าหายกันก็แล้วกัน”โซลี่ย์บอกเธอก็ไม่ชอบติดค้างใค
ตกเย็นเมื่อเลิกเรียนโซลี่ย์ก็กลับมาที่ห้องพักทันที เธอกินข้าวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดนอน เตรียมตัวที่จะเข้านอนเพราะรู้สึกว่าร่างกายเธอต้องการพักผ่อนเป็นอย่างมากวันนี้เธอเจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้มาตั้งมากมายเหลือเกิน แล้วเธอก็เหนื่อยมากด้วย ไหนจะเรื่องที่ต้องคอยดูแลสองแฝดแบบเงียบๆไม่ให้สองคนนั้นรู้อีก “ส่งมาจับตาดูหรือฉันโดนส่งให้มาถูกแกล้งกันแน่นะ?!”“โอ๊ยย ปวดหัวจัง”เธอรู้สึกเหมือนจะไม่สบายเลยตัวก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆกินยาแล้วนอนดีกว่าโซลี่ย์คิดกริ๊งๆๆกริ๊งๆๆโซลี่ย์ที่หลับไปได้ไม่นานนักก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกดกริ่งหน้าประตูห้องเธองัวเงียลุกขึ้นไปเปิดประตูจนลืมนึกไปว่าคนที่มาอาจจะเป็น...“เดม่อน..ออสการ์”พรึบ!โซลี่ย์พยายามจะปิดประตูแต่ก็ไม่ทันแล้วเขาทั้งคู่ดันประตูแล้วผลักให้มันเปิดออกกว้างพอให้เขาทั้งสองคนเข้ามาปัง! แล้วปิดมันเสียงดังโซลี่ย์วิ่งกลับไปที่เตียงนอนใช้ผ้าห่มผืนหนาคุมตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิดเพราะชุดนอนที่สั้นและบางของเธอมันอาจจะทำให้ไอ้คนที่หื่นกามมันคิดไม่ดี ยิ่งไปกว่านั้นเธอติดนิสัยที่เวลานอนไม่ใส่บราหรือเสื้อซับในด้วยน่ะสิ!“ไม่ระวังตัว”เดม่
โซลี่ย์ยืนอยู่ในห้อง เธอเปลี่ยนเสื้อผ้านานพอสมควรหลังจากที่เดม่อนออกไปและคำพูดของเขามันยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอที่เขาพูดหมายถึงอะไรกัน“ฉันอยากเห็นหน้าเธอทุกวัน”“อย่าไปเชื่อคำพูดของคนแบบนั้นนะโซลี่ย์” เธอพูดเตือนสติตัวเองไม่ให้เชื่อคำพูดเดม่อนเธอเห็นฟรานซิสว่ายน้ำอยู่แต่เธอก็ไม่อยากจะทักเขาเพราะกลัวว่าฟรานซิสจะถามถึงเดม่อน“เธอจะไม่ว่ายน้ำหน่อยเหรอ ยังเหลือเวลาอีกตั้งนานกว่าจะเข้าเรียน”ฟรานซิสเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นโซลี่ย์กำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไปโซลี่ย์หยุดเดินแล้วหันไปหาฟรานซิสที่เกาะอยู่ข้างสระเธอก็อยากว่ายน้ำนะส่วนตัวเธอชอบเล่นน้ำมากแต่ก็ไม่ได้มีโอกาสได้เล่นบ่อยเพราะเธอยังว่ายน้ำไม่คล่องแค่พอช่วยเหลือตัวเองได้แต่ตอนนี้มันติดตรงที่เธอ...“ฉันไม่มีชุดว่ายน้ำหรอกนะ”“แต่ฉันมีให้”พรึบ ฟรานซิสขึ้นจากสระตรงไปที่ล็อกเกอร์ที่มีชุดว่ายน้ำสำรองอยู่หัวมุมโดมมีทั้งของผู้หญิงและของผู้ชายเขายื่นชุดว่ายน้ำมาให้เธอ“รับไปเปลี่ยนถือซะว่าได้ลองว่ายน้ำก่อนจะมาเริ่มซ้อมจริงไง เธอเป็นเพื่อนไอ้เดม่อนใช่ไหมฉันก็เป็นเพื่อนมัน...”หมับ!“ฉันไม่ใช่เพื่อนเขา”เธอรับชุดมาก่อนจะเดินไปเปลี
สองแฝดต่างพากันมองหน้ากันไปมาอย่างงุนงงที่เห็นโซลี่ย์ร้องไห้ออกมา พวกเขาพูดอะไรผิดงั้นหรือ ถ้าจะเอาเธอมาเป็นผู้หญิงของพวกเขาจริงๆเธอก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรือเพราะผู้หญิงคนอื่นต้องอิจฉาเธอเป็นแน่เดม่อนคิดส่วนออสการ์ก็ตกใจเหมือนกันที่เห็นน้ำตาเธอเพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะร้องไห้ออกมาที่ผ่านมาเธอดูเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งอย่างกับผู้ชายและคำพูดแต่ละคำก็ดูจะไม่กลัวใครเลย“มึงทำเธอร้องไห้”ออสการ์หันมาบอกกับเดม่อน“กู? แล้วต้องแคร์เหรอวะ”เดม่อนตอบกลับมาเสียงเรียบเฉย“ก็ไม่ แต่มึงก็ปล่อยเธอไปนะ”ออสการ์จ้องหน้าเดม่อน สองมือก็ล้วงไปในกระเป๋ากางเกง“กูแค่ไม่อยากจับ และอีกอย่างเธอสะบัดแรง มึงก็ปล่อย”“มึงกำลังแก้ตัว”“เออคงงั้น แล้วมึงสนใจยัยนั่นมากเลยเหรอวะ”เดม่อนไม่อยากจะแถอะไรต่อเลยตอบไปตามตรงและเอ่ยถามประโยคที่เขาสงสัยมาตั้งแต่เช้า“ก็คงสนใจเหมือนกับที่มึงสนใจเธอ ถามแบบนี้มึงจะยกให้กู?”“มึงฝันอยู่?ย้อนไป5นาทีที่แล้วกูเคยบอกว่าไง”“หรือจะให้เธอเป็นคนเลือก ถ้าเธอเลือกกู ตอนกูเบื่อแล้วกูจะยกให้มึงก็ได้นะ”ออสการ์เสนอขึ้นเขาก็ไม่อยากจะปล่อยเธอไปและเธอเองก็คงจะไม่ชอบถ้าจะมีผู้ชายทีเดียวถึงสองค