Tainted Hearts 05

Since I was a child I dreamed of becoming a flight attendant. So when I got a chance to study, I took tourism at the school near home. Ngayon, hindi ko akalain na makakapag-aral ako sa ganitong klase na paaralan.

The school policy is good and not strict. My academic history that recorded from my old school will not go waste. That means, even if I stopped before I could graduate from my former school, I could graduate with Latin honors from the school I transferred to.

Hindi pa ako nakakasakay sa eroplano. Subalit sa tuwing nakikita ko ang mga sasakyan na nasa himpapawid, parang gusto kong lumipad at abutin sila. I dreamed to fly around the world and explore new places. Pangarap ko na dalhin ang pamilya ko sa ibang bansa at maranasan nila ang mga bagay na gusto kong iparanas para sa kanila.

"Le puedo ayudar en algo?"

Nakangiti ako habang hawak ang isang libro para sa lengguwahe na inaaral ko. Nagbabasa habang patungo sa unang klase. Kumukumpas pa ang kamay ko at inaakto ang tamang galaw kasabay ng salita.

"Le puedo—"

"You're studying while walking?"

Natigilan ako sa paghakbang at napabaling sa lalaki na sumabay sa aking maglakad. Nasa gilid ko siya at nakikidungaw sa libro na hawak ko. Nagmamadali at malakas kong naisara ang libro na hawak nang matanto kung sino ang lalaki. Masiyado siyang malapit kaya't napahakbang din ako palayo.

Halos dalawang linggo ko siyang iniwasan. Kahit magkatinginan lang kami sa klase'y pinipigilan ko. Kung maaari lang na hindi ako mag-angat ng mukha sa board, ginawa ko na. Looking at his eyes is dangerous. I know he is, because his stares can make my heart flip. Delikado iyon para sa akin. He might not care about his work but I am. I care so much about my studies. My plan here is to study and not to fall in love.

"Good...good morning, Sir."

Bahagya akong yumuko para mag-iwas ng mukha. I want to slap my face too for stammering in front of him. If I'm not spacing out, I'm stuttering. Tila ba na-amaze siya sa inakto ko. Narinig ko ang mahina niyang tawa. Napalunok ako nang makita ko ang paglapit ng paa niya. Siguro'y pagkaligo niya ay nagtungo siya rito kaya't nanunuot sa ilong ko ang amoy ng kanyang pabango.

"Hey," aniya gamit ang paos at mababang boses.

Napaatras ako ng isang beses at muling napalunok. Napigil ko ang aking paghinga nang yumuko rin siya at hinabol ang mata ko. Umawang ang labi ko kasabay ng pagtakas ng mahinang singhap nang mapansing nakatitig siya sa labi ko. Unti-unti siyang lumapit. Nanlaki ang mata ko nang maramdaman ang pagdikit ng isang braso niya sa gilid ng bewang ko.

"W-what? W-wait..." Pigil ko sa gitna ng malakas na kabog ng dibdib.

Anong balak niya? Hahalikan niya ba ako? Kinabahan akong lalo sa isipin na iyon. Nakataas ang mga kamay ko at humigpit ang yakap sa libro. Itutulak ko na sana siya dahil sa pag-aakalang hahapitin niya ako sa bewang. Kaya lang, bago ko magawa iyon, napatingin ako sa gilid at nakita na ang door knob ang inaabot niya.

"Sorry, but can you move? You're in the way."

Nakangisi siya habang nakatingin sa akin pagilid. Nagkatinginan kami. Namula ako ng husto. Ilang inches na lang ang layo ng mga mukha namin nang tumigil siya sa paglapit dahil naabot na niya ang hawakan ng pinto. Sa pagka-abala kong magbasa'y hindi ko napansing nasa tapat na ako ng pinto ng classroom.

I took a deep breath and tried to straighten up my back when I realized that I looked like a fool in front of him. Hinawakan ko siya sa dibdib at bahagyang itinulak para makalayo. At para na rin makagilid ako sa pinto at mabigyan siya ng daan.

Pinihit niya ang door knob nang hindi inaalis ang ngisi sa akin kahit marahan na siyang humahakbang papasok. Tila ba tinutukso ako ng mga labi't mata niya dahil sa maling akala ko.

Pagkapasok niya, hindi kaagad ako sumunod. Pumikit ako ng mariin dahil sa pagkapahiya at gustong batukan ang sarili. Hinawi ko ang buhok ko palikod at saka ako huminga ng malalim pagkadilat. Kinalma ko muna ang sarili bago ako sumunod sa loob.

Hindi napansin ng mga estudyante na nasa loob ang pagpasok ko dahil nasa harapan na ang atensyon nila kung nasaan si Sir Lennox. Tahimik akong umupo sa likuran kung saan wala akong katabi. Hindi ko kasi gusto ang pakiramdam na napapalibutan ng mga kaklase na babae na hindi naman ako kinakausap.

On my first day I wonder why they aren't friendly. I just realized a few days ago that they're choosing the group where they think they belong. Or where the group is convenience for them. Simple lang akong manamit. Pagkapasok sa unang araw, plain shirt, jeans, and sneakers lang ang suot ko. Samantalang sila'y tila mga may pupuntahang party. Puno rin ng mga accesories. Kahit ngayon na naka-uniporme na kami'y kita ko pa rin ang mga pagkakaiba nila sa akin.

Their things are expensive. Luxury bags and make-ups. Gadgets and expensive things that range in price from thousands to millions. I also hear them talking about business, investments, and shares. Their conversations circled around numbers of money that poor like me couldn't imagine. In other words, they are expensive people. On the other hand, I am a lowest of the lowest.

Noong una, gusto kong magkaroon ng mga kaibigan sa kanila at madalas ko ngitian kahit walang balik pero nang makita ko ang pamumuhay nila'y ako na rin ang kusang dumistansya. Hindi ko kayang makipagsabayan sa kanila. Bukod sa wala akong pera para gumaya sa kanila'y wala rin akong balak na gumastos ng ganoon kalaking pera para lang sa mga gamit na maluluma rin naman kapag nagtagal.

Mabuti na lang at sa ibang subject ay nakakilala ako ng hindi nalalayo sa estado ko ang buhay. Kagaya ko na nalulula sa paaralang ito. Na kahit tila naiiba kami'y pinili pa ring mag-aral dito dahil sa magandang pasilidad at kribilidad ng paaralan.

Natapos ang klase na iniiwasan ko ang tingin ni Sir Lennox. Madalas kasi kaming magkatinginan kaya naman hindi ako napapakali sa upuan. Panay ang yuko ko o harang ng libro sa mukha. Unang tunog pa lang ng bell, nag-uunahan na sila. Nakalabas na ang karamihan at dahil nasa pinaka-likod ako'y ako rin ang huli na maiiwan.

Habang sinisikop ang mga gamit, sinulyapan ko si Sir. Nagbubura siya sa board ng mga isinulat niya. Habang nakatalikod siya'y nagmadali ako na halos magkandahulog ang mga gamit ko. Balak kong sumabay sa paglabas ng grupo nila Abigail na sinasadya yatang bagalan ang paglalakad upang magpahuli.

"Ms. Peña Vega," I closed my eyes tightly when he called my name.

Malapit na ako sa pintuan palabas, bilang na hakbang na lang. Nakalabas na rin ang grupo nila Abigail nang tawagin niya ako. Kinagat ko muna ng madiin ang aking ibabang labi, pagkabuga ko ng hangin ay saka ko siya hinarap. Mabilis nagkasalubong ang mga mata namin.

"Bakit po?"

Nakahawak ako sa isang strap ng lumang backpack na suot ko. Hindi ko na muling ginamit ang mamahaling bag na galing kay Mr. Andromeda. Sa tuwing nakikita ko ang tatak no'n, pakiramdam ko'y hindi nababagay sa akin. Maliit lang ang ipinalit ko na backpack, tama lang para magkasya ang mga gamit ko na importante. Ang ilang libro na dala ko'y yakap ko sa aking isang kamay.

He smirked as menacingly mysterious eyes were directed at me. I suddenly stepped back because of the way he was staring. I am afraid that he will touch me and continue what he intends to do to me inside his office.

"You are avoiding me," his words were not a question. He noticed.

Kahit huli na, umiling ako. Nag-iwas ako ng mata.

"No, Sir. I'm not..."

"Xena," he called me again by my name.

"Yes, Sir?" Nasa ibaba ang mata ko.

"You are avoiding me, right?"

Marahan ang iling ko.

"No, Sir..."

"Why are you avoiding me? Do you know who I am?"

Tumango ako. Nakayuko pa rin.

"Yes, Sir. You are my professor—"

"Ms. Peña Vega."

Madiin ang pagtawag niya. Kahit hindi ko lingunin, halatang madiin ang pagkakasara ng panga niya. Sinubukan kong umatras ulit ng isang beses.

"Xena!"

Napatalon ako't napa-angat ng mata nang malakas niyang ibagsak ang ilang papel na hawak niya sa ibabaw ng lamesa. Hindi ko na nagawang mag-iwas, dumirekta ang gulat na tingin ko sa kanya.

"S...sir?"

I'm right that his jaws are clenching. He talked through closed teeth.

"Who are you talking to the floor? Look at me whenever I'm talking to you! Do you understand?"

Mabilis akong tumango dahil sa paraan ng pananalita niya. Kahit ano pa'y guro ko pa rin siya. Nakasalalay sa kanya ang grado ng isa sa mga subject ko. Madilim ang mga mata niya kahit nang tumango ako.

"Do you know me? Do you know who I am?" Ulit niya sa tanong.

"You are my professor in one of my subjects, Sir."

"Is that it?"

Nakatingin lang ako sa kanya. Naguguluhan ako. Bakit kailangan niya akong tawagin? Sigawan? At itanong sa akin ito? Ilang sandali lang akong nakatingin sa kanya. Nakatitig din siya sa mga mata ko na para bang binabasa ang nakalaman doon. Kalauna'y nagbuga siya ng hangin.

"It's raining. Come with me. I'll drive you home."

Umawang ang labi ko para umangal. Hindi ko lang nagawang magsalita dahil kinuha na niya ang bag na dala niya at mabilis akong nilagpasan.

"Don't just stand there and follow me quickly."

Bagsak ang balikat na sumunod na lang ako hanggang sa makapasok sa sasakyan niya. Nag-aalinlangan pa ako nang una, napilitan lang pumasok nang maabutan ko ang masamang tingin niya.

Itinuro ko ang daan papunta sa bahay. Mahina na ang ulan pagkarating sa tapat ng gate. Mula sa gate ay tanaw ang bahay namin at ang sasakyan. Humarap ako sa kanya para lang makita na madiin ang kapit niya sa manibela habang nakatingin sa bahay namin.

"Dito na po ako...ah..." Hindi ko alam kung paano magpapaalam. "Salamat po sa paghatid."

Naagaw ko ang mata niya. Inalis niya ang kanyang isang kamay sa manibela. Itinukod niya ang siko sa manibela at ipinatong ang panga sa kamao. Tiningnan niya ang mukha ko. Naghuhubad ako ng seatbelt.

"I don't know how did you do that. You're plain and not even that beautiful."

"Sir?" Kunot noong tanong ko. Kung hindi ako nagkakamali'y may panunuya sa boses niya.

"Living a good life, huh? That old geezer even gave you a...car?" Hindi ko narinig ang huling salita na binanggit niya.

"Ano po?" Nagtataka nang tanong ko.

Tiningnan niya ako at tinitigan.

"Maybe because you're fresh and young? This is bad because you made me curious now if how long do you last in the cowgirl position."

"Ano'ng pinagsasasabi mo?"

Hindi ako mayaman pero hindi ako tanga. Hindi ko naiintindihan ang sinasabi niya. Kung bakit at para saan ang mga salita niya. Hindi ko alam at ang tanging alam ko lang ay may bastos siyang gustong ipakahulugan.

Mabilis siyang umiling at binawi ang kaninang ekspresyon. Ginulo niya ang kanyang buhok. Sabay taas ng dalawang kamay.

"Chill. I was just kidding." Ngumisi siya.

Salubong na ang kilay ko at mahigpit ang hawak sa pintuan ng sasakyan. Biro? Hindi ba niya alam ang sexual harassment sa biro lang?

"By the way, nice house and car," komento niyang hindi nawawala ang ngisi.

Tinitigan ko siya at ganoon din ang ginawa niya. Nauna nga lang akong nag-iwas ng tingin dahil kailangan ko nang bumaba.

"Salamat ulit," hindi nakatingin at mabilis na sabi ko sabay baba at isinarado ng malakas ang pinto ng sasakyan niya.

Mabilis niya rin namang pinaharurot ang sasakyan pagkatalikod ko. Sinundan ko ng tingin ang likod ng sasakyan, mabilis iyon at parang galit siya habang nagmamaneho. Nagbuga ako ng malalim na paghinga bilang pampakalma. Nagkibit-balikat ako pagkapasok sa bahay.