PROLOGUE

How could everyone adore the flavor of wine? Pouring it in a glass of wine and slowly savoring every bit of it, just to perceive the burning sensation in their throat. Yes, masakit sa lalamunan. Pero napakasarap. 

In every wine I make, there's always been a missing part. For almost 10 years... Hindi ko pa rin makuha ang tamang timpla nito. Laging mapakla, kulang, masakit sa lalamunan. Kahit anong gawin ko ay hindi ko mabago ang timpla nito, pero gustong-gusto pa rin ito ng lahat ng mga bumibili. 

How can I make the wine sweet? How can I make it, if my life is useless? Ganito talaga ata... Kung puros lungkot ang sakit ang nadarama mo ay ganoon din ang kalalabasan ng iyong ginagawa. Kumbaga mahahawa ito sa nadarama mo. 

I opened my computer, but memories come flashing throughout my mind. I suddenly felt the pang in my chest, and I hate it. Bakit parang sirang plaka na pabalik-balik sa aking isipan ang mukha niya't mga katagang binitiwan kahit nakalipas na ang taon? 

"I just used you, anyway."

Napapikit na lamang ako't sa Ika-limang pagkakataon ay naihampas ang mga kamay sa aking keyboard. Hindi ko man naramdaman ang sakit sa aking palad, pero parang tinarakan ng kung ano ang aking dibdib. Kaya kusa ko itong kinapa.

How come I let myself fall to that gold digger man? How can he say that and broke my heart so easily? At ako naman itong lunod na lunod, ay mas lalo pang piniling mas malunod sa pinakamalalim na parte ng karagatan. Kaya halos mamatay na ako sa kaalaman na walang sino man ang magliligtas sa'kin. 

Shit! My brows furrowed and glance at the monitor. My recipes got mess again, paulit-ulit na lang na ganito. Tutunganga sa harapan ng monitor, gagawa ng recipe, mapapaisip at sisirain. Wala na bang bago? Hindi na ba magbabago ang buhay kong mula sa una ay puros sakit? I shook my head as I crouched.

Every time I looked at myself... I cried a lot because of empathy. I felt sorry for myself, I am weak. 

Sana hindi ko na lang siya nagustuhan.

Sana hindi na lang ako nagpaloko.

Sana hindi ko na lang siya minahal.

At sana ay manhid na lang ako para hindi na ako makaramdam ng sakit nang sa gayon ay hindi na ako paulit-ulit na lumuha. Pakiramdam ko pa ay pinarurusahan ako ng maykapal dahil nabuhay ako sa mundong puno ng sakit at pighati. 

I was overwhelmed by the word 'like', 'infatuation' rather. But, it comes out to be 'love' as time passes by. Wala akong alam sa pag-ibig, pero nakababaliw pala talaga ito, to the point na maski sarili mo ay patay na patay na sa oras na saktan ka ng taong iniingatan at minamahal mo. 

"Ginamit lang naman kita para sa pera. Yeah! I just used you to have our money back. Tutal kayo naman ang may kasalanan ng lahat kung bakit naghihirap ang pamilya namin 'di ba? Damn this life! Fuck that love!" 

Napairap na lamang ako sa kawalan nang maalala ko ang mga katagang kaniyang binitiwan. I remember everything he said, and suddenly, my tears fell. Ngayon ay damang-dama ko na ang pinipigang puso ko't parang paulit-ulit na sinasaksak dito. 

Nakakalito... Sobra. Akala ko tuluyan nang nakalimutan ko siya dahil mahigit sampung taon na nga ang nakalipas. Pero sadyang pinaglalaruan ako ng tadhana. 

My secretary knocked on my door. "Ms. Meradeltas, everyone is ready at the conference room. You need to be there, now. Your aunt ordered me to call you because you're already two minutes late."

And this is why the memories are coming back.

Because... He is back. Lahat ng emosyong naramdaman ko ilang taon na ang nakalipas ay kusang bumabalik. And I hate it, very much.

"By the way, is Engineer Planze already there?" I asked as we walked out of the room.

"Yes, he is present in the meeting."

I sighed. Seeing him again will make my head ache for a moment. But, I realize that all of the events we had encountered will be remain in our past lives. 

Ngayon ay ngayon, siguro dapat ay um-akto na lamang kaming hindi magkakilala. Ganoon naman dapat talaga ang mangyari, nakalipas na ang lahat kaya dapat nang kalimutan.

But! What the hell did I do to make him come back to this place? And for Pete's sake! He becomes one of my employees, an engineer. I can't imagine this.

Ayaw ko mang aminin, pero may ilang parte sa pagkatao kong gustong-gusto na siyang makita at masilayan ang pagbabago sa kaniya.

To see the man who left me dumbfounded. And the one who makes me realize that I am a horrible person. 

Nang buksan ng aking sekretarya ang pinto ay agad akong tumayo nang maayos at taas-noo. Lahat ng bumabagabag sa'kin ay pilit kong iwinawaglit hanggang sa tuluyan na akong makapasok sa pagdadausan ng meeting.