Chapter 4

ANTHON CREED

Malakas kong binato ang plorera sa TV, ang mga bubog ay nagkalat sa sahig ng sala. Ang dambuhalang screen ay basag, at bumagsak mula sa pagkakasabit sa dingding. Nanatili akong tulala, hingal na hingal, habang ang mga kamao ko ay nakakuyom nang napakahigpit na namanhid na ang mga buko ko. Nagliliyab ang galit sa loob ko hanggang sa hindi na ako halos makahinga.

That bastard.

“How dare he!” I roared, voice echoing through the room.

"Paano naglakas-loob ang walanghiyang 'yon na hawakan ang girlfriend ko! Halikan siya—at iuwi siya sa mismong harapan ko?!"

Sinabunutan ko ang sarili ko, ang mga ugat sa anit ko ay kumikirot habang ang pulso ko ay humahampas sa aking mga tainga. He had acted like she was his, like I didn’t even exist.

"Wala ba siyang takot sa buhay niya?!"

She had gone with him. Bianca. She’d left me.

Bianca fucking left me.

Hinawakan ko ang isang picture frame, handa na itong ibato, nang may sumigaw na pumigil sa akin.

"Anthon!"

Mabilis akong lumingon.

Angelique stood in the doorway, wide-eyed, pale, her hands trembling at her sides. She looked at me as though I were a stranger.

Nawalan ng bisa ang picture frame sa pagkakahawak ko at bumagsak ito sa sahig.

"A-Anthon..." bulong niya, ang boses niya ay nanginginig habang tinitingnan niya ang mga kalat na ginawa ko. "A-Anong... ginagawa mo?"

Halos hindi ko siya marinig.

"Kinuha niya si Bianca," ungol ko. "Sa mismong harapan ko. At sumama siya sa kanya. I’m her boyfriend, but she left me for some complete stranger!”

Basag at garalgal ang boses ko, pero wala akong pakialam.

"Please, kumalma ka," malumanay na sabi ni Angelique, na parang pinapakalma niya ang isang mabangis na hayop. "Nakipaghiwalay siya sa'yo. Huwag mo nang pahirapan ang sarili mo dahil sa kanya. Kung umalis siya nang ganoon, baka hindi ka niya talaga minahal."

Mabilis akong lumingon sa kanya, nagniningas ang aking mga mata.

"Hindi," bulyaw ko. "Sa akin siya. Hindi ko siya hahayaang umalis."

Nilampasan ko si Angelique at nagmamadali akong maglakad patungo sa pasilyo nang tumagos sa hangin ang kanyang sigaw.

"Ahh!"

Mabilis akong naglakad pabalik sa kanya. Hawak niya ang dibdib niya, ang mukha niya ay kumukuyom sa sakit, at bumagsak siya sa sahig.

My heart stopped.

"Angelique!"

Lumuhod ako at sinalo siya bago pa siya tumama sa sahig. Binuhat ko siya papunta sa sofa, kasabay ng takot ay sumasagupa sa galit na bumabalot sa akin.

“Angelique! Talk to me, are you okay?!”

Mahina ang pagkurap ng mga talukap ng mata niya. Inabot niya ang kamay ko, ang mga daliri niya ay kasinglamig ng yelo.

"Kasalanan... ko," bulong niya, at nagsimulang pumatak ang luha. "Lahat ng nangyari ngayong gabi... dahil 'yon sa bumalik ako. Kaya ka kinaiinisan ng girlfriend mo. Kung wala lang sana akong sakit sa puso, kung nanatili lang sana akong malayo, hindi ka magdurusa ngayon. I'm so sorry, Anthon."

I shook my head fiercely. “Hindi. Huwag na huwag mong sisisihin ang sarili mo. Hindi mo ito kasalanan."

"Pero—"

"Hindi," putol ko nang matigas. "Hindi ka namagitan sa amin. Si Bianca... palagi siyang sensitibo tungkol sa'yo, nagseselos pa nga. Iyon lang 'yon."

Umiwas ng tingin si Angelique, nanginginig.

"Kailangan mong magpalit," malumanay kong sabi. "Basa ka. Magkakasakit ka."

Sumigaw ako, "Manang!"

The head maid hurried in, bowing. “Sir Anthon?"

"Dalhin si Angelique sa itaas, sa guest room. Tulungan mo siyang magpalit ng damit."

"Opo, sir. Ano po ang ipapasuot ko sa kanya?"

Nag-aalangan ako, tiningnan si Angelique. Ang unang pumasok sa isip ko ay ipahiram sa kanya ang damit ni Bianca dahil magkapareho sila ng sukat. Ngunit mabilis na umiling si Angelique sa akin.

"A-Ayokong isuot ang mga damit niya," bulong niya. "Please, Anthon. Mas lalo lang niya akong kakaiinisan kung malalaman niya. Pwede... pwede ko bang isuot ang sa'yo?"

Tumigas ang panga ko. Mga damit ko?

It felt too intimate, too dangerous. Violet would explode if she ever knew. But then Angelique looked up at me with that wounded, frightened expression.

Bumuntong-hininga ako. "Bigyan mo siya ng isa sa mga shirts ko. At shorts."

"Opo, sir," sabi ni Manang, at inalalayan si Angelique paalis.

Nang magsara ang pinto, hinaplos ko ang aking mukha, pinindot ang palad ko sa aking sentido.

Why? Why the fuck was Bianca acting like I was the villain here? Like I’d done something unforgivable?

Sige, inaamin ko. Nagkamali ako. Kumilos ang katawan ko bago pa mag-isip ang utak ko. Iniligtas ko si Angelique dahil may sakit siya. That was it. Reflex. Instinct.

At buhay naman si Bianca, di ba? Ano bang problema roon?

God knows I’d tried. When Angelique came back into my life, everything inside me cracked open again, but I still held back. Even when her smile pulled me into the past, even when the memories surged, I resisted.

Kahit ang halik na 'yon isang linggo na ang nakaraan... pinigilan ko. Hindi ko hinayaang magpatuloy pa.

Dapat nagpasalamat siya. Karamihan ng lalaki ay hindi gumakagat sa temtasyon. Pero ako, hindi ko iyon ginawa.

At ngayon, umalis siya kasama ang isang lalaki at gumawa ng isang maliit na palabas para ipahiya ako.

I scoffed, remembering his words: “You look like a kid who just lost his favorite toy to someone better.”

Kumuyom ang mga ngipin ko. Hindi ako bata. At hindi ko nawawala si Bianca.

"Sir," sabi ni Nestor, habang pumapasok sa silid na yumuyuko.

"Nahanap mo ba sila?" mabilis kong tanong.

Umiling siya. "Hindi po, sir. Nawalan po kami ng bakas sa kotse."

"Lintik."

"May isa pa pong bagay na dapat niyong malaman," dagdag ni Nestor, halatang alanganin. "May balita po na baka nasa bansa ang daddy niyo. Baka dumalo pa nga po siya sa party."

Nalamig ang dugo ko.

“What?” I shot to my feet, the chair scraping across the floor. “He's here?"

Isang simpleng tango ang ibinigay ni Nestor. "Iyon po ang bulung-bulungan."

Pumikit ako, huminto ang paghinga ko.

May isang lalaki lang sa mundo na kinatatakutan ko. Ang aking ama. Ang lalaking umampon sa akin.

I’d met him once, at thirteen. gaze had cut through me like a blade.

"Ako na ang magiging daddy mo simula ngayon. Ibibigay ko ang lahat ng pangangailangan mo, at sisiguraduhin ko na katatakutan ka rin ng lahat," sabi niya noon. "Pero huwag mo akong bibiguin."

Hanggang ngayon, nararamdaman ko pa rin ang bigat ng kanyang presensya, ang takot na gumagapang sa aking likuran.

"Sa tingin mo, dumating ba talaga siya?" tanong ko.

"Sa tingin ko po ay hindi," sabi ni Nestor. "Hindi rin po niya nakita ang lolo niyo. Malamang, baka wala talaga siya roon."

I exhaled slowly. The last thing I needed was him witnessing me humiliated.

“Keep this quiet. Siguraduhin na hindi niya maririnig ang nangyari ngayong gabi."

"Naiintindihan ko po."

I began pacing. “What do you think about Bianca? About what happened?”

Huminto si Nestor, sandaling nag-isip. "Hindi po kayo kailangang mag-alala, sir. Nagalit lang po si Miss Bianca. Kilala niyo naman po siya... sensitibo, emosyonal. Gusto lang po niya ng reaksyon mula sa inyo, iyon lang 'yon."

Bahagyang lumapad ang mga mata ko.

"Malamang po, nagpapalamig lang siya sa kung saan," patuloy ni Nestor. "Hindi po ako naniniwala na umalis siya kasama ang lalaking 'yon. Hindi po niya magagawa ang ganoong bagay."

I nodded slowly. Yes. That made sense.

Palaging sinusubukan ni Bianca na maging masaya ako, palaging humihingi ng tawad kahit hindi siya ang nagkamali. Hindi siya tulad ni Angelique, marupok at kailangan ng proteksyon. Bianca was independent, yes, but she craved attention.

Ito ang paraan niya para makuha 'yon.

Walang duda na hindi niya talaga intensyong iwanan ako. At talagang imposible na hahayaan niyang hawakan siya ng ibang lalaki.