Chapter 1

BIANCA FROST

"Naisip ko lang, Bianca... Sino kaya sa ating dalawa ang sasagipin ni Anthon? Ikaw na girlfriend niya... o ako na childhood sweetheart niya?" tanong ni Angelique, may mapaglarong ngiti sa mga labi.

"Ano bang sinasabi mo—" Hindi ko pa man naibubulalas ang salita ay lumingon na siya sa pool, lumalalim ang ngiti niya. Bigla na lang hinawakan niya ang kamay ko at sabay kaming hinila patalon sa tubig.

Kung ang boyfriend mo ng apat na taon at ang kanyang kababata ay sabay na nahulog sa pool at pareho silang hindi marunong lumangoy, sino ang una mong sasagipin?

Karamihan sa mga lalaki, ang girlfriend nila ang sasagipin. 'Yun ang tamang sagot, 'di ba?

So why…

Why did Anthon run right past me, his girlfriend, and dive straight toward her?

His childhood sweetheart...

"Angelique!" sigaw niya, sabay talun sa tubig. Sa loob lang ng ilang segundo, naabot niya ito at hinila ang walang malay na katawan ni Angelique palapit sa dibdib niya. Binuhat niya ito na para bang ito ang pinakamahalagang bagay sa mundo.

Pumasok sa bibig at ilong ko ang tubig bago pa man ako makasigaw. Sinubukan kong lumutang, pero ayaw sumunod ng katawan ko. Humahampas lang ang mga kamay ko sa ibabaw ng tubig pero hindi ako makaahon.

I was sinking!

At ang pinakamasakit sa lahat? Ni minsan ay hindi lumingon sa akin si Anthon.

"Angelique, gumising ka! Please, gumising ka!" hiyaw ni Anthon, basag ang boses sa desperasyon, like she was the love of his life. And there I was, his girlfriend of four years... still struggling in the pool, drowning.

Ganito na lang ba ako mamamatay?

Pag-uusapan ito ng mga tao. Magbubulungan sila sa libing ko.

"Siya 'yung babaeng hinayaan lang ng boyfriend niyang malunod para sagipin ang iba."

It wasn’t fair. Lagi akong nasa tabi niya. Napakarami kong isinakripisyo para sa kanya. Ibinigay ko sa kanya ang lahat. Kaya bakit? Bakit niya pipiliin ang babaeng walang ibinigay sa kanya? How did that make sense?

"Salamat, gising na siya! Angelique, okay ka lang ba?" puno ng kaluwagan ang boses ni Anthon.

Ikinurap ko ang mga mata ko sa hapdi ng chlorine at nasulyapan ko siya sa huling pagkakataon. Naka-yakap nang mahigpit ang mga braso niya kay Angelique, nakatingin lang sa mukha nito.

"Pare, nasa pool pa rin ang girlfriend mo!" sigaw ng isang tao.

Napalingon sa akin si Anthon, na para bang ngayon lang niya naalala na nag-e-exist pala ako.

"Bianca!" sigaw niya, pero huli na ang lahat. Hindi na ako makahinga. Bumigat ang mga braso't binti ko, lumabo ang paningin ko.

Hanggang sa may naramdaman akong tumalsik sa tabi ko.

May iba pang tumalon.

Hindi ko makita nang malinaw ang mukha niya, pero may malalakas na braso ang yumakap sa bewang ko. May mainit na labi ang dumikit sa labi ko, pinuwersang huminga ako. Kumapit ako sa dibdib niya habang lumalangoy siya, hinihila ako pa-angat hanggang sa tumama ang likod ko sa magaspang at malamig na gilid ng pool.

Muling dumikit ang labi niya sa akin, sinundan ng pagdiin sa dibdib ko. Napaupo ako, umuubo nang matindi, lumalabas ang tubig sa bibig ko. Humahabol sa hangin, naramdaman ko ang isang mainit na kamay na dahan-dahang hinagod ang likod ko.

Halos mamatay ako.

"Okay ka lang ba?" tanong ni Anthon.

Tumingin ako sa kanya. Nakaluhod siya, basang-basa, but his hands… one rested gently on Angelique's back, the other curled protectively around her. Inalis lang niya ang kamay niya nang mapansin niyang nakatingin ako.

Agad naman itong hinablot ni Angelique pabalik. "A-Anthon... natatakot ako. Giniginaw ako..."

Walang pag-aalinlangang hinubad ni Anthon ang jacket niya at ibinalot kay Angelique.

Kinagat ko nang mahigpit ang labi ko, muntik nang dumugo.

Giniginaw din ako. Nangiginig ang katawan ko, kumakalampag ang mga ngipin ko. Pero hindi ako umiyak, hindi sa harap nila. Hindi habang nakasiksik siya sa dibdib ni Anthon na parang isang na-rescue na prinsesa habang ako ay nakaupo na parang isang hindi gustong reserba.

He finally looked at me. "Try to understand, Bianca. Angelique... she’s sick."

"Kaya ba siya ang pinili mong sagipin?" Nanginginig ang boses ko. "Kaya ba hinayaan na malunod ang girlfriend mo?"

Napapikit siya, nag-aalangan na sumagot.

"Sagutin mo ako, Anthon," giit ko. "Iyon ba 'yon? Sa tingin mo mas mahalaga ang buhay niya kaysa sa akin dahil may sakit siya?"

I waited. I needed him to say no. To say I was wrong. To admit he panicked. Anything... anything that would make me feel like I still mattered.

Alam ng isang bahagi ng utak ko na naintindihan niya na mali ang ginawa niya. Kung aaminin lang niya, kung hihingi lang siya ng tawad... baka mapatawad ko pa siya.

Pero sa halip, nagbuntong-hininga siya at muling tumingin kay Angelique. "Huwag kang OA, Bianca. Hindi ka naman namatay."

Nakatitig ako sa kanya, hindi makapagsalita.

"Kung mas matagal na nanatili si Angelique sa tubig ay baka lumala ang kalagayan niya. Baka siya ang—"

"You think that justifies it?!" Putol ko ang sinasabi niya at ikinuyom ang mga kamay ko. "Sa tingin mo, ayos lang dahil hindi naman talaga ako namatay?!"

Hindi siya sumagot.

Hindi ba niya nakikita? The wedge that had been growing between us ever since she came back had finally split us apart. Ang mga gabing late siyang umuwi, ang malayo niyang mga mata, ang kawalan ng intimacy. Nag-aaway kami dahil sa wala, at tuwing binabanggit ko ito, pare-pareho lang ang mga excuses niya.

"Nagseselos ka lang."

"May sakit siya."

"Tinutulungan ko lang siya."

Angelique was his first love.

They met in the orphanage, two broken kids clinging to each other. Dati, tinuturing niya ito na para bang siya lang ang liwanag niya noon. Pero iniwan siya ni Angelique para sa isang mas mayaman.

Isang taon pagkatapos matapos ma-ampon si Anthon ng isang mayamang tao sa bansa ay bumalik si Angelique. Simula noon, ginawa niya ang lahat para magmukha akong selosa at baliw na girlfriend.

And this... this was just another move in her game.

Naghihintay ako na matapos makipag-usap si Anthon sa kanyang mga business partner nang lumapit sa akin si Angelique at itinulak ako sa pool.

Why couldn’t he see her for who she really was?

Tumingin ako kay Angelique, at nakita ko ang maliit na ngiting tagumpay sa mga labi niya, na para bang nanalo siya.

Mariin kong naikuyom ang kamao ko at hinarap si Anthon. "Sana inisip niya ang kalusugan niya bago niya kaming dalawa tinulak sa pool!"

Biglang natahimik ang lahat at napunta kay Angelique ang lahat ng mata. She stared at me, wide-eyed, like a deer caught in headlights.

Kadalasan, tumatahimik lang ako. Kadalasan, nilulunok ko na lang ang pride ko, kinakagat ang dila ko, at hinahayaan siyang magpaka-biktima, tulad ng lagi niyang ginagawa. Ngayon, sumobra na siya.

Halos ikamatay ko ang ginawa niya!

Sinamaan ko siya ng tingin. "Cat got your tongue?"

Napaurong siya. "A-Ano...?"

"Sabihin mo sa kanila ang totoo. Sinadya mo akong itulak sa pool," matigas kong utos.

Napapitlag si Anthon, at lumingon sa kanya. "Angelique… totoo ba?"

Bumaba ang tingin ni Angelique. Kinagat niya ang labi niya, isinukbit ang hibla ng buhok sa likod ng tainga niya, at nagsalita nang mahina. "Anthon… naniniwala ka ba sa kalokohang yan? Sa tingin mo ba, sinasadya kong malunod ang sarili ko? Para saan?"

Then she lifted her gaze, those wide, glassy eyes locking onto his, the same eyes that had everyone wrapped around her finger from the moment she came back into our lives. "Alam mo namang hindi ako ganoong klaseng tao."

"Talaga ba, Angelique?" sarkastikong tanong ko.

May bulungan sa paligid.

"Hindi magagawa ni Angelique 'yan."

"Sino ba namang tatalon sa pool kung hindi marunong lumangoy?"

Kinagat ko nang mahigpit ang labi ko hanggang sa mamanhid ito. Nangiginig sa galit ang mga mata ko habang humarap ako kay Anthon, kumakapit pa rin sa katangahan na kakampi siya sa akin. Na maniniwala siya sa akin.

"Sinasabi ko ang totoo," pagpupumilit ko. "Siya ang nagtulak sa amin. Sinadya niya 'yun!"

His jaw tightened.

"Sana… sana maniwala ka sa akin," dasal ko sa isipan ko.

Tiningnan niya ako, saka lumayo ang tingin. "Tama na 'yan, Bianca."

Para akong hinulog sa lupa.

Umiling siya. "Hindi gagawin ni Angelique ang ilagay ang sarili niya sa peligro. Bianca, baka… baka nakainom ka lang."

Humapdi ang marupok kong puso sa paraang hindi ko inakalang posible. Hindi ko man lang namalayan na umiiyak na pala ako hanggang sa maramdaman ko ang luha sa pisngi ko.

I wasn’t just hurt. I was erased.

He chose to believe her.

"Ayoko sanang magsalita, pero ikaw talaga ang nagtulak sa akin, Bianca," mahinang sabi ni Angelique. Lumingon siya kay Anthon, nanginginig ang boses niya sapat lang para magmukhang totoo. "Napahawak ako sa kamay mo noong bumagsak ako. Pero sinabi ko sa sarili ko na baka aksidente lang 'yun, kaya hindi na ako nagsalita."

Nakatitig ako sa kanya, nakabukas ang labi, walang salitang lumalabas.

Hindi nag-alinlangan ang mga mata ni Anthon at mabilis na inakusahan ako. "Kita mo?" sabi niya, humarap kay Angelique nang may mapag-alagang mga mata. "Bianca made a mistake. Don’t take it to heart, Angelique."

At that moment, I didn’t know whether to laugh or scream.

I nodded slowly to myself, the pieces finally falling into place.

"Ngayon, malinaw na sa akin," bulong ko.

Kumunot ang noo ni Anthon. "Ano?"

Inangat ko ang ulo ko, walang emosyon ang boses. "Hindi mo pala ako mahal, 'no?"

Natigilan siya.

"Noong una kong makita si Angelique, napansin ko ang pagkakahawig," pagpapatuloy ko. "I thought it was just your type. Pareho ang mata, pareho ang ngiti, pareho ang tawa… pero hindi pala 'yun coincidence. Placeholder lang pala ako. Isang kapalit lang hanggang sa bumalik ang babae mo."

His face paled. "Don’t talk nonsense, Bianca. That’s not true."

"Hindi totoo?" walang buhay akong natawa. "Sige, sabihin mo sa akin... bakit laging siya at hindi ako? Kung pareho kaming nakakapit sa bangin, siya ang sasagipin mo. Kung pareho kaming nangangailangan ng kidney, sa kanya mo ibibigay 'yung sa 'yo. Kung pareho kaming nalulunod, siya ang hihilain mo palabas. Oh wait, you already did."

His face hardened. He stood up, cradling Angelique in his arms. "Uuwi na kami ni Angelique. Ayokong makinig sa mga kalokohang ito," malamig niyang sabi. "Tatawagin ko na lang 'yung driver ko para ihatid ka pauwi. Sa tingin ko, hindi ako makakauwi ngayong gabi—kailangan ako ni Angelique. Tawagan mo na lang mga kaibigan mo para may makasama ka."

Naiwan akong nakaupo, yakap-yakap ang sarili. Nandidikit sa balat ko ang lamig ng tubig, pero wala 'yun kumpara sa lamig sa loob ko. Wala na akong lakas para makipagtalo o sumigaw. Ubos na ako.

Ang pagmamahal ko, ang katapatan ko, ang tiwala ko... lahat ay nasayang.

Akmang tatayo ako nang may mabigat at mainit na bagay na bumalot sa balikat ko.

Natigilan ako.

Naramdaman ko ang amoy ng mamahaling pabango. Napatingin ako sa malaking itim na coat na nakabalot ngayon sa akin.

A low, throaty chuckle sounded beside me.

Lumingon ako at nakita ko ang isang lalaki na nakatayo sa kaliwa ko. Nasa bulsa ang mga kamay niya, tumutulo pa rin ang katawan niya galing sa pool. Nakadikit sa noo niya ang basa at itim niyang buhok, at may itim na maskara na tumatakip sa itaas na bahagi ng mukha niya. Halos nakalimutan ko na masquerade party pala ito. Pero kahit may maskara, halata naman na napakagwapo niya.

The man who had saved me.