Chapter 2

BIANCA FROST

His striking blue eyes studied me with a lazy kind of curiosity, a smirk curling at his lips. That look alone made my heart stumble.

Nanigas si Anthon. "At sino ka naman?"

The man barely glanced at him, his gaze flicking over Anthon like he was insignificant.

"I’m highly disappointed," sabi ng lalaki gamit ang malalim at malamig niyang boses.

It was the kind of voice that made powerful people tremble. Commanding. Dangerous.

Kumunot ang noo ni Anthon. "Hindi ko alam kung sino sa tingin mo ang sarili mo, pero huwag kang makialam. Iniligtas mo ang girlfriend ko, at salamat doon. Pero huwag kang manghimasok."

Inangat ng lalaki ang ulo niya, halatang hindi natuwa. "Wala ka man lang bang kahihiyan?" Ang tono niya ay halos nang-iinsulto. "Nagpapasalamat ka sa isang tao na nagligtas sa girlfriend mo, gayong may pagkakataon kang gawin 'yun mismo?"

Kinuyom ni Anthon ang kamao niya.

Nagpatuloy ang lalaki, halos wala nang gana. "I should ask my secretary where he found you. You’re a funny little thing."

Napikon si Anthon, pero hindi na siya tiningnan ng estranghero. Ang buong atensyon niya ay nasa akin.

Those blue eyes lingered, sharp and unyielding, like he could see through the wet clothes clinging to my skin, straight into my soul.

"Do you want to spend the night with me?" tanong niya.

Huminto ang tibok ng puso ko.

"Ano'ng... sabi mo?"

Inulit niya, mas dahan-dahan. "Do you want to spend the night with me? Will you let me pleasure you tonight, and make you come over and over in my sheets?"

Napahinga ako nang malalim, nakalimutan ng baga ko kung paano huminga.

Sa likod ko ay narinig ko ang pag-atungal ni Anthon. "What the hell do you think you are?!" His face was red with disbelief. "How dare you say that to my girlfriend?!"

Bahagyang lumingon ang lalaki. "Keep your mouth shut, boy..." malamig niyang sabi. "Children don’t speak when adults are talking."

Nakatitig ako sa kanya. Ganoon din ang lahat.

Walang sinuman ang nakapagsalita kay Anthon nang ganoon. Takot ang mga tao sa kanya, hindi dahil sa kung sino siya, kundi dahil sa kung sino ang adoptive father niya. Si Anthon ay mayaman, makapangyarihan, walang awa—ang klase ng lalaki na kayang sirain ang reputasyon sa isang tawag lang sa telepono. People tiptoed around him. But not this man. This man looked at him like he was nothing.

Bumalik ang tingin niya sa akin. Iniliko niya ang ulo niya, lumalalim ang ngiti. "So? What do you say? Will you let me ruin you tonight?"

Kumalat ang init sa tiyan ko, gumapang pataas sa leeg ko.

"How dare you!" sigaw ni Anthon. "Security! Palabasin n'yo itong baliw na ito!"

Pero hindi gumalaw ang mga gwardya.

Lumingon si Anthon sa kanila na galit na galit. "Bingi ba kayong lahat?! Sabi ko palabasin n'yo siya! Gusto n'yo bang mawalan ng trabaho?!"

Hindi pa rin gumalaw ang sinuman.

Pinutol ni Angelique ang tensyon. "Anthon… sa tingin mo kilala siya ni Bianca?"

Matalim siyang lumingon sa akin. "Sino ba siya? Bianca, kilala mo ba siya?"

Tiningnan ko siya. Yakap pa rin niya si Angelique—ang babaeng halos pumatay sa akin. Ang babaeng pinaniniwalaan niya higit sa akin. Ang babaeng nasa kanya ang coat niya, atensyon niya, lahat ng hindi niya maibigay sa akin.

Why was I still trying? Why was I clinging to something that was never mine to begin with?

Tiningnan ko ang estranghero.

He hadn’t moved, but his gaze was steady, waiting, as if he already knew my answer but wanted me to speak it.

Huminga ako nang marahan at inabot siya, hinila nang bahagya ang laylayan ng pantalon niya.

He bent down, curious, his head lowering toward me. At sa isang iglap ay sinalo ko ang mukha niya gamit ang dalawang kamay ko at hinalikan ko siya.

He paused, a low chuckle rumbling against my lips.

"I’ll take that as your answer, darling," bulong niya. Then he kissed me properly.

Hinalikan niya ako nang mariin, at ginantihan ko siya ng halik.

God, he tasted intoxicating... like warmth and spice. His teeth grazed my bottom lip, biting just hard enough to draw a helpless moan from me before his tongue slipped into my mouth, stealing every last coherent thought.

Lalong lumalim ang halik, at ang katawan ko ay tumugon na parang naghihintay lang sa sandaling ito sa buong buhay ko. Nanghina ang mga tuhod ko, umikot ang aking ulo, at sa kaibuturan ng pagkatao ko, kumirot ang damdamin ko na parang lumipat na roon ang tibok ng puso ko.

“You bastard! How dare you!” Dinurog ng boses ni Anthon ang sandali.

Bago pa ako makatugon, itinulak na ni Anthon paatras ang lalaki. Sinundan ito ng nakakakilabot na tunog ng pagsapol ng kamao sa panga nito.

My gasp caught in my throat. Anthon was never the violent type.

Hinawakan ni Anthon ang pulsuhan ko at hinila ako papalapit sa kanya. Sumakit ang braso ko habang lalong humihigpit ang hawak niya.

“Bitawan mo ako ngayon din!” sigaw ko.

Nag-aapoy ang mga mata niya, namumula sa galit. “Paano ka naglakas-loob na halikan ang ibang lalaki sa harapan ko? Wala ka bang kahihiyan?!”

Kahihiyan?

Umiinit ang salitang 'yon sa dibdib ko. Binuhat niya si Angelique na parang pinakamamahal niya, pinahiya niya ako sa harap ng lahat, at ngayon, may lakas pa siyang loob na iparamdam sa akin ang kahihiyan?

Napamura ako nang walang boses. “Nakakatawa. Naalala mo bigla ang ibig sabihin ng kahihiyan. I thought you’d forgotten entirely.”

Lalong tumalim ang tingin niya. “Anong ibig mong sabihin? Talaga bang nagseselos ka pa rin kay Angelique.”

Nagseselos pa rin?

“Ilang beses ko ba dapat sabihin sa iyo?” patuloy siyang nagalit. “Walang anuman sa amin! Kaibigan ko lang siya mula pagkabata. Nagmamalasakit ako sa kanya, pero hindi ibig sabihin—”

“Bulag ka,” putol ko. Nanginig ang boses ko, hindi sa takot kundi sa galit. “At baliw ka.”

His jaw clenched. "Bianca—"

“Tapos na tayo, Anthon.” Binalot ng boses ko ang kanyang mga protesta. “Kung gano’n ka nagmamalasakit sa kanya, doon ka sa kanya. Wala na tayo. Hindi ko hahayaang paglaruan mo pa ang puso ko. Hindi ako magiging kapalit ninuman.”

His expression shattered, confusion, disbelief, panic flashing in his eyes. "A-Anong sinasabi mo? Nakikipaghiwalay ka—”

Bago pa siya matapos, mabilis na kumilos ang kamay ng nakamaskarang lalaki, hinawakan ang braso ni Anthon at ipinihit sa likod na parang wala lang. Napasuko si Anthon, ang mukha ay nalukot sa sakit.

“Narinig mo na, ah,” the stranger said coolly, tightening his grip until Anthon winced. “Narinig mo siya. Tapos na siya sa iyo.”

“Bitawan mo ako!” sigaw ni Athon. “Kilala mo ba kung sino ako?”

Tinaas ng lalaki ang kanyang kilay, natatawa. “You look like a child who just lost his favorite toy to someone better.”

He leaned in, whispering darkly, “You’re lucky I’m in a good mood tonight. Otherwise, I’d make you regret ever laying a hand on me.”

Sa loob lamang ng isang segundo, nakita ko ang takot na kumikislap sa mga mata ni Anthon.

God, it was satisfying.

Ang lahat ng mga sandaling pinagdudahan ko ang sarili ko, nilunok ko ang sakit, nagtago sa sulok habang naglalaro siya ng tagapagtanggol sa ibang babae. Ngayon siya ang napahiya, ipinaparada na parang isang batang nagwawala.

Gayunpaman, ayaw kong madamay ang lalaki sa gulo ni Anthon. Malakas ang pamilya niya. Kung nalaman niya kung sino ang lalaking ito, baka subukan niyang maghiganti.

Marahan akong kumilos, nilagay ang kamay ko sa kamay ng lalaki. “Bitawan mo na siya. Umalis na tayo.”

His gaze flicked down to me, sharp blue eyes glinting with surprise.

“Ipinangako mo sa akin ang isang gabi,” dagdag ko na may ngiti. “Hindi ba?”

For a long moment, he studied me, something like pride, and hunger, burning behind his mask. Then, with a dismissive flick, he released Anthon as if tossing away trash.

Anthon stumbled back, clutching his wrist, eyes wide. Bago ko pa maintindihan, buong lakas akong binuhat ng nakamaskarang lalaki.

Napasinghap ako, nagulat sa lakas niya, habang sa likod namin si Anthom ay sumigaw sa sobrang galit. “Kung sasama ka sa kanya, Bianca, wala ka ng babalikan! Tapos na tayo! Huwag mo na subukang gumapang pabalik sa akin! Hindi kita babalikan, kahit pa lumuhod ka at magmakaawa!”

Ang lalaking nagdadala sa akin ay hindi tumigil sa paglalakad. Tumawa siya nang mahina, isang tunog na umalingawngaw sa dibdib niya. “Don’t worry,” he called over his shoulder, “she will be on her knees, begging.”

Dumulas ang kanyang mga mata sa akin, ang ngiti niya ay nakakaloko. “Pero hindi para sa iyo.”

Mainit na dugo ang dumaloy sa katawan ko, gumapang sa leeg ko hanggang sa pisngi ko. Agad na nagdikit ang mga hita ko.

He carried me out of the suffocating party, into the cool night air. Parked outside was a sleek black car. A tall man with stark white hair opened the door with a bow.

Ibinaba ako ng nakamaskarang lalaki sa loob, pagkatapos ay umupo sa tabi ko. Sa pagpindot ng isang button, may tumaas na partisyon, inihiwalay kami mula sa driver.

Wrapped in his jacket, surrounded by his scent, I finally looked at him properly. His white shirt clung to him, soaked and transparent, revealing lean muscle, sculpted abs, and dark tattoos curling along his ribs. Water glistened along his collarbone, trailing down his throat.

Dinilaan ko ang aking mga labi bago ko mapigilan ang sarili ko. Napangiti siya ng mapansin niya iyon.

Inalis ko ang tingin ko at bahagyang umiwas. “S-Salamat… sa pagtulong mo sa akin. Pwede mo akong ibaba kahit saan, basta malayo dito. Ayaw kong makita nila ako.”

Tinaas niya ang kanyang kilay, na parang may sinabi akong katawa-tawa. “Bakit kita ibababa?”

Kumunot ang noo ko. “Dahil… hindi ba’t isang eksena lang iyon? Tinulungan mo lang ba ako dahil sa awa?”

He laughed... a deep, dangerous sound. "Wala akong ginagawa dahil sa awa.” Lumapit ang katawan niya, kinulong ako laban sa pinto ng kotse. “At seryoso ako sa sinabi ko.”

Mabilis na tumibok ang puso ko. “A-Anong ibig mong sabihin?”

Dumulas ang kamay niya sa ilalim ng baba ko, itinagilid ang mukha ko pataas patungo sa kanya.

“Seryoso ako sa sinabi ko na gusto kong makasama ka ngayong gabi.”

Ang isa pa niyang kamay ay dahan-dahang gumapang sa aking hita, ang bawat paghawak ay nagliliyab laban sa aking balat, hanggang sa nanatili ito sa aking bewang. Lumapit siya, ang mga labi niya ay sumasagi sa aking tainga bago niya ito kinagat nang bahagya, nang-aasar.

A moan escaped me, soft and desperate.

“Let me ruin you in my bed, darling."