Chapter 7: Appreciation

JALENE’s Pov

Gaya ng inaasahan ko, magkaiba kami ng silid ni Frank. Apat na pinto ng hotel room na iyon mula sa kanya bago ang akin. Nasa pinakadulo ang kanya. Talagang asiwang-asiwa siya sa akin, ano?

Sabi nga niya sa akin, ’wag daw akong kakatok kung wala namang mahalaga. Saka sa text niya lang ako kinakausap. Gaya na lang ng oras ng kasal namin bukas. Kaya sa tingin ko, bukas ko pa siya makikita. Paid na rin daw ang dinner na ipapa-deliver niya kaya walang rason para kami’y mag-usap.

Sana pala nandito si Tino. At least, may nakakausap ako.

Kakatapos ko lang noon mag-ayos ng mga gamit at kumain nang makaisip na maglakad-lakad sa beach. Hindi naman ako makatulog kaya nagpadala ako kay Frank ng text na lalabas. 

Bahala ka— ’yan ang text niya kaya lumabas ako. Binigyan naman niya ako ng pera kaninang pag-alis sa bahay niya kaya balak ko ring mamili kapag may nagustuhan ako. 

Sayang nga at hindi nakasama si JV. Busy sa unibersidad. Ako, huminto ngayong taon. Baka sa susunod na taon ako papasok. Kapag nabigyan ako ng pera ni Frank, balak kong ipagpatuloy ang pag-aaral. Isang taon na lang naman sa kursong tourism, makakapagtapos na ako. 

May mga nadaanan akong pub at mga kainan pero pinigil ko ang sarili ko. Baka magalit si Frank.

Mahigit dalawang oras yata ako sa labas kakalakad. Nauupo din naman ako kapag may nadadaanang bench. Mukhang masarap mag-nightlife dito. Siguro yayain ko na lang si Tino kapag dumating. Natatakot din ako dahil marami akong nakikitang unipormadong mga amerikano. US navy. Territory kasi nila kasi talaga ang Guam. 

Pagbalik ko ay bumili ako ng pizza at maiinom. Bigyan ko na lang si Frank kung gusto niya. 

Tanaw ko sa hallway ang isang babaeng naglalakad. Huminto ito sa pinakadulo at kumatok. 

Saktong pagbukas niyon ang pagdating ko sa unit ko. Saka ko lang napagtantong kay Frank na unit ang kinakatukan ng babae. 

Maganda at sexy ang babae. Amerikana. Maiksi ang suot kaya napagtanto ko kung ano siya. Isa siyang bayarang babae. 

Hindi ko maiwasang itanong sa sarili ko. Okay lang sa girlfriend niya na may ibang babae si Frank? Naku, kung ako ’yan, bawal

Hindi ko nakita si Frank dahil mabilis na pumasok ang babae.

Tumingin ako sa pizza at softdrinks. Sayang kung hindi ko mabigyan si Frank. Malaki ito kaya hindi ko maubos. 

Pagkalapag ko sa maliit na mesa ng pizza at maiinom ay nahiga ako. Biglang pumasok sa isipan ko si Frank.

Kung sino-sino ang babaeng inaangkin niya. Hindi ba pwedeng ako na lang kapag mag-asawa na kami? Kesa maghanap at magbayad pa siya. ‘Di ba?

Pwede ko kayang i-suggest ’yan sa kanya? Hello! Malinis naman ako. Hindi na siya lugi sa akin dahil virgin pa ako. Saka gusto ko rin siyang matikman talaga. 

ang dami ko nang na-encounter na lalaki, mga pinapakilala ni JV, pero hindi ko type. Ewan ba. Pero ang Uncle Frank niya, bihira kong makita pero gusto ko siya. 

Na-curious na naman ang isipan ko kung ano na ang ginagawa ni Frank at ng babaeng iyon. Hindi na ako mapakali sa higaan, kung tatayo ba o uupo. 

Tumingin ako sa pizza. Napangiti ako nang may maisip. Tutal gusto ko siyang bigyan naman talaga ng pizza, kaya naman lumabas ako at kumatok. 

Kagat ang labing inulit ko ang pagkatok. Mga sampu na siguro iyon pero walang nagbubukas, kaya naman inulit-ulit at binilisan ko. Ilang sandali lang ay narinig ko ang pagbukas ng pinto.

“Is Uncle Frank inside?” kunwa’y tanong ko. Kasi naman ang babae ang nagbukas talaga? Nakatapis naman siya. Pero kakaiba si Uncle, ungentleman.

“I’m Jalene. Her future—” Hindi ko na naituloy nang maalalang baka pagalitan ako ni Frank. “I mean, I’m his niece.”

“Oh. Come in.”

Ngumiti ako sa kanya at humakbang. Agad na hinanap ko si Frank. Salubong ang kilay niya. Nakasandal siya noon, nasa kama ito at pawis na pawis. Mukhang naistorbo ko sila.

“Anong sabi ko sa ’yo, Jalene? ‘Wag kang kakatok kung hindi mahalaga!”

Ngumiti ako sa kanya. “Sa pagkakatanda ko, mahalaga ang pagkain. Hindi ba naituro ’yan sa inyo?  Kaya kumatok ako.” Tinaas ko ang pizza na hawak. “Baka magutom kayo, e.”

Nilingon ko ang babae na hawak ang tuwalya niya. 

“Are you hungry, miss? I bought you pizza.”

“I’d love to eat pizza, Frank. What do you think?” malanding tanong ng babae.

Aba’t mukhang magmumukbang sila ng pizza? Eh, paano ako? Dapat pala hindi ko na siya inalok.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagsilay ng ngiti sa labi ni Frank habang nakatingin sa babae.

“Get out, Jalene. Pakilapag na lang ng pizza.”

“Sandali, hahatiin—”

“Get out!” sigaw niya na ikinapitlag ko.

Lumabas na lang ako, pero malakas ang ginawa kong pagsara sa pintuan.

Hindi naging maganda ang tulog ko kaya medyo nagkaroon ng pangingitim sa ilalim ng mata ko. 

“Okay lang kayo, ma’am?” tanong ni Tino sa akin nang pagbuksan ko. Ang aga niya kumatok kasi. Mukhang kararating lang niya.

“Sa tingin mo?” naiinis kong tanong.

Kumamot na lang siya ng ulo. 

“Remind ko lang po kayo. Dapat po nakabihis na kayo ng 10. 11 po kasi ang schedule ng kasal niyo ni Senyorito.”

Tumango ako sa kanya. Kinuha ko rin ang box na hawak niya. Hindi ko alam kung ano ’yon, pero para sa akin iyon dahil may pangalan ko.

Tiningnan ko ang box kung ano ang laman. Natigilan ako nang makita kung ano iyon. 

Puting bestida. Parang ngayon lang nag-sync-in sa isipan ko na ikakasal na nga pala ako. 

Ikakasal nga ako sa lalaking type ko pero wala namang gusto sa akin. Kaya nakakalungkot palang isipin na ikakasal ako na walang pag-ibig na namamagitan sa amin. 

Pero gaya nga ng sabi ko sa sarili ko, gagawin ko ang lahat para mag-work ito. Para kay Nanay. Mapasayan ko man lang siya kahit na nasa kabilang buhay siya.

Tiningnan ko sa salamin ang sarili ko habang nasa harapan ko ang bestida. Simple lang siya. Talagang wala lang ako talaga sa kanya. Paano ko kaya siya mapaibig sa akin?

Nang maaalala ang edad ko ay nalungkot ako. Isa ito sa dahilan, e. Ayaw niya sa bata. So, magpapaka-mature ako kung gusto niya!

Dahil wala akong dalang makeup. Ang akala ko kasi ipapaayusan ako ni Frank sa sikat na salon. O ’di kaya sila ang pupunta rito.

Bandang eight nang magpaalam ako kay Tino na pumunta ng salon. May nakita ako kagabi. Malapit lang.

“Samahan ko na po kayo, ma’am.”

“‘Wag na. Malapit lang naman.”

“Baka bigla po kayong umalis. Magagalit sa akin ang senyorito.”

Natigilan ako saglit. Natawa ako ng mapakla.

“‘Wag kang mag-alala, kailangan ko ng pera ng amo mo kaya hindi ako mawawala sa civil wedding na ito. Okay?”

Ilang sandali siyang hindi nakaimik bago tumango.

“Tawag ho kayo kapag gusto niyong magpasundo.”

Napatitig ako sa kanya. “Salamat, Tino. Alam mo, kahit na sumusunod ka lang sa amo mo, na-appreciate ko ang effort mo.” Tinapik ko ang braso niya at ngumiti. Sinuot ko na rin ang shades ko at iniwan ito.

For me, maaga pa naman kaya dahan-dahan ang hakbang ko. Malapit lang naman dito ang superior court na pupuntahan namin kaya may oras pa ako. Saka simpleng ayos lang naman ang ipapagawa ko sa aking mukha at buhok dahil sa simpleng kasuotan ko.