Chapter 9: Who Says I’m Joking?

Chapter 9: Who Says I’m Joking?

B E L L E

“Are you hungry?” tanong ni Dylan habang binabanlawan ang katawan kong puno ng sabon. Kinailangan naming maligo pagkatapos ng ilang beses na pag-angkin niya sa katawan ko.

Sinamaan ko siya ng tingin, my mind and body are both exhausted from that wild activity. Take note, this is my first time pero napakawalang puso ng lalaking ito at hindi talaga ako tinantanan.

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa at marahang paghalik sa balikat ko. “I’m sorry, honey. I got excited and happy to know that we both have the same feelings.”

“Lumayo ka na muna sa akin,” singhal ko sa kanya. “You’re a monster. Nakalimutan mo yatang first time ko ito.”

“That’s why I’m sorry,” malambing niyang turan. “Huwag kang mag-alala, ipagluluto kita ng masarap.”

“Dapat lang!” sagot ko. “Hindi biro ang tatlong round, gago ka!” Hahampasin ko sana siya sa balikat ngunit naiwan sa ere ang kamay ko nang tumunog ang phone ko. Saka ko lang naalala na hindi ko na naman nagawang magpaalam kina Mama at Kuya na gagabihin ako ng uwi.

“Shit, I need to answer that call, tiyak na si Kuya iyan,” sabi ko at nang akma akong tatayo ay napangiwi ako dahil sa mabilis na pagsigid ng kirot sa parteng iyon ng katawan ko. “Damn you, Dylan. It hurts like hell!”

Mabilis naman siyang umahon at walang pasabing binuhat ko. Hindi na ako kumibo at hinayaan na lang siyang buhatin ako dahil kasalanan naman niya iyon kung tutuusin. Inilapag niya ako sa kama, walang pakialam kung basa pa ang katawan ko.

Inabot niya sa akin ang bag ko at dali-dali ko namang inilabas mula roon ang phone ko habang siya naman ay bumalik sa banyo para kumuha ng roba para sa kanya. Bago ko sagutin ang tawag ay sinenyasan ko si Dylan na huwag maingay.

“H-Hello, Kuya?” panimula ko.

“Belle, it’s late. Hindi ka pa ba uuwi? Huwag mo sabihing overtime ka na naman?” ani Kuya sa kabilang linya.

Nakagat ko ang ibabang labi ko at napakamot ng ulo.. “Pasensya na, Kuya. Inaya kasi ako ng mga ka-opisina ko na mag-celebrate. Di ko na nagawang magpaalam dahil kaagad, biglaan lang din kasi, eh.”

“Celebrate? Birthday?” pag-uusisa pa ni Kuya.

Napatingin ako kay Dylan na umupo sa tabi ko at tinutuyo ng tuwalya ang basa kong buhok.

“My proposal’s got approved. And starting tomorrow, ay papangunahan ko ang project na iyon hanggang sa matapos,” sagot ko.

“T-Talaga? I knew it! Alam kong kayang-kaya mo talaga iyon! Congrats, kapatid. Aba’t magiging big time ka na yata agad diyan sa pinagtatrabahuan mong kompanya!” Tuwang-tuwang turan niya, narinig ko din ang masayang boses ni Mama na may kasabay pang pagpalakpak. Napangiti ako.

“Sana nga, Kuya. At ang unang gagawin ko ay pag-aralin ka naman at i-blowout kayo ni Mama,” sabi ko, panandaliang nawala sa isip ko na katabi ko si Dylan. Kapag ganito kasing kausap ko ang pamilya ko at nababanggit ang mga pangarap namin ay nawawalan ako ng pakialam sa paligid ko.

“Ikaw talaga. Di ba sinabi ko na sa’yo na mag-ipon ka na muna para sa sarili mo bago mo kami intindihin ni Mama? Okay naman ako sa pinagtarabahuan ko at sa awa naman ng Diyos malakas pa naman si Mama kaya mas kailangan mo munang mag-ipon.”

“Oo nga, Kuya. Mag-iipon ako para may pampaaral sa’yo. Aba, gusto ko din namang makitang maging Piloto ang guwapo kong Kuya,” nakangiting sabi ko.

Natigilan ako at nanlaki ang mga mata nang makitang titig na titig sa akin si Dylan. Saka ko lang na-realize na may kasama pala akong ibang tao, bigla tuloy akong nahiya.

“S-Sige na, Kuya. Tawagan kita mamaya kapag pauwi na ako. Bye.” Ibinalik ko sa bag ang aking phone pagkatapos nang pag-uusap namin ni Kuya. Isinuot ko naman ng maayos ang robang ibinalot niya sa katawan ko at pinakiramdaman ang sarili kung kakayanin ko na bang tumayo. Gusto kong umalis muna sa harapan niya at bahagya akong nailang sa lagkit ng mga titig niya sa akin.

Ngunit akma pa lang akong tatayo ay hinawakan na niya ang kamay ko at kaagad na binuhat.

“Let me take care of you,” sabi niya. “Tutal, kasalanan ko naman kung bakit ka nagkaganyan.”

Hindi na ako umimik at naglambitin na lang sa leeg niya. Lumabas kami sa kuwarto niya at tinahak ang papuntang kusina, ‘gaya ng sabi niya ay ipagluluto niya ako.

“Ikaw lang ba talaga ang nakatira dito?” tanong ko habang inililibot ang tingin sa buong paligid.

Sa unang tingin pa lang ay talagang masasabi mong lalaki ang nakatira doon dahil sa panlalaking motif ng buong paligid, mula living room, master’s bedroom at maging sa kusina. Sa sobrang lawak ng bahay na iyon ay parang gusto kong libutin ang buong lugar.

“Mm,” sagot niya at maingat akong iniupo sa mataas na stool. Pagkatapos ay naglakad siya palapit sa refrigerator, binuksan iyon at tila nag-iisip kung ano ang lulutuin. “What do you want to eat?” tanong niya.

“Hindi naman ako maselan sa pagkain,” sagot ko. “Anything can do basta masarap,” nakangiting sagot ko.

“Anything? How about eating me or—”

Bago pa man niya ituloy ang kapilyuhan niya ay mabilis na akong nagsalita.

“Pagkain ang pinag-uusapan natin, ‘di ba?” nandidilat ang mga matang turan ko.

Natawa lang siya sa sinabi ko, naglabas siya ng karne ng baka at ilang sangkap at gulay na gagamitin para sa pagluluto.

“What are you going to cook?” curious kong tanong.

“Beef Strogonoff,” sagot niya.

“Beef Strogo . . .” I paused at kahit wala pa man ay tila natakam na ako. Iyon ang unang beses na makakatikim ako ng pagkain na pang-sosyal kaya naman excited akong matikman iyon.

***

Inabot ng mahigit tatlumpong minuto ang pagluluto niya at nakakatuwang makita ang isang gaya niyang lalaki na abala sa pagluluto. I mean, nakikita ko din naman ang Kuya ko na nagluluto at naghahanda para sa pagkain namin ni Mama pero iba pa rin sa pakiramdam kung handaan ka ng ibang lalaki, lalo pa at ang lalaking iyon ay ang kinatatakutan at nirerespetong tao sa larangan ng corporate world.

And to think that this man had confessed his feelings for me and had taken my first intimate experience. It felt surreal.

Biglang nag-init ang mukha ko nang maalala ang mainit na tagpong pinagsaluhan lang namin kani-kanina. Wala sa sariling napakagat ako ng labi at parang gusto kong batukan ang sarili ko dahil sa nararamdamang init.

Napaigtad ako nang maramdaman ang daliri niyang humaplos sa labi ko, kung hindi sa bilis ng reflexes niya ay baka nahulog na ako mula sa kinauupuan ko.

W-What are you doing?” utal kong tanong sa kanya.

“You’re lost in thoughts,” nakangiting sabi niya ska mabilis akong ninakawan ng halik sa labi. “Kanina pa kita tinatawag.”

Mas lalong nag-init ang pisngi ko sa nakaw na halik na iyon, tuloy ay hindi ko alam kung anong sasabihin ko o gagawin. Nag-iwas ako ng tingin tumikhim saka ko lang napansin na nakahanda na ang mga pagkain sa mesa.

“L-Let’s eat,” sabi ko at marahan siyang itinulak palayo sa akin.

Pagak siyang tumawa at iniusog ang upuan palapit sa akin. “What do you want to drink?”

“T-Tubig na lang muna,” utal kong sagot. Hindi pa rin ako makabawi doon sa pagnakaw niya ng halik sa akin and honestly? I want to kiss him again. Sheesh, nagiging manyak na ba ako?

Nilagyan niya ng kanin at ulam ang pinggan ko, at kung hindi ko pa mabilis na hinawakan ang mga kubyertos ko ay malamang na subuan pa niya ako.

Sa unang subo ko pa lang sa pagkain ay nanlaki ang mga mata ko dahil sa sarap ng niluto niyang ulam. Lasang-lasa ang mushroom at tamang-tama lang din ang lambot ng karne.

“Oh my God, ang sarap. Walang halong biro!” sabi ko saka muling sumubo.

Ngumiti si Dylan at tila natuwa sa reaksyon ko. Kumuha na din siya ng srili niyang pagkain at sinabayan ako sa pagkain.

“So, pasado na ba ako?” tanong niya nang nasa kalagitnaan kami sa pagkain.

“Ha?” kunot-noo akong napatingin sa kanya.

“Pasado na ba akong maging asawa mo?”

Bigla akong nabilaukan sa sinabi niya, natatawa naman niya akong inabutan ng tubig.

Nang makainom ay malakas ko siyang hinampas sa balikat niya. “Puwede bang tantanan mo muna ako sa kakornihan mo? Baka bigla na lang ako mamatay ng wala sa oras!” singhal ko sa kanya.

“May masama ba sa tanong ko?” nakakaloko niyang tanong at tila hindi man lang nasaktan sa ginawa ko.

“Of course! Hindi mo dapat ginagawang biro ang bagay na iyan!” nakairap kong singhal sa kanya.

“And who says that I’m joking? I’m serious,” aniya. “I can marry you anytime if you—”

“Will you stop!” pigil ko sa kanya. “Hindi na ako natutuwa sa mga biro mo!”

Natigilan naman si Dylan at tila nakahalata sa inis ko. Hinaplos niya ang mukha ko saka hinawakan ang kamay ko.

“I’m sorry, I just got overwhelmed . . .” aniya. “I’ll wait until you’re ready to marry me.”

Marahas akong napabuntonghininga at napailing. Mukhang pointless lang din kung makipagtalo ako sa kanya kaya naman tinapos ko na lang ang pagkain ko.

Tahimik naming tinapos ang hapunan namin at ipinagpasalamat ko din na hindi na siya nangulit pa dahil baka sa susunod niyang pagbibiro ay baka mapa-oo na ako bigla.