5

Mapayapa ang karagatan na tinatahak ng maliit na barkong sinasakyan ni Alea kasama ang kapatid at si Pio patungo sa Isla Irigayo kung saan nakatira ang huli.

Dumungaw si Alea sa bintana habang hinahaplos ang buhok ni Mayumi, na nakasandal sa balikat niya. Tahimik ang dagat at maaliwalas ang kalangitan.

Walang sinuman ang makakaalam kung nasaan sila. Hindi niya man alam kung anong klaseng buhay ang naghihintay sa kanila sa isla, ang mahalaga ay ligtas na sila kay Mr. Lee.

Huminga siya nang malalim habang sinasamyo ang amoy-dagat na hangin. Dumako ang kan'yang mga mata sa matarik na burol 'di kalayuan sa isla kung saan malapit na silang dumaong.

Bumilis ang tibok ng kan'yang puso nang isang masakit na alaala ang sumagi sa isipan niya. Mariin siyang pumikit at sunod-sunod ang ginawang paghinga nang malalim. Pinilit niyang mag-isip ng magandang alaala noong kabataan niya pa, subalit malabo ito at hindi kayang burahin ang mapait na imaheng pumapasok sa utak niya.

"Alea. Alea." Ang mahinang pagtapik sa kamay niyang nakaakbay kay Mayumi ang nagpamulat sa mga mata niya.

Bumungad sa kan'ya ang magkasalubong na kilay ni Pio.

"Nandito na tayo," anito.

Pasimple niyang pinahid ang luhang nangingilid pa lang sa mata at ginising si Mayumi.

Sila ang huling bumaba kung saan inalalayan sila ni Pio. Lakad at takbo ang ginawa nila dahil malalaki ang hakbang na ginagawa nito patungo sa kung saan. Gayunpaman, ay nagawa niya pa'ng ilibot ang paningin. Maraming tao doon at lahat ay abala sa kan'ya-kan'yang gawain. Mayroong nagsasampay ng damit, naglalako ng isda at gulay, mga naglalarong bata at nagkwekwentuhang mga nanay sa tabi. Malayong-malayo sa sitwasyon nila sa squatter's area.

Tumigil si Pio sa tapat ng isang kubo na may mga lamesa at upuan sa labas. Nabasa n'ya roon ang pangalan na Juliano na nakasulat sa itim na karatula. Sumunod sila hanggang sa loob, kung saan nakaburol ang matanda.

Hindi niya alam kung paano aakto nang lapitan na ng ilang tao doon si Pio upang kausapin. Umiiyak na ito at pinanood niya na lamang na lumapit sa ataol.

"Kaibigan ka ba ni Pio?" tanong sa kan'ya ng isang ginang na nakasuot ng bulaklaking daster at may hawak na abaniko.

Hindi niya alam ang isasagot. Hindi pa naman sila magkaibigan at wala din siyang plano na kaibiganin ito.

"Teka, ikaw ba ang tunay niyang kapamilya? Bumalik na ba ang alaala niya?" Tila nasasabik nitong tanong na nagpakunot sa noo ni Alea.

Alaala? May sakit ba si Pio?

"Hindi po. Sumama lang po kami kay Pio dito para magbakasyon," sagot niya.

Tumango-tango ang ginang at pinagmasdan pa silang magkapatid nang maigi.

Maya-maya pa'y inasikaso na sila nito nang pakiusapan ni Pio.

Dalawang araw pa silang nanuluyan doon. Hinihintay niya munang matapos ang burol bago siya magpaalam para maghanap ng sariling matutuluyan kagaya nang sinabi niya dito bago sila isama sa isla.

Alam niyang nangako siya kay Pio na ang pagsama sa kanila sa Isla Irigayo ay ang huling pabor na hihilingin niya ngunit ang totoo'y hindi niya alam kung paano at saan magsisimula lalo pa't baguhan siya sa lugar. Mauunawaan naman siguro nito kung hihingi muli siya ng tulong sa huling pagkakataon.

Nang gabi matapos ang libing ay naabutan niya si Pio na nakaupo malapit sa dalampasigan. Tamad itong nagtatapon ng bato sa dagat.

Lakas-loob siyang tumabi dito.

Naramdaman niya ang sandaling pagsulyap nito sa kan'ya. Kumuha siya ng bato at itinapon iyon sa dagat na tatlong beses pa'ng dumapo sa ibabaw ng tubig bago dumiretso sa ilalim.

"Si tatay kaya niyang padapuin ng limang beses sa ibabaw ng tubig ang bato bago ito lumubog," saad niya.

Sandaling katahimikan ang namutawi sa kanila bago magsalita si Pio.

"Iyon ba 'yong lalaking nagsusugal na naabutan natin kahapon?" tanong nito.

Bumusangot si Alea nang marinig iyon.

"Hindi iyon ang tatay ko. Malayong-malayo iyon sa tatay ko. Si tatay masipag, mapagmahal at mabait. Si T'yo Leo, sugarol, lasinggero, walang ibang inisip kun'di ang sarili at higit sa lahat walang pagmamahal sa puso. Kung ako nga lang matagal ko nang pinabayaan iyon, kaya lang ay iniisip ko si Mayumi. Tunay niyang tatay iyon at mahal niya."

Estranghero pa din si Pio para sa kan'ya ngunit hindi niya malaman ang dahilan kung bakit tila isang normal na bagay lang ang magkwento siya dito.

"Kung gano'n pala, bakit sa kan'ya ka nakatira at hindi sa tatay mo?"

Ang bato na dapat sana ay itatapon ni Alea sa dagat ay nabitiwan niya dahil sa tanong ni Pio.

"Wala na siya," tipid niyang sagot. Ilang ulit siyang lumunok ng sariling laway upang mapigilan ang malungkot na emosyong dumadapo sa puso niya . Matagal nang nangyari iyon, subalit hanggang ngayon ay hindi niya pa rin kayang ikwento.

"Mas kailangan na kasi siya ng Diyos sa taas kaya kinuha na siya." Pilit siyang ngumiti at tumingin sa kalangitan.

Bumaling siya kay Pio na sinundan pala ang tingin niya sa mga bituin. "Sigurado ako na kailangan na din doon si Mang Julian, kaya kinuha na siya sa'yo."

Hindi sila ganoon magkasundo ni Pio para bigyan niya ito ng payo, subalit may nag-uudyok sa kan'ya na pagaanin ang kalooban nito.

Maliit na ngiti ang sumilay sa labi ni Pio.

"Apat na buwan na ang nakakalipas nang tangayin ako ng alon dito sa isla. Si Manong Julian ang unang nakakita sa akin habang nangingisda siya. Niligtas niya ako at inalagaan na parang tunay na anak. Noong una nga akala ko siya ang tatay ko dahil wala akong maalala. 'Ni pangalan ko nga hindi ko alam. Tinawag niya na lamang ako'ng Pio. Sobrang gaan ng loob ko sa kan'ya. Hanggang sa isang araw, nagkasakit siya. May komplikasyon na pala siya sa baga dahil sa labis na paninigarilyo. Naging bisyo niya na upang maibsan ang kalungkutan simula nang malunod ang asawa at nag-iisa niyang anak na lalaki. Tumigil lang siya nang dumating ako, kaya lang huli na. Kaya ako napilitan na magtrabaho nang ganoon sa lungsod para maipagamot siya."

Bawat tao ay may malalim na dahilan kung bakit ginagawa ang isang bagay na sa paningin ng iba ay hindi kaaya-aya at walang moral.

Lihim na napangiti si Alea. Sa unang pagkakataon naramdaman niyang hindi siya nag-iisa. May isang kagaya niya na handa rin kumapit sa patalim para sa minamahal.