The Beta's Scarred Mate: A Loner to Luna Prequel

[มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง...กรุงเทพมหานคร]

          “เบลล์...แกจะดรอปเรียนจริงๆ เหรอ ฉันว่าแกลองไปปรึกษาอาจารย์ก่อนไหม แกเป็นตัวท็อปของห้อง อาจารย์จะต้องตกใจแน่ๆ ถ้าแกหยุดเรียนแบบนี้”

          “ฉันไม่มีทางเลือกแล้วพลอย ฉันคงฝืนเรียนต่อไม่ไหวแน่นอน...ยิ่งตอนนี้พ่อฉันก็มาป่วยอีก เงินเก็บที่พ่อเคยมีให้ฉันเรียนก็แทบจะไม่เหลือแล้ว”

          “ตอนนี้แกก็ทำงานพิเศษทุกเย็นแล้วนี่ ยังไม่พออีกเหรอ”

          “แกอย่าลืมนะพลอย ว่าฉันกับพ่อต้องเช่าบ้านอยู่ ค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงมากๆ”

          “แต่แกกำลังจะไปได้สวยเลยนะ อาจารย์เขากำลังจะส่งแกไปแข่งขัน แกเป็นตัวเต็งที่อาจารย์หมายมั่นปั้นมือนะเบลล์ ฉันได้ยินอาจารย์เขาบอกว่า จะส่งแกเข้าร่วมแข่งขันที่ประเทศญี่ปุ่นเลยนะ”

          “ฉันคงไปไม่ได้แล้วพลอย ยังไงเดี๋ยวฉันจะเข้าไปบอกกับอาจารย์เองก็แล้วกัน”

ความฝันของ ‘เปรมมิกา’ คือการเป็น นักวิชาการด้านคอมพิวเตอร์และสารสนเทศ เธอชอบคอมพิวเตอร์และชอบเทคโนโลยี ซึ่งถ้าเธอเรียนจบในสาขาสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ (Computer Engineering) และเธอก็อาจจะได้มีโอกาสไปทำงานสหรัฐอเมริกาตามความฝันของเธอกับเพื่อน มีเงินเดือนสูง และสามารถมีทุกสิ่งทุกอย่างได้ ในเวลาอันรวดเร็ว

“แกอย่าพึ่งท้อสิ ฉันว่ามาช่วยกันหาทางแก้ปัญหาก่อนดีกว่านะ ฉันไม่อยากให้แกดรอปเรียน ถ้าไม่มีแก ฉันเองก็ไม่มีเพื่อนและไม่มีกำลังใจที่จะเรียนต่ออีกแล้วนะเบลล์”

ตั้งแต่เล็กจนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่2 ‘พลอยไพลิน’ ก็มีเพื่อนคนนี้มาตลอด ความฝันของเธอก็ไม่ต่างกันกับเปรมมิกาเลย การไปทำงานอเมริกา ก็คืออีกหนี่งความฝันของเธอเช่นกัน

“แกจะหาทางยังไงพลอย แกอย่าลืมนะว่าตอนนี้พ่อฉันกำลังป่วย และค่ารักษาของพ่อฉันก็สูงมาก เงินเก็บกับเงินที่ฉันทำงานพิเศษก็ไม่พอแล้ว”

เปรมมิกาใช้ชีวิตอยู่กับพ่อมาตลอด แม่ของเปรมมิกาทิ้งเธอไปตั้งแต่เธออายุได้เพียงสิบขวบ เหตุผลของการทิ้งน่ะเหรอ แม่มีผู้ชายคนใหม่ ทิ้งเธอกับพ่อไว้ โดยไม่สนใจอะไรเลยสักอย่าง พ่อของเธอมีโรคประจำตัว ทำงานเป็นพนักงานขับรถให้กับเจ้านายในบริษัทแห่งหนึ่ง และตอนนี้พ่อลาป่วยเกือบเดือนแล้ว รายได้ที่เคยมีก็ลดน้อยลง เปรมมิกาเลยต้องหางานพิเศษทำในช่วงหลังเลิกเรียน

“มันก็ต้องมีสักทางแหละเบลล์ ตอนนี้เราลองมาคำนวณค่าใช้จ่ายในการเรียนกับค่ารักษาพ่อของแกก่อนนะ ว่าทั้งหมดจะต้องใช้เงินเท่าไหร่”

“มันยากมากเลยนะพลอย และอีกอย่างเรื่องนี้ ฉันก็ไม่อยากเอาแกมาลำบากกับฉันเลย ฉันดรอปเรียนนั่นแหละ คือหนทางที่ดีที่สุด”

“ไม่อ่ะ...ฉันจะไม่ทิ้งแกแน่นอนเบลล์ ยังไงฉันกับแก ก็จะพากันไปตามฝันให้ได้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแหละ และเราสองคน จะไม่จนแบบนี้ไปตลอดหรอกน่า”

ครอบครัวของพลอยไพลินเอง ก็ไม่ต่างกันกับเปรมมิกาไปเท่าไหร่เลย ความโชคดีของเธอที่มากกว่าเปรมมิกาก็คือแม่ของเธอทำงานเป็นครูจ้างมีเงินเดือนพอที่จะส่งเธอไหว แต่แม่ของเธอก็เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ที่เลี้ยงเธอมาเกือบสิบปี หลังจากที่พ่อของเธอเสียชีวิตลง

“ฉันก็ไม่สบายใจอยู่ดี ที่แกต้องมาลำบากกับฉัน”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า แกกับฉัน มันเป็นมากกว่าเพื่อนไปแล้วแหละแก ฉันรู้สึกเหมือนเราสองคนเป็นพี่น้องกันมากกว่านะ”

“ฉันรู้ แต่ว่าแกจะไปหาเงินมาจากไหนเยอะแยะ และใช้เวลาสั้นๆ มันไม่มีหรอก นอกจากเราจะถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งเท่านั้น ซึ่งมันก็เป็นไปได้ยากมาก”

“อืม ที่แกพูดก็โอเคนะ หาเงินก้อนใหญ่ และใช้เวลาสั้นๆ เดี๋ยวยังไง ฉันจะไปปรึกษารุ่นพี่ดู ฉันเห็นว่ารุ่นพี่แต่ละคน แต่งตัวหรูหรา มีกระเป๋าแบรนด์เนมใช้ และที่สำคัญมีรถสปอร์ตด้วยนะแก ทั้งที่รุ่นพี่พวกนั้น ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย อยู่ดีๆ ก็มีเงินมีรถ นางคงไม่ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งหรอกมั้ง”

“ฉันก็ไม่รู้นะ อืม เดี๋ยวฉันจะรีบกลับบ้านแล้วนะพลอย ฉันเข้างานตอนห้าโมงเย็นน่ะ”

“โอเค ฉันเองก็รับงานของไอ้นัฐมา มันจ้างฉันห้าร้อยน่ะ งานหมูๆ ต้องรีบไปปั่นให้เสร็จ จะได้มีเวลาช่วยหาทางให้แกไงเบลล์”

“อืม ขอบใจแกมากเลยนะพลอย”

“ไม่เป็นไรหรอก แกคือเพื่อนฉันนะเบลล์”

[ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง]

“ลมอะไรพัดนายมา โดยไม่บอกฉันสักคำ...หืม...ฌอน”

‘ณภัทร’ เอ่ยทักเพื่อนสนิทของเขา ที่วันนี้บุกมาถึงสถานที่ทำงานของเขาโดยไม่ได้นัดหมายเขาเลย

“ไม่มีลมอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะมาปรึกษานาย อืม ฉันมีเพื่อนเป็นหมอนี่ มีปัญหาก็ต้องมาหาเพื่อนสิ”

‘ฌอน’ หรือ ‘ฌอน เปรมธาราโชติ’ หนุ่มวัย 27 ปี ตอบกลับเพื่อนสนิทของเขา ถ้าไม่มีเรื่องหนักที่สุด ฌอนก็คงไม่รีบมาขนาดนี้หรอก ณภัทรเป็นหมอ แทบจะไม่มีเวลาที่จะเจอกัน ถ้าเขานัดหมาย ก็คงต้องรอคิวอีกนานเป็นแน่ เรื่องร้อนใจขนาดนี้ เขาต้องมาด้วยตัวเอง

          “ฉันเป็นศัลยแพทย์หัวใจ อย่าบอกนะว่านายอกหักจากสาวๆ ของนายมา แล้วจะให้ฉันช่วยรักษา คงไม่ล่ะมั้งฌอน”

          “เปล่า นายน่าจะเชิญฉันนั่งก่อนนะ ว่าแต่ห้องทำงานของนายนี่ มันไม่มีกล้องวงจรปิดใช่มั้ย”

          “ไม่มี นายเป็นอะไรฌอน ทำไมนายต้อง...”

          “มีแน่ ถ้าไม่มี ฉันคงไม่มาถึงที่นี่หรอก นายเลิกสงสัยฉันได้แล้วภัทร”

          “อืม งั้นนายพูดมาเลย ว่าวันนี้มีเรื่องอะไรมาปรึกษาฉัน”

          “โรงพยาบาลของนายเนี่ย...เอ่อ...พอจะมีนักเพศวิทยา (Sexology) หรือหมอทางเพศบ้างมั้ย ฉันจะมาปรึกษาเรื่องของฉันว่ะ”

          “นักเพศวิทยางั้นเหรอ นายเป็นอะไร สมรรถภาพทางเพศของนายเสื่อม หรือว่านายจะค้นพบว่าตัวเองเป็นเกย์ หรือว่า...”

          “โนว์ๆ ฟังเรื่องของฉันให้จบก่อนสิ”

          “เออ นายก็รีบเล่ามาดิวะ ฉันตกใจมากเลยนะเนี่ย ที่อยู่ดีๆ นายก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา”

          “เอาตรงๆ นะ”

          “เออ รีบเล่ามาสิ”

          “ไอ่นั่นฉันมันไม่ทำงานว่ะ”

          ^_<>^’