Kabanata 5

Habang nasa kwarto, nakatayo si Sapphire, at nakatingin ng diretso sa pintuan, kung saan pumasok si Dexter. Agad niya itong tinanon, “bakit ka nandito? Para sa iyong disney princess?”

“So, ano ngayon? Anak ko siya, at gagawin ko ang lahat, para sa kanya,” may angil sa tinig ni Dexter.

“Ngayon, niloloko mo si lola, at naiisip mo pa, na dapat makasama ko ang anak mo, araw araw? Na aalagaan ko siya? Humanap ka ng yaya kung gusto mo!” iritang sagot ni Sapphire sa lalaki.

“Sapphire, huwag mong isipin na bibigyan kita ng pagkakataon, para saktan si Arabella, at isa pa, pareho nating alam, na hindi ka ganoong klase ng babae. Hindi ka masama at hindi ka pumapatol sa mga bata.” ngumisi pa si Dexter na may halong pagbabanta, “kung anuman ang galit mo sa amin ni Emerald, tiyak na gagantihan mo kami, pero alam ko, na hindi mo kayang manakit ng isang inosenteng bata.”

Sinabi ni Dexter iyon, na parang sigurado ito, na mabuti pa rin siyang tao. Nakaramdam ng labis na sakit sa puso si Sapphire. Pakiramdam niya ay minamaso ang kanyang dibdib, at parang nais durugin ang kanyang puso.Bigla siyang ngumiti ng walang kagalakan.

Anong klaseng buhay ito?

Niloko na siya, tinarantado at winalanghiya, tapos iisipin ng lalaking ito na wala siyang masamang puso? Anong kagaguhan ang tumatakbo sa isipan ng kanyang asawa para mag isip ng ganoong bagay?

Oh baka naman, masyado siyang mabait noon, kaya ang kanyang kakambal, at si Dexter ay nagsanib pwersa upang pabagsakin at sirain ang buhay niya?

Sa huli, siya ba ang nagkamali, sa pagiging mabuti niyang tao at nilinlang siya ng mga taong mahal niya?

Ang ekspresyon niyang iyon, ay napansin ng kanyang asawa. Nilapitan siya nito, hinawakan ang kanyang baba at itinaas ang kanyang ulo paharap sa lalaki, “anong nakakatawa? Anong naiisip mo?”

Itinaas niya ang kanyang ulo alinsunod sa kung paano ito hawakan ni Dexter. Ang kanyang mga mata ay matalim na nakatingin sa mga mata ni Dexter na kung kayang dukutin ng kanyang tingin ang mga mata nito ay ginawa na niya, “ang tinutukoy mong babae, ay ang babaeng pinakasalan mo, hindi ang babaeng nakulong at nasentensiyahan.”

Ngumiti siya ng may pangungutya, ang mga mata niya ay malungkot at madilim, subalit walang luha, saka siya pabulong na nagsalita, “limang taon na ang nakakaraan, muntik ko ng patayin si Emerald. At ipinakulong mo ako, humabi ng kasinungalingan, at ngayong nakalaya na ako, iniisip mong ako pa rin ang dating si Sapphire na may mabuting puso, nahihibang ka na ba?”

Pinagmasdan ni Dexter ang kanyang itim na mga mata, parang sinusubukang tuklasin ang katotohanan sa mga salitang iyon.

"Kaya, para maiwasan ang anumang aberya sa iyong mahal na anak, maghiwalay na tayo agad. Sabihin mo na lang sa lola mo na hindi mo na gusto ang asawa na pinalaya mula sa kulungan. Wala akong pakialam kahit ako ang magmukhang masama. Dahil ang pagsasamang ito para sa akin ay wala ng kwenta."

Narinig ito ni Dexter at pinakawalan ang isang mapanuyang ngiti.

Ang lahat ng nangyari bago ito ay tila isang paunang anunsyo, at ang huling pangungusap ay ang kanyang tunay na layunin.

Wala ng maaaring sabihin si Dexter kay Sapphire na magpapalugmok sa babae. Alam niyang tapos na itong magsalita. Wala na rin siyang plano pang sabihin dito.

Halos sabay na nang natapos magsalita si Sapphire, nagpasyang kumilos nang si Dexter at biglaan at pinunit ang damit ng asawa mula sa balikat.

Bumaling ang mapuputi at namumutlang mukha ng babae, sabay takip sa kanyang mga dibdib, “Dexter! Anong ginagawa mo!?” galit na tanong niya sa lalaki.

"Anong ginagawa ko?" Ang lalaki ay ngumisi nang may kahulugang pangungutya habang lumalapit sa kanya, "Tayo lang naman ang nandito sa kuwarto, anong pa bang pwede kong gawin sayo?"

Nanlaki ang mga mata niya sa gulat, at hindi siya nag-isip ng matagal, tumakbo siya palayo dito.

Ngunit bago pa siya makalayo, madali siyang naabutan ng lalaki, niyakap ang kanyang maninipis na baywang at hinila siya pabalik sa mga braso nito, sumubsob siya sa matipunong dibdib ng lalaki.

"Hayop ka, pakawalan mo ako!" Daing nya, tiniis ang matinding sakit sa kanyang bukung-bukong, at desperadong lumaban sa pagkakadikit ni Dexter sa kanya. Halos madapa siya sa paghila ng lalaki sa kanya kanina.

Nang maisip niyang ito ang tunay na mukha ni Dexter, bigla ang pagba balik-tanaw niya ng mga panahong iniibig pa niya ito ng buong kababaang-loob, naramdaman niya na nakakasuka pala itong mahalin. Napakahayup ng ugali nito.

Idiniin pa ni Dexter ang kanyang katawan sa katawan ni Sapphire, at bumulong siya sa babae, na parang pag aari niya ito at pinakamamahal, “may naisip akong permanenteng solusyon, upang hindi ka na makipaghiwalay sa akin, bigyan mo ako ng anak.. Bubuntisin na kita..” ang malademonyong boses na iyon ay nagbigay sa kanya ng ibayong kilabot.

Tumitig siya sa lalaki, habang nanlalaban, at nakangisi siyang tumugon, “managinip ka!” patuloy niyang kinakalas ang braso nito na nakapulupot sa kanya.

Noong mahal pa niya ito, kahit isang dosenang anak, handa niyang ibigay sa lalaki, subalit ngayon, isipin pa lang niyang magsisiping sila, nasusuka na siya.

Maaaring dahil sa sobrang galit, ang mga mata niyang may mga luha ay kumikislap nang may maliwanag na determinasyon.

Ang maganda niyang mukha ay puno nggalit, na mas pinili niyang mamatay kaysa sumuko, at wala ni katiting na tanda ng pag-kompromiso sa kanya. Hindi siya papayag na magtagumpay ang lalaking ito sa balak na gawin sa kanya.

Nakatutok ang mga mata ni Dexter sa mga pulang mata ni Sapphire na puno ng pagtutol at pagkadisgusto, at hindi niya maiwasang magdamdam ng matinding pagkahulog ng kanyang hininga. Hindi na ito ang babaeng kilala niya.

Pagkalipas ng dalawang o tatlong segundo, nagsalita siya nang malamig at malalim: "Kapag nagdalang tao ka sa anak ko, sana hindi mo pagsisihan ang pagiging matigas ang ulo mo ngayon."

Pagkatapos, hindi niya alam kung bakit, ngunit nagbago ang tono niya at naging mas malumanay at malambing, "Kung magiging maayos ka naman, susubukan kong hindi ka saktan."

Pagkatapos nito, muling itinaas ni Dexter ang baba ng asawa nang may malinaw na layunin. Ang mga mata niyang madilim at malupit ay nakatutok sa mga labi nito na pink at kaakit-akit, at awtomatikong yumuko siya upang halikan ang babae. Hindi niya alam kung ilusyon lang niya, ngunit ang Sapphire na nakikita niya ngayon ay lubhang matigas ang ulo at palaban, hindi gaya ng Sapphire limang taon na ang nakakalipas, na mabait at malambing. Nais na sana niyang halikan ang magagandang labing iyon na kahit kailan ay hindi pa niya natitikman.

Ang buong katawan ni Sapphire ay tila naubusan na ng lakas. Tumawa siya nang mapait at biglaang sumuko sa lahat ng laban. Napagod na siyang magpumiglas.

Ang hindi pangkaraniwang reaksyon niya ay nagpatigil kay Dexter.

Sinuri niya ang ekspresyon ni Sapphire nang malapitan: "Hindi ka na ba lalaban pa, o ito na ba ang gusto mong mangyari?"

"Dexter, maganda ang plano mong gamitin ang anak ko para takutin ako, pero sa simula pa lang, hindi ito magiging posible." may pananakot sa tinig niya.

Itinaas niya ang kanyang mga mata nang malamig, parang nagsasalita tungkol sa ibang tao, at binigkas ang bawat salita nang malinaw: "Kung nabasa mo lang sana ang surgery report ko noong limang taon na ang nakalipas, malalaman mong nawalan na ako ng kakayahang magkaanak magpakailanman, at lahat ng ito ay dahil sa iyo at kay Emerald. Kayong mga walanghiya kayo ang may kasalanan ng lahat!"

Habang sinasabi ito, nanginginig ang buong katawan nya, ngunit pinipigilan niyang hindi umiyak o sumuko.Sa labanang ito, hindi siya papayag na matalo.

"Ano'ng sinabi mo?" napakunot ang noo ni Dexter sa kanyang narinig.

Bumigat ang kamay ni Dexter na humahawak sa kanya, at hindi naiwasang tumigas ang boses nito”Sapphire, kapag nalaman kong nagsinungaling ka sa akin..."

Ngumiti lang si Sapphire na tila walang pakialam. Ang ngiti niya ay maliwanag at puno ng mga bulaklak sa mga mata. Masaya ang kanyang pakiramdam.

Magsasalita na sana si Dexter, ng bigla silang abalahin ng butler mula sa labas. Kumatok ito ng may mabibigat na kamay.

“Sir Dexter, nais daw kayong makausap ng inyong uncle sa study room. Ipinapatawag niya kayo.” sabi nito mula sa labas.

"O sige, pupunta na ako." Hindi mapakali siDexter, ngunit hindi siya makatanggi sa kagustuhan ni Ezekiel.

Humakbang siya paatras at binitiwan si Sapphire. Isang matalim na sulyap ang ibinigay niya sa babae bago tuluyang lumingon palabas at naglakad palayo.

Nang bumangga ang pinto sa dingding, ang mga pilikmata ni Sapphire, na parang mga pakpak ng paru-paro, ay kumilos ng bahagya, at isang malaking luha ang dumapo sa kanyang pisngi.

Unti-unting bumulusok ang tuwid na katawan nya. Sa maluwang na silid, bumagsak siya sa sahig at niyakap ang sarili, tinatangkang pigilan ang mga hikbi habang pinipigilan ang sakit sa pamamagitan ng pagkagat sa kanyang mga labi. Subalit ang mga luhang iyon ay patuloy na umaagos at hindi niya mapigilan.

Hindi tiyak kung gaano katagal ang lumipas,naisipan na niyang tumayo, naglakad siya patungo sa banyo na para bang isang isang ligaw na kaluluwa. Hinaplos niya ang kanyang maputlang pisngi sa harap ng salamin, wala siyang kabuhay buhay. Para na lang siyang naglalakad na patay.

Wala pa ring balita tungkol sa kanyang anak, at ang kanyang ama ay may malaking utang kay Dexter. Hindi siya pwedeng mag-collapse ngayon. Madami siyang kailangang gawin.

"Sapphire, tinatawag ka ng lola para kumain."

Nang marinig niya ang malinis at matamis na tinigng batang si Liam, mabilis niyang binasa ang kanyang mukha at nagmadaling maghanda. Paglabas at pagbukas ng pinto, napansin niyang hindi pa pala siya nakapagpalit ng damit.

Tumingin Liam sa kanya, ang maliit na ulo ay nakataas, at ang maliit na bibig ay medyo nakakunot, halata ang pag-aalala: "Yanyan, bakit ka umiiyak? Masakit ba ang katawan mo? Tatawagin ko si daddy para tulungan ka."

"Okay lang ako."Hinawakan niya ang maliit na kamay ng bata, na naghahanda na sang tumakbo. Maligaya ang kanyang puso nang marinig niya ang malasakit ng bata sa kanya. "Salamat sa pagtawag sa akin para kumain."

Tila nag-iisip ang bata, hindi sumagot agad, nang biglang mapansin niya ang isang maliit na anino na dumaan sa hindi kalayuan.