KABANATA 7: Enemies with Chemistry

GABBY POINT OF VIEW

Ang ayoko talaga sa mga fancy dinner na 'to, bukod sa pangit na pagkain at overdose sa wine na lasang mamahaling suka, ay ‘yung sobrang pilit ng mga ngiti ng tao sa paligid. Halata mong lahat may tinatagong galit o chismis pero naka-coat ng sosyal na laugh at isang million-peso na gown. At ngayon, nandito ako sa gitna ng private family dinner ng Velasco clan, suot ang red silk na damit na pinili ni Clara, ang personal stylist na para bang mas kilala pa ang katawan ni Seraphina kaysa sa sarili ko. Masyado akong overdressed para sa ganitong setting, pero sabi ko nga—kung magpapakita ka sa mga kaaway mo, gawin mong mukhang award night ang datingan.

Pinipilit kong huwag umikot ang mata ko habang kinikilala ko ang mga mukhang hindi ko maalala. May mga pinsan. May mga tito. May mga tita na hindi tumitigil sa tingin na para bang ine-evaluate kung original pa ba ang ilong ko o retokado na. Sa dulo ng table, naroon si Damian—nakaupo nang tuwid na parang bagong linis na sculpture, expressionless gaya ng dati. Pero kahit kunwari ay wala siyang pakialam, hindi ko pinalampas ang panaka-nakang tingin niya sa akin. Lalo na nang nagsimula akong tumawa ng malakas sa joke ng guest sa tabi ko.

Ang guest na 'yon, si Julian Delgado, ay isa sa mga business partners ni Damian. Bata pa, guwapo, at marunong mag-joke. Tipong rich boy na hindi mukhang gusto kang i-own kundi gusto kang i-impress. Kaya syempre, sinakyan ko. Kung gusto ni Damian ng tahimik, paawaing Seraphina, well, mas lalo akong mag-iingay.

Hinawakan ni Julian ang wine glass at tinapik ito sa akin. “You’re not like what I expected, Mrs. Velasco. You’re much more… entertaining.”

Napangiti ako habang nagmamagandang hawi ng buhok. “Oh? And what exactly were you expecting? A porcelain doll?”

“Something like that,” natatawa niyang sagot. “But I guess even roses have thorns, no?”

“Darling, this rose has a gun too,” sabi ko sabay kindat. Umalingawngaw ang tawa niya sa mesa, at habang nagtatawanan kami, hindi ko na kinailangan pang lumingon para maramdaman ang titig ni Damian na parang laser beam sa gilid ng mukha ko. Kaya lalo akong tumawa. Mas malakas, mas malandi. Kung ayaw niya sa bagong Seraphina, mas lalong ito ang ipapakita ko sa kanya.

“Seraphina,” malamig niyang tawag, at bigla na lang natahimik ang buong mesa. Para bang may biglang nahulog na bomba. Tumingin ako sa kanya, kunwari walang alam.

“Yes, love?” lambing kong sagot.

“Can I talk to you. Privately.”

Napataas ako ng kilay. “Right now? But we’re having fun. Julian here just offered to tell me how he makes his wine taste like heaven.”

“Now.” Matigas. Walang espasyo sa tono niya para sa diskusyon.

So fine. Tumayo ako nang elegante, tinapik ang balikat ni Julian, at sinundan si Damian palabas ng dining hall at papunta sa isang maliit na hallway. Pagkasarado ng pinto, hindi pa man siya nagsasalita ay sumandal na ako sa pader, nakataas ang isang kilay, parang nag-aabang ng eksena.

“Seriously?” singhal niya. “Flirting? With one of my investors? In front of my family?”

Nagkibit-balikat ako. “And what? Are you jealous?”

Hindi siya sumagot agad. Tinitigan lang niya ako ng matalim, parang gustong butasin ang bungo ko gamit ang mata niya. Pero kita ko ‘yung tension sa panga niya, ‘yung pagkakatikom ng kamao sa gilid. He is trying *so hard* not to lose it. And that only made me smirk.

“You told me to behave,” dagdag ko. “I behaved. I sat, I smiled, I even drank your overpriced wine. But I didn’t promise I’d be boring.”

“Don’t test me, Seraphina.”

“Why not? You’ve tested me for years.”

“Stop acting like a child.”

“No. Stop acting like you didn’t ignore me for months. Stop pretending like this marriage was ever real before I started giving you a reason to look twice.”

Tumigil siya. Tumingin sa akin nang diretso, pero hindi na siya sigurado kung ano'ng nakikita niya. Ako ba talaga ‘to? O isang mas matapang, mas bastos, mas buhay na Seraphina?

Naglakad siya palapit. Hindi galit ang hakbang. Mabigat. Kontrolado. Pero ang mga mata niya, parang naghahanap. Tumingin siya sa akin na para bang sa wakas ay nakita niya na may ibang nilalang sa harap niya.

“You’re not her,” sabi niya, halos pabulong.

“Maybe not,” sagot ko. “But you weren’t much of a husband either.”

Nagpakawala siya ng hangin, isang mabigat na buntong-hininga na may halong pagod, galit, at—shit, baka attraction?

Bumalik kami sa dining room na tahimik, pero halata mong kanina pa sila nakikinig. Pag-upo ko, binaling ko ulit ang atensyon kay Julian, na halatang curious pero gentleman pa rin.

“Sorry about that,” sabi ko. “Apparently, my husband’s allergic to good conversation.”

Natawa si Julian, pero bago pa kami makapagpatuloy, biglang tumayo si Damian at binagsak ang wine glass niya sa mesa. Basag. Lahat napalingon. Tumayo rin ako, pero sa loob-loob ko, natawa ako. Aba’t may feelings pala ang lalaki.

Naglakad siya palayo sa mesa, hindi na nagpaalam. Napatingin ang buong pamilya sa akin, shocked. At ako? Tumungga ng wine, ngumiti, at tinapik si Julian sa kamay.

"Next time, let’s have wine without the chains," sabi ko sa kanya. Pero sa loob-loob ko, hindi ko mapigilan ang pag-ikot ng utak ko sa eksenang ‘yon.

Kung si Seraphina kaya ang nasa control ng katawan niya ngayon, matutuwa ba siya? Ngayon pa lang siya napansin ng lalaking asawa niya. Ilang taon siyang binalewala, ilang gabi siyang umiiyak sa kwarto mag-isa, ilang beses siyang hinarap sa salamin at tinanong kung kulang ba siya. Pero ngayon—ngayon na may Gabby sa likod ng katawan niya—ngayon lang siya pinapansin.

Ang ironic, ‘di ba? Kailangan mo pang maging ibang tao para mapansin ka ng taong dapat sa simula pa lang, pinapahalagahan ka na.

Napangiti ako habang iniikot ang wine sa baso ko. “Tsk,” bulong ko. “Too little, too late, Mr. Velasco. Ngayon ka lang natutong magselos?”

Habang umiikot ang wine sa baso ko, narinig ko ang mababang bulungan mula sa kabilang dulo ng mesa. Hindi na ako nagulat—alam kong may mga sasabihin sila, lalo na’t nag-walkout si Damian na parang batang hindi nakuha ang laruan. Pero ngayong mas lumapit ang dalawang tiyahin ni Damian para sa “chitchat,” doon ko narinig ang totoong kulay ng mga Velasco.

“…tingnan mo ‘yang si Seraphina. Kahit anong ayos, mukha pa rin siyang patapon. Puro arte, wala namang substance.”

“Eh totoo naman. Pinasok lang ‘yan sa pamilya para sa PR. Kung hindi dahil sa utang na loob ng ama niya kay Don Guillermo, hindi ‘yan mapapansin ni Damian.”

“Tsaka parang may sira sa ulo, ‘no? Laging malungkot, laging nagkukulong. Ewan ko ba kung bakit hindi pa dinidispatsa ni Damian ‘yan.”

“Sayang ang apelyido. Walang breeding, walang grace. At ngayon, nagfi-flirt sa harap ng investors? Tsk. Kababaeng tao.”

Hindi ko na kinailangan pang lumingon. Ramdam kong ako ang pinapatamaan. Ramdam kong si Seraphina ang tinitira. At sa dami ng pinanggalingan kong gulo sa buhay, bihira akong magpakita ng awa. Pero ngayon, habang nilulunok ko ang mapait na alak, may ibang klaseng pait din akong nilulunok—ang pait ng katotohanang ilang taon na palang binubugbog ng ganitong klaseng bulong si Seraphina.

Kaya pala laging tahimik. Kaya pala laging takot. Kaya pala palaging nagkukulong. Hindi lang pala si Damian ang may kasalanan. Lahat sila. Lahat ng Velasco. Lahat ng kamag-anak na akala mo may karapatang manghusga. Puro sila plastic. Puro pa-class. Pero sa loob, mas bulok pa sila sa kalsadang dinaanan ko nung hinahabol ako ng mga armadong lalaki.

Napalunok ako. Biglang bumigat ang damit na suot ko. Hindi dahil sa tela, kundi sa bigat ng alaala ni Seraphina na ngayon ay ako na ang may dala. At kahit hindi ako siya, kahit wala akong utang na loob sa mga taong ‘to, isa lang ang naging malinaw sa akin sa moment na ‘yon.

Hindi siya karapat-dapat sa ganitong trato. Kahit gaano siya kahina noon, kahit gaano siya katahimik, kahit gaano siya katakot sa sarili niyang anino—walang babaeng dapat ginaganyan.

At kung walang ibang lalaban para sa kanya—ako ang gagawa nun.

Hindi ko alam kung naririnig ba ako ni Seraphina mula sa kung anumang limbo o langit na kinabagsakan ng kaluluwa niya. Pero kung naririnig niya ako, sana alam niya ‘to: Hindi ako papayag na pagtawanan siya ulit. Hindi ako papayag na yurakan siya ng mga Velasco na ‘to. Lalo na’t ako na ang nasa katawan niya.

Bumuntong-hininga ako. Tumayo ako mula sa upuan, nilagok ang natitirang wine, at ngumiti ng malamig sa mga tita sa dulo.

“Ladies, I hope the dessert’s sweet enough to distract you from your bitterness,” sabi ko sabay lakad palayo—tuwid ang likod, taas noo, at may bagyong bumubuo sa loob ng dibdib ko.

Maghanda sila. Ang Seraphina nila dati? Patay na.

Ako na ‘to ngayon. At hindi ako marunong magpatawad.