KABANATA 6: Scandals & Stilettos

GABBY POINT OF VIEW

Umagang-umaga pa lang, ramdam ko na ang tensyon sa hangin. Hindi ‘yung typical na tensyon ng isang babaeng inaasahang ngumiti habang umiinom ng mimosa at nagbabasa ng magazine sa harap ng pool. Iba ‘to. ‘Yung tipong parang may paparating na bagyo. At ang pinanggagalingan ng kulog? Wala sa labas. Nasa loob ng mansion. Nasa loob ng cellphone ko.

Tumunog ang phone ko ng sabay-sabay—email notification, social media alerts, at sunod-sunod na tawag mula sa numero ni Damian. Hindi ko pinansin. Hindi dahil wala akong pakialam. Pero dahil alam ko na kung anong laman niyon. Mas gusto kong ako mismo ang tumingin. Ako mismo ang makakita. So binuksan ko ang tablet ko, nagbukas ng isang browser, at halos mapasigaw ako sa headline ng isang sikat na online news site:

**“BILLIONAIRE’S WIFE ARMED AND DANGEROUS? SERAPHINA VELASCO CAUGHT HOLDING A GUN AT A PRIVATE RANGE!”**

Leaked photo. Grainy, pero malinaw pa rin kung sino ang babae sa loob ng shooting booth. Ako. Si Seraphina. Nakasuot ng hoodie at earmuffs habang hawak ang Glock. At sa caption? May mga salitang “mental instability,” “suicidal heiress turned violent,” at “Velasco family under fire.”

Putangina.

Napaupo ako sa gilid ng kama habang binabasa ang mga comment sections. Ang daming chismosa. Lahat may sariling kwento. May nagsasabing ako raw ay papunta na sa breakdown. May nagsasabing pinipilit daw akong gawing assassin ng asawa ko. May isa pang nagsabing baka raw clone na ako ng original na Seraphina. Grabe. Masyado silang creative.

Pero ang mas grabe? ‘Yung tawag mula kay Damian na tuloy-tuloy pa rin. Muntik ko nang ihagis ‘tong telepono pero nag-decide akong sagutin na. Gusto ko marinig kung gaano kagalit ang lalaking ‘to.

"Answer the goddamn phone, Seraphina—" Bungad niya, halos sigaw na.

“Tangina, Damian, babasagin mo yata ‘yung eardrum ko.” Kalma lang ako. Umupo ako nang mas komportable sa chaise lounge, habang nakataas ang paa at may hawak na basong may orange juice.

“Do you have any idea what the hell you just did? Investors are panicking, the board is furious, and your face is plastered all over the news like some B-grade action star with a death wish!”

“Wow, that’s a lot of words just to say ‘good morning.’”

“Seraphina, this isn’t a joke!”

“Hindi nga? Akala ko kasi comedy show ‘tong marriage natin.”

Tahimik siya sa kabilang linya for like two seconds. Ramdam ko ‘yung pagpipigil niya. Para siyang bulkan na ready sumabog. Pero syempre, hindi ako natitinag. Kung sa lahat ng araw, ngayon pa ba ako matatakot? Hindi ko nga ikinaila ‘yung baril sa picture. In fact, proud pa ako.

“I told you to keep a low profile,” dagdag niya, bagsak ng boses pero matalim. “You’re my wife. That means you reflect my name. My company. My brand.”

“Ah, so ‘yun lang pala ako sayo? Accessory? Extension ng kumpanya mo?”

“You don’t understand the stakes here.”

“Ang hindi mo naiintindihan, Damian, is I’m not a fucking trophy wife who’ll stay quiet and fragile para lang hindi maapektuhan ang image mo. You married a ghost, remember? A woman who barely spoke. Who everyone bullied and pitied. But that’s not who I am now.”

“Obviously,” sabay singhot niya ng hangin, frustrated. “You’re a goddamn PR nightmare.”

I stood up, lumapit sa salamin, tinitigan ang sarili kong reflection. Nakita ko si Seraphina. Pero sa loob ng mga mata niya, ako pa rin si Gabby. Palaban. May utak. May sariling diskarte.

“Then deal with it,” sabi ko sa kanya. “Kung gusto mong trophy, bumili ka ng figurine. Pero ako? I’m flesh, blood, and a hell of a lot smarter than everyone in your boardroom. At hindi ako uupo lang sa tabi habang sinisira ako ng media at binabaliwala mo ‘ko.”

Tumahimik ulit siya. Pero ngayon, iba na ang tension. Hindi lang galit. May halong curiosity. Para bang hindi niya alam kung natatakot siya o naaaliw.

“You’ve changed,” mahinang bulong niya.

“No shit,” sagot ko. “Siguro kasi first time mong nakausap ang isang babaeng hindi mo pwedeng paikutin.”

Narinig ko ang pagbagsak ng isang bagay sa kabilang linya. Maybe sinipa niya ‘yung mesa. Maybe tinapon niya ‘yung phone. Hindi ko alam. Basta ang alam ko, hindi na ako ‘yung Seraphina na palaging umiiyak, naghihintay, takot sa anino ng sarili niyang asawa. Hindi ko na kailangang ipaliwanag kung bakit ako natutong gumamit ng baril. Basta alam ko, kailangan ko ‘yon. Dahil hindi ko hahayaang maging biktima ulit.

Pagkababa ko ng tawag, pumasok si Tita Marife, ‘yung head maid. Mukhang balisa. “Ma’am... si Sir Damian po, parating na. Galit na galit po yata.”

Nagkibit-balikat lang ako. “Okay. Sabihan mo siya, sa library niya ako maghihintay. Hindi ako tatakbo.”

At ilang minuto lang, dumating nga siya. Dire-diretso pumasok ng library, galit ang hakbang. Nakasuot pa ng formal suit kahit umaga pa. Mukhang fresh from war room meeting ang peg.

“You think this is a game?” pasigaw niya.

“Nope. But I think you’ve been playing one for years,” sagot ko habang nakaupo sa armchair, nakataas ang isang paa, may hawak pang libro na hindi ko naman talaga binabasa.

“Do you realize the consequences of your actions? I might lose a multi-billion deal because of your little stunt!”

“Well then, maybe they shouldn’t be investing in someone who panics over a woman holding a gun.”

“They think you’re unstable!”

“Let them. At least hindi ako boring.”

Napapikit siya sa frustration. Para siyang gustong magsalita pero nauubusan ng words. So ako na lang ang nagsalita.

“Bakit ba? Dahil ba hindi mo ako makontrol? Dahil hindi na ako ‘yung tahimik na Seraphina na pwede mong i-ignore for months habang iniisip mong okay lang siya basta may Hermes bag?”

“It’s not about control—”

“Then what? Image? Power? Perception?” Tumayo na ako. Humarap sa kanya ng diretso. “I get it, Damian. You didn’t sign up for a wife na marunong lumaban. Pero sorry na lang, hindi ko kayang mabuhay sa mundo mo kung magiging invisible lang ako. If I’m going to stay in this cage, at least hayaan mong ako ang pumili ng design ng rehas.”

Saglit siyang natahimik. Tinitigan niya ako na para bang sinusubukan niyang i-process kung sino ba talaga ‘yung kaharap niya. Hindi ako umilag. Hindi ako umurong. Tiningnan ko rin siya, diretso, walang takot.

And then, nag-iba ang tingin niya. Hindi na galit lang. Hindi na inis lang. Para bang... intrigued? Confused? Amused?

“You really aren’t her,” mahina niyang bulong, halos hindi marinig.

Napangiti ako ng konti, bahagyang ngisi na may halong hamon. “Maybe I am. Maybe I’m the version you should’ve married from the start.”

Hindi siya sumagot. Tumalikod siya, parang lalabas na. Pero bago pa siya makalayo, huminto siya sa may pintuan. Hindi siya lumingon, pero narinig ko ang huli niyang sinabi bago siya tuluyang lumakad palabas.

“I don’t know who you are anymore… but you’re not boring.”

At sa akin? That’s already a fucking compliment.