CHAPTER 2

MARA's POV

Hindi ko makakalimutan ang araw na iyon. Ang araw na niyayanig ng isang pangalan ang buong bansa. Isang pinakabatang bilyonaryo na walang-awang nagpalugi ng libu-libong kumpanya at naging malupit sa iba.

Ako si Maria Liliana Perez. Mara for short. 23 years old, isang baguhang mamamahayag na halos hindi pa kilala sa industriya. Kung ikukumpara sa ibang reporters na may sariling mga kotse at mamahaling equipment, ako, may luma lang na laptop, isang cellphone na ilang beses ko nang pina repair at tapang na hindi ko alam kung magdadala ba sa akin sa tagumpay o kapahamakan.

Hindi ko in-expect na ang unang malaking assignment ko ay ang press conference ng pinakamapanganib at pinakamahiwagang tao sa bansa. Ang bilyonaryong si Sebastian Blake Velez.

Pagpasok ko sa hotel ballroom, halos mabulag ako sa mga ilaw ng kamera. Ang daming tao. Ang daming mikropono. Ang daming sikat na pangalan sa industriya ng media na nandoon. Pakiramdam ko, isa lang akong maliit na butil ng alikabok sa gitna ng mga higante. Pero syempre hindi ako magpapakabog. Kahit baguhan ako, kaya ko paring pumantay sa galing ng ibag reporter dito.

Ito na ang pagkakataon ko. Syempre hindi ako papayag na mauwi lang sa footnote ang pangalan ko. Gagawin kong headline ang sarili ko.

Umupo ako sa pinakadulong bahagi, kung saan halos hindi makikita ng mga tao. Mula roon, pinagmamasdan ko si Sebastian.

Gosh. Hindi ko maipaliwanag ang presensya niya.

Hindi siya yung tipikal na mayamang businessman na nakangiti at nagpapabango ng imahe sa publiko. Hindi. Iba siya. Para siyang estatwa. Matangkad, malaki ang pangangatawan at matikas, nakasuot ng simpleng itim na suit na mas mahal pa yata sa annual salary ko. Ang mukha naman nya ay unang tingin mo palang ay sigurado akong mapapanganga ka. Ang mga mata niya ay parang yelo na bumabaon sa balat mo kahit tumingin lang siya saglit.

“From this day forward, I no longer own anything. My entire fortune will go to the Velez Foundation. A new beginning for me, and for everyone.” maikling pahayag nito.

Ganun lang? Walang emosyon? Walang drama? Para bang binasa lang niya ang shopping list niya. Kaloka!

Napanganga ang lahat ng reporters. Agad sila nagkagulo. May mga nagtatanong kung totoo ba ang narinig nila, may mga nag-live feed na kaagad, may mga nagtitilian pa.

Pero ako, nanatili akong nakatitig lang.

Kasi may napansin akong kakaiba.

Habang kumikislap ang mga kamera sa mukha niya, dumaan ang liwanag sa gilid ng kanyang leeg. At doon ko nakita ang isang gintong hikaw na suot nya at halos bumaon na sa tenga nito.

Ang yaman yaman nya, pero ang hikaw na suot nya, parang mabibili lang sa palengke. Ang cheap.

Nagsimula na ang Q&A. Tumayo ang mga batikang reporter, nagtatanong tungkol sa foundation, kung sino ang makikinabang, kung saan mapupunta ang pera. Paulit-ulit lang ang sagot niya. “For a new beginning.” “For a better tomorrow.”

Mga generic na linyang kay dali sanang headline kung tutuusin. Pero para sa akin, hindi sapat.

Kumakabog ang dibdib ko habang dahan-dahan kong tinaas ang kamay ko.

“Next question,” sabi ng host.

Itinuro ako.

“Name, affiliation?” tanong ng moderator.

Kinakabahan akong nagsalita. “M-Maria Liliana Perez. Daily Tribune.” hindi ko mapigilang hindi mautal dahil sa kabang nararamdaman ko.

Napalingon na rin ang mga tao sa akin. Kanya kanyang reaksyon ang ipinakita nila. Sino ba naman ako para makasingit, diba?

“Sino ‘yon?”

"Baguhan lang ata.”

Rinig kong mga bulungan sa paligid,, habang nakatingin sakin. Pero binalewala ko nalang. Bahala sila. Basta, ginagawa ko lang ang trabaho ko.

Tinignan ko si Sebastian ng deretso ng walang pag-aalinlangan.

“Mr. Velez,” tanong ko, pilit pinatitibay ang boses ko, “may nagsasabi pong ang foundation ay hindi lang simpleng charity. May mga haka-haka na ginagamit ito bilang pagtatakip sa isang iskandalo. Ano ang masasabi niyo rito?” buong tapang kong tanong.

Ito ang parati kong naririnig tungkol sa kanya, pero ni isa walang nag tangkang mag imbistiga at makialam. Pero ito ako ngayon, buong tapang nakaharap sa kanya.

Nag-freeze ang buong kwarto dahil sa tanong ko.

Shit, Mara. Ano bang pinasok mo?

Lahat ng mata, nakatingin sa akin. Ang iba, halatang naiirita. Ang mga senior reporters, parang gusto akong patalsikin at kaladkarin palabas ng ballroom.

Pero ang pinaka-nakakatakot? Si Sebastian.

Unang beses ko siyang nakitang ngumiti. Hindi iyon ngiti ng pagkatuwa. Hindi rin ngiti ng pagiging mabait. Kundi ngiti ng isang taong mapanganib, at alam niyang hindi ko dapat sya kinakalaban.

“Miss Perez, tama ba?” tanong niya, mabagal, parang nilalasap ang bawat syllable ng pangalan ko. Seryoso parin itong nakatingin sakin.

Tumango ako. “Opo.”

“Interesting question.” Sandaling tumigil siya, tumitig sa akin, at tila ba sinusuri ang buong pagkatao ko gamit lang ang mga mata niya. “But I assure you… the foundation is nothing but the truth. A gift. And unlike some people, Miss Perez, I don’t waste my time chasing shadows.”

Parang may sumampal sa akin. Hindi niya ako tinanggihan nang diretso. Pero ang paraan ng pagsabi niya? Para bang sinasabi niya na "Alam ko kung sino ka. At alam kong delikado ang ginagawa mo." Seryoso syang nakatitig sakin na parang gusto nya ako balatan ng buhay.

Bigla akong nakaramdam ng kaba. Hindi ko alam kung bakit, pero may kutob akong nagsisimula na ang isang bagay na hindi ko na kayang takasan.