CHAPTER 1

MARA's POV

Walang ibang maririnig sa loob ng lumang warehouse kundi ang ugong ng hangin na pumapasok sa mga sirang bintana at ang kabog ng dibdib ko. Sa kaliwang kamay ko, mahigpit kong hawak ang isang folder. Laman nito ang ebidensiyang puwedeng magpabagsak sa bilyonaryong nasa harap ko.

Si Sebastian Blake Velez

Sa headlines tungkol sa kanya ay isa siyang halimaw sa negosyo, ruthless, cold, untouchable. Ang pangalan pa lang niya ay sapat na para pasunurin ang kahit sinong negosyante, politiko, o kriminal. Siya ang uri ng taong hindi dapat kinakalaban. Pero eto ako ngayon, isang babae lang, hawak ang katotohanang kayang itumba ang imperyo niya.

“Mara,” malamig ang boses niya at mababa pero nakakapanginig. “Give that to me. Now.”

Humigpit ang pagkakakapit ko sa folder na naglalaman ng mga ebidensya tungkol sa kanya. “No. Hindi ako kagaya ng lahat ng binabayaran mo. Hindi ako tatahimik.” pagmamatigas ko. Kahit anong mangyari hinding hindi ko ibibigay ang mga papelis nato. Magkamatayan man.

Naglakad siya papalapit sakin. Mabagal, maingat, pero bawat hakbang niya ay mabigat at nakakatakot. Ang liwanag mula sa sirang bumbilya sa kisame ay dumadampi sa kanyang mamahaling coat, tailored suit na halatang galing sa ibang bansa. Ramdam ko ang bigat ng tingin niya, as if he could crush me with just those cold brown eyes.

“You don’t understand what you’re holding,” madiin niyang sambit. “That file will destroy you faster than it could ever destroy me.” seryoso nitong sabi habang nakatitig parin ng deretso sa mga mata ko.

Natawa ako ng mapait sa sinabi nya, kahit halos bumigay na ang tuhod ko sa kaba. “So you admit it? Na may tinatago ka? Na lahat ng philanthropy mo ay kasinungalingan?”

‎Suddenly, he froze at what I said. His brown eyes flickered, slightly flashing with intensity. “You’re really pushing it, Mara.”

“Because someone has to,” balik ko, diretso parin ang tingin sa kanya. “Lahat ng tao takot sa’yo. Pero hindi ako.”

Hindi ako pinanganak para maging duwag, kaya lalaban ako. Gagawin ko kung ano ang tama.

Sa isang iglap, malakas niyang hinampas ang kalapit na mesa. Kumalansing ang mga bakal na nakapatong dito, at ang mga alikabok ay nagsiliparan sa paligid dahil sa lakas ng hampas niya. Napaatras ako ng bahagya pero hindi ko siya tinantanan ng tingin. Kailangan kong maging matapang ngayon.

“Damn it, Mara!” singhal niya. “You think you’re brave? No. You’re reckless. And reckless people… they don’t last long.” kita ko sa itsura nito ang galit, nakakuyom narin ang mga kamao nya na parang gusto na nyang manuntok ng wala sa oras.

“Then let me die trying,” mariin kong sagot. “At least hindi ako naging duwag.” pagmamatigas ko kahit sa totoo lang nakakatakot na sya.

Napatigil sya sa sinabi ko, tumingin ito sa akin na para bang hindi makapaniwala. Ang matalim na titig niya ay unti-unting napalitan ng kakaibang apoy. Isang apoy na hindi ko mapaliwanag.

Lumapit siya nang todo hanggang maramdaman ko ang init ng hininga niya sa mukha ko. Bigla naman nyang inabot ang folder, pero hindi niya hinila. Nakatitig lang siya sa akin, as if searching for something.

“Tell me, Mara,” bulong niya,“Why can’t you just let this go?” dugtong nito. Ramdam ko ang init ng hininga nya sa mukha ko, dahil sa sobrang lapit nito.

Nagtagpo ang mga mata namin, at doon ko naramdaman ang bigat ng lahat. Oo, natatakot ako. Oo, baka ito na ang huling gabi ko. Pero hindi ko kayang umatras.

“Because people like you don’t deserve to win forever,” balik ko, walang kurap at deretsong nakatitig sa mga mata nya.

Ilang segundo kaming ganon. Nakatitig lang sa isa't isa na hindi kumukurap ang mata. Ilang sandali pa, bigla niyang idinampi ang labi niya sa labi ko.

Sandali akong natigilan, para bang tinamaan ng kidlat. Ang halik niya’y mabangis, puno ng galit at pagkadismaya, parang gusto niya akong patahimikin gamit ang sarili niyang paraan. Ang kamay niya ay nakahawak na sa batok ko na para bang pinipigilan akong makaalis. Ramdam ko ang lakas ng kabog ng dibdib ko dahil sa bigla.

Hindi pweding mag padala lang ako ng ganito.

I'm not easy to get!

Buong lakas ko syang tinulak sa dibdib, marahas at walang pag-aalinlangan. “Don’t you dare!” singhal ko, hingal na hingal at hinahabol ang sariling hininga, ramdam ko ang init sa pisngi ko pero mariin kong pinanatili ang tingin ko.

“Akala mo ba kaya mo akong kontrolin katulad ng lahat? I’m not one of your puppets, Sebastian!” singhal ko sa kanya.

Kita ko ang pagkagulat sa mukha nya, parang hindi niya alam kung paano magre-react. Ilang sandali pa, bahagya siyang natawa, mapait pero may halong paghanga.

“You’re impossible,” aniya, sabay iling. “Do you even realize how dangerous it is to defy me like this?”

“Then kill me,” matigas kong sagot. “Pero hindi mo ako mabibili, at hindi mo ako kayang gawing alipin.”

Nakatitig lang sya sakin ng deretso, matagal, parang sinusuri kung nagsasabi ba ako ng totoo o naghahamon lang. At doon ko nakita na sa likod ng malamig niyang anyo, may isang bagay na hindi niya maipaliwanag. Galit. Frustration. Pero higit sa lahat, respeto.

Respeto? May respeto pa ba sya?

“You…” bulong niya, halos hindi marinig. “…you drive me insane.”

Pagkatapos niyang sabihin yun, naglakad siya papalayo, biglang iniwan ako sa gitna ng lumang warehouse, gulat at di makapaniwala. Ang folder ay nasa kamay ko pa rin, at alam kong mula sa gabing iyon, nagsimula na ang laban na hindi ko na matatakasan.

Alam kong mali sa una palang. Alam kong delikado na kalabanin sya. Pero hindi kaya ng konsensya kong manahimik nalang. Gulong gulo parin ang isip kong pumili sa dalawa. Ang manahimik ? O, ang manindigan?

Alam kong isa lang din ang patutunguhan ko, kundi ang....

Kamatayan.