Angela’s POV
Bago pa nila ako makita ay mabilis na akong umalis, dahil ayokong maka-agaw sa atensyon nilang dalawa habang pinagsasaluhan nila ang kasabikan sa isa’t-isa. Siguro ito yung rason kaya niya ako sinama sa party na ito. Para pagselosin ang babaeng mahal niya.
Nagtagumpay naman siya dahil kahalikan na niya ang babaeng yun ngayon. At wala na rin akong paki-alam kung ano pa ang gawin nilang dalawa. Parang gusto kong sawayin ang aking sarili. Dahil kahit wala naman kaming relasyon feeling ko nasasaktan ako. Hindi kaya dahil sa harap-harapan niyang tinatapakan ang pagkatao ko? O baka talagang may pagtingin na rin ako kay Rafael?
Inayos ko ang aking sarili at pumasok na ako ng entrance. Nakita ko agad ang mga kaibigan niya at kinawayan pa nila ko para lumapit ako sa kanila. Nahihiya man ay wala akong magawa dahil wala naman akong ibang kilala dito.
“Angela, akala ko hindi ka na babalik eh.” Nakangiting wika ni Iñigo. Ngiti lang din ang tinugon ko sa kanya.
“By the way, seryoso ba talaga si Rafael? Fiancé ka niya?” Kunot noo na tanong ni Xandro.
“Siya na lang po ang kausapin niyo tungkol sa bagay na iyan.” Nahihiyang paliwanag ko. Ano pa nga ba ang isasagot ko? Totoo rin naman ang lahat ng yun. Pina-upo nila ako sa harapang table kung saan din sila naka-upo. Nahihiya man wala naman akong magawa. Maya-maya ay may guwapong lalaking lumapit sa table namin. Sabay-sabay silang nagtayuan.
“Bro! Happy birthday!” Bati nila sa kanya. Ito pala ang tinutukoy nilang Bernard. Mukha siyang modelo sa isang business magazine. Bukod sa napakatangkad napaka guwapo din nito. Nakaka-intemidate ang presence niya.
“Whoah! At kaninong date naman ang magandang babaeng yun? Pwede ko bang hiramin?” Napalingon ako sa likod ko nang ngumuso siya papunta sa likod ko pero wala naman ibang tao kaya bumalik ang tingin ko sa kanya. Lumapit siya sa akin at hinalikan ang kamay ko na parang isang maginoo.
“Hi, I’m Bernard Villegas. May I know you?” Magalang na tanong niya sa akin na ikinatawa nila Iָñigo at Xandro.
“Sorry ka, Bernard hindi mo siya mahihiram dahil fiance na siya ni Rafael.” Wika ni Iñigo sa kanya. Napatingin sa kanila si Bernard at wari’y hindi naniniwala.
“Are you all sure? Baka naman nagbibiro lang si Rafael? But I thought kasama niyo si Lalaine? Nasaan na siya? Kumusta na siya? Hindi ko akalain na magbabalik pa siya pa.” Wika niya.
“He’s with Rafael, baka nga tinangay na niya si Lalaine.” Si Fernan ang sumagot na kakarating lang.
“Fernan.” Saway ni Xandro sa kanya. Pabagsak itong naupo sa upuan at tumunga ng wine sa baso.
Nagbingi-bingihan ako sa narinig. Naalala ko naman ang nangyari kanina. Kaya pilit ko na lang tinutuon ang sarili sa pag-inom ng tubig.
“Bakit? I’m just telling the truth. Baka nga sa mga oras na ito kung ano na ang ginagawa nila.” Dagdag pa ni Fernan. Siya ang sumunod kay Lalaine kanina kaya siguradong alam niya ang mangyayari.
Tumayo ako at akmang aalis na sana dahil pakiramdam ko akward at hindi ako nababagay sa lugar na ito nang pigilan ako ni Bernard at hinawakan ang kamay ko.
“Don’t mind him. Baka nga papunta na din yun dito. Matagal kasi silang hindi nagkita.” Paliwanag niya sa akin.
“Okay lang ako, besides pwede naman siyang tumangi sa kasal namin at bumalik sa kaniya.” Sagot ko na ikinagulat nilang lahat.
“You mean hindi mo siya mahal? Okay lang sa’yo na hindi matuloy ang kasal niyo?” Tanong ni Bernard sa akin.
“Mahal? Ano yun? Hindi ko ugaling magmahal ng taong may mahal ding iba.” Litanya ko sa kanya to save my face. Nagtawanan sila dahil sa sinabi ko.
“Mukhang nagkamali kami sa pag-judge sa’yo.” Di makapaniwalang sabi ni Inigo. Nginitian ko lang sila pero ang totoo gusto ko nang umalis. Ayoko lang maramdaman na pilit nilang sinasaksak sa utak ko ang tungkol kay Rafael at Lalaine.
“Kung ganun pala naman. Can I steal you from him? I want to dance with the most beautiful lady tonight.” Nakangiting wika ni Bernard. Inilihad niya ang kamay niya at hindi ko na ito tinangihan pa. Lumawak ang ngiti niya nang tangapin ko ang paanyaya niya.
“Hindi ako marunong sumayaw.” Nahihiyang sabi ko sa kanya.
“Don’t worry Angela, kahit matigas ang katawan mo kayang-kaya ka niyang palambutin.” Hirit ni Xandro. Hindi ko gaano maintindihan kung ano man yun pero wala na yun sa akin. Dahil intrumental naman ang tugtog.
Nasa gitna na kami ni Bernard. Ipinatong niya ang dalawang kamay ko sa balikat niya at nasa beywang ko naman ang dalawang kamay niya. Hindi ko tuloy maiwasan na mahiya dahil nasa amin ang atensyon ng ibang naroroon kabilang na ang mga kaibigan nila Rafael.
“I can’t believe na hindi ka na-apektuhan sa sinasabi nila sa’yo. Knowing Rafael Valdez is one of the riches young bachelors not only here but also around Asia. In short maraming nagkakandarapa mapansin niya lang kaya lang masyado siyang loyal sa first love niya.” Nakangiting wika niya sa akin.
“Pwede bang wag na natin siyang pag-usapan?” Kunot noo na tanong ko. Lumapad ang ngiti niya. Kaya mas na-ilang ako sa kanya. Mas guwapo kasi siya pag nakangiti at sobrang bango din niya.
“Of course! Total mas interesado ako sa’yo. Pwede ba akong manligaw?”
Naiiling na napangiti ako sa kanya.
“What’s funny?”
“Wala lang, ganyan ba talaga kayong mayayaman? Akala niyo porke’t mataas ang kalagayan niyo sa buhay at perpekto din ang physical na anyo niyo ay madali lang para sa inyong mapapaniwala ang lahat ng mga babae?” Nakangising tanong ko.
Natawa siya sa sinabi ko. Inililapit niya ang labi niya sa tenga ko. Kaya tumayo ang balahibo ko sa batok.
“So inaamin mong magandang lalaki ako?” Wika niya.
Sasagot na sana ako nang bigla ‘kong makita ang madilim na mukha ni Rafael. Mabilis siyang lumakad papunta sa amin.
“Kanina pa kita hinahanap!” Bulalas niya sabay higit sa braso ko. Napangiwi ako sa mahigpit niyang hawak sa kamay ko. Pero pinigilan yun ni Bernard. Nagsilapitan din sila Inigo at Xandro.
"Bro, baka nakakalimutan mo nasa party tayo at birthday ko pa kung gusto mo siyang kausapin ay wag sa marahas na paraan." Paalala ni Bernard.
Naramdaman ko ang pagluwag ng hawak sa akin ni Rafael at huminga siya ng malalim.
"Pasensya ka na, pwede ko na bang bawiin ang fiance ko?" May diin na salita niya. Binitawan ni Bernard ang kamay ni Rafael ay humarap siya sa akin.
"If something happens lumapit ka lang sa akin. I can save you from him." Sambit ni Bernard sa akin.
"F*ck you!" Sagot ni Rafael sabay hila ulit sa akin.
ANGELA Pagkatapos ng isang lingo naming pananatili at pamamasyal sa Korea ay umuwi na rin kami. Marami kaming naipong alaala doon na gusto ko ulit balikan kung sakaling magkakaroon ng pagkakataon. Pagkauwi namin ay kinausap niya ulit ang pamilya ko upang pag-usapan ang kasal naming dalawa. Walang pagtutol sa kanila dahil nakita nila kung gaano ako kasaya. Isang buwan ang magiging preparasyon ng kasal namin dahil sa simbahan ito gaganapin. Gusto ko sana simple ulit ngunit ayaw pumayag ni Rafael pati na rin ni Mama at Lola Cythia. Gusto daw niya kasing bumawi sa akin kaya talagang tumulong siyang maging maganda at perfect ang magiging kasal ko. Wala na akong nagawa kundi hayaan na sila. Si Athena ang naging made of honor ko at silang apat naman kay Rafael. Masaya ako dahil magkasundo silang lima kahit iba-iba sila ng personalidad. Bukod doon pareho pa silang mayayaman. Mabilis na lumipas ang isang buwan at ngayon ang araw ng kasal namin ni Rafael. Labis ang nararamdaman kong kaba sa
ANGELAMahirap magpatawad sa isang taong nanakit sa’yo. Pero mas mahirap, kung patuloy kong itatangi sa sarili ko. Kahit alam kong mahal na mahal ko pa rin ang taong ito at handa siyang gawin ang lahat makuha lang ang kapatawaran ko.Nagkamali kami, at nasaktan ang isa’t-isa. But I had to forgive him. Because he deserves it. Kulang na nga lang bilhin niya ang buong eroplano para magka-ayos kaming dalawa. At alam kong kayang-kaya niyang gawin yun. He is Rafael Valdez after all. Halos mapugto ang aking hininga nang maghiwalay ang labi naming dalawa.“Damn! I miss that soft lips of yours my love.” Mahinang sambit niya sa tenga ko.“Kung hindi ko pipigilan ang sarili ko baka hindi lang kiss ang kinahinatnan nating dalawa.” Nakangitig wika niya sa akin na ikina-init ng pisngi ko. Mukhang may balak pa ata siyang kawing hotel ang eroplanong ito.Iginiya niya ako pabalik sa upuan at magkatabi na kaming dalawa.“May tanong ako.” Wika ko sa kanya.“Ano yon?”“Sasama ka ba talaga sa akin sa Kore
ANGELAPagkatapos sabihin sa akin ng stewardess na dalawa lang kaming pasahero ay magalang na rin itong nagpa-alam sa akin. Parang gusto ko tuloy hanapin kung saan nakaupo ang sinasabi niyang isa pang pasahero. Kung alam ko lang, na kami lang dito eh di sana hindi na ako nag business class at sa economy na lang ako.Ilang minuto nang nakalipad ang eroplano nagpasya akong matulog muna kaya kinuha ko ang sleeping mask ko sa bag para naman hindi ako masilaw sa liwanag.Mahaba pa ang byahe namin at hindi naman ako nagugutom kaya mas maige na matulog na lamang ako para pagdating ko sa Korea ay may lakas akong harapin ang trabaho.Itinaas ko ang sandalan ng paa ko para mas marelax akong nakahiga pagkatapos ay itinakip ko ang mask sa aking mata.Kahit nakapikit na ako ay naalala ko na naman si Rafael. Paano ko ba siya makakalimutan kaagad? Kung walang araw o oras ko siyang naiisip. Masaya na kaya siya sa naging desisyon niya ngayon? Si Lola? Hindi man lang ako nakapagpaalam sa kanya. Nakakal
ANGELAMapait niya akong tinignan. Hindi ko alam kung paano niya nalamman ang lahat. Ang alam ko lang pumunta ako dito ng buo na ang loob ko upang magpaalam. At upang tapusin ang namagitan sa aming dalawa.“So, wala kang balak sabihin sa akin ang lahat Angela?”Humakbang siya palapit sa akin, kaya umatras ako.“Kung hindi pa sasabihin ni Mathew sa akin na buntis ka. Hindi mo sasabihin at gusto mong pirmahan ko yan?”Lalong dumilim ang mukha niyang nakatingin sa akin. At nagpatuloy siya sa paghakbang. Hindi ko inakalang si Mathew mismo ang magsasabi sa kanya ng lahat. At sigurado akong alam na rin niya nawala talagang nangyari sa aming dalawa.“Rafael, kahit ano pang sabihin mo hindi ko na mababago pa ang desisyon ko. Kaya pirmahan mo na ito para maka-alis na ako.” Mahinahon na wika ko sa kanya. Pinilit kong magpakatatag upang hindi niya makita at maramdaman ang panginginig ko. Hindi ko alam kung takot ba ang nararamdaman ko dahil sa pagtitig niya sa akin o kasabikan dahil sa paglapit
RAFAEL“Angela sandali!” Tawag ni Inigo na nagpalingon sa akin. Nakatalikod na si Angela at malaki ang mga hakbang papalayo sa kinaroroonan namin ni Madelaine. Sinadya kong halikan si Madelaine nang makita ko siyang palabas ng venue. Gusto ko siyang masaktan dahil sinaktan niya ako.Sino ba namang matinong lalaki ang iuuwi parin ang kanyang asawa matapos na mahuling may ka-sex na iba!Gustuhin kong patayin ang lalaking yun! Kung may dala lang siguro akong baril napatay ko na siya! Pero sa kabila ng lahat, nag-alala pa rin si Angela sa kanya. Nang walang habas ko siyang bugbugin. Sinisi ko ang aking sarili dahil pinayagan ko pa siyang bumalik sa kompanyang yun. Pero huli na, nasaktan na niya ako at nagkamali na siya.Naging bingi ako sa lahat ng paliwanag niya. Dahil alam kong mas may kasalanan siya dahil siya mismo ang pumunta sa lalaking yun! At dahil alam kong mahalaga sa kanya ang lalaking yun!Pero imbis na paalisin mas ginusto kong saktan siya. Mas ginusto kong iparanas sa kanya
ANGELA “Tita?” Isang mahigpit na yakap ang sinalubong niya sa akin. Yakap na kailangang-kailangan ko sa mga oras na ito. Hinahaplos niya ang aking buhok at nag-umpisa na siyang humagugol habang yakap niya pa rin ako.“A-anak, ang tagal kitang hinanap nasa poder na pala kita, hinayaan pa kitang umalis.” Humihikbing wika niya.“Anak?” Naguguluhang tanong ko. Lumayo siya sa akin at ginagap ang kamay ko.“P-Patawarin mo ako, malaki ang naging pagkukulang ko sa’yo anak. Kung alam ko lang na dito ka dinala ng ama mo bago siya mamatay naging madali sana ang lahat.” Patuloy na wika niya na lalong nagpagulo ng isip ko. Nabaling ang atensyon ko kay Mother Evette. “Ano pong ibig niyang sabihin Mother Evette?” “Frieda, mas mabuting ipaliwanag mo ng ma-ayos kay Angela ang lahat. Lalabas muna kami para makapag-usap kayo ng maayos.” Paalam niya sa amin. Umalis silang lahat at kami na lamang ni Tita Frieda ang naiwan sa kwarto.“Marinor, ikaw ang anak ko na matagal ko nang hinahanap.”