Chapter 7

Angela’s POV

Habang papalabas kami ng venue ay lalong humihigpit ang hawak niya sa kamay ko.

“Rafael ano ba? Nasasaktan na ako!” Inis na singhal ko sa kanya. Nasa labas na kami at gilid ng venue nang tumigil siya sa malaking hakbang niya. Kumirot na din ang paa ko dahil sa sapatos na suot ko. Bukod sa paltos sa sakong ko pati daliri ko sa paa ay namumula na din. Matalim niya akong tinignan na parang ang laki ng naging kasalanan ko sa kanya.

“Ano bang problema mo? Bakit nagagalit ka na naman!” Singhal ko sa kanya. Pinilit kong hilahin ang kamay ko. At hinarap ko ang matalim na titig niya.

“Tinatanong mo pa? Umalis lang ako sandali nakikipaglandian ka na? At sa mga kaibigan ko pa?” Galit na singhal niya sa akin.

“Nakipaglandian? Nagsayaw lang kami sa gitna, landian agad ang tawag dun? Wow! Eh ano bang gusto mong gawin ko? Mag-intay sa entrance kung saan mo ko iniwan at antayin kung kailan kayo matatapos m********n?”

Lalong kumunot ang noo niya sa sinabi ko.

“What the hell Angela? Nag-usap lang kami ni Lalaine.” Katwiran niya na ikinatawa ko ng mapait dahil hindi ko na rin napigilan ang sarili ko.

“Nag-usap? Iba na pala ang ibig sabihin ng nag-uusap ngayon naghahalikan na?” Nang-uuyam kong tanong sa kanya. Lumambot ang mukha niya dahil hindi ata makapaniwala sa sinabi ko.

“You saw us kissing?” Kunot noo na tanong niya sa akin.

“Yes, hungrily and torridly. Ngayon, sino ang malandi sa ating dalawa?” Naniningkit ang matang tanong ko.

“Wag mong bigyan ng malisya yun dahil wala lang yun sa akin.” Mahinahon na sambit niya.

“Wala lang? Kapag ex, dapat ex na! Hindi na dapat binabalikan!”

 I don’t care kong nagiging OA na ako sa paningin niya. Gusto kong ilabas ang galit ko. Ang lakas ng loob niyang kaladkarin ako palabas at ipahiya sa maraming tao kahit wala naman akong ginagawang masama. Tapos siya naman itong may kasalanan.

“We don’t have proper break-up Angela. At wala din akong dapat ipaliwanag sayo dahil wala naman tayong relasyon.”

Parang bombang sumabog sa mukha ko ang sinabi niya. Wala nga kaming relasyon pero hindi sapat na dahilan yun para gawin niya ito sa akin matapos niya akong ipakilala bilang kanyang fiance.

“Alam mo pala eh, bakit ka nagagalit na kausap ko yung mga kaibigan mo?”

“Damn it! Hindi mo kilala ang mga kaibigan ko, Angela. Hindi mo alam kung ano ang kaya nilang gawin sa isang babaeng gusto nila.” Paliwanag niya na ikinatawa ko.

“Alam mo? Hindi kita maintindihan. Bumalik ka na sa kanya kung hindi ka pa maka-move on and leave me alone.”

Kaagad akong naglakad palayo sa kanya ngunit nakaka-sampung hakbang pa lamang ako hinigit na naman niya ang braso ko.

“Ano ba!” Singhal ko sa kanya. Maaring ngang hindi ako kagaya ni Lalaine pero hindi ko ibaba pa ang sarili ko para sa kanya.

Sasagutin na sana niya ako nang bigla siyang tumigil at may nilingon sa likuran ko kaya lumingon din ako sa tinitignan niya. Nakita kong pasuray-suray si Lalaine palabas ng venue. Halos masubsub na ito sa paghakbang sa hagdan.

“Wag kang aalis dito ihahatid ko lang si Lalaine. Wala siyang sasakyan at lasing na siya. Naintindihan mo?”

Hindi na ako nakasagot pa dahil bigla na lamang niya akong iniwan. Kaagad siyang lumapit kay Lalaine at inalalayan ito sa kotse. Nakita ko din na pilit inaalis ni Lalaine ang kamay niya pero mapilit si Rafael.

Hindi ako makapaniwalang iniwan na lang niya ako basta-basta. Mapait akong ngumiti. Hindi ko alam kung ano ang gumuguhit sa puso ko dahil sa nakikita ko at inaamin kong nasasaktan talaga ako. Sumandal ako sa ding-ding na semento.

Ako? Wag aalis at iintayin ko siya? Akala mo ba ikaw lang may karapatang mang-iwan Rafael?

Naramdaman ko ang sakit ng mga paa ko at alam kong may paltos na rin ito dahil sa suot kong stiletto. Dahan-dahan humakbang papalabas sa gate ng venue. Wala na rin naman akong mukhang ihaharap sa loob kaya nagpasya akong maglakad sa labas. Maige na lamang at maraming ilaw sa poste bukod sa liwanag ng malaking buwan kaya kahit paano may tanglaw ako sa paglalakad. Malayo ang venue sa ibang establishment dahil paglabas ay puro puno ang nasa gilid ng kalsada. Siguro naman pagkalabas ko sa pinaka gate may makikita na akong taxi pa-uwi.

Hinubad ko ang stiletto shoes ko dahil hindi ko na talaga kaya pa. Binitbit ko na lamang ito at mas naging komportable pa ako na walang saplot ang paa.

Malayo-layo na rin ako sa gate ng venue nang biglang pumatak ang mahinang ulan.

“Ngayon mo pa talaga naisip na umulan? Wag mong sabihing dinadamayan mo ako?” Nai-iyak na bulong ko. Kasabay noon ang tuluyang paglakas ng ulan. Pero wala akong paki-alam. Makalabas lang ako sa main gate ay okay na. Kaysa bumalik sa loob at antayin ang pagbabalik ni Rafael.

Namamalayan ko na lang na nag-iinit na pala ang aking mata at sumabay ang aking luha sa ulan na lumalandas sa aking mukha. Wala na akong paki-alam kahit mabura pa ang make-up ko dahil ang gusto ko na lang makauwi at maka-usap si Lola.

Napatigil ako dahil sa liwanag na nagmumula sa ilaw ng sasakyan. Huminto ito sa tapat ko. Kaagad siyang bumaba at may binuksan na itim na payong.

“Angela? What the hell are you doing here Gusto mo bang magkasakit? Ihahatid na kita!” Wika niya sa malakas na boses dahil malakas na rin ang ulan at basang-basa na ako.

“Wag na Iñigo, kaya ko naman umuwi mag-isa.” Pagtanggi ko. Pero hindi siya umalis at pinapayungan niya pa ako kaya nababasa na rin siya.

“Let’s go! Hindi kita pwedeng iwan dito. Hindi mo kabisado ang lugar na ito. Maraming pumapasok sa lugar na ito na may hindi magandang gagawin. Ayaw mo naman sigurong pag-fiestahan ang bangkay mo bukas diba?” Pagpilit niya sa akin. Hindi na ako sumagot pa dahil nakaramdam na rin ako ng takot sa sinabi niya. Kaagad niya akong inalalayan pasakay sa kotse.

"Ano bang nangyari? Bakit naglalakad ka sa ulan?" Kunot noo na tanong niya sa akin. Inabutan niya ako ng malaking towel na nakalagay sa malaking bag niya sa likod ginagamit daw niya yun pag may swimming lesson siya.

"Iniwan ako ni Rafael, inihatid niya si Lalaine." Walang emosyon na sagot ko. Pinagmasdan ko lang ang malakas na ulan na tumatama sa bintana ng kotse niya.

"Ayoko sanang maki-alam pero siguro naman nararamdaman mong may nararamdaman pa sila sa isa't-isa? I know your an innocent type of girl, dahil yun din ang gusto ni Rafael kaya niya minahal si Lalaine. Pero hindi niya kayang mawala ang babaeng naging dahilan ng pagsira niya sa sarili sa loob ng dalawang taon. Nakita namin kung paano siya parang masisiraan ng bait dahil sa pag-alis ni Lalaine at ngayong bumalik na siya. Sigurado akong mapapalitan ka niya." Seryosong saad niya. Bumaling ako ng tingin sa kanya.

"Sa simula pa lang wala na ako sa puso niya, Iñigo. At kung bumalik man siya kay Lalaine mas mabuti pa yun para sa akin. At para matahimik na rin ako, maluwag sa loob kong tatangapin kung ibalik man ako ni Donya Cynthia sa ampunan kung saan ako nangaling kaysa patuloy na maramdaman ang ganito." Sagot ko sa kanya. Napabuntong hininga siya sa sinabi ko. Ibinaling ko ulit ang tingin ko sa labas ng bintana.