Chapter 3

Ryan’s POV

Two days akong nagkulong sa kwarto. Hindi ako lumabas. Ni hindi ako kumain. Ngayon ang ikatlong araw magmula nang iwan ako ni Diana. Ewan kung paano ko nagagawang bumangon pa rin at ipagpatuloy ang buhay.

“Kring… kring…”

As soon as I turned my phone on, pumasok agad ang maraming text messages. Karamihan mula sa mga professors ko sa art class, at ang iilan ay sa mga kaklase ko.

Lahat ay nagtatanong kung anong nangyari sa akin at kung kelan ako babalik sa klase.

“Kumusta na? Okay ka lang? Blah… Blah… Blah…” Hindi ko na binasa pa ang lahat. Wala ako sa mood. Nag-scroll down ako at hinanap ang pangalan ni Diana sa mga nagpadala ng mensahe. Baka naman, kasi, pero talagang wala. Wala ni isa man lang.

Agad ko na namang naramdaman ang bigat ng dibdib. Ang realidad na wala na nga sa buhay ko si Diana.

I was about to turn my phone off nang bigla itong nag-ring. May tumatawag. Si Manang Flor, ang may-ari ng pinapasukan kong food delivery and restaurant.

“Mabuti naman at sinagot mo ang tawag ko. Ilang araw ka ring hindi mahagilap.” Ang pambungad na sabi nito.

Hindi tulad nang dati na pabulyaw ito kung magsalita. Mahinahon ang boses niya ngayon. Pero kahit medyo maangas siyang magsalita ay matagal ko nang alam na mabait itong tao. Kumbaga yung typical na “hard on the outside but soft on the inside.”

Kaya naman kahit labag sa kagustuhan ko ay hindi ko magawang tanggihan ang tawag ni Manang Flor.

Malaki ang utang na loob ko sa kanya. Isa siya sa mga kumupkop sa akin nang una akong mapadpad sa lugar na ito. Wala akong dalang pera noon, walang dalang gamit maliban sa suot na damit at lumang laptop na nakatago sa aking backpack.

Lumayas ako mula sa amin dahil sa isang matinding alitan namin ng aking ama.

Naghanap ako ng trabaho, pero walang interesadong tumanggap sa isang tulad ko na walang experience sa mabibigat na gawain. Isa pa, masyado pa daw akong bata. Masyado pang totoy.

Si Manang Flor ang bukod-tanging tumanggap sa isang bagito na tulad ko. Nagsimula ako bilang tagalinis ng restaurant nya at taga-hugas ng mga pinggan. Kalaunan ay naging waiter, tumutulong sa chef sa kusina, at nitong nag-enrol na ako ng college ay natuto akong mag-drive ng motorsiklo at naging taga -deliver ng mga pagkain.

Tuwing Lunes at Martes ng hapon kung kelan matumal ang customers sa restaurant, ay ni-rekomenda naman niya ako sa ilang kaibigan nyang may negosyo rin para magtrabaho nang ilang oras.

Dahil sa mga raket kong ito kaya nakayanan ko ang mangupahan sa isang mumurahing kwarto at mapag-aral ko ang aking sarili.

“Pasensya na Manang Flor, masama lang talaga ang pakiramdam ko sa ngayon.” Ang matipid kong sabi.

“Ryan, alam ko’ng may pinagdadaanan ka. H’wag kang magkaila dahil narinig ko sa mga kabataang nakasaksi ng breakup nyo ni Diana.”

So, malamang kumalat na sa buong school ang nangyari sa amin ni Diana. Isa pa naman sa pinaka- popular na estudyante ng Fashion Design Department si Diana. Kaya siguradong laman ng maraming group chats ang hiwalayan naming dalawa.

Dahil sa wala akong naging reaksyon sa sinabi niya, ay nagpatuloy si Manang Flor sa pagbigay ng payo sa akin.

“Bata ka pa, Ryan. Kahit hindi naging maganda ang kinahinatnan ng relasyon nyong dalawa, malay mo, sa huli ay maging kayo rin? Habang may buhay, may pag-asa. Kaya tigilan mo na ang pagmumukmok, at bumangon ka. Pumunta ka rito sa restaurant at dito ka na mananghalian. Marami tayong deliveries ngayon.”

Kahit hindi ako bigyan ng paalala, alam ko naman sa loob-loob ko na walang magagawang mabuti ang pagmumukmok at pagsi-self-pity. Alam ko rin na wala nang second chance sa aming dalawa ni Diana dahil ikakasal na ito.

“Okay.” Ito lang ang tanging nasabi ko bago pinutol ang tawag ni Manang Flor.

Damn it, Ryan! Pull yourself together. Babae lang yan.

Naghilamos ako at pilit pinapatatag ang aking kalooban. Ni sa hinagap hindi ko naisip na dadanasin ko ang ganitong klaseng sakit. Sa bilis ng mga pangyayari, ay parang panaginip lang ang lahat.

I’m still at the stage of denial.

Sabi nga nila may limang yugto ang pagdadalamhati. Nasa unang yugto pa lamang ako, at may apat pang natitira bago ko marating ang stage of acceptance, at mag-move on sa buhay.

Kakayanin ko kaya?

Hindi na ako masyadong nag-ayos, dahil pakiramdam ko wala na rin namang silbi. Pagkatapos maghilamos ay nagpalit lang ako ng damit at umalis na ng bahay.

Mayroon akong lumang bisikleta na ginagamit ko papunta sa trabaho. On the way, nakasalubong ko ang maraming college students dahil nga naman malapit lang sa school ang kainan ni Manang Flor.

Napansin ko na maraming nakatitig sa akin. Nagbubulungan ang karamihan sa kanila at meron pang mga pasimpleng tinuturo talaga ako.

May iilan na naririnig ko pa ang usapan dahil hindi man lang hinihinaan ang boses nila.

“Siya ba yung iniwan?” Narinig kong sinabi noong isa.

“Oo, maraming nakarinig. Kalat na kalat na sa GC ng school natin ang nangyari. Ang sabi noong babae, hindi daw sila bagay. Bored na daw si Ms. Beautiful. Paano, super rich girl pala sa totoong buhay.” Sabi ng isa pang tsismosa.

“Ay, kawawa naman pala si kuya. Ang sabi mamahaling sports car daw ang sumundo kay girl. Kita mo naman si kuya, nakabisikleta na nga lang, luma pa.”

At nagtawanan pa sila na animo’y tuwang-tuwa sa kamalasan ng kapwa nila.

Sa mga narinig ko ay muling nanumbalik ang sakit sa puso na dulot ng paghihiwalay namin ni Diana. Mukhang kahit anong pilit kong kalimutan ang lahat ay hindi ako matatahimik dahil sa mga taong walang magawa sa buhay.

Magkagayon pa man ay sobrang nanliit ako sa kanilang pangungutya. At hindi ko maiwasan na ang sama ng loob na nadarama, ay unti-unting napapalitan na ng pagkamuhi.

Poot sa aking sarili. Poot sa aking nakakaawang sitwasyon. Poot sa mga hindi nakakaintindi. At poot kay Diana.

Ngayon ko lang napagtanto na talagang pinaglaruan lang ni Diana ang damdamin ko. Kaya nagdalawang-isip akong ligawan siya noon, dahil parang imposible. Dapat pala ay sinunod ko ang aking unang kutob at iniwasan na lang ito.

Paano kasi Ryan, ang tanga mo. Ang dali mong naniwala. Ang bilis mong umasa.

Habang nagsiself-pity ako ay naalala kong muli ang sabi nya at mas tumindi pa ang galit sa dibdib ko.

“Swerte mo nga at ikaw ang natipuhan ko.”

Ito ang sinabi nya nang makipaghiwalay sa akin.

Mapalad ba ang maging tampulan ng tukso at pangungutya, ha, Diana?

Sa bilis ng pagpadyak ko ay narating ko agad ang restaurant ni Manang Flor. Giniya ko ang bisikleta sa may likuran at naupo muna sa isang sulok.

Nanginginig ang buong katawan ko, marahil sa magkahalong galit, hiya, at pagod na rin. Pinahid ko ang namumula kong mga mata at nakayukong pinakalma ang sarili ko.

Nasa ganoon akong ayos nang madatnan ni Manang Flor.

“O, Ryan andyan ka na pala? Kumain ka muna sa staff kitchen bago ka mag-report sa trabaho, okay?” Sabi nya.

Tumango lang ako, pero nanatili pa rin akong nakayuko.

Naramdaman ko na lumapit si Manang Flor at binigyan niya ako ng mahigpit na yakap bago ito bumalik sa loob.

Matagal ako sa ganoong ayos nang maisipan kong tingnan ang group chat ng school namin. Hindi na ako nagulat at nandoon sa pinakatuktok ng forum ang thread tungkol sa hiwalayan naming dalawa.

Hot topic ang nangyari sa amin dahil nga naman sa popularity ni Diana sa school. Binasa ko ang mga komento kahit nakakainsulto ang halos lahat ng sinasabi nila.

Nakakapanlumo lang na wala man lang isang nag-iwan ng komento ng pakikiramay sa akin. Lahat ay halos tuwang tuwa sa kasawian ko.

Tama nga siguro ang kasabihan na kapag nasa baba ka ay malamang sisipain ka lang ng iba imbes na tulungang makabangon.

Siguro maging ang mga kaklase ko sa art class ay pinagpipiyestahan din ang nangyari sa akin. Iniisip ko pa lang ito, ay parang pinanghihinaan na ako ng loob na pumasok sa klase.

Nakaramdam na naman ako ng pananakit ng ulo kaya minasahe ko ang aking sintido at pumikit sandali.

Nakarinig ako ng papalapit na yabag. Ang akala ko ay si Manang Flor ito at bumalik lamang para tingnan kung ano na ang nangyayari.

Pero nang tumayo ako para kausapin si Manang Flor ay nagulat ako sapagkat hindi pala siya ang dumating.

Yumuko ang bagong dating at buong paggalang na binati ako.

“Young Master Matthew!” ang sabi nito.

Kusang tumaas ang kilay ko at galit kong tiningnan ang matandang nakayuko sa aking harap.

“Anong ginagawa mo dito? At anong ‘young master’? Nilinaw ko na sa inyong lahat na simula nang pinutol ko ang ugnayan namin ni Papa ay hindi na ako parte ng walang pusong pamilya Collins!”

Ang kausap ko ay si Mr. Carlson, my father’s personal butler. Matagal na itong naninilbihan sa aming pamilya at lubos na pinagkakatiwalaan ito ng aking ama.

The fact na nandito sya ay siguradong may importanteng pinapatrabaho ang aking ama sa kanya.

“Young Master Matthew Ryan Collins,” ang muli nitong sabi. Napangiwi ako sa aking narinig pero hindi ko na siya kinontra at hinayaang magpatuloy sa kanyang sasabihin.

“I personally came dahil may mahalagang bilin si Master Collins para sa iyo.”

Master Collins- ito ang tawag ng marami sa aking ama.

May inilabas na telepono si Mr. Carlson mula sa ilalim ng kanyang magarang itim na suit. Sandaling may pinindot sya bago iniabot ang telepono sa akin.

“Hello!” Alam ko na ang aking ama ang nasa kabilang linya kaya tinapangan ko ang aking boses.

“Hmmp, Matthew! Tatlong taon na ang lumipas, pero mukhang hindi ka pa rin marunong gumalang.”

Cold and detached. Yan ang pagkakakilala ko sa aking ama. Ni minsan ay hindi ko ito nakitaan ng anumang emosyon. All business ang expression ng mukha nito. Yung parang palaging may kaalitan. Ang bukambibig nito ay palaging negosyo, profit, at success.

Wala itong panahon sa pamilya- sa akin, at sa aking ina. Kabaliktaran sila ng aking namayapang ina. Puno ito ng liwanag at pag-asa, kahit na may iniinda itong matinding karamdaman sa mga huling taon ng kanyang buhay.

Pero alam ko na sa kabila ng kanyang ngiti nang siya ay namayapa ay may lungkot sa kanyang mga mata dahil wala sa tabi niya ang kanyang asawa. My father didn’t come home kahit nakaratay na ang aking ina dahil mas inuna niya ang isang engrandeng pagtitipon na may kinalaman sa negosyo kaysa samahan sa huling sandali ang kanyang maybahay.

Lahat ng pagtitimpi ay may hangganan. At ang pagpanaw nga ng aking ina ang naging hangganan ng aking pagtitimpi sa aking ama.

Right after my mother’s funeral, kinompronta ko ang aking ama, at nagkaroon kami ng mainit na pagtatalo. I ended up calling him a useless husband. He retorted by calling me a bastard.

When I intentionally dropped his favorite antique and ruined it, our argument almost turned into a fist fight. Our quarrel turned the Collins household upside down.

Ang mga utusan sa mansion ay nagkumpulan sa sulok at nanginginig sa takot. Kakalibing lang ni Mrs. Collins, ang aking ina, at heto kami ng aking ama, halos magpambuno sa loob ng bahay.

That day, I broke relations with my father. I didn’t say goodbye. I just grabbed a couple of clothes, took some money from my savings, and with an old laptop and a backpack, I simply walked out of the mansion.

Of course, dahil masama ang loob ko, iniwan kong lahat ang binigay na luho at ang privilege ng isang Collins- ang aking koleksyon ng mga magagarang kotse, ang aking platinum-level MasterCard with no spending limit, at ang susi ng isang mamahaling apartment complex na nakapangalan kay Matthew Ryan Collins.

Dahil mula sa araw na iyon ay hindi ko na ulit ginamit ang pangalang Matthew. Sabi ng aking namayapang ina, ang ama ko ang nagpangalan sa akin ng Matthew. He liked the noble sound of that name kasi daw bagay sa isang household na tulad ng Collins.

Ang pangalawang pangalan ko naman ay bigay ng aking ina. Gusto ng ina ko ang isang simpleng pangalan dahil nais nyang lumaki akong malayo sa kumplikadong buhay na tulad ng aking ama.

I traveled to many places before I landed in the city of Dumaran. I knew some people who could fake documents for money. I paid for one and for three years now, I’ve been using the name Ryan Davis.

“Alam ko kung sino ang dapat nirerespeto, Master Collins. And you’re definitely not one of them.” Paanas na sabi ko.

“Look, Master Collins, I’m in a hurry. Can you please tell me what this is all about?” Dagdag ko pa.

Talking to my father brings back bad memories. As much as possible, gusto ko nang matapos ang usapan naming ito.

“Matthew, come back to your rightful place. I already have everything booked. I especially asked Mr. Carlson to bring you back.” I heard my father say.

I hate it whenever my father uses this kind of tone. Yung parang wala ka nang magagawa kundi sundin kung anuman ang ipag-utos nya. Sumiklab muli ang galit ko sa kanya.

“I told you before, I would never come back. Besides, I’m doing well on my own.” I retorted.

 “What? You’re doing well?” Tumawa pa nang malakas ang aking ama na parang nakakaloko. “Three years, Matthew. I indulged you and your rebellious phase for three years. Pero mukhang wala ka pa ring natutunan.”

I wanted to answer back, pero natameme akong bigla.

“You thought I had no idea what you’ve been up to lately? Akala mo hindi ko alam kung paano ka dinurog ng kasintahan mong si Diana? Wait, hindi pala Diana ang pangalan nya—because she never told you the truth.”

This is my father. He seems amused at how I terribly failed at my life.

“How ironic. You accused me of being a useless lover to your mother. But look at your pathetic self. You are much worse than me. At least ako, I got your mother. I had her love and devotion. You? With just a second-rate woman, you are already this hopeless.”

“Son, you’ve been looking at a very small sky. When you leave that place, you’ll see that there’s a much wider world out there. So come back home and take your rightful place. This is also a lesson for you. Without power and money, true love is just a fantasy, a wishful thinking.”

When I still didn’t respond, he continued.

“Ano ba ang gusto mo? Si Diana? If you return, you can snatch that Diana back. No, kahit sampu o isandaang Diana pa ang gusto mo, pwedeng-pwede. Baka naman you want revenge? Do you want to get back at her?”

I was not surprised at what my father said. Tama nga naman, Collins family has the capital to do those things. But I couldn’t possibly hurt Diana. Kahit galit ako, o may hinanakit. I guess it’s time na bumalik na nga ako kung saan ako nararapat. But not before doing some things.

“No, Dad. I’m done with Diana. I have other conditions though.”

“Go ahead. Tell me.”

“Say, Dad. What do you think about investing in education or an entertainment center?” I asked.

“Why?”

“I want Collins Foundation to buy Northfield University and turn it into a topnotch educational facility.”

My father was silent on the other end but he didn’t disagree right away.

“Then that entertainment center?” He asked.

“There’s a wide plot of land near a riverfront here in Dumaran City. How about we buy it and turn it into an entertainment center?”

“Sure.” This time, I could hear relief in my father’s voice. A problem that could be solved by money is never a problem, he would always tell me. He must be glad he could solve his “son’s problem” by just spending hundreds of millions.

“Alright. But in exchange,” he added. “You, young man must follow all of my arrangements. You can’t take arts again, they’re pretty useless. Learn how to run the family business. Also, as a kid you had that uncanny interest for technology. That you can pursue again. Technology is very important in today’s businesses.”

“Okay. And one more thing, Dad.”

“There’s more?”

“Yes, just one more favor. It’s Manang Flor. If you’ve investigated me, you should know she’s taken good care of me all these years. I just want our family connection to boost her restaurant business.”

“No problem. But remember to keep your promise.”

“I will.”

“Good. Give the phone back to Mr. Carlson. I’ll make all the necessary arrangements. Tonight, you’ll be flying back home.”

Halos sampung minuto lang ang naging usapan namin ng aking ama, pero parang naubos lahat ng lakas ko. Alam ko na sa pagsang-ayon ko sa kagustuhan nya, mawawalan na ako ng kalayaang gawin ang gusto ko.

I’m sorry, Mom. I could not fulfill your final wish for me.

Ang huling hiling ng aking ina bago ito namayapa ay mamuhay ako nang taliwas sa aking ama. She wanted me to find my own place in this world, to find my own true love. My mom was a sentimental person. My father is the opposite. He is cold and calculating.

With my father’s arrangement, it would not be impossible for me to turn out like my father. Malamang maging tulad nya rin ako. But with how crushed and broken I felt, I didn’t think it would be a bad choice.