Chapter 2: P.1

Humarap si Clarisse kay Alejandro at nagkunwaring nagbibirong nagpakita ng mukha, “Nagkamali na naman ng pagkaunawa si Andrea. Aayusin ko na ‘to, kakausapin ko siya agad!”

“Wala namang kailangang ipaliwanag. Sobrang sensitibo lang talaga siya,” sagot ni Alejandro malamig ang tinig.

Walang bahid ng emosyon ang mukha ng lalaki. Saglit siyang tumingin sa kalahating piraso ng birthday cake na iniwan ni Andrea, saka bahagyang kumunot ang noo.

Sa huling sandaling nagsalita si Alejandro, napabuntong-hininga ng ginhawa ang lahat ng nasa paligid niya.

Umalis si Andrea na galit na galit, at parang wala lang iyon sa kanila.

May mga sumang-ayon agad, “Nagtatampo lang si Ate Andrea. Balikan lang siya ni Alejandro at lambingin, ayos na ’yon.” wika ng isang bisita.

“Oo nga, hindi naman niya kayang makipaghiwalay kay Alejandro. Alam naman ng lahat na muntik na siyang mamatay nang isilang niya ang mga anak nito.” bulalas ng isa pa.

“Baka pagsisihan niya agad ’yan pagkalabas pa lang ng pinto!”

“Sige na, kain na tayo ng cake! Pag-uwi ni Alejandro, sigurado akong nakatayo na si Andrea sa may pintuan, hinihintay ang asawa niya!” may pag-aalalang wika ng isa.

Lumuwag ang pagkakunot ng noo ni Alejandro. Sa isip niya, tanaw na niya si Andrea na nakatayo sa may pintuan, tahimik, may kaba, at pilit siyang nilalambing.

Masaya namang kinakain ni Liam ang cake na inabot sa kanya ng kanyang Tita. Puno ng icing ang bibig niya, halos manhid na ang dila sa tamis, pero hindi siya nagreklamo.

Sa isip ng bata, ang sarap pala sa pakiramdam na parang hindi na siya iniintindi ng sarili niyang ina.

Pagkatapos ng birthday party, nakaupo si Alejandro sa loob ng sasakyan, nakapikit habang nagpapahinga. Ang liwanag mula sa bintana ay patlang-patlang na tumatama sa kanyang mukha.

“Daddy... Makati po ako...” bulong ni Liam, parang kuting na mahina ang tinig.

Binuksan ni Alejandro ang kanyang mga mata at agad na pinailawan ang ilaw sa ibabaw niya. Bumungad sa kanya ang namumulang mukha ni Liam, hindi ito mapakali, at patuloy sa pagkamot ng katawan habang hingal ang paghinga.

Agad niyang pinigilan ang kamay ng bata at nakita ang leeg nitong puno ng mapupulang pantal.

May alerhiya si Liam.

Nanatiling walang bahid ng emosyon ang mukha ni Alejandro. Kinuha niya ang kaniyang cellphone at tinawagan si Andrea.

Nag-ring ang tawag, at nang akmang magsasalita na siya, isang malamig na boses ang sumalubong mula sa kabilang linya:

"Ang numerong iyong tinatawagan ay pansamantalang nakapatay.”

May biglang umalimbukay na galit sa makitid na mga mata ng lalaki. May alerhiya ang bata at wala man lang pakialam siyang pakialam? Bulong nito sarili.

Mariin ang utos niya sa tagapag-maneho, "Bilisan mo. Bumalik tayo sa Villa!" aniya, nang may matigas na boses.

Pagkauwi nila, buhat-buhat pa rin niya si Liam.

Mabilis na tumingin si Alejandro sa may pintuan, tila ba umaasang nandoon si Andrea gaya ng nakasanayan, ngunit wala. Walang kahit aninong naghihintay sa kanya.

Agad na lumapit ang mayordoma at natarantang tinanong, "Anong nangyari sa bata boss?" 

"Inatake ng alerhiya" malamig at maikling tugon ni Alejandro habang inaalis ang kanyang sapatos.

"Bakit siya inatake ng allergy? Napakaingat ni Madam sa kinakain ng bata," tanong muli ng mayordoma, may halong pag-aalala.

"Nasaan si Andrea?" tanong ng lalaki, hindi man lang huminto sa paglalakad habang buhat si Liam papasok sa sala.

"Nasa bahay po ng mga magulang niya si Madam, kasama si Liana. Doon muna sila magpapalipas ng gabi." anito.

Lalong tumalim ang anyo ni Alejandro. Sa ganitong pagkakataon pa talaga naging makitid ang loob ni Andrea? Galit muli nitong pag-iisip.

Akala ba ni Andrea na kung wala siya sa pamilya Tolentino, mapipilitan ako na habulin siya at pakiusapan na bumalik? Mas lalong lumalim ang pag-iisip nito.

"Nasaan ang gamot sa allergy?" tanong niya sa mayordoma.

Bagaman walang gaanong emosyon sa boses ni Alejandro, dama ng mayordoma ang matinding bigat at awtoridad sa bawat salita niya.

"Hindi ko po alam," sagot ng mayordoma rito, bahagyang nanginginig sa tensyon.

Napabulalas ang mayordoma, at agad niyang nakuha ang malamig na tingin ni Alejandro.

Napaatras siya at bahagyang yumuko, saka mahinang paliwanag, "Ang Madam po ang namamahala sa kahon ng mga gamot." 

Dahil sa nangyari noon, na hindi naitago nang maayos ng mayordoma ang bote ng gamot at muntik ng mapahamak sina Liam at Liana matapos mapagkamalang kendi ang iniinom nilang bitamina, si Andrea na mismo ang nagkusang humawak sa kahon ng mga gamot.

Kayat simula noon, si Andrea na ang nag-ingat nito para maiwasan ang anumang aksidente. Kaya ngayong wala si Andrea sa bahay, wala ni isa ang nakakaalam kung nasaan ang gamot ni Liam.

Maging ang mayordoma ay walang alam sa lalagyanan nang mga gamot, kaya't ang tanging naisip na lamang nito ay tawagan si Andrea.

Dahil sa nangyari noon si Andrea pa ang napagalitan ng kanyang biyenan. Simula noon, mahigpit niyang ipinagbawal sa mayordoma huwag na muling hawakan ang kabinet ng gamot.

Makalipas ang isang oras, dumating ang pangunahing doktor ng kanilang pamilya at binigyan ng iniksyon si Liam. Unti-unting nawala ang mga pantal sa katawan ng bata.

Lupaypay na nakahiga si Liam sa kama ng mga bata, hawak-hawak ang kumot habang pilit itinatago ang mga luha sa kanyang mga mata.

Tahimik lamang siyang nakatingin sa kisame, takot na takot kahit hindi umiiyak.

Sa tabi niya, nakatayo si Alejandro, matikas, nakaakbay ang mga braso sa dibdib, at tila isang punong pino sa tigas ng tindig.

Malamig ang kanyang presensya, at ang bigat ng kanyang aura ay tila bumabalot sa buong silid. Napayakap nang mahigpit si Liam sa kanyang kumot, parang gusto niyang magtago roon, mailayo lang ang sarili sa katahimikang mas nakakatakot pa sa sigaw.

“Dad, huwag mong sabihin kay tita Clarisse na may allergy ako, at huwag mo siyang sisihin. Kasalanan ni Mommy 'to. Ayaw niya akong painumin ng gatas. Kung nakakainom lang ako ng mas maraming gatas, hindi na siguro ako matatakot sa allergy.”

Ang inosenteng tinig ni Liam ay bumaon sa katahimikan ng silid, ngunit hindi iyon sinagot ni Alejandro.

Matapos sabihing ligtas na ang kalagayan ng bata, tahimik na tumalikod si Alejandro at lumabas ng silid, ni hindi man lang lumingon.

Karaniwan, kapag may sakit si Liam may lagnat o sumasakit ang ulo, ang kanyang ina mismo ang nag-aalaga sa kanya.

Ngayon, kahit wala si Andrea may doktor naman ang pamilya Tolentino na madaling nakakapagpagaling sa karamdaman ng bata.

Kaya't bahagyang nakahinga nang maluwag si Alejandro at bumalik na sa kanyang silid.