Chapter 3: P.1

Napansin ng mayordoma ang kakaiba, kaya maingat siyang nagtanong, “Nag-away po ba si Boss at Madam?”

“Pakialamera!” malamig na tugon ng lalaki.

Bahagyang napangisi si Alejandro, ngunit kasabay nito’y tila bumaba ang temperatura sa buong kainan, para bang ang ngiti niya’y may kasamang yelo.

Napaurong ang mayordoma at tahimik na lamang, hindi na muling nangahas na magsalita.

Humigpit ang kapit ni Alejandro sa hawak niyang tasa. Paanong hindi na babalik si Andrea? giit nito sa sariling isip.

Dapat sana’y abala na ito ngayon sa paghahanda ng baon na ipapadala sa opisina para sa tanghalian.

Noong mga nakaraang pagkakataon, kapag napasama ang loob ni Alejandro kay Andrea, siya mismo ang nagdadala ng tanghalian sa opisina upang humingi ng tawad at maibsan ang galit ng lalaki.

Ngunit sa pagkakataong ito, wala siya.

Samantala sa kabilang banda, naupo naman ang batang si Liana sa hapag-kainan at pagkakita sa pagkain ay tila nabuhayan ang mukha.

“Kay sarap! Lugaw na may itlog na pula at manok!” wika nito.

Gustong-gusto ni Liana ang lugaw na may itlog na pula at manok, ngunit si Liam nama’y halos masuka nang makita ang itlog na pula.

Sa pamilyang Tolentino, bihirang maghain si Andrea ng lugaw, sapagkat hindi ito gusto nina Alejandro at Liam.

Sinabi rin noon ni Matandang Ginang Tolentino ang kanyang biyenan, na ang lugaw ay pagkain lamang ng mga dukha. Kapag kapos sa bigas ang isang pamilya, doon sila gumagawa ng lugaw. Sa pamilyang Tolentino, kailangang naaayon sa agham at wastong nutrisyon ang bawat pagkain sa tatlong beses ng kainan sa maghapon.

Kahit pa paniwalaan ni Andrea na masustansya ang kanyang lutong lugaw at mas madaling tunawin para sa mga bata, kahit pa dinagdagan niya ng manok at itlog na maalat, at gulay ang lugaw, pagtatawanan lamang siya ng pamilya nito, tila ba nagsilbi siya ng kaning-baboy na nakakasuka sa paningin nila.

Noong minsang nagluto siya ng lugaw na may manok at gulay para kay Liam, hindi niya ito nilagyan ng itlog na maalat para hindi ito magreklamo, ngunit diretsong itinapon lang ito ng bata sa basurahan.

Itinuro niya kay Liam na huwag mag-aksaya ng pagkain.

Ngunit galit na galit ito sa kanya at sinumbatan siya, "Pang-baboy 'to! Bakit mo 'to ibinigay sa akin? Ang mommy ko, bagay na bagay sa pagiging taga-probinsiya!" walang modo na bulalas ng bata.

Naramdaman ni Andrea ang biglang paghigpit sa kanyang dibdib, at nang siya’y makabawi ng ulirat, tapos na si Liana sa pagkain ng lugaw na may manok.

Pumulandit ang isang mahinang burp mula kay Liana, habang tinitingnan ang mangkok na halos kinintab na sa kalinisan ng kanyang dila, tila ba bitin pa siya at gusto pang humingi muli.

"Talaga bang kailangan pa nating pumunta sa bahay ni lola para lang makakain ng lugaw na may itlog na maalat at manok?" tanong ni Liana, may inosenteng pagtataka sa boses.

Tinitigan siya ni Andrea, banayad ang tinig ngunit matatag ang pahayag, "Simula ngayon, kakain tayo ng gusto natin, hindi na natin kailangang intindihin ang iniisip ng iba."

"Eh di bukas, 'wag ka na magluto, Mommy! Magpahinga ka naman! Pwede naman tayong kumain sa labas!" agad na sagot ni Liana.

Napalingon si Andrea, bahagyang natigilan. Nakasanayan na niyang gampanan ang tungkulin bilang ina, ang maghanda ng agahan, ang unahin ang anak. Nakalimutan niyang sa buhay, dapat siya muna… bago ang pagiging ina.

"Hmmm. Mukhang tama nga naman." Ang ngiti sa labi ni Andrea ay tila liwanag ng sumisikat na araw.

Ilang sandali, ihinatid niya si Liana sa paaralan, at doon niya nasilayan ang mamahaling Cullinan ng pamilyang Tolentino.

Bumaba agad si Liam mula sa sasakyan, may nakasabit na bag sa likod. Habang tahimik namang iniwas ni Andrea ang kaniyang tingin.

“Masdan mo! Ito ang kendi sa bote ng waks na ipinabili sa akin ni Tita Clarisse!” masiglang usal ng batang lalaki.

Buong siglang inilabas ni Liam mula sa sisidlang papel ang isang matamis na kendi na hugis ulo ng munting oso. Ipinagmalaki niya ito na tila isang kayamanang pambata: “Lasa nitong pistasyong may halong prambuwesas!” 

Hindi natinag si Liana at mahinahong tumugon, “Sabi ni Mommy, kapag sobra ang pagkain ng kendi, sisirain nito ang mga ngipin. At ang kendi sa bote ng waks ay hindi rin daw masustansiya.”

Hinila ni Dudu ang kanyang dila at nanukso, “May bago na akong mommy! Hindi na ako kayang pagalitan ng dati kong mommy!” 

Umismid siya at muling mapagmalaking winika, “Sabi ni Tita Clarisse, ipamahagi ko raw ang kendi sa ibang bata, maliban sa iyo, munting baboy na mataba!”

Matipuno ang pangangatawan ni Liana, at sa tabi ni Liam na likas na payat, lalong tumampok ang laki ng kanyang katawan.

Noong nakaraan, tinuruan ni Andrea si Liam na huwag tularan ang masasamang asal ng ibang mga bata. 

Binigyan ng palayaw ng mga kaibigan si Liana, ngunit ngayo’y tila nawalan ito ng preno sa kanya ang kambal niyang si Liam.

Mahigpit na hinawakan ni Liana ang mga strap ng kanyang bag, habang namumula ang kanyang mga mata, halos mapaluha.