1

"Sa pagkakaalam ko ay sa ibang bahay na daw si Sir Lucian umuwi! Pakiramdam ko ay doon 'yon sa kabit nya!" Rinig kong ani ng isa sa mga kasambahay namin.

"Hala! Edi grabi naman pala ang sakit non kay Ma'am Ivy. Sa pagkakaalam ko ay hinahatiran sya ni Manang ng pagkain kaso nagiimpake na ata sya para umalis." 

Tumingin ako sa labas ng bintana sa kalagitnaan ng gabi. Nakakapagod at nakakalungkot isipin ang mga bagay na pinagdaanan ko sa bahay na ito. Hindi ko alam kung makakaya ko pa ba, daig ko pa ang isang aso na naghihintay sa amo nya umuwi na sa ibang bahay pala nagpapahinga. Pinangako ko sa kanya at sa harap ng panginoon na sya lang at wala ng iba, magiging mabuting asawa ako sa kanya at sa magiging pamilya namin at higit sa lahat hinding-hindi ako magiging sagabal o magiging dahilan ng paghihirap nya. 

But after all that what did I get? Nothing. Our marriage quickly crumbled in an instant. It's been a few months since we last ate out. Actually, hindi ko alam kung matatawag ba iyon na date dahil ako lang naman kumain mag-isa. I waited for him to come but he didn't then I found out through his friends later that he was with his ex-girlfriend, having a date with her. That night was a mess, but also the night when I realized na ako lang ang nag iinvest sa relationship na 'to. Im the only one who actually cares and values our marriage. 

But I think it's time for Me and my Husband, Lucian Keanu Mancini, to go on our own ways. Sya bilang CEO while I chase my dream to become a Model. Kahit na paalis na ako para iwan at kalimutan sya, mayroon pa ring maliit na parte sa puso ko na gustong maghiganti. I'll make sure that Me and My Husband will go down through this hell together.

__________

"ANO?! MAG-ASAWA KAYO PERO NEVER PA KAYONG NAGTABI SA KAMA?!" 

Uminit ang pisngi ko at nahihiyang yumuko. Nandito ako ngayon sa Café ng kaibigan kong si Sid. Dahil sa pagsigaw nya ay nakakuha kami ng atensyon galing sa ibang mga customers.

"Sid, calm down wag kang sumigaw. Aware ka naman na medyo private 'to diba?" Nagmamakaawang bulong ko sa aking matalik na kaibigan.

"NO! AND SHOULD I EVEN POINT OUT THE FACT NA TINATAGO KA NYA TAPOS MAKIKIPAGHARUTAN SA IBANG BABAE?!" Mas lalo pa itong nagwala.

I know disapointed sya, ako rin. But, wala na akong magagawa. Kahit kasal kami ay wala akong kahit anong kapangyarihan para diktahan ang mga desisyon nya sa buhay. Ang tanging magagawa ko nalang ay tanggapin ito kahit na harap-harapan na. 

I looked at my Bestfriend. "Kahit naman sugurin natin nag babaeng 'yon wala pa ring magbabago dahil." Huminga ako ng malalim. "Hawak nya ang puso ni Lucian habang ako, asawa lang sa papel."

I felt the tears streaming down on my face. Apat na taon---4 Years and 6 Months and 13 days to be exact--- palang kaming nagsasama ni Lucian. 2 Days after the wedding ay hindi sya umuwi sa bahay namin. May kutob na ako na may iba sya, but I brushed it off. Hindi sya umuwi for straight 2 weeks and then bumalik nalang bigla. I remember welcoming him with a big smile on my face, I was relieved that my Husband decided to come home, but all he said to me was "Get out of my way."

After that ay sinabihan ako ng Secretary nya na npagdesisyonan na saw ni Lucian na itago sa publiko ang relasyon namin dahil takot sya na matarget ako ng kanyang mga 'kaaway'. Sa buong 4 na taon ay kontrolado ang bawat galaw ko, may mga katulong sa bawat sulok ng bahay namin na nirereport kung ano man ang gawin ko. Never kong tinangka tumakas because I have no reason to do that kind of thing. Never din akong nagkaroon ng kaibigang lalaki in fear na it would become a misunderstanding sa relationship namin.

Ngayon lang ako nagkaroon ng chance para lumabas ng bahay at bumisita sa mga kaibigan ko. Hindi na kasi sila naimbitahan sa kasal dahil mga kamag-anak lang naman ni Lucian ang pumuno sa venue. Wala silang narinig sa akin for a long time dahil pinagbawalan din ako ni Lucian na magreconnect with them. He said it was a waste of time.

Sid patted my back. "Ivy, kung hindi mo na kaya bakit hindi ka umalis? Ano sasayangin mo nalang ang buhay mo sa lalaking iyon?"

"I can't. Madidisappoint si Dad. Pinangako ko kay Mama na mamahalin ko ang asawa ko." My voice cracked when I said the remaining sentence. "Kahit na anong mangyari."

"Then what about your Modeling Career? Itatapon mo nalang din ba 'yon?" Sid rolled his eyes.

I suddenly had the urge to laugh. The day I married Lucian was also the day kung kailan ko itinapon ang mga pangarap ko sa buhay. Sa sobrang focused ko sa relasyon namin ni Lucian ay nakalimutan ko na kung sino ako. I forced myself to change para sa kanya, I dropped my Career as a model and forced myself to stop baking dahil ayaw nya sa amoy ng harina. It was funny thinking about all the efforts I made para lang sa kanya.

"Hindi na siguro ako makakabalik sa pag mo-model, Sid." I sighed. "Lucian don't want to see me in the Fashion Industry dahil ang sabi nya hindi daw ako fit sa ganoong trabaho."

"And naniwala ka namang g*ga ka? Ang sabihin mo ayaw ka nyang makita sa mga Fashion Covers dahil alam nya na may mas gwapo pa sa kanya na mangaagaw sayo." Sumimsim sya ng inorder na Frappe. "Gusto mong bumalik, right?"

Gusto. Kung may chance. "Kung may chance why not?"

Tumango-tango naman sya na parang may iniisip. I looked at my watch. It was already 5 in the afternoon hanggang 6 lang ang bilin sa akin ni Manang. Tumayo ako at kinuha na ang aking bag prepairing to bid my goodbyes to Sid ng bigla syang magsalita.

"I have a friend. Photographer ng Lunar II Magazine he mentioned yesterday na may plano silang magrecruit ng mga models for their new campaign." 

"I don't know kung papayag si Lucian." 

"It's your career, ikaw dapat ang magdesisyon bakit mo pa kailangan ng approval nya? Sya ba ang mag mo-model?" 

I sighed for the nth time. Kahit kailan talaga walang preno ang bibig ni Sid. "Goodbye, Sid. I need to go na."

Tumayo naman ito at nakipagbeso beso sa akin. "Contact me if anything happens okay? Nandito lang ako for you." 

He hugged me really tight. Sobrang tagal na rin mula ng makarecieve ako ng ganitong yakap. It was good. It was comforting. Hinatid ako ni Sid hanggang parking lot where I saw my husband smoking beside his car.

Anong ginagawa nya dito? Ang sabi ng Secretary nya kahapon ay nasa Ireland pa sya doing some business work. I stopped walking and stood frozen at the ground. 

"Ivy? What's wron--." Maging ang katabi kong si Sid ay natigil rin sa paglalakad.

Lucian looked at our direction with his usual cold gaze. Tinapon nya ang sigarilyo hinihithit sa lapag at padabog na pumasok sa kotse nya. Not really surprised na hindi nya man lang ako binati.

"Goodbye, Ivy. I'll call you once may balita na sa friend ko." Sid smiled.

Im always fond of that smile. "Yeah, sure. Call me pag may bago ka ng chika." 

Nagbeso-beso ulit kami bago sya umalis at bumalik papasok ng Café. Naglakad naman ako papunta sa kotse ni Lucian while silently praying na makauwi kami ng hindi ako umiiyak.