Chapter 5

SIERRA’S POV

Nang matapos ko na ang lahat ng aking mga kailangang gawin ay nagbalik ako kaagad sa mansyon ng mga Alegria. 

“You’re here, Sienna,” bati sa akin ni Mama Victoria.

“Si Lucien po?” tanong ko nang mapansin na wala roon ang aking asawa.

“Nagpauna na siya sa villa, roon ka na lang daw niya hihintayin. Maganda kasi roon at sariwa ang hangin, maganda para sa kalusugan ni Lucien. Pansamantala ay doon na muna kayo titira ni Lucien habang naghihintay ng eye donor,” paliwanag ng ginang. 

Hindi na nagpatumpik-tumpik pa ang ginang dahil ipinahanda na kaagad nito ang chopper na magdadala sa akin sa isang isla kung saan naroroon si Lucien. 

Sa bawat araw na kasama ko ito sa isla ay mas lalong sumisidhi ang nararamdaman kong pagmamahal para sa kanya. Alam kong bawal dahil pagmamay-ari na ito ng iba pero wala akong magagawa dahil puso ko na ang nagdikta, ang tangi ko na lang magagawa ay hayaan ang aking  damdamin na  mahalin ang lalaki. Bahala na kung sakaling dumating ang panahon na kailangan ko ng umalis sa kanyang tabi. 

Dalawa lang kami sa bahay na iyon. May mga ipinadalang tao si Mama Victoria para mabantayan kami pero may ilang metro ang layo ng bahay kung saan ang mga ito namamalagi. Para bang sinadya ng ginang na mapag-isa kami ng kanyang anak sa lugar na iyon.

 Napakatahimik ng lugar, ang samyo ng hanging amihan na nagmumula sa dagat Pasipiko ang madalas na aming kasalo sa bawat araw at gabing nagdaraan.

“Ma jolie,” wika ni Lucien. Nasa terasa kaming dalawa, ang kanyang ulo ay nakapatong sa aking kandungan at nakahiga sa mahabang upuang kahoy. Masuyo kong sinusuklay ang kanyang buhok gamit ang aking mga daliri habang nakatitig sa gwapo nitong mukha. 

“Hmm, Ma jolie? Anong lenggwahe iyan?” tanong ko.

“”Ma Jolie" is a French phrase meaning ‘my pretty’ or ‘my beautiful’. It's commonly used as a term of endearment. Alam mo bang ginamit din ni Pablo Picasso ang salitang iyan sa isa sa kanyang mga artwork, isinunod niya ang pangalan sa kanyang minamahal.”

“Mukhang hindi naman bagay sa akin ang phrase na iyan,eh. Hindi naman ako maganda.”

“It’s not true. You are the most beautiful person I have ever seen in my entire life and I feel incredibly fortunate that you accepted my marriage proposal, despite my flaws.” Hinaplos nito ang aking mukha na para bang tinatandaan ang bawat bahagi nito. 

“Gusto kong makitang muli ang iyong mukha,” anito. Ang ngiti na nakakintal sa aking mga labi ay napalitan ng lungkot. Alam ko na kapag dumating ang araw na iyon ay kailangan ko na rin magpaalam. Parang may kung ano na kumirot sa akin puso, isipin palang na maghihiwalay kami. Masama man hilingin na sana ay manatili na lang itong bulag upang manatili ako sa kanyang tabi pero kasakiman na iyon dahil kaligayahan ko lang ang aking iniisip. 

Ang pamamalagi ko sa isla kasama si Lucien ay itinuring kong isang bakasyon kasama ang aking mahal.

Hangal kung hangal,

Hibang na kung hibang pero pinanindigan ko ang pagiging asawa niya, ipinadama ko ang aking tunay na pagmamahal sa pamamagitan ng pag-aalaga ko sa kanya. 

Ako ang nagsilbing kanyang mga mata sa madilim nitong paligid.

“Perhaps you regret marrying someone as useless as I am,” anito habang kami ay nasa harapan ng bahay. Maaga kami laging gumigising upang kahit papaano ay maarawan ito dahil bukod sa nagbibigay iyon ng vitamin D ay nakakatulong din ang sinag ng araw sa pagpapabuti ng kanyang mood dahil pansin ko na mas madalas itong balisa. Nabanggit na rin sa akin ni Mama Victoria ang tungkol sa bagay na iyon kung kaya naging mas maalaga ako rito. Hindi lang ang kanyang pisikal na kalusugan ang aking binantayan maging ang kanyang emosyonal. Hindi ko ipinaramdam na nahihirapan ako sa pag-aalaga sa kanya. 

Dahil sa totoo lang ay masaya akong naalagaan siya dahil naipaparamdam ko ang aking pagmamahal sa kanya.

Pagmamahal na ibinibigay ko bilang si Naomi Sierra at hindi si Noemi Sienna.