MasukEthan didn't left me after we finished eating, kung wala lang sanang tumawag sa kanya hindi siya aalis. Nauna akong natapos kumain sa kanya, kaya nung natapos ako nagsimula ulit na akong tapusin yung mga naiwan kong kailangan pang tapusin. Si Ethan naman hinayaan kong magligpit ng kinainan namin, hindi naman siya nag reklamo kaya, ayos na yun. Nilagay niya sa sink yung ginamit at hinugasan ito, pagbalik niya muhiga siya sa may sofa sa likod ko at pinagmamasdan ako sa ginagawa ko. Hindi ako nagsasalita at hinayaan nalang siya sa likod. Ramdam na ramdam ko yung presensya niya sa likod ko, bawat hiningang binubuga niya sa may likuran ko kasabag nun ang sobrang bilis ng pintig ng puso ko. I sit on the carpeted floor, laptop open, papers spread out, even my eyes are fixed on the screen, I am fully aware of his little movements. Sometimes I hear him letting out a heavy sigh, he's soft and slow movements making sure that he won't disturb me, shifting his positions. Nakakailang man
Brandon just laughed at Ethan's sudden action, like he had just seen an amusing scene. Pero sinamaan lang siya ni Ethan ng tingin. “ Ave.” ulit ni Brandon sa pangalan ko. “ Is that your name?” tanong niya Pero bago pa ako makasagot naunahan na ako ni Ethan. “ Obviously, what else?” he said sarcastically. Brandon softly chuckled. “ I'm not asking you.” sagot niya kay Ethan. Mas lalo pang sumama ang tingin ni Ethan kay Brandon pero parang wala itong pakialam at panay ngiti lang. “Can you just go to your own damn building, Brandon?” iritadong sambit ni Ethan Tahimik lang akong nakikinig sa dalawa, silently comparing these two men in front of me. Ethan has this heavy aura that could scare people in just one look. Brandon is completely different from him, he has this light and playful aura. “Wait… what? Hindi pa tayo tapos sa pinag-uusapan natin and for the record you're the one who called me here tas pinapaalis muna ako? You're rude.” sambit ni Brandon at nagkukunwaring na-offe
Nagising ako ng wala na si Ethan sa tabi ko, bumangon ako para hanapin siya pero wala na siya dito sa unit ko. May naramdaman akong bigat sa puso ko na wala na siya dito, hindi niya man lang ako hinintay na magising. I saw a breakfast on the counter table, lumapit ako doon at nakita ko ang isang maliit na letter. “ Got to go work early, may meeting ako.” I read his message I almost forgot he's a busy man. Kinain ko lang breakfast na hinanda niya at nag simula na akong mag-ayos para mag trabaho. Parang nawala lahat ng lakas ko sa katawan parang ang tamlay ng umaga ko. Dahil ba iniwan ko ni Ethan? I start wondering if Ethan felt the same way when I left him at our first night? But this is different we knew each now unlike before. Huminga nalang ako ng malalim dahil sa kung anong-anong iniisip ko. Nang matapos na akong mag-ayos umalis na ako. It didn't take long as usual when I got to office. They greet me as usual kahit na wala akong gana pinilit ko parin ang sarili kong ngumiti
Nagising lang ako nang maramdaman kong bahagyang umuga ang balikat ko. “Ave,” mahinang tawag ni Ethan. “Nandito na tayo.” Dumilat ako, medyo lutang pa ang isip. Nakaparada na ang sasakyan sa parking ng tower ng condo, tahimik ang paligid, parang kami lang ang tao sa buong lugar. Umupo ako nang diretso at hinaplos ang mata ko. “Sorry,” bulong ko. “Nakakatulog talaga ako kapag pagod.” Ngumisi siya ng bahagya. “Halata naman,” sabi niya, may mapaglarong tono. Inirapan ko siya, pero bigla siyang tumawa yung tawang totoo, walang pigil. “You’re crazy,” sabi ko habang ina-unbuckle ang seatbelt ko. “You’re cute,” sagot niya agad, sabay kindat. Napatingin ako sa kanya, pilit pinipigilan ang ngiti, pero tinraydor ako ng sarili ko. Para itago ‘yon, nagmamadali akong bumaba ng sasakyan. Hindi nagtagal, bumaba rin siya. Tahimik kami sa elevator. Ayokong magsalita. Doon lang tuluyang nagsink in sa akin ang deal na ginawa ko kanina kung gaano siya ka-delikado. Napapikit ako sagl
Oh, shit. Parang mali yata yung ginawa ko. Did I just turn him on? Hindi na ako nagtangkang gumalaw. Ganun rin siya. Pero ramdam ko kung paano nag-iba ang hangin sa pagitan namin mas mabigat, mas mainit, mas naging delikado. Isang halik lang naman ‘yon. Isang segundo. But it felt like I had ignited a fire that had long been waiting for a reason to blaze. “Don’t,” sabi niya, paos ang boses. It was like he was telling it like a damn warning. Hindi ko alam kung para kanino ‘yon para sa akin, o para sa sarili niya. Umangat ang kamay niya, huminto sa ere, parang nag-aalinlangan kung hahawakan ba niya ako o uurong. I saw he clenched his jaw, like he was really controlling himself. He looks like someone who is on the edge of his death. “Ethan,” mahinang tawag ko. Hindi ko alam kung bakit ko sinabi ang pangalan niya. Kusang lumabas lang sa bibig ko. I saw him close his eyes but opened it right away. “Stop saying my name like that,” bulong niya, mas lumapit ng kaunti. Sapat na para ma
Nakatulala lang akong naghihintay kay Ethan na matapos siya sa pagligo niya, pero halos thirty minutes na siguro siyang andun. Naliligo ba siya o natutulog na? I stood up and walked through the bathroom, I was supposed to knock when I suddenly thought he's probably not really finished yet. “Bahala na nga.” bulong ko at babalik na sana sa upuan para hintayin na lang siya dun. Pero hindi pa ako nakakatatlong hakbang bumalik na naman ako sa harap ng pintuan ng banyo pero hindi kumakatok. Pabalik-balik lang ako sa paglalakad parang tanga. I took a deep breath and walked again through the front door of the bathroom. I closed my eyes and held my breath. I was about to knock when a voice suddenly came on its way. “What are you doing?” boses ni Ethan. Binuksan ko agad ang mga mata ko. He was looking at me as if he was judging my entire life using his damn stare. Bahagya akong ngumiti sa kanya. “Ah…..a…ang..tagal…mo kasi.” nauutal kong banggit. Tinaasan niya ako ng kilay. “ A







