Kabanata 01

ANASTASIA

“Aba? Mukhang success na naman, Tasia?”

Napabaling ako ng tingin sa pinanggalingan ng boses. Bumungad sa akin ang nakangiting mukha ni Kuya Jepoy, isa sa mga kasamahan ko sa grupo na nasa katulad kong sitwasyon. Pansin kong pinapatunog niya ang mga daliri niya—isa sa mga habit niya kapag kinakabahan siya.

Pagak akong natawa. “Success nga, pero dagdag na naman sa kasalanan.”

Bumaba ang tingin niya sa hawak niyang isang supot na alam kong naglalaman ng mga pera. Nakangiti siya, pero isang ngiti na mayroong bahid ng lungkot. “Wala 'eh, kung hindi natin 'to gagawin ay siguradong patay na tayo.”

Natahimik ako, sumandal na lamang sa kinauupuan matapos marinig ang katotohanan. Hawak-hawak ko rin ang isang supot na naglalaman ng pera. Hindi lang basta barya, kundi mga papel na pera. Tagiisang libo at limang daang piso. Mga pera na hindi ko pagmamay-ari, pero bunga ng trabaho na mayroon ako.

Pagnanakaw. Kailanman ay hindi ko pinangarap ang trabaho na ito, kung hindi lang dahil sa ex boyfriend kong ipinagpalit ako sa ibang babae at iniwanan ng halos isang milyong pisong utang sa mga gangster sa lugar namin, hindi ko gagawin ko.

Totoo pala 'yung kasabihan ‘no? Kung sino pa itong matatalino, sila pa 'tong mga tanga pagdating sa pagibig.

Biruin mo 'yon? Isang cum laude 'nong college, pero isa na lamang magnanakaw ngayon?

Matapos ang ginawa niya sa akin tatlong taon na ang nakalilipas, ay hindi ko na naranasan pang mamuhay ng normal. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isipan niya't sa akin niya ipinangalan ang mga utang niya. Hindi niya man lang ba naisip kung anong mangyayari sa akin kung mag-isa ko lang itong babayaran?

At talaga namang sa dinami-dami ng mga pwedeng niyang utangan—ito pang mga gangster na mataas kung magbigay ng interes ang napili niya.

Kung hindi lang siguro ako strong-willed na tao, baka three years ago ay nagpakamatay na ako. Pero wala 'eh, gusto ko pang mabuhay... kaya naman inako ko na lamang ang utang ng h*******k na 'yon atsaka kumapit sa patalim para lang maka-survive.

Dahil halos araw-araw akong hinaharas, tinatakot at pinagbabantaan ng mga creditors noon, ay napilitan akong sumama sa grupo nila at magtrabaho bilang isa sa mga miyembro nilang magnanakaw para lang mas mabilis na gumaan ang pera na kailangan kong bayaran. At para maging ligtas na rin.

At ngayon..? Isang linggo na lamang ang natitira para sa due date ng utang na nakapatong sa ulo ko. Kapag hindi ko pa rin ito mabayaran ng buo, ay siguradong papatayin na nila ako.

“Anastasia, my girl! Kamusta? Mukhang jackpot na naman tayo ah?” tanong sa akin ng bagong dating na lalaki. Naupo ito sa katabi kong upuan atsaka inilapag ang bag na suot.

“Jackpot ka d'yan, baka jackpot sa impyerno?” sarkastiko ko pang sabi.

Natawa naman ito bago ay sumandal sa upuan. “Well, mas ok nang jackpot kesa naman betlog diba?” pagrarason pa nito kaya naman napabuga na lang ako ng hangin.

Lumipad na naman ang isipan ko habang mahigpit na nakahawak sa supot na hawak ko. “Malapit na, Tasia. Ilang oras na lang ay opisyal ka nang makakalaya mula sa maduming mundo na 'to,” pag-cheer ko sa sarili ko.

Nasa loob kami ng isa sa mga office ng grupo, o mas maigi yatang tawagin itong hideout dahil illegal ito. Marami kaming nakaupo sa mga nakahilerang upuan at naghihintay na lamang kung kailan tatawagin ang pangalan para lumapit sa mga creditors na nasa harapan.

Lahat kami dito ay mga taong nagtatrabaho bilang magnanakaw para sa grupo at mabayaran ang kani-kaniyang utang namin. Lahat ay may bahid na ng kasalanan ang mga palad.

“Anastasia Farrales,” tawag ng isang babae sa pangalan ko kaya agad akong tumayo at naglakad palapit sa mga creditors.

Nilapag ko ang supot sa lamesa, atsaka hinayaan silang ilabas ang mga perang laman 'non.

“Siguro naman ay sapat na ang mga pera na 'yan? Opisyal na ba akong makakalaya mula sa inyo?” tanong ko pa habang hinihintay silang mabilang ang mga perang papel.

Inaasahan ko ang sagot na ‘oo’ mula sa kaniya. Pero laking gulat ko na lamang dahil sa mga sumunod niyang sinabi.

“D****e on.” Ngumisi siya. “Kulang ka pa ng two-hundred thousand.”

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa gulat “Ano?! Paanong nangyari 'yon, 'eh fifty-thousand na lang 'yon kahapon—”

Tinaasan niya ako ng kilay. “Bakit, Tasia? May reklamo ka ba? Nalimutan mo yatang delay ka ng bayad kaya tumubo na naman. Kung hindi mo ito kayang bayaran hanggang sa susunod na linggo, ihanda mo na lang ang sarili mo.”

Bagsak ang balikat ko nang tawagin na nila ang sumunod na pangalan sa akin. Imbis na ubusin ang energy ko sa pakikipagtalo sa kanila ay lumabas na lang ako at hinugot ko ang cellphone ko para tawagan ang numero ng taong lubos na kailangan ko ngayon.

Hindi naman na nagtagal pa at sinagot na nito ang tawag. “Hello, Anastasia! Anong meron at napatawag ka?” bungad nito.

“Lintek na interes! Late lang ng dalawang araw pero tumubo na ng one-hundred fifty thousand!”

Rinig ko ang pagsipol niya. “Expected na 'yan, Tasia. Sinabi ko naman sa'yo na mag-advance ka na lang ng bayad 'eh,” sermon niya pa.

“Hindi ako tumawag para sermunan mo, Leo.” Bumuntong hininga ako. “Baka may raket kayo? Isama mo na ako. Isang linggo na lang, kapag hindi pa ako nakabayad baka bumaon na ang bala ng baril sa ulo ko.”

Humagalpak naman ito ng tawa bago nagsalita. “Perfecto! Kailangan namin ng babae. I'll send you the details, mamaya na agad 'to kaya mas maiigi na makipagkita ka na sa amin sa likod ng mansyon ni Don Ramon.”

“Sige,” pagsangayon ko bago pinatay ang tawag.

Hindi na ako nagaksaya pa ng oras at umuwi na muna sa boarding house na tinutuluyan ko. Pagod na pagod ako, tipong kakauwi ko lang galing sa unang nakawan ngayon araw, pero heto na naman at aalis para gumawa ng kasalanan.

Napahinto ako sa tapat ng salamin nang mapaadaan ako. Halos matawa pa ako matapos makita ang pasa sa gilid ng labi ko. Gawa ito ng isa sa mga ninakawan namin, binato ba naman ko ng bag.

“Konti na lang self, makakalaya ka na.”