Kabanata 02

ANASTASIA

“Kaya mo naman diba?” tanong sa akin ni Leo. May pilyong ngiti pa sa labi niya habang nakatingin sa akin. Nanunuot pa sa ilong ko ang pamilyar na amoy ng vape na palagi niyang gamit. Vanilla.

Andito kami ngayon sa napagusapan naming lugar. Hawak ko ang isang envelope na naglalaman ng mga stolen pictures ng target namin mamaya.

Dumako ang tingin ko sa litrato na hawak ko. Itsura pa lang ay halatang hindi pinoy ang target. Malakas din ang dating at halatadong mayaman. Mga tipo ng lalaki na mahilig makipaglampungan sa mga babae.

Sunod ko namang tinignan ang isa pang picture. Picture ng isang singsing na mukha lang namang simple. Kaya nangunot ang noo ko.

“'Yan lang? Singsing lang ang nanakawin ko?” reklamo ko.

“'Yan ang pinakaimportante na makuha mo. Ikaw nang bahala kung pati wallet ay kukunin mo,” sagot niya.

Tumango ako. “Yeah, sure. Asahan mong madadala ko 'yan bukas,” mayabang kong saad na ikinangisi niya.

“Oh siya! Ayon, pasok na. Iyan ang bar na siguradong pupuntahan niya ngayong gabi,” sabay turo sa bar na nasa di kalayuan.

The Obsidian Bar. Pangalan pa lang halatang dadayuhin na ng mga mayayaman.

Just like the plan, I stepped into the Obsidian Bar, its neon sign bleeding into the night like an open wound.

Angkop naman sa lugar ang damit na suot ko—isang black haltered dress, may dala rin akong pera para sa alak.

Pagpasok ko pa lang ay nilibot ko na ang paningin ko.

Puno ng halimuyak ng whiskey at samu't-saring amoy ng pabango ang bar. Mayroon ding chandelier na ang liwanag ay parang patak ng tunaw na ginto. Mga tawanan at hiyawan ng mga lasing, halinhinang pumipintig sa tenga ko. Malawak ang bar, pero nasa iisang silid lang naman kaya hindi ako mahihirapang hanapin ang target. Halos labing-limang minuto rin ang ginugol ko sa paghahanap, pero hindi ko siya nakita.

Naupo ako sa harap ng counter. “Cocktail,” maikli kong saad.

“Cocktail coming right up!” masayang sabi naman ng bartender.

Habang hinihintay ang order ko, ay lumilipad ang isipan ko. Para bang puma-flashback sa akin ang lahat ng paghihirap na naranasan ko matapos kong malaman na mayroong halos isang milyong utang na nakapatong sa ulo ko na gawa ng ex ko.

“Hmm? It seems like you're in a deep thought, miss.”

Bumaling ako sa bartender na nakangiti at kalalapag lang ng cocktail glass sa harap ko. Nginitian ko siya.

“Oh... not really, I'm waiting for someone. Someone... a blonde, to be exact.” Well, this might work. Baka mas mapadali ang paghahanap ko kung gagamitan ko ng simpleng conversation sa mga taong palaging andito.

Ngumisi ito. “I see, so you're one of his woman,” manghang sabi niya pa kaya natuon na talaga sa kaniya ang atensyon ko. I guess, kilala niya ang target ko.

“Well, he's kind of late. Nababagot na ako,” pagsisinungaling ko.

Natawa naman siya. “Mostly, he arrives at exactly ten o'clock, oh look—” Pinakita niya sa akin ang relo niyang suot. “Five more minutes before then.”

Hindi na ako nagtagal pa sa counter, agad na rin akong umalis atsaka humanap ng pwesto kung saan ay pagpasok pa lang ng target—makikita ko na siya.

Nakaupo ako ngayon sa isang bar stools na nasa bandang gilid at madilim, malayo sa spotlight.

Akala ko, kailangan ko pang maglagay ng effort para lang mabantayan ang pagpasok niya. Pero hindi—dahil ang simpleng pagpasok niya pa lang sa entrance ay nagdulot na ng samu't-saring bulungan. Parang sa simpleng pagtapak niya lang sa bar ay inaanunsyo na ang pagdating niya. Kuhang-kuha niya na agad ang atensyon ng mga tao, pati na rin ang malalagkit na tingin ng mga babaeng nasa dance floor.

Humigpit ang hawak ko sa cocktail glass.

He sure did arrive at exactly ten o'clock.

Kirill Yevgenyevich Ivanov, rumoured painted him as a wolf—a billionaire who devoured companies by day and women by night.

Kitang-kita ko ang pagkislap ng lip piercing niya. Para bang hina-highlight nito ang kakaibang ngiti sa labi niya. Idagdag pa ang blonde niyang buhok at nakakaakit na kulay bughaw na mga mata. No wonder women are drooling at him.

Akala ko pa siya ang tipo na palaging nakasimangot at cold kung tumingin, pero mukhang mali ang hula ko.

Dahil sa nakikita ko ngayon, he's good at socializing. He's not the snobb type.

Lumampas na siya sa pwesto ko, pero sa kaniya pa rin nakatuon ang atensyon ko.

Ok, stick to the plan, Anastasia.

Hayaan siyang malasing, mawala sa sarili then kunin ang wallet niya—bahala na kahit hindi makuha ang singsing, importante may pera.

“Then vanish like a bubble,” bulong ko sa huling parte ng plano ko.

Just like the plan, hinintay ko siyang magpakalasing. Pero halos isang oras na ang nakalipas—ay hindi pa rin siya umiinom!

Napahilamos na lang ako sa mukha ko. “Sh-t! Mukhang aabutan pa ako ng umaga dito!” Sabay tingin sa kanina ay pwesto ni Kirill, ang target ko.

Laking gulat ko nang wala na siya 'don. “Saan na 'yon?” Napalinga-linga pa ako para hanapin siya.

“A girl as beautiful like you doesn't belong in shadows.” Mabilis akong napaharap sa nagsalita. “Not when she burns this bright,” dugtong niya pa.

Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatingin kay Kirill. Yes! Kirill, my target. Hindi ko alam kung paano siya nakapunta sa pwesto ko nang hindi ko alam. Nakaupo na siya sa katabi isa pang bar stool, nakatingin sa akin habang may kakaibang ngiti sa labi.

Mapakla akong tumawa. “You don't know me.” Sh-t, kumalma ka Anastasia!

“Don't I?” Napaigtad ako nang bigla niyang hawakan ang kamay kong malapit sa kaniya. Ang init ng kamay niya’y parang apoy na dumampi sa balat ko. “But you've been staring all night. Waiting.”

Lintek, alam niya?!

Napalunok ako dahil sa kakaibang init nang haplos niya sa akin. Bigla ko pang binawi ang kamay ko bago ay tumikhim, para na 'rin pakalmahin ang sarili ko.

Think, Tasia. Act normal, isipin mo na lang na magandang pangyayari 'tong nauna siyang mag-approach. Mas mapapadali ang trabaho, ang kailangan ko na lang gawin ngayon ay lasingin siya.

“Well, you got me,” pagamin ko na mahina niyang ikinatawa.

Nagkibit-balikat naman siya. “I can feel it right after I walk in, your stares are quite different from theirs.”

Napalunok ako dahil sa kalmado at tila ba nakakaakit niyang boses. Ngayon na mas malapit na siya sa akin, parang hirap akong huminga.

This man, Kirill Ivanov... I can feel it—he's too dangerous to mess with.