Chapter 6

‎Nasa treatment room si Zein habang nililinis ng doktor ang mga sugat niya.

Biglang bumukas ang pinto. Halos mabangga ang pader sa lakas ng pagbukas. Isang gwapong lalaki ang pumasok na parang may balak pumatay, kaya muntik nang mapatalon sa gulat ang doktor.

Napalingon si Zein. "It's Fine, he's just my boss"

BOSS. Not his husband.

Sa mismong bibig niya nanggaling, pero ramdam niyang may kung anong mabigat sa dibdib ni Elio nang marinig 'yon.

Lumapit si Elio sa doktor. “Is she okay?”

“Gasgas lang po. Walang dapat ikabahala.”

Walang interes ang doktor sa drama nila. Tinapos ang gamutan, nagreseta ng topical ointment.

“Thank you,” sabi ni Zein, saka lumabas ng silid.

Pero si Elio at sumunod agad sa kanya. Nang makita niyang tatawag ng online taxi si Elio, kinuha niya ang phone nito, saka inakbayan siya papunta sa parking lot. Binuksan ang passenger door ng kotse at halos isalpak siya sa loob. Lumibot sa kabilang side at sumakay.

Pak!

He closed the door and isolated her. It was quiet and deafening. Pawang hininga lamang nila ang naririnig sa loob ng kotse. Tahimik at mabigat. The tension was unbearable.

“Do you want to die, just to punish me?!” tanong niya, ang boses puno ng pagkainis.

Zein didn't speak. She just stared ahead waiting for the car to finally move.

Napatingin siya dito, nakakunot-noo. Pagkatapos, bigla siyang napatawa.

To punish? Are you a kid?! This is ridiculous. If he thinks that dying was a punishment for him, matagal na nyang ginawa, para naman kahit papano makita ang pagsisisi sa mata ng asawa.

Ang kapal ng mukha.

“Ayos ka lang ba? Grabe 'tong ego mo, ah.” Tumikhim siya. “Give me back my phone. Badtrip ako.”

Agad na umiwas si Elio. “I’ll admit that I lied earlier, but you, you went too far. You made her cry like you didn’t even care. Don’t you know she’s just spoiled? She doesn’t know how to hold back when she speaks, but she never meant any harm.”

Habang nagsasalita siya, halatang halata ang concern niya kay Samantha. Para bang sila ang mag-asawa.

Napapikit si Zein at nanatiling walang imik.

Pagdilat niya, napuno ng pagkadismaya ang mga mata niya. “Okay. Hindi ko na siya gagalawin. Wala na rin akong pakialam sa inyo. Alagaan mo na lang siya ng maayos. Pero please lang, wag mo na akong guluhin.”

“You're so dramatic, she's just like a sister to me,” sagot ni Elio habang naka-kunot noo.

“Sister?” Umiling si Zein, pilit pinipigil ang sarili. “Okay. My bad, I'm so impulsive. Congrats, may bago kang ‘Sister'.’”

Natahimik si Elio, too shock about her comment.

“Just drive. I'm too tired, wala na akong paki-alam sa drama nyo.”

She hugged herself using her coat, pulling it tightly around her. Her nose caught a familiar scent of sandalwood. Quiet and bold. Only an elegant man could wear a fragrance like that.

Napansin ni Elio ang suot niyang coat. It was a popular brand and obviously expensive. It was a custom made. You can see it on the buttons.

‎“Where did you get it?” tanong niya.

Napatingin si Zein sa labas ng bintana. Tahimik siya bago bigla niyang sinabi, “Galing sa brother ko, he's just a friend.”

Hindi siya nakapagsalita. Ilang segundo lang, bigla niyang hinablot ang coat at itinapon sa bintana.

“Anong ginagawa mo?!” sigaw ni Zein. Bumaba siya agad para pulutin ang coat. Kailangan niyang isauli 'yon.

Pero hinila siya ni Elio pabalik. At bago pa siya makapalag, sinunggaban na sya nito ng halik. It was a deep and torid kiss.

Sinubukan niyang umiwas, pero hinawakan siya nito sa pisngi, pinilit ibuka ang kanyang bibig, at hinalikan siya nang buong galit at kapangahasan.

Mainit ang hininga ni Elio nang kumalas. “Don't you ever piss me off again."

Wala siyang masabi.

At hindi na naibalik ang coat. Paano na? Nangako pa naman siyang lalabhan niya 'yon.

DAHIL sa lahat ng gulo ng weekend, nilagnat si Zein kinagabihan. Nagkaroon siya ng sipon, ubo, at pananakit ng katawan ang sinapit niya.

Hindi na lumabas si Elio, He just stayed at home. He cook porridge and other healthy meals for her.

Pero disoras ng gabi, hindi pa rin bumababa ang lagnat niya. Pakiramdam niya, parang lumulutang ang katawan niya sa sobrang init.

“Szzzz…”

Tumunog ang cellphone ni Elio na nasa bedside table.

Sabay silang napalingon.

It was already 12:35 a.m.

Sammy🥰✨

Naka-save sa pangalan. Ang cute pa ng spelling.

Sa tahimik na gabi, parang sumabog ang ringtone. Hindi lang sa kwarto, kundi sa mismong ugat ng dalawa.

Zein stayed quiet. Hindi na niya kailangang sabihin ang nararamdaman niya.

Elio also stayed quiet, feeling a little guilty. He can feel Zein's heartbeat getting faster and faster.

Ang tanong, may gagawin ba siya?

Any woman would have doubts, especially if the reason behind your fight… turns out to be the same person calling at that hour.

And Zein? Already burning with a fever, yet fate still chose to mess with her.

It hurts. But this time, she didn’t cry.