Chapter 5

‎Kinuha ni Zein ang natitirang dalawang puting pawn.

‎

‎Alam naman ng lahat, ang dama ay laro ng isang round lang kaya isang maling tira, talo ka na. Pero si Samantha? Ayaw paawat. Para hindi mapahiya, nag-cheat nang harapan. “Even if you beat me to it, I still have a five-in-a-row, so I still win.” sabay patong ng isa pang piraso kung saan may apat na siya. She pointed at the other piece na pamalit sa pawn.

‎

‎Tiningnan lang siya ni Zein na parang kinukwestyon ang katalinuhan niya. “Is that so? Pwede pa palang matuloy yung laban kapag hindi mo nagamit yung pamalit mo sa pawn, that's interesting”

‎

‎Saka siya naglagay ng isa pang pawn at panibagong five-in-a-row. Sa loob lang ng isang minuto, halos nakuha na niya lahat ng posibleng tira sa board. Wala nang puwang para kay Samantha.

‎

‎Namumula’t namumutla si Samantha. “Another round!”

‎

‎Second round, Third, Fourth. Walang sawa. Zein still dominate the game.

‎

‎Sometimes, Zein would take it slow just enough to make Samantha think she had a chance. But in the end, it was just a cat-and-mouse game. She’d crush her at the finish. Other times, she’d go fast and direct, without warning.

‎

‎Until Samantha would end up crying out of pure frustration.

‎

‎“Stop it!” si Elio na ang pumagitna. Galit ang mukha habang inagaw ang chess box kay Zein.

‎

‎Parang eksena sa pelikula, biglang yumakap si Samantha kay Elio. Umiiyak na parang si Zein ang nanakit sa kanya.

‎

‎Lumapit si Marian. “It’s just a game! Why are you taking it so seriously? That’s really how you people coming from small and poor families get jealous and shallow!”

‎

‎Lahat ng tunog, unti-unting nawala sa pandinig ni Zein. Parang may kurtinang humarang sa pagitan niya at sa mundo. Her mind seemed to drift into the void, as everything around her faded into silence.

‎

‎Elio, who once felt like a light in her heart, was now nothing more than a shadow of a memory faded, empty, and without meaning.

‎

‎That's it.

‎

‎Twenty Days na lang

‎

‎Bahala siya.

‎

‎Ibinagsak niya ang mga pawn sa mesa at tumayo wala siyang pakialam habang lumalakad palabas, may ilang patak ng dugo na bumagsak sa chessboard. Ngayon niya lang napansin na nakabaon pala ang mga kuko niya sa palad.

‎

‎“Zein!” tawag ni Elio.

‎

‎Ngunit mas hinigpitan ni Samantha ang yakap sa kanya at mas malakas ang iyak.

‎

‎Hindi na siya lumingon.

‎

‎Iniwan niya ang bahay ng mga Ashford.

‎

‎Habang nagmamaneho sa gitna ng ulan, sunod-sunod ang tawag mula kay Ellio pero pinatay niya lahat at binlock ito agad.

‎

‎Nag-text siya kay Marian.

‎"10.5 billion. If it's short by even a single cent, you'll regret it."

‎

‎Halos atakihin sa puso si Marian sa nabasa.

‎

‎ON the road, Zein was still out of it. The rain kept pouring, matching the chaos in her mind. Her hands were on the steering wheel, but it was as if he had no real grip. She stared blankly ahead, while the car lights around her seemed to dance in the rain.

‎

‎Suddenly, a yellow motorcycle appeared out of nowhere. He slammed on the brakes in shock.

‎

‎Bang!

‎

‎May bumangga sa likod.

‎

‎Sumubsob siya sa manibela. Kumalat ang sakit mula sa sentido, pagtingin niya, may dugo. Agad siyang nag-pahid ng tissue habang nanlalabo ang paningin.

‎

‎Na-rear-end siya. At ‘yung motorsiklo? Nawala na parang bula.

‎

‎Someone knocked on her window.

‎

‎Binaba niya ang salamin. Nakatayo ang isang lalaking nasa 50s, may suot na glasses, mukhang maayos at disente. May hawak itong itim na payong.

‎

‎"Miss, it was our fault. Can we just leave our contact info? Nagmamadali kasi ang young master namin. We’ll cover all the expenses."

‎

‎"Let’s wait for the traffic police."

‎

‎Bumaba siya ng kotse. Tiningnan ang likod hindi naman ganoon ka-wasak at kalaki ang damage. Kinuhaan niya ng pictures, saka tumawag sa pulis.

‎

‎Bumalik ang matanda sa sasakyan. “Master, she won’t agree. What would you like us to do?”

‎

‎Palakas nang palakas ang ulan.

‎

‎Sa loob ng Maybach, nakaupo ang isang lalaking tila walang pakialam sa ulan. Pinagmasdan siya sa labas. Basang-basa si Zein, may dugo pa sa noo na dahan dahang bumabagsak sa kanyang mukha, habang ang puting shirt na halos dumikit sa kanyang balat. 

‎

‎“Master?” tawag ulit ng natanda.

‎

‎Tiningnan ng lalaki ang relo. “Alexis is on the way. I’m heading out first. I’ll leave this to you.”

‎

‎“Copy.”

‎

‎DUMATING ang traffic police. Kasunod nito, isang silver Maybach na naka-bangga sa kanya.

‎

‎Bumaba siya ng kotse. Sabay din bumaba ang matanda at… isa pang lalaki.

‎

‎He’s tall, noble-looking, with pale skin. His eyes are deep just like peach blossom eyes but his gaze is cold and intimidating.

‎

‎Napatingin ito sa kanya.

‎

‎Nagtagpo ang mga mata nila.

‎

‎At sa di maipaliwanag na dahilan, parang may kumislot sa loob niya. May kilig, may takot, may alaala. Parang déjà vu na hindi niya mabigyang-kahulugan.

‎

‎ He looks very familiar.

‎

‎“Give this to her.”

‎

‎Iniabot ng matanda ang coat na kanina lang ay bitbit ng lalaki. ”Miss, you're already soaked. Please put this on for now."

‎

‎Nang tumingin siya sa sarili, halos kita na ang panloob niya. Napayuko siya sa hiya. “Oh thank you.”

‎

‎Nagsimula nang umalis ang Maybach ngunit naiwan ang matandang lalaki para ayusin lahat. Hindi na lumingon ang lalaki.

‎

‎Naiwan si Zein sa ulan, suot ang coat ng pamilyar na lalaki.

‎

‎It still carried the scent of sandalwood, expensive, not overpowering. Subtle. Just like the man who left it behind.

‎

‎Tinapos ng pulis ang report. Nagkapalitan ng contact numbers. Nag-alok si Allan, ang matandang lalaki na samahan siya sa ospital.

‎

‎Tumanggi siya, She maintained her composure and stood straight. “Sorry about earlier. I was just triggered. I’ll wash this and send it back to you.”

‎

‎Tumango lang si Allan. Alam niyang malamang, hindi na rin ito tatanggapin ng young master nila.

‎

‎SHE went to the hospital alone. With every drop of rain on the windshield, memories came flooding back,the coldness of those who once loved her, the ache in her chest, and the man who suddenly appeared, like someone from a forgotten memory.

‎

‎SAMANTALA, si Elio naman ay hindi makontak si Zein. Ma-ulan at gabi na. He was getting worried.

‎

‎Hanggang sa tumunog ang cellphone niya.

‎

‎Zein got into an accident.

‎

‎