Chapter 7

‎Zein remained silent. She didn’t say a word, but her whole body from the way the blanket was neatly arranged to the emptiness in his eyes staring at the ceiling, screamed nothing but coldness.

At the edge of the bed, Elio was visibly restless. No matter how hard he tried to appear calm, the unease was written all over his gentle face. His phone kept ringing, not just calls now,

but video chat requests and a flood of text messages, as if something was burning on the other end of the line.

Walang konsiderasyon at walang kahihiyan.

“Hindi mo ba sasagutin?” malamig na tanong ni Zein. Walang emosyon sa tinig niya, pero sapat na iyon para manigas si Elio.

Tahimik na kinuha ng lalaki ang cellphone, hindi man lang tiningnan ang screen, saka pinatay at ibinalik sa ibabaw ng nightstand.

“Mainit ka pa rin.” Inabot niya ang noo ng babae. “It's just nothing, you better sleep. Babantayan kita.”

Sumunod si Zein. Pumikit siya at tahimik na huminga. Sa loob ng silid, tanging maririnig ang mahinang tik-tak ng orasan at ang banayad na hinga nila.

Makalipas ang halos isang oras, pantay na ang paghinga niya at tila natutulog na.

Pero sa totoo lang, gising pa rin siya buong oras, sa simula pa lang.

She expected nothing, or maybe, deep down, she still did. A shred of dignity, a trace of respect. But reality was clear, a man who keeps changing his mind only gets worse.

Alas kwatro y media ng madaling araw.

‎Bumalik si Elio. Tahimik siyang pumasok, bahagyang bumuntong-hininga nang makitang tila tulog pa rin ang asawa. Dahan-dahan siyang lumapit, inabot ang noo ni Zein.

Maayos na ito at wala nang lagnat

Pumasok siya sa banyo, naligo, at lumabas nang naka-bathrobe. Humiga sa tabi ni Zein, saka marahang niyakap ang baywang nito mula sa likuran.

Pagkalipas ng ilang minuto, nang makasigurong tulog na ito, marahan at maingat na inalis ni Zein ang braso niya sa katawan niya. Umupo siya, tumitig sa lalaking mahimbing ang pagkaka-tulog.

His skin was still smooth, and he was undeniably handsome. His face looked calm. Lips were narrow and quiet and Eyes were closed, without a trace of remorse.

Until she noticed them, a trail of bite marks along his collarbone. Red. Fresh. The meaning couldn’t be clearer.

Parang may tumusok sa dibdib ni Zein. Nawala ang hangin sa baga niya.

Marumi at patuloy na nadudungisan.

Sa sandaling iyon, gustong-gusto na niyang isubsob ang unan sa mukha nito. Tapusin na ang lahat. Pero hindi niya ginawa.

Hindi niya kayang dumungis ng kamay.

KINABUKASAN, nagising si Elio na wala na si Zein sa kama.

Pagbaba niya, nakita niyang naka-apron ito sa kusina. Tahimik na nag-aayos ng agahan, tila walang nangyari. “Halika na, kain na tayo,” tawag nito sa kanya.

Lumapit siya. “You should've just rest, kare-recover mo pa lang.”

Inabot niya ang noo ng babae pero maingat itong umiwas. “Okay lang ako. Sipon lang ’yan.”

Tinanggal niya ang apron, at sabay silang naupo sa lamesa.

“I want to talk about something,” aniya.

Nagtaas ng kilay si Zein. “What is it?”

“I want to resign.”

Napatigil si Elio habang umiinom ng juice. “What?”

“I'm so tired. Ilang taon ko nang inuuna ang trabaho. Gusto ko namang maranasan ’yung pagiging tunay na ‘wealthy wife’, yung tahimik, relaxed, walang iniisip.”

Matagal siyang tinitigan ng lalaki, parang sinusuri kung totoo ba ang sinasabi niya.

“You're not joking, right?” tanong nito sa huli.

“Sa tingin mo ba masochist ako? Na hindi ko kayang magpahinga at mag-enjoy?”

Umiling ito. “It's fine actually, If you don't want to work, it's fine. Good thing, we can finally build a family.”

Napangiti si Zein, pero walang saya sa mga mata niya.

Ah, ganun. Gusto mo akong gawing breeding machine habang gabi-gabi kayong nagtatampisaw ng kabit mo? Ang galing mong mangarap.

“Mag-aasikaso na lang ako ng resignation ko this week. Tapos si Anya, nagyaya rin mag-travel. Europe, para maka-recharge.”

“Anya? Isn't she busy?”

“Busy siya, pero pinilit niya ’yung schedule. Gusto rin niya ng break.”

Hindi naka-imik si Elio. Sandaling katahimikan.

Maya-maya, nagsalita siya, “Okay. I'll do the itinerary. Wala kang kailangang alalahanin. Just enjoy.”

Tumango lang si Zein.

‘Pag dumating na ang tamang oras... iyon na ang paalam.

DAHIL sa sugat sa noo, nag-leave muna si Zein. Ayaw niyang magpakitang parang talunan sa mga empleyado, lalo na't plano na niyang umalis nang tuluyan.

Sa mga sumunod na araw, naging busy siya sa pag-iimpake ng mga gamit. Isa-isa niyang nililipat sa bagong bahay ang mga damit, sapatos, at bag. Kaunti lang bawat araw para hindi halata.

Pero kahit halos wala nang laman ang cabinet, tila manhid pa rin si Elio. Walang kaalam-alam. Busy pa rin sa cellphone, lagi nang may ngiting pa-tago.

Hanggang isang hapon, habang tirik ang araw at mapula ang langit, tinanggal ni Zein ang kanilang wedding photo sa sala. Dinala niya ito sa bakuran.

She pour a litter of gasoline.

Sa loob ng bahay, nakaupo si Elio sa sofa. Nakatungo sa cellphone habang naka-ngiti at may kausap. Hindi man lang tumingin sa labas ng bintana.

If he had looked for just one second...

He would’ve seen Zein standing under the sunlight, a bitter smile on her lips as she stared back at him, while burning something. She gazed at his husband for a long time, quiet and still.

Until the sting of the lighter burning her finger finally pulled him back to reality.

Nabitawan niya ito. Nakangiting inilingon ang litrato habang kinukubkob ng apoy.

Sa portrait, kitang-kita ang ngiti niya, buo, at masaya. Ang mga mata nama ni Elio, punong-puno ng pagmamahal.

Pero ngayon, unti-unti itong nasunog, natupok, naging abo.

Bumigat ang dibdib niya. Parang may nakadagan.

Napuno ng luha ang mata niya, pero hindi niya pinahulog.

“What are you burning there?” tanong ni Elio. Napansin na rin niya ang amoy ng usok.

Tahimik na nag-ayos si Zein. Nang humarap siya, may ngiti pa rin sa mga labi. Pero namumula na ang mata niya.

“Oh nothing” Saka siya ngumiti. “Just a huge expensive trash.”

‎

‎