Quadruplets 🍼
Hindi ako mapakali sa ideyang maaaring... maling lalaki ang pinili ko. Oo, suot niya ang singsing. Oo, kilala niya ang mga detalye tungkol sa kasal namin at kung paano niya ako napilit noon. Pero may mga bagay sa kaniya na tila hindi tumutugma. Maliit, pero mahahalata mo kung matagal mo nang kilala ang isang tao. Ang sulyap, ang tikas ng lakad, ang paraan ng pagtitig—ng paghimas sa buhok niya kapag naiirita.Hindi gano’n si Drako.Napapikit ako habang nakahiga sa kama, hawak ang cellphone. Bahagyang nanginginig ang daliri kong nag-scroll sa contact list. Nang makita ko ang pangalan ni Daddy, napalunok ako.I pressed call."Hello, Cal? Everything okay?" mabilis niyang sagot. Ramdam ko agad ang pag-aalalang laging naroon sa boses niya tuwing tatawag ako."Dad," mahina kong tugon. "I just wanted to ask you something... about Drako."Nagkaroon ng bahagyang katahimikan sa kabilang linya."Drako? What about him?""Do you know if he has a twin?" tanong ko nang diretso.Umalingawngaw ang kata
Tahimik akong nakaupo sa loob ng clinic habang pinipilit kong pakalmahin ang kabog ng dibdib ko. Naroon ako para sa routine check-up, pero may kutob akong hindi magiging ordinaryo ang araw na ito. Habang nakapatong ang malamig na gel sa tiyan ko, hindi ko maiwasang mapahawak sa dibdib ko. My heart was racing—and not from excitement, but from dread. “Everything looks normal,” sambit ng doktor habang hawak ang ultrasound probe. “But... wait.” Napakunot ang noo ko. “Wait? Why wait? Is there something wrong?” Tumigil siya saglit, pagkatapos ay muling tumingin sa monitor. May pailaw-ilaw pang mga linya at hugis, pero ako mismo, kahit hindi ako eksperto, ay may napansin. “There are four heartbeats,” the doctor said softly, almost too careful. Namilog ang mga mata ko. “Four?” Nauutal kong ulit. “Yes, Caleigh. You’re carrying quadruplets.” Napasinghap ako. Para akong binagsakan ng mundo. Apat? Apat na sanggol sa sinapupunan ko? “Are you sure?” tanong ko, kahit alam kong totoo ang nakit
Napahawak ako sa tiyan ko, pilit pinapakalma ang sarili habang nakatitig sa dalawang lalaking nakatayo sa harapan ko.Parang huminto ang mundo ko. Ang puso ko ay tila lalabas sa dibdib ko sa sobrang kaba. Hindi ko na malaman kung dahil ba ‘yon sa takot o sa unti-unting pananabik na sana ay makita ko na ang tunay na Drako. Pero paano kung mali ang piliin ko? Paano kung sa maling braso ako muling sumandal?“Drako…” bulong ko habang unti-unting umatras. “Which one of you is my husband?”Nagkatinginan ang dalawang lalake, pareho silang seryoso. Parehong may taglay na kumpiyansa at 'yon ang mas lalong nakakatakot.The one on the left stepped forward. “Caleigh, it's me. Don’t be scared. You know my eyes. You know my voice.”Pero hindi siya nagpatalo. 'Yung isa ring Drako, sumunod sa hakbang.“No. She knows me. Don't mess with her. Baby, come here.”Halos masuka ako sa pagkalito. Napahigpit ang hawak ko sa tiyan ko, at hindi ko na napigilan ang paglabas ng mga luhang kanina ko pa pinipigil.
Isinandal ko ang likod ko sa headboard ng kama habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Nakangiti ako habang ka-video call si Drugo, ang pinsan ni Drako. Hindi ko napigilang mapatawa sa mga kwento niya, lalo na nang ikuwento niyang nagkagulo ang opisina nila dahil lang sa nawawalang siopao. "You should've seen Tito Ramon," natatawang sabi ni Drugo. "He was about to launch a full-scale investigation just to find out who took it." "Seriously? Over siopao?" tawa ko rin habang nangingilid ang luha ko sa kakatawa. "It was his favorite!" giit ni Drugo, sabay acting na parang detective. "I will not rest until justice is served!" Mas lalo pa akong natawa. Biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko at pumasok si Drako, hawak ang isang baso ng tubig. Tumigil siya sa paglalakad nang makita niya kung sino ang kausap ko. “Drugo,” malamig niyang tawag, ngunit hindi niya pinigilan ang sarili niyang titigan ako. “Drako!” masiglang bati ni Drugo. “Hey, pinsan. Just making your wife laugh,
Pagkababa ko mula sa hagdan ay nakita ko si Drako na nakaupo sa harap ng grand piano. Malayo ang tingin niya, tila may iniisip na malalim. Kasabay ng bawat pagpindot niya sa ivory keys, naramdaman kong bumigat ang dibdib ko. Kung dati ay galit at takot ang nararamdaman ko tuwing kasama ko siya, ngayon ay kabaligtaran na. Gulong-gulo ako. Pero hindi iyon sapat na dahilan para manatili ako rito. Kailangang malinaw ang lahat. Kailangang malaman niyang hindi sapat ang mga lambing at ngiti para kalimutan ko ang lahat ng nangyari. Huminga ako nang malalim bago siya tinawag. “Drako.” Agad siyang napalingon, at nang magtagpo ang mga mata namin, parang may kung anong bigat ang gumaan sa mukha niya. “You’re awake,” ani niya, tumayo at lumapit sa akin. “How are you feeling?” “I’m fine,” sagot ko. “But we need to talk.” Tumango siya, at sabay kaming naupo sa malaking sofa sa receiving area. Ipinatong niya ang mga siko sa tuhod, at tinitigan ako na para bang hinihintay ang sentensiya mula s
Habang pinupunasan ko pa ang labi ko gamit ang tissue, marahan akong inalalayan ni Drako pabalik sa loob ng silid ko. Tahimik lang siya, pero dama ko ang kaba sa bawat hakbang niya—parang takot siyang may mangyaring masama sa akin. Pagpasok namin sa kuwarto, agad siyang naglakad papunta sa wardrobe at binuksan iyon. Kinuha niya ang isa sa mga nightgown ko—'yung kulay cream na may manipis na tela at lace sa dibdib. Hawak niya iyon habang nakatingin sa akin. “You should get changed. You're sweating,” mahinahon niyang sabi, pero may halong pag-aalalang hindi niya maitago. Tumango ako. “I will. Thank you,” sagot ko, pilit na ngumiti. Akala ko ay lalabas na siya ng silid, pero nanatili lang siyang nakatayo sa tabi ng kama. Nagtagpo ang mga mata namin. Tahimik lang siya. Parang naghihintayan kung sino ang unang magsasalita. “Drako,” binasag ko ang katahimikan. “Can you… give me a minute?” Tila nagulat siya. “I’ll stay. What if you collapse again? I want to make sure you’re okay.” Napa