Chapter 3: Drunk Truths and Unsaid Things

MOON

"Ayoko na! Ayoko na talaga!" sigaw ko habang nasa rooftop ako ng condo, dala ang kalahating bote ng wine at ang buo kong frustration sa mundo.

Bakit nga ba ako umakyat dito? Wala naman akong planong tumalon. Gusto ko lang mapag-isa. Para akong nasa indie film, 'yung bida na iniwan, niloko, tapos ngayon ay secretary na ng lalaking may kasalanan sa kanyang pagkawasak. Classic.

"Moon?"

Putik.

Bakit sa dinami-dami ng tao, kailangan pa siyang lumabas dito?

Si Lucas. Sa white long sleeves na may nakaluwag na two buttons. Perfect pa rin kahit disoras ng gabi.

"Saan mo nakuha 'yung alak?" tanong niya habang dahan-dahang lumalapit.

"From the fridge. And from the pain you caused me, obviously."

"You're drunk."

"No shit, Lucas," sabay tungga ko sa bote. "At least ngayon, kaya kong sabihin lahat."

Huminto siya malapit sa akin, naglalagay ng distansyang sapat para sa usapang matino, pero hindi sapat para sa puso kong sinadyang manahimik ng pitong taon.

"Moon, come down. Hindi safe dito."

"Safe ba sa'yo?" Bigla akong napangiti. 'Yung tipong halakhak na may halong pait. "Let me guess. Kakalimutan mo na naman ako after this night, ganun?"

Napakagat siya sa lower lip. That same move he always did kapag hindi siya makasagot ng direkta. Nakakainis. Nakakakilig pa rin kahit ayoko.

"Hindi ko intensyong mawala."

"Pero ginawa mo."

Tahimik.

"Lucas, alam mo bang umasa akong babalik ka? Nung una, every hour chine-check ko phone ko. Baka may message ka. Baka may paliwanag. Pero wala, e."

"I was trying to protect you."

Tumawa ako. "Ganon ba? Alam mo, cliché na yang line na 'yan. 'I'm hurting you to protect you.' Newsflash: it only works in teleseryes. Sa totoong buhay? Ang tawag d'yan ghosting."

He exhaled hard. "I didn’t expect na darating ka sa kumpanya ko. I wasn’t ready to see you again."

"Well, too late. Here I am. Secretary mo. Every damn day, sinasaksak mo 'ko ng memories natin. Alam mo ba kung gaano kahirap 'yon?"

He walked closer. "Moon, hindi ko kayang sabihin noon. Pero ngayon... I’ll say it. I felt something. I still do."

Boom.

Para akong tinamaan ulit. Pero sa pagkakataong 'to, hindi na ako iyak. Hindi na ako tatakbo.

"You don’t get to say that now," bulong ko, nagpipigil ng luha. "Seven years, Lucas. You don’t get to come back and act like you still have a place in my heart."

Tahimik siyang tumayo sa tabi ko. Hindi na siya nagsalita. Alam niyang tapos na ang round na 'to.

"Bukas," sabi ko. "Back to normal. Ako ang secretary mo. Ikaw ang boss. And that's all we'll ever be."

He didn’t stop me. He never did when it mattered.

---

LUCAS

Hindi ko siya sinundan nang bumaba siya. I stood there, staring at the empty space where she used to sit. Kung may isa akong weakness, si Moon 'yon. At sa dami ng regrets sa buhay ko, siya ang pinaka-masakit.

Seven years ago, she believed in me.

Seven years ago, I let her down.

This time... this time, I have to make her believe again.

Pero paano kung ayaw na niya?

Paano kung huli na ang lahat?

---

Tahimik ang buong opisina. Madaling araw na, pero naroon pa rin si Moon sa kanyang desk, pilit tinatapos ang mga papeles na iniwan sa kanya ni Lucas. Kahit pa overtime, hindi niya maiwasang balikan sa isip ang gabing iyon, noong muli silang nagtagpo matapos ang pitong taon.

"Ugh, bakit ba kasi ganun siya makatingin?" bulong niya sa sarili habang pinipilit iwasto ang format ng isang quarterly report. "Parang… parang wala lang talaga ang lahat."

Sa sobrang pagkaabala niya, hindi niya napansin ang pagbukas ng elevator. Ilang saglit pa'y naramdaman niya ang presensiya ng isang tao sa likuran niya.

"You're still here," malamig ngunit mababang tinig ni Lucas.

Napatingin siya sa kanya, agad iniwas ang tingin. "Yes, boss. May ilang documents lang akong tinatapos. Ayoko pong bitinin bukas."

Tahimik.

Nilapitan siya nito, pinagmasdan ang dokumentong hawak niya. "You don’t need to push yourself like that. Hindi ko inaasahan na matatapos mo 'yan ngayon."

"I know. But I don’t like leaving work undone, sir," sabay ngiti niya, pilit.

"Moon," tawag nito sa pangalan niya. Hindi "Ms. De Vera." Hindi pormal. Hindi malayo. Moon.

Napatingin siya ulit. Iba ang tingin ng lalaki parang may sinasabi, pero hindi niya mabasa.

"Yes, sir?"

Sandaling katahimikan. Nagtagpo ang kanilang mga mata.

"Stop calling me sir when we're alone," aniya, mahina.

"Then what do I call you? Lucas?"

Tumango ito.

"Okay… Lucas," may diin sa pangalan. Parang tinik na bumara sa lalamunan niya.

"Have dinner with me."

Nanlaki ang mga mata niya. "Now? At this hour?"

"Yeah. There’s a ramen place na bukas hanggang 3 a.m. Hindi pa ako kumakain, and by the looks of it, neither did you."

Pilit niyang kinuyom ang damdamin. Gusto niyang umayaw. Gusto niyang tanggihan ito, pero ang tiyan niya'y sabay kumalam.

"Fine," sabay tayo. "Pero I’m not staying long. May maaga akong meeting bukas."

---

At the Ramen Place

Tahimik silang dalawa habang naghihintay ng order. Si Moon, abalang pinaglalaruan ang chopsticks; si Lucas naman, tahimik na nakamasid sa kanya.

"So… bakit mo ako ghinost noon?" tanong ni Moon, diretsahan. Wala nang paligoy-ligoy. Kailangan nang harapin.

Napakurap si Lucas. "Straight to the point, huh?"

"Ayoko ko nang paligoy-ligoy. Matagal na rin naman 'yon, so I deserve at least an answer."

Tumango ito, mabagal. Tumingin sa malayo, saka muling bumalik ang tingin sa kanya.

"Because I was scared. I knew I was falling for you. And at that time, I wasn’t ready. I thought ending things before they even started was safer."

Pero may malalim pang dahilan sa likod ng mga matang nakatitig kay Moon

Natawa si Moon, mapait. "Hindi mo man lang sinabi. Isang text? Isang goodbye? Hindi ba 'yon ang basic courtesy?"

"I know," aniya. "And that’s my biggest regret."

Napalingon si Moon sa labas ng bintana. "Lucas… You broke something in me."

Tahimik si Lucas. Hindi siya umimik, pero ang mga mata niya'y puno ng paninisi sa sarili.

"And now?" tanong ni Moon. "Ano na tayo ngayon?"

Sandaling katahimikan bago ito sumagot. "I don’t know. But I want to fix it, if you’d let me."

Nag-ring ang cellphone ni Moon. Tumawag si Max, ang ex na recently lang niya hiniwalayan dahil sa pangloloko ne'to sa kanya

"Excuse me," sabi niya habang sinagot ang tawag. "Yes, Max?"

Narinig ni Lucas ang pangalan. Natahimik siya. Tahimik pero kita sa mata niya ang tensyon.

"No, I’m not home yet. Don’t wait for me," sagot ni Moon sa tawag.

Pagkababa ng tawag, muling natahimik.

"So... may boyfriend ka na pala," mahinang sabi ni Lucas.

Umiling si Moon. "Wala na. Hindi naman niya talaga ako minahal. He cheated on me. "

Muling tumahimik. Nang dumating ang ramen, nagsimula silang kumain. Pero kapwa walang gana. Mas marami ang iniisip kaysa sa sinusubo.

---

Sa labas ng restaurant

"Thank you sa ramen," sabi ni Moon. "I should go."

"I’ll drive you home."

"Hindi na. I can take a cab."

"Moon," pigil ni Lucas sa braso niya. Marahan lang, pero sapat para patigilin siya. "Please. I want to make sure you’re safe."

Napatingin si Moon sa kanya. Sa lamig ng hangin, sa init ng titig, para siyang nauubusan ng dahilan para tumanggi.

Tumango siya. "Okay."

Habang nasa loob ng kotse, walang nagsasalita. Pero sapat na ang presensya para mag-ingay ang damdaming matagal nang kinulong.

Hindi pa man nila alam, pero nagsisimula nang mabuksan muli ang pintuan ng nakaraan.

At sa likod ng mga titig na iyon, may pakiusap na "Please, let me try again."