Four

Ilang oras ang lumipas, natapos ang pag-uusap ng pamilya ko at ni Javier. Nakikinig lang ako sa kanila, ang daming tanong ng pamilya ko kay Javier at itong si Javier naman ay hindi rin nauubusan ng isasagot. Hindi ko alam kung lahat ng sinagot niya sa pamilya ko ay tama. 

“Mayaman ka ba talaga?” tanong ng brother ko. Para sa akin ay offensive ang tanong na iyon pero professional kung sumagot si Javier.

“Ang pamilya ko ang mayaman but I have my own business right now, and Janiyah is my new secretary.” Parang totoo kung sabihin niya. 

“Dad, Mom, he needs to go now,” I told them. Doon lang nila ako napansin na para bang hindi nila ako kasama simula kanina.

“Oh, samahan mo siya, Janiyah.” Nakangiting sabi ng nanay ko. Tumango lang ako at saka tumingin sa lalaking katabi ko.

“Let’s go? Ihahatid kita sa labas—”

“Hindi ka sasama sa akin pauwi?” Agad kong tinakpan ang bibig niya at hinila palabas ng bahay. Oh God, bakit kailangan niyang sabihin iyon.

“What are you doing?” gigil kong tanong sa kanya nang makalabas na kami at nasa tabi na ng kotse niya, akma rin na bubuksan ng driver niya ang kotse nang senyasan niyang huwag muna. 

Hinarap niya ako na para bang nagtataka sa sinabi at ginawa kong paghila sa kanya sa labas. “What? Nagtatanong lang naman ako kung hindi ka sasama sa akin pauwi,” he said like I was the one who’s in mistake by taking him out from our house. 

“Hindi mo pwedeng sabihin na uuwi ako sainyo, they will ask me about that.” I rolled my eyes on him. Hindi ba siya nakakaintindi sa pinag-usapan namin? 

“But you will tell them that you will stay with me, right?” he asked. Hindi ko mapigilan mapangiwi sa sinabi niya. Seriously? Iyon ba talaga ang tanong niya? 

“Pero hindi nga pwedeng iyon ang sabihin ko sa pamilya ko—”

“I am asking you if you will stay with me, Janiyah.” Putol niya sa sinabi ko. “Hindi mo sinagot ang tanong ko,” he added.

Ayaw kong sagutin dahil hindi ko naman alam kung tama ba ang isasagot ko. Bumuntonghininga ako at saka tumango sa kanya. “Yes, I will stay in your house but it doesn’t mean na iyon din ang sasabihin ko sa pamilya ko,” paliwanag ko sa kanya. Dahil totoo naman, hindi iyon pwede, naglilihim lang ako sa pamilya ko tungkol sa trabahong pinasok ko. 

“Alright, iyon lang ang gusto kong marinig.” Tinalikuran niya ako at sumakay na siya sa kotse, halos manlaki ang mga mata ko dahil sa ginawa niya. Iyon na iyon? 

“He’s your rich boyfriend.”

Agad akong bumaling sa nagsalita at nagulat sa sinabi niya, it’s my brother. “What are you talking about, Liam? He is not my boyfriend,” I told him. Paano niya naman nasabi na boyfriend ko ang lalaking iyon. 

Hindi ko na kinausap ang kapatid ko, pumasok na ako sa loob ng bahay dahil mag-iisip pa ako kung paano ko sasabihin sa magulang ko na aalis ako ng ilang araw para lang manatili sa bahay ni Javier. Kailangan ko rin bisitahin si Lucy at magpaalam sa kanya kahit na hindi pa siya nagigising. 

“Your boss is a good person, Janiyah.” Rinig kong sabi ng tatay ko. Mabuti pa siya ay iyon ang nakikita kay Javier, samantalang ako ay hindi ko alam kung tama bang pagkatiwalaan ko siya sa gagawin kong trabaho sa kanya.

“Hmmm, he is.” Iyon lang ang sinagot ko sa kanya at nagpaalam na ako para pumasok sa kwarto. 

Hindi ko pa rin talaga alam kung paano ko sasabihin sa kanila, kung maniniwala ba sila kung ang sasabihin ko ay habang nagtatrabaho ako kay Javier, nakatira ako sa kanya? Baka kung ano ang isipin nila kung iyon ang gagawin ko. Sabihin ko na lang kaya na malayo ang lugar kung saan ang opisina ni Javier at gastos kung uuwi ako araw-araw sa amin? Tama!

Habang iniisip ko ang pwedeng sabihin sa pamilya ko, dahan-dahan na rin akong naglilipit ng damit ko sa malaking maleta. Kaya kinabuksan ay nagtataka sila nang makitang bihis na bihis ako at may dalang dalawang malaking maleta at isang bag. Inubos ko na yata ang damit ko sa kwarto. 

“Saan ka pupunta?” bungad na tanong sa akin ni inay. Ito na, kailangan ko ng sabihin sa kanila ang prinactice ko kagabi. 

“Mom, ngayon ako magsisimula sa trabaho ko kay Javier,” sagot ko, mabilis na ang tibok ng dibdib ko habang nakatingin sila sa akin ng seryoso.

“Magtatrabaho ka ba bilang secretary niya o bilang asawa?” 

Shit, kung wala lang akong iniinom na kahit ano ngayon ay naitapon ko na sana ito mula sa aking bibig dahil sa sinabi ng brother ko. Shit, iyon ba talaga agad ang inakala niya? 

“No, Liam. Of course not. Pasensya na kung hindi ko nasabi sainyo kagabi, busy rin kasi kayo kausap si Javier kaya hindi ko masingit an tungkol dito. Malayo ang pinagtatrabuhan niya o ang kumpanya niya, malayo mula sa atin kaya wala akong ibang magawa kundi ang tumira malapit sa kumpanya niya. Hindi ko rin kaya na uuwi araw-araw, sayang pamasahe at pagod din. Pero, don’t worry, uuwi naman ako rito kapag day-off ko.” I explained a lot. 

Hinihingal ako pagkatapos kong sabihin iyon, nakatingin lang sila sa akin with their mouth opened. Sana maniwala sila na iyon talaga ang plano ko. 

“Dinala mo lahat ng gamit mo?” Umiling ako sa sagot ng nanay ko. May iniwan din naman ako sa kwarto, pwedeng gamitin ni Liam ang kwarto ko kung gusto niya.

“Are you sure, Janiyah?” tanong ng brother ko. Nagdududa na siya, kailangan kong mag-isip ng pwedeng maisagot sa kanya para hindi na siya magtanong pa. 

“Yes, Liam. And besides, I really need this job. Remember, Lucy? She’s still in the hospital right now and she needs us.” 

Dahil sa sinabi ko, natahimik si Liam. For three years na wala siya sa buhay namin, hindi niya na rin alam kung ano na ang nangyayari sa pamilya niya, lalo na kay Lucy. 

“Kailangan mo ba ng pagkain na ibabaon sa byahe? Ihahatid ka ng Dad mo,” pagbasag ni nanay ng katahimikan. Ngumiti ako sa kanya at saka umiling. 

“It’s okay, Mom. Hindi na po kailangan, at magpahinga po kayo ni Dad. Mas kailangan ninyo iyon. Ako na ang bahala sa sarili ko, basta uuwi ako rito sa tuwing sahod ko.” Sunod-sunod kong sabi. 

Hindi rin naman nagtagal ay pumayag na silang umalis ako, kahit na halata pa rin sa mga mukha nila na marami silang tanong, hindi ko na hinayaan pa na mangyari iyon. Agad na akong nagpaalam para umalis dahil wala na rin naman akong pwedeng isagot sa kanila. 

Javier texted me na susunduin ako ng driver niya, sinabi ko rin sa kanya na huwag mismo sa amin. I texted him the address kung saan kami magkikita ng driver niya, he also asked me why pero hindi ko na sinagot dahil hahaba lang lalo ang usapan naming dalawa. 

“Bakit hindi sumama ang boss mo?” tanong ko sa driver nang makasakay ako sa kotse, tinanong ko pa rin kahit na hindi niya ako sasagutin at tama nga ako dahil tahimik lang siya hanggang sa makarating kami. Utos ba talaga ni Javier na huwag silang kumausap kung may kakausap sa kanila o si Javier lang ang sinusunod nila? 

Bumaba na ako ng kotse, tulad noong unang araw kong punta rito, which is kahapon lang, namamangha pa rin ako sa loob ng bahay. Isang hakbang pa lang ang nagagawa ko ay nakita ko na ang mga kasambahay niya at mga guards na nakahalera habang nakayuko sa akin. God, hindi naman nila kailangan gawin iyon sa akin dahil isa lang din naman akong normal na tao, nagtatrabaho kagaya nila. 

Nang tuluyan na akong pumasok sa bahay, ang una kong hinanap ay si Javier ngunit wala siya, magtatanong na sana ako sa kanila kung nasaan siya nang may lumapit sa akin at inabot ang cell phone. 

“What is this?” I asked the lady. Hindi siya sumagot, kinuha ko na lang ang phone at sinagot ang tawag na alam kong iyon ang sadya ng babae. “Hello—”

“Nandyan ka na ba sa mansyon? I can’t be there right now, nasa HongKong ako, business meeting but I will be there tomorrow. Pinahanda ko na ang kwarto mo, just ask Mrs. Hansel about it.” Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko dahil sa sunod-sunod na sinabi ni Javier. 

And wait, tama ba ang narinig ko? Nasa HongKong siya? We just met yesterday in our house, ang akala ko ay makikita ko siya ngayon dahil ito nga ang unang araw ko sa trabaho. 

“Hindi mo naman sinabi agad sa akin na wala ka pala rito, sana hindi na ako pumunta muna ngayong araw,” I told him. Nakakahiya naman kasi na nandito ako at wala siya, hindi naman ako ganoon kakilala ng mga kasambahay at guards niya.

“Alam na nila na pupunta ka, sila na bahala sa’yo. I need to go, bye. Will call you later.”

Hindi na ako nakapagsalita dahil agad niyang binaba ang tawag. Inabot ko na lang ang phone sa kasambahay na lumapit sa akin. “Hi, Mrs. Hansel, right?” tanong ko sa kasambahay. Ngumiti naman siya at tumango. 

“Yes, Miss. Come with me, ihahatid kita sa room mo,” she said. 

Sumunod ako sa kanya sa taas, nasa pangalawang palawag at pumasok kami sa isang kwarto na medyo malayo sa hagdan. “Miss, this is your room.”

Pagbukas niya sa pintuan, bumungad sa akin ang malaking kwarto na alam kong hindi pambabae. “Are you sure this is my room?” Nagtataka kong tanong sa kanya, hindi muna ako pumasok dahil baka hindi naman talaga sa akin ito. 

“Yes, Miss. Mr. Javier told me na sa kwarto ka niya matutulog simula ngayon.”

Halos manlaki ang mga mata ko sa narinig mula kay Mrs. Hansel. How could that man na sa kwarto niya ako matutulog? Oh My God!

“Hmm, Mrs. Hansel, wala bang ibang kwarto para sa akin?” tanong ko. Imposible kung wala dahil ang laki ng bahay na ito at makukulangan sila ng kwarto para sa akin?

“I’m sorry, Miss. Kabilin-bilinan po sa amin na sa kwarto ka po niya matutulog. Marami naman pong available na kwarto pero magagalit po si Mr. Javier kung hindi ka rito matutulog sa kwarto niya,” paliwanag ni Mrs. Hansel. 

Bumuntonghininga na lang ako at tumango, wala naman akong magagawa dahil baka maging kasalanan ko pa kung mapagalitan sila ni Javier kaya hinayaan ko na lang. 

Pumasok ako sa kwarto niya at isa lang ang masasabi ko, mas malaki pa ang kwarto niya sa buong bahay namin. Mayroon siyang malaking walk-in closet, may nakita naman akong bakantang cabinet at hula ko ay para iyon sa akin. 

“You can put your dress here, Miss. Inayos na po namin iyan lahat, ang sabi ni Mr. Javier ay para saiyo ang buong space na ito,” sabi ni Mrs. Hasel. 

Tinignan ko ang sinabi niya, mas malaki ang space na iyon compare sa space ni Javier para sa mga damit. Sigurado ba talaga siya? 

Magrereklamo pa sana ako pero wala na akong nagawa dahil nilagay na ni Mrs. Hansel ang mga damit ko sa space ng walk-in close ni Javier. 

Pakiramdam ko may mali, unang araw pa lang. Hindi na ako komportable, lalo na ngayon na iisang kwarto lang kami ni Javier. May couch naman sa loob ng kwarto, siguro naman doon niya ako patulugin. Ayos na rin iyon kung iyon nga ang gagawin niya, maybe he just want his employee na maniwala talagang mag-asawa kami. 

Dahil hindi ako makatulog, ayaw ko na rin kumain dahil hindi pa ako gutom nilibot ko na lang ang buong kwarto niya. Iyong banyo niya ay mas malaki pa sa kwarto ko. Nagulat din ako nang may pambabae siyang gamit pampaligo. Nadadala siya ng babae rito sa kwarto niya? Pero noong tinignan ko isa-isa ay hindi pa bukas. Is this for me? But I don’t want to assume. 

Sinunod ko naman ang isa pang pintuan sa kwarto niya at bumungad sa akin ang office niya kung saan kami nagpunta noong nakaraan. It’s connected to his room, I am amazed. 

I was about to open the cabinet na nakabukas ng kunti nang biglang tumunog ang phone ko, it’s him calling. 

“Hey, I’m going home now. Wait for me.”

Iyan ang sinabi niya bago niya na naman ibaba ang tawag na hindi pa ako nakakasagot.