The Broken Magnate
PrologueMatapos makalipas ang nakakabinging katahimikan, muling nagsalita si Marjorie. "Gusto kong itigil na natin 'to. Hindi na ako masaya sa relasyon natin, Roj."
Napakurap ako mula sa binitawan niyang mga salita. Hindi ako makapaniwala na iyon ang sasabihin niya sa akin.
"What's wrong with you?" Kunot-noong tanong ko sa kanya.
Hindi ko maintindihan kung bakit nasabi niya iyon. Masyadong biglaan. Ni hindi ko nga alam kung ano ang dahilan niya.
Inabot niya ang kamay ko na nakapatong sa mesa. Hinawakan niya ito ng mariin. "I'm sorry, Roj. Hindi na ako masaya sa relasyon natin. Patawarin mo ako."
Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksiyon ko. Umaasa ako na nagbibiro lang siya ngunit sa mga mata pa lang niya ay nakikita kong totoo ang mga sinasabi niya.
"Tell me that you're just kidding."
Umiling siya. "Gusto kong itigil na natin 'to. Ayokong magkunwari na masaya ako kahit ang totoo ay hindi na."
Habang sinasabi niya ang mga katagang iyon ay sumasabay naman ang pagbagsak ng maliliit na butil ng luha mula sa mga mata niya. Nakaramdam ako ng habag pero, bakit?
"Alam mo ba ang mga pinagsasabi mo? Hindi ganoon ka bilis 'yon, Marj," mahinahon kong ani.
Ano ba ang nagawa ko para gawin niya sa akin ito? I did everything for our relationship. Lahat ginawa ko upang mapaligaya lang siya pero, ano 'to?
"Roj, patawarin mo ako pero hindi mo na ako mapipigilan sa pasya ko," mahinahon niyang ani pero tagos sa kalooblooban ko.
Bigla kong hinila ang aking kamay na hawak niya. Napakasarap magmura pero pinipigilan ko lang ang aking sarili dahil nandito kami ngayon sa isang mamahalin na restaurant. Ayoko kong ma-eskandalo dahil ayokong may makarating sa Santillan Corp. lalo na kay daddy. Kung maaari ay pipigilan ko ang emosyon ko.
Humugot muna ako ng malalim na paghinga bago nagsalita. "Bakit? May nagawa ba akong kasalanan sa 'yo?"
Muli siyang umiling. "Wala!"
"Then, why?" nagsalubong na ang kilay ko.
"Nagising na lang ako isang umaga, hindi na kita mahal."
"How come? Pinagloloko mo ba ako?" mariin kong ani.
"Just let me go and find someone better than me." nanginig na ang boses niya.
I can't stop her hurting me. Napamaang na lang ako sa huling mga salitang lumabas sa bibig niya. Pakiramdam ko ay tila ba may patalim na biglang tumusok sa dibdib ko. Masakit, mahapdi at kumikirot ito. Habang tumatagal ay unti-unti itong bumabaon ng mas malalim pa.
"I'm not the girl for you. Makakahanap ka pa ng babaeng mas deserving kaysa sa akin, Roj."
"Seriously? Gano'n lang ba sa'yo kabilis bumitaw?" singhal ko ng hindi ko na kayang kumalma. Wala na akong pakialam sa mga taong nasa paligid namin."Apat na taon, Marj. Apat na taon ang sasayangin mo!"
"I'm sorry," sambit niya saka biglang tumayo mula sa pagkaka-upo at mabilis na tumalikod sa akin.
Mabilis niyang nilisan ang restaurant kung saan kami kumakain ngayon.
Hinabol ko siya dahil ayokong mawala siya sa akin. Ayokong itapon na lang basta-basta ang apat na taon naming pinagsamahan.
Hinabol ko siya dahil gusto ko nang malinaw na kasagutan. Hanggang ngayon hindi ko pa rin maintindihan ang lahat. Ano ba talaga ang gusto niyang mangyari? Ano ba talaga ang dahilan niya?
Siya ang naging buhay ko at hindi ko alam kung kaya ko pang mabuhay 'pag mawawala siya sa akin. Siguro, hindi ko kaya.
Naabutan ko siya sa parking lot. Tangka na niyang buksan ang pinto ng kotse niya ngunit mabilis kong nahawakan ang kamay niya dahilan para sapilitan siyang mapaharap sa akin.
"Ano ba, Roj? Sinabi ko na sa'yo na ayoko na! Tigilan mo na ako!" singhal niya sa akin. Sa pagkakataong ito ay galit na siya at salubong ang kilay.
"Sabihin mo nga sa akin!" Hindi ko na mapigil ang aking sarili. Napataas na ang boses ko dahil sa sobrang inis. "Gusto ko lang naman malaman kung bakit ayaw mo na? Marj, four years! Four years ang itatapon mo lang nang basta-basta?"
Hinawakan ko ng mariin ang dalawa niyang braso. Ayoko siyang makawala, ayoko siyang mawala sa akin.
"I love you so much, Marj. Nagmamakaawa ako sa'yo. Please don't do this to me," mahinang pakiusap ko sa kanya. Namalayan ko na lang ang mahinang paglalakbay ng luha ko sa pisngi. Tuluyan na itong bumagsak matapos ang mahabang minutong pagpipigil.
Naging mahinahon ulit ako at tinitigan siya sa mata para makuha ang simpatya niya. "Just tell, Marj. Why?"
"Rojan, I'm sorry," ulit niya.
"Sorry? Gano'n na lang ba 'yon?"
"Gusto mo ba talaga malaman ang totoo?" Garagal niyang ani dahil sa pag-iyak. Tinitigan niya ako sa mukha bago nagpatuloy. "May mahal na akong iba, Roj. Matagal na kitang niloloko kaya tigilan mo na ako."
Namilog ang mga mata ko.Tila nabingi ako at 'di narinig ang sinasabi niya. "Ulitin mo nga ang sinasabi mo," I asked her again dahil hindi ako sigurado sa narinig ko kanina.
"May mahal na akong iba kaya tigilan mo na ako." She cried as she said it. She's also in pain pero bakit niya hinahayaang mangyari ito sa amin? Mukha namang hindi siya nagsasabi ng totoo.
"Is that true?" Mahinahong tanong ko.
Tumango lang siya at muling bumuhos ang luha niya. "I'm sorry,"
Nanghina ako. Parang biglang nawala ang lakas ko sa mga oras na ito. Nanlambot ang aking mga binti dahilan upang mapadaosdos ako sa kinatatayuan ko.
Hindi ko na namalayang nabitawan ko na pala siya dahil sa matinding emosyon. Mabilis siyang pumasok sa loob ng kotse niya at pinaharurot ito.
Shit! Napapamura na lang ako.
Ano ba ang nagawa ko? Bakit niya ako niloko? Ano ba ang nagawa kong kasalanan? Nagkulang ba ako sa kanya?
Sa sobrang galit ko ay pinag-susuntok ko ang sementong pader sa parking lot.
"Aahhhhh!!!" Napapasigaw na lang ako sa matinding galit na nararamdaman ko ngayon.
Mabilis na lumipas ang mga oras. Hanggang sa hindi ko na naramdaman ang sakit. Nakikita ko na lang ang mga mapupulang likido sa kamao ko pero 'di ko ramdam ang sakit nito. Namanhid ang buo kong katawan. Wala na akong naramdaman sa mga oras na ito.
Wala na akong dahilan para mabuhay pa. Wala na akong dahilan para huminga pa. Wala na! Wala na ang lahat.
Parang gusto ko nang mawala na lang bigla na parang bola.
Ayoko na!
Unti-unti na lang naglaho ang aking paningin. Wala na akong ibang nakita kundi kadiliman.
Patay na ba ako?
Tama, gusto ko na mamatay.
Ilang saglit lang ay nilamon na ako ng kadiliman at nawalan ng ulirat.
A novel by Thomas Esguerra
(TheDarkPrince)All Right Reserved 2020Chapter 1The Magnate *** Pagkaparada ko ng aking kotse sa parking lot ng Santillan Corporation ay agad kong isinukbit sa balikat ko ang sling bag na dinampot ko mula sa passenger's seat bago bumaba. Agad naman akong sinalubong ni Laarni, ang assistant ko."Good morning, sir," bati niya sa akin saka inagaw ang bag na dala ko. Naroon ang laptop ko at iba pang mga mahalagang dukumento ng kompanya."Good morning, Laarne," tugon ko. "Kumusta ang love life?" nakangiti kong tanong sa kanya."Naku, sir. 'wag mo nang itanong dahil zero pa rin hanggang ngayon." Tumawa siya sa sarili niyang biro.Tumawa na lang din ako saka nag
[2]Hurting Heart***Nagising na lang ako sa isang malawak at puting kwarto. Malawak na ngiti ni Mommy ang bumungad sa akin na tila ba natutuwa dahil nagising na ako."How are you, Son?" Tanong niya agad sa akin.Hindi ko muna siya sinagot. Nilibot ko muna ng tingin ang buong silid upang tingnan kung nasaan ako. Napabuga na lang ako ng hangin nang ma-realized na nasa hospital pala ako."May nakakita sa 'yo sa parking lot ng isang restaurants malapit sa office mo. Wala ka raw malay kaya agad ka nilang itibakbo dito sa hospital," paliwanag niya. Sa tuno pa lang ng pananalita niya ay alam kong nag-wo-worry siya sa akin. That's my mom, she's always care for me. "Mabuti't kakilala natin ang doctor na naka-duty kaya agad niya akong tinawaga
[3]Isla Santillan Resort***Sabi nila, love is the most powerful thing in life. Ito rin daw ang pinakamasayang bagay sa buhay natin. Siguro totoo ang mga iyon dahil simula no'ng nakilala ko si Marjorie ay nagbago ang lahat. Nagbago ang buhay ko pati ang mundong ginagawalawan ko. Binigay ko ang lahat sa kanya at masasabi kong masaya naman ako. Pero ang akala ko ay puro saya lang. Nagkakamali ako, laging kakambal na ng salitang love ang pain. Kapag nagmahal man tayo, mararanasan din natin ang masaktan. Iyon ang naranasan ko.Sabi nila, I have everything. Nasa akin na ang lahat. Family and wealth. Yes that's true, buo ang pamilya ko at isa akong CEO ng Sant
[4]Encounter***Dahil siguro sa matinding pagod sa mahabang byahe ko kanina ay hindi ko na namalayang nakatulog ako. Nagulat na lang ako nang maalimpungatan kong madilim na pala ang kapaligiran."Shit! Napasarap ata ang tulog ko." Anas ko sa sarili. Bumangon ako at tumingin sa aking wrist watch, quarter to 9 na ng gabi."Kaya pala, kumakalam na ang sikmura ko." Wika ko sa sarili nang makaramdam ng gutom.Tumayo ako at mabilis na nag-shower to fresh'n up. Pagkata
[5]Pagkakamali***"Hoy, gising!"Napapitlag ako sa sobrang gulat nang gisingin ako ni Sir Rojan. Shet!Nakatulog pala ako dito sa sofa. Dahil siguro sa pagod ko kanina kaya 'di ko namalayang nakatulog ako.Napatayo ako bigla nang mapansing nasa harap ko pa pala ang tigre. Nakaramdam ako ng matinding pagkabog ng aking dibdib dahil sa nakita kong hitsura niya. Nagliliyab sa galit ang mukha niya habang ang mga mata naman ay nanlilisik. Hin
[6]Text Message***Kahit maganda ang pakikitungo at ang ipinakita ni Sir Rojan sa akin ngayon, 'di ko pa rin maalis sa isip ko ang mga nangyari kagabi. Dahil sa katangahan ko, malaki ang mawawala sa kanya sa pagsira ko ng proposal niya. Kaya hindi ko maiwasang makonsensiya.Tumayo ako at lumapit sa kanya upang itanong kung galit pa ba siya sa akin. Gusto ko rin humingi ng tawad dahil sa kasalanang nagawa ko. "Uh, Sir," panimula ko upang makuha ang atensiyon niya.Bahagya siya bumaling sa akin. "Yes?" Tanong niya.Huminga muna ako ng malalim bago nagsalita. "Gusto ko po sanang humingi ng tawad dahil sa nangyari kagabi," mahina lang ang boses na tama lang
[7]Awa***Kinabukasan, kinausap ako ni Aling Melly tungkol sa nangyari kagabi. Sa totoo lang, hindi ko talaga alam kung bakit nasabi at nagawa ko iyon kay Apple kagabi. Dala lang siguro iyon sa matinding kalasingan. Naka-anim na bote rin kasi ako ng beer kaya medyo malakas ang tama sa akin.Nandito kami ngayon sa may veranda habang kumakain ng tanghalian. Kasama namin ang asawa nitong si Kuya Nestor. Naisin ko mang umiwas sa mga tanong nila ngunit hindi ako nakaligtas. Alam kong nakakahiya pero wala akong magagawa. Isa si Ap
[8]Forgiveness***"Bakit po kayo nandito, sir?" Tanong ko kaagad sa kanya.Wala akong idea kung bakit siya nandito. Nakakagulat lang ang pagsulpot niya na wala man lang paalam. Sana nakapaghanda ako. Naabatan niya pa akong walang ayos at ang hagard ng hitsura ko.Ano ba ang ginagawa niya dito? Paano niya nalaman at natunton itong bahay namin?Nandito kaming ngayon sa balcony ng bahay namin. Iniwan kami ni mama upang makapag-usap kami ng maayos. Marami rin akong gustong itanong sa kanya kung bakit siya naparito. Hindi ko talaga inaasahan ito."Bakit po kayo nandito? At paano niyo natunton itong bahay namin?" Pag-uulit ko ng tanong sa kany